Irdapin - ირდაპინი 150მგ/10მგ 28 ტაბლეტი

შემადგენლობა:

ყოველი აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი აქტიური ნივთიერებების სახით შეიცავს 150 მგ ირბესარტანს და 13.89 მგ ამლოდიპინის ბესილატს, რაც წარმოადგენს 10 მგ ამლოდიპინის ექვივალენტურს; დამხმარე ნივთიერებების სახით შეიცავს ცელაქტოზა 80-ს და კროსკარმელოზას ნატრიუმს; საღებავის სახით - ტიტანის დიოქსიდს (E171) და რკინის ყვითელ ოქსიდს (E172).

ფარმაკოლოგიური მახასიათებლები:

ფარმაკოდინამიკური მახასიათებლები:

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: ანგიოტენზინ-II ანტაგონისტები და კალციუმის არხების ბლოკატორები.

ირდაპინი წარმოადგენს ირბესარტანის, ანგიოტენზინ-II რეცეპტორების ანტაგონისტისა და ამლოდიპინის, კალციუმის არხების ბლოკატორების, კომბინაციას.

ირბესარტანი

ირბესარტანი არის პერორალურად აქტიური, ძლიერმოქმედი და სელექტიური ანგიოტენზინ-II რეცეპტორის (ქვეტიპი AT₁) ანტაგონისტი. ირბესარტანი ბლოკავს AT₁-რეცეპტორების მეშვეობით რეალიზებად ანგიოტენზინ-II-ის ყველა ეფექტს, მიუხედავად მისი წყაროს ან მოქმედების მექანიზმისა. ანგიოტენზინ-II (AT₁) რეცეპტორების სელექტიური ანტაგონისტური მოქმედება იწვევს რენინის და ანგიოტენზინ-II-ის პლაზმური კონცენტრაციის ზრდას და ალდოსტერონის პლაზმური კონცენტრაციის შემცირებას. რეკომენდებულ დოზებში ირბესარტანით მონოთერაპიის დროს პაციენტებში ელექტროლიტური ბალანსის დარღვევებისადმი მიდრეკილების გარეშე, შრატში კალიუმის კონცენტრაციები მნიშვნელოვნად არ იცვლება. ირბესარტანი არ აინჰიბირებს აგფ-ს (კინინაზა II), ფერმენტს, რომლითაც ხდება ანგიოტენზინ-II-ის წარმოქმნა და ბრადიკინინის დაშლა არააქტიურ მეტაბოლიტებამდე. ირბესარტანის მოქმედების გამოვლენისთვის მისი მეტაბოლური აქტივაცია არ არის საჭირო.

ფარმაკოდინამიკური ეფექტები

კლინიკური მოქმედება

ირბესარტანი:

ჰიპერტენზია:

ირბესარტანი აქვეითებს სისხლის წნევას გულის შეკუმშვათა სიხშირის მინიმალური ცვლილების ფონზე. 300 მგ-ზე მეტი დოზის დღეში ერთხელ მიღებისას არტერიული წნევის დაქვეითებას აქვს დოზადამოკიდებული ხასიათი. პრეპარატის 150-300 მგ დოზით დღეში ერთხელ მიღებისას არტერიული წნევის (სისტოლური/დიასტოლური) დაქვეიტების ხარისხი დოზათაშორის ინტერვალის ბოლოს (ანუ პრეპარატის მიღებიდან 24 საათის შემდეგ) პაციენტის ჰორიზონტალურ ან ვერტიკალურ მდგომარეობაში საშუალოდ 8-13/5-8 მმ-ით ვწყ. სვ. მაღალია პლაცებოს ჯგუფთან შედარებით. არტერიული წნევის მაქსიმალური დაქვეითება მიიღწევა პრეპარატის მიღებიდან 3-6 საათის შემდეგ და ჰიპოტენზიური ეფექტი ნარჩუნდება სულ მცირე 24 საათის განმავლობაში. რეკომენდებული დოზის მიღებისას, დიასტოლური და სისტოლური არტერიული წნევის მაქსიმალურ შემცირებასთან შედარებით, 24 საათის შემდეგ არტერიული წნევის დაქვეითება შეადგენს 60-70%-ს. პრეპარატის მიღება დოზით 150 მგ ერთჯერ დღეში და საშუალოდ 24 საათიანი ინტერვალით იწვევს ისეთივე ჰიპოტენზიურ ეფექტს, როგორც იგივე დოზის მიღება, გაყოფილი ორ მიღებაზე.

ირბესარტანის ჰიპოტენზიური მოქმედება ვითარდება 1-2 კვირის განმავლობაში, მაქსიმალური თერაპიული ეფექტი კი მიიღწევა მკურნალობის დაწყებიდან 4-6 კვირის შემდეგ. ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი ნარჩუნდება ხანგრძლივი მკურნალობის პირობებში. ირბესარტანით მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ არტერიული წნევა თანდათან უბრუნდება საწყის სიდიდეს, ჰიპერტენზიის რეციდივი არ აღინიშნებოდა.

ირბესარტანის ეფექტურობა არ არის დამოკიდებული ასაკსა და სქესზე. როგორც რენინ-ანგიოტენზინის სისტემაზე მოქმედი სხვა სამკურნალო საშუალებების შემთხვევაში, ჰიპერტენზიის მქონე შავკანიან პაციენტებში აღინიშნება უფრო ნაკლები რეაქცია ირბესარტანის მონოთერაპიის მიმართ. ირბესარტანის ჰიდროქლორთიაზიდის დაბალ დოზასთან (მაგალითად, 12.5 მგ დღე-ღამეში) ერთად მიღებისას ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი შავკანიან პაციენტებში მსგავსია არაშავკანიან პაციენტებში დაფიქსირებული მაჩვენებლისა. შრატში შარდმჟავას შემცველობაზე ან შარდით შარდმჟავას გამოყოფაზე კლინიკურად მნიშვნელოვანი გავლენა არ აღინიშნა.

ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტი არტერიული ჰიპერტენზიით და თირკმლის დაავადებით:     

კვლევამ “მიკროალბუმინურიაზე ირბესარტანის მოქმედება არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით (IRMA 2)“ აჩვენა, რომ ირბესარტანი დოზით 300 მგ ახანგრძლივებს პროტეინურიის აშკარა პროგრესირებას მიკროალბუმინურიის მქონე პაციენტებში. IRMA 2 წარმოადგენდა პლაცებო-კონტროლირებად, ორმაგ-ბრმა, ავადობის შემსწავლელ კვლევას ტიპი 2 დიაბეტის, მიკროალბუმინურიის (30-300 მგ/დღეში) და თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე (შრატისმიერი კრეატინინი <1.5 მგ/დლ მამაკაცებში და 300 მგ/დღეში, და საწყის მაჩვენებელთან შედარებით,  შარდში ალბუმინის ექსკრეციის ხარისხი გაზრდა სულ მცირე 30%-ით). წინასწარ განსაზღვრული სისხლის წნევის სამიზნე მაჩვენებელი იყო <135/85 მმ ვწყ. სვ. დამატებითი ანტიჰიპერტენზიული საშუალებებები (აგფ-ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ-II რეცეპტორის აგონისტების და დიჰიდრიპირიდინის კალციუმის ბლოკატორების გარდა) დამატებულ იქნა საჭირების მიხედვით სისხლის წნევის სამიზნე 

მაჩვენებლის მისაღწევად. ვინაიდან მკურნალობის ყველა ჯგუფში მიღწეული იყო სისხლის წნევის ერთნაირი მაჩვენებლები, 300 მგ ირბესარტანით მკურნალობის ჯგუფში ჩართულ რამდენიმე პაციენტს (5.2%), პლაცებოს ჯგუფთან შედარებით (14.9%), ან 150 მგ ირბესარტანით მკურნალობის ჯგუფში ჩართულ რამდენიმე პაციენტს (9.7%) აღენიშნათ აშკარა პროტეინურიის საბოლოო წერტილი. დაქვეითების ფარდობითი რისკი, პლაცებოსთან შედარებით (p=0.0004), შეადგენდა 70%-ს უფრო მაღალი დოზის შემთხვევაში. გლომერული ფილტრაციის სიჩქარის (გფს) თანმხლები გაუმჯობესება არ იქნა შეფასებული მკურნალობის პირველი სამი თვის განმავლობაში. კლინიკური პროტეინურიის პროგრესირების შენელება აღინიშნა უკვე სამ თვეში და გაგრძელდა 2 წელზე მეტი დროის განმავლობაში. ნორმოალბუმინურიის მაჩვენებლის საწყის ეტაპზე დაბრუნება (

პრეპარატის გამოყენება პაციენტებში გულის უკმარისობით

ჰემოდინამიკურმა კვლევებმა და კონტროლირებადმა კლინიკურმა კვლევებმა ფიზიკური დატვირთვის სინჯის გამოყენებით აჩვენა, რომ II-III ფუნქციონალურ კლასში NYHA-ს მიხედვით ამლოდიპინი არ იწვევს გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტების მდგომარეობის გაუარესებას, რაც დასტურდება ტოლერანტობის ხარისხით ფიზიკური დატვირთვის მიმართ, მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციითა და კლინიკური სიმპტომატიკით.

პლაცებო-კონტროლირებად კვლევებში (PRAISE), რომელშიც მონაწილეობდნენ პაციენტები NYHA-ს მიხედვით III-IV ფუნქციონალური კლასის გულის უკმარისობით, რომლებიც ღებულობდნენ დიგოქსინს, დიურეტიკებსა და აგფ-ინჰიბიტორებს, ამლოდიპინი არ იწვევდა გარდაცვალების რისკის ან გარდაცვალების ჯამური რისკის და გართულებების ზრდას, დაკავშირებულს გულის უკმარისობასთან.  

ამლოდიპინის შემდგომ, ხანგრძლივ, პლაცებო-კონტროლირებად კვლევებში (PRAISE-2) NYHA-ს მიხედვით III-IV ფუნქციონალური კლასის პაციენტებში გულის ქრონიკული უკმარისობით, გულის იშემიური დაავადების კლინიკური ან ობიექტური ნიშნების გარეშე, რომლებიც ღებულობდნენ აგფ-ინჰიბიტორებს, დიგიტალისს და დიურეტიკებს, ამლოდიპინი არ ახდენდა გავლენას საერთო და გულ-სისხლძარღვთა პათოლოგიის მიზეზით გამოწვეულ გარდაცვალებაზე. იმავე პაციენტებში ამლოდიპინის მიღებას თან ახლდა ფილტვების შეშუპების შემთხვევების რაოდენობის ზრდა მიუხედავად იმისა, რომ რაიმე მნიშვნელოვანი სხვაობა არ აღინიშნა გულის უკმარისობის გაუარესების მხრივ პლაცებოსთან შედარებით.

გულის შეტევის პროფილაქტიკის მიზნით მკურნალობის კვლევა (ALLHAT) 

დაავადების და სიკვდილიანობის რანდომიზებული ორმაგი ბრმა კვლევა სახელწოდებით “ანტიჰიპერტენზიული და ჰიპოლიპიდური მკურნალობის კვლევა გულის შეტევის პროფილაქტიკის მიზნით” (ALLHAT), ჩატარდა უფრო თანამედროვე პრეპარატების მოქმედების შედარების მიზნით: 2.5-10 მგ/დღეში ამლოდიპინი (კალციუმის არხების ბლოკატორი) ან 10-40 მგ/დღეში ლიზინოპრილი (აგფ-ინჰიბიტორი) პირველი ხაზის პრეპარატების სახით 12.5-25 მგ/დღეში თიაზიდური დიუტერიკის, ქლორთალიდონის მოქმედებასთან, მსუბუქი და ზომიერი ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ. 

სულ რანდომიზებული იყო 55 წლის ან უფროსი ასაკის, 33,357 პაციენტი არტერიული ჰიპერტენზიით, რომლებიც იმყოფებოდნენ დაკვირვების ქვეშ, საშუალოდ, 4,9 წლის განმავლობაში. პაციენტებს ჰქონდათ მინიმუმ გულის იშემიური დაავადების ერთი დამატებითი რისკის ფაქტორი, გადატანილი მიოკარდიუმის ინფარქტის ან ინსულტის, >6 თვეზე კვლევაში ჩართვამდე, ან დოკუმენტურად დადასტურებული ათეროსკლეროზული გენეზის სხვა გულ-სისხლძარღვთა დაავადების (სულ 51.5%); მე-2 ტიპის შაქრიანი დიაბეტის (36.1%); ქოლესტერინი-მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების ˂ 35 მგ/დლ (11.6%); ელექტროკარდიოგრამაზე ან ექოკარდიოგრაფიის დროს დიაგნოსტირებული მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის (20.9%), მოცემული დროისთვის მწეველობის (21.9%) ჩათვლით. 

ძირითადი საბოლოო წერტილი წარმოადგენდა გულის ფატალური იშემიური დაავადებისა და არა-ფატალური მიოკარდიუმის ინფარქტის კომბინაციას. მნიშვნელოვანი სხვაობა ძირითადი საბოლოო წერტილის სიხშირის მიხედვით ამლოდიპინით 

და ქლორტალიდონით თერაპიას შორის არ ყოფილა: RR 0.98 95% ნდობის ინტერვალი [0.90-1.07] p=0.65. მეორად საბოლოო წერტილებს შორის, ჯგუფში, რომელიც ღებულობდა ამლოდიპინს, გულის უკმარისობა (გულ-სისხლძარღვთა საბოლოო წერტილის შემადგენელი კომბინაციის კომპონენტი) იყო მნიშვნელოვნად უფრო მაღალი, ვიდრე ჯგუფში, რომელიც ღებულობდა ქლორტალიდონს (10.2% vs. 7.7%, RR 1.38, 95% ნდობის ინტერვალი [1.25-1.52] p<0.001). თუმცა მნიშვნელოვანი სხვაობა სიკვდილიანობაში ყველა მიზეზის მიხედვით ამლოდიპინით და ქლორტალიდონით თერაპიას შორის არ გამოვლენილა:  RR 0.96 95% ნდობის ინტერვალი [0.89-1.02] р=0.20. 

ამლოდიპინი

ამლოდიპინი წარმოადგენს დიჰიდროპირიდინის ჯგუფში შემავალი კალციუმის იონის ინფლუქსის ინჰიბიტორს (არხების ნელ ბლოკატორს ან კალციუმის იონის ანტაგონისტს) და აინჰიბირებს კალციუმის იონების ტრანსმემბრანულ ინფლუქსს გულისა და სისხლძარღვთა გლუვ კუნთებში.

ამლოდიპინის ანტიჰიპერტენზიული მოქმედების მექანიზმი განპირობებულია პირდაპირი რელაქსანტური ეფექტით სისხლძარღვების გლუვ კუნთებზე. ძირითადი მექანიზმი, რომლის მეშვეობითაც ამლოდიპინი ხსნის სტენოკარდიას, სრულად არ არის განსაზღვრული, თუმცა ამლოდიპინი ამცირებს საერთო იშემიურ დატვირთვას შემდეგი ორი მექანიზმით:

1) ამლოდიპინი აფართოებს პერიფერიულ არტერიოლებს და შესაბამისად ამცირებს საერთო პერიფერიულ რეზისტენტობას (პოსტდატვირთვა), რის წინააღმდეგაც გულს უწევს ზედმეტი დატვირთვა. გულის რიტმი რჩება სტაბილური, გულის ამგვარი განტვირთვა ამცირებს მიოკარდიუმის ენერგიის მოხმარებას და ჟანგბადის საჭიროებას.

2) ამლოდიპინის მოქმედების მექანიზმი ასევე მოიცავს ძირითადი კორონარული არტერიების და კორონარული არტერიოლების გაფართოებას ნორმალურ და იშემიურ რეგიონებში. მსგავსი გაფართოება ზრდის მიოკარდიუმის მიერ ჟანგბადის მიღებას პაციენტებში კორონარული არტერიების სპაზმის დროს (პრინცმეტალის ან ვარიანტის სტენოკარდია).

არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში ამლოდიპინის ერთჯერადი სადღეღამისო დოზა უზრუნველყოფს არტერიული წნევის კლინიკურად მნიშვნელოვან დაქვეითებას 24 საათის განმავლობაში როგორც ჰორიზონტალურ, ასევე ვერტიკალურ მდგომარეობაში. შენელებული მოქმედების გამო, მწვავე ჰიპოტენზიის განვითარება არ არის დამახასიათებელი ამლოდიპინის მიღებისას.     

სტენოკარდიის მქონე პაციენტებში ამლოდიპინის ერთჯერადი სადღეღამისო დოზა ზრდის ფიზიკური დატვირთვის შესრულების დროს, აფერხებს სტენოკარდიული შეტევის განვითარებას და ST სეგმენტის დეპრესიას 1 მმ-ით და ამცირებს სტენოკარდიული შეტევების და გლიცერინის ტრინიტრატის მიღების სიხშირეს.

ამლოდიპინი არ ახდენს უარყოფით გავლენას ნივთიერებათა ცვლასა და სისხლის პლაზმის ლიპიდურ პროფილზე, ამიტომ მისი გამოყენება ხელსაყრელია ბრონქიალური ასთმის, შაქრიანი დიაბეტისა და პოდაგრის მქონე პაციენტების სამკურნალოდ. 

პრეპარატის გამოყენება გულის იშემიური დაავადების (გიდ) მქონე პაციენტებში

ამლოდიპინის გამოყენების ეფექტურობა გულის იშემიური დაავადების (გიდ) მქონე პაციენტებში კლინიკური შემთხვევების პრევენციის მიზნით შეისწავლებოდა დამოუკიდებელ, მრავალცენტრულ, რანდომიზებულ, ორმაგ ბრმა, პლაცებო-კონტროლირებად კვლევაში, რომელშიც მონაწილეობდა 1997 პაციენტი, ამლოდიპინის შედარება ენალაპრილთან თრომბოზის განვითარების პრევენციის კუთხით (CAMELOT). აღნიშულ კვლევაში 663 პაციენტი 2 წლის განმავლობაში ღებულობდა 5–10 მგ ამლოდიპინს, 673 პაციენტი ღებულობდა 10-20 მგ ენალაპრილს, ხოლო 655 პაციენტი ღებულობდა პლაცებოს სტანდარტულ თერაპიასთან კომბინაციაში, რომელიც მოიცავდა სტატინებს, ბეტა-ადრენობლოკატორებს, შარდმდენებს და ასპირინს. ეფექტურობის ძირითადი შედეგები წარმოდგენილია  ცხრილში 1. კვლევის შედეგები ცხადყოფს, რომ ამლოდიპინით მკურნალობის ფონზე შემცირდა სტენოკარდიის მიზეზით ჰოსპიტალიზაციის სიხშირე და ასევე შემცირდა გიდ-ის მქონე პაციენტებში რევასკულარიზაციის პროცედურების სიხშირე.

ცხრილი 1. CAMELOT კვლევაში კლინიკურად მნიშვნელოვანი გამოსავლების სიხშირე

	გულ-სისხლძარღვთა გართულება, რაოდენობა (%)			ამლოდიპინი vs.  პლაცებო
გამოსავალი	ამლოდიპინი	პლაცებო	ენალაპრილი	ფარდობითი რისკი (95% CI)	P-მნიშვნელობა
ძირითადი საბოლოო წერტილი
არასასურველი მოვლენები გულ-სისხლძარღვთა მხრივ	110 (16.6)	151 (23.1)	136 (20.2)	0.69 (0.54 – 0.88)	.003
ინდივიდუალური კომპონენტები
კორონალური არტერიების რევასკულარიზაცია	78 (11.8)	103 (15.7)	95 (14.1)	0,73 (0.54-0.98)	.03
ჰოსპიტალიზაცია სტენოკარდიის გამო	51 (7.7)	84 (12.8)	86 (12.8)	0,58 (0.41-0.82)	.002
არაფატალური მიოკარდიუმის ინფარქტი	14 (2.1)	19 (2.9)	11 (1.6)	0.73 (0.37-1.46)	.37
ინსულტი ან ტრანზიტორული იშემიური შეტევა	6 (0.9)	12 (1.8)	8 (1.2)	0.50 (0.19-1.32)	.15
გარდაცვალების შემთხვევა გულ-სისხლძარღვთა პათოლოგიის გამო	5 (0.8)	2 (0.3)	5 (0.7)	2.46 (0.48-12.7)	.27
ჰოსპიტალიზაცია გულის შეგუბებითი უკმარისობის გამო	3 (0.5)	5 (0.8)	4 (0.6)	0.59 (0.14-2.47)	.46
რეანიმაცია გულის გაჩერების შემდეგ	0	4 (0.6)	1 (0.1)	არ არის მითითებული	.04
პირველადად გამოვლენილი პერიფერიული სისხლძარღვების დაავადებები	5 (0.8)	2 (0.3)	8 (1.2)	2.6 (0.50-13.4)	.24

აბრევიატურები: CHF - გულის შეგუბებითი უკმარისობა;  CI – სარწმუნოების ინტერვალი; MI - მიოკარდიუმის ინფარქტი; TIA- ტრანზიტორული იშემიური შეტევა.

პრეპარატის გამოყენება პაციენტებში გულის უკმარისობით

ჰემოდინამიკურმა კვლევებმა და კონტროლირებადმა კლინიკურმა კვლევებმა ფიზიკური დატვირთვის სინჯის გამოყენებით აჩვენა, რომ II-III ფუნქციონალურ კლასში NYHA-ს მიხედვით ამლოდიპინი არ იწვევს გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტების მდგომარეობის გაუარესებას, რაც დასტურდება ტოლერანტობის ხარისხით ფიზიკური დატვირთვის მიმართ, მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციითა და კლინიკური სიმპტომატიკით.

პლაცებო-კონტროლირებად კვლევებში (PRAISE), რომელშიც მონაწილეობდნენ პაციენტები NYHA-ს მიხედვით III-IV ფუნქციონალური კლასის გულის უკმარისობით, რომლებიც ღებულობდნენ დიგოქსინს, დიურეტიკებსა და აგფ-ინჰიბიტორებს, ამლოდიპინი არ იწვევდა გარდაცვალების რისკის ან გარდაცვალების ჯამური რისკის და გართულებების ზრდას, დაკავშირებულს გულის უკმარისობასთან.  

ამლოდიპინის შემდგომ, ხანგრძლივ, პლაცებო-კონტროლირებად კვლევებში (PRAISE-2) NYHA-ს მიხედვით III-IV ფუნქციონალური კლასის პაციენტებში გულის ქრონიკული უკმარისობით, გულის იშემიური დაავადების კლინიკური ან ობიექტური ნიშნების გარეშე, რომლებიც ღებულობდნენ აგფ-ინჰიბიტორებს, დიგიტალისს და დიურეტიკებს, ამლოდიპინი არ ახდენდა გავლენას საერთო და გულ-სისხლძარღვთა პათოლოგიის მიზეზით გამოწვეულ გარდაცვალებაზე. იმავე პაციენტებში ამლოდიპინის მიღებას თან ახლდა ფილტვების შეშუპების შემთხვევების რაოდენობის ზრდა. 

გულის შეტევის პროფილაქტიკის მიზნით მკურნალობის კვლევა (ALLHAT) 

დაავადების და სიკვდილიანობის რანდომიზებული ორმაგი ბრმა კვლევა სახელწოდებით “ანტიჰიპერტენზიული და ჰიპოლიპიდური მკურნალობის კვლევა გულის შეტევის პროფილაქტიკის მიზნით” (ALLHAT), ჩატარდა უფრო თანამედროვე პრეპარატების მოქმედების შედარების მიზნით: 2.5-10 მგ/დღეში ამლოდიპინი (კალციუმის არხების ბლოკატორი) ან 10-40 მგ/დღეში ლიზინოპრილი (აგფ-ინჰიბიტორი) პირველი ხაზის პრეპარატების სახით 12.5-25 მგ/დღეში თიაზიდური დიუტერიკის, ქლორთალიდონის მოქმედებასთან, მსუბუქი და ზომიერი ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ. 

სულ რანდომიზებული იყო 55 წლის ან უფროსი ასაკის, 33,357 პაციენტი არტერიული ჰიპერტენზიით, რომლებიც იმყოფებოდნენ დაკვირვების ქვეშ, საშუალოდ, 4,9 წლის განმავლობაში. პაციენტებს ჰქონდათ მინიმუმ გულის იშემიური დაავადების ერთი დამატებითი რისკის ფაქტორი, გადატანილი მიოკარდიუმის ინფარქტის ან ინსულტის (>6 თვეზე კვლევაში ჩართვამდე) ან დოკუმენტურად დადასტურებული ათეროსკლეროზული გენეზის სხვა გულ-სისხლძარღვთა დაავადების (სულ 51.5%); მე-2 ტიპის შაქრიანი დიაბეტის (36.1%); ქოლესტერინი-მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების ˂ 35 მგ/დლ (11.6%); ელექტროკარდიოგრამაზე ან ექოკარდიოგრაფიის დროს დიაგნოსტირებული მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის (20.9%), მოცემული დროისთვის მწეველობის (21.9%) ჩათვლით. 

ძირითადი საბოლოო წერტილი წარმოადგენდა ფატალური გულის იშემიური დაავადებისა და არა-ფატალური მიოკარდიუმის ინფარქტის კომბინაციას. მნიშვნელოვანი სხვაობა ძირითადი საბოლოო წერტილის სიხშირის მიხედვით ამლოდიპინით და ქლორტალიდონით თერაპიას შორის არ ყოფილა: RR 0.98 95% ნდობის ინტერვალი [0.90-1.07] p=0.65. მეორად საბოლოო წერტილებს შორის, ჯგუფში, რომელიც ღებულობდა ამლოდიპინს, გულის უკმარისობა (გულ-სისხლძარღვთა საბოლოო წერტილის შემადგენელი კომბინაციის კომპონენტი) იყო მნიშვნელოვნად უფრო მაღალი, ვიდრე ჯგუფში, რომელიც ღებულობდა ქლორტალიდონს (10.2% vs. 7.7%, RR 1.38, 95% ნდობის ინტერვალი [1.25-1.52] p<0.001). თუმცა მნიშვნელოვანი სხვაობა სიკვდილიანობაში ყველა მიზეზის მიხედვით ამლოდიპინით და ქლორტალიდონით თერაპიას შორის არ გამოვლენილა:  RR 0.96 95% ნდობის ინტერვალი [0.89-1.02] р=0.20. 

პრეპარატის გამოყენება ბავშვებში (6 წლის და უფროსი ასაკის)

კვლევაში 6-დან 17 წლამდე ასაკის 268 ბავშვის მონაწილეობით, რომლებიც უპირატესად დაავადებულნი იყვნენ მეორადი არტერიული ჰიპოტენზიით, ჩატარდა ამლოდიპინის 2.5 მგ და 5.0 მგ დოზებით და პლაცებოს შედარება. კვლევამ აჩვენა, რომ პრეპარატის ორივე დოზა მნიშვნელოვანი ხარისხით აქვეითებდა სისტოლურ არტერიულ წნევას პლაცებოსთან შედარებით. სხვაობა ორ დოზას შორის სტატისტიკურად უმნიშვნელო იყო. 

ამლოდიპინის ხანგრძლივი ზემოქმედება ზრდაზე, სქესობრივ მომწიფებასა და საერთო განვითარებაზე არ არის შესწავლილი. ბავშვობაში ამლოდიპინით თერაპიის ხანგრძლივი ზემოქმედება გულ-სისხლძარღვთა ავადობაზე და სიკვდილიანობაზე მოზრდილ ასაკში ასევე არ არის დადგენილი. 

ფარმაკოკინეტიკა

ზოგადი მახასიათებლები

ირბესარტანი

შეწოვა:

პერორალურად მიღების შემდეგ ირბესარტანი კარგად შეიწოვება: აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს დაახლოებით 60-80%-ს. ირბესარტანის ბიოშეღწევადობაზე გავლენას არ ახდენს საკვების მიღება.

ირდაპირინის ბიოშეღწევადობაზე გავლენას არ ახდენს საკვების მიღება.

გავრცელება:

პლაზმის ცილების შეკავშირება დაახლოებით 96%-ს შეადგენს, რომლის დროსაც სისხლის უჯრედული კომპონენტების აკრძალვა უმნიშვნელოა. ირბესარტანის განაწილების მოცულობა შეადგენს 53-93 ლიტრს. 14C-მარკირებული ირბესარტანის პერორალური მიღების ან ინტრავენური შეყვანის შემდეგ, მოცირკულირე პლაზმური რადიოაქტივობის 80-85% შეიძლება მიეწეროს შეუცვლელ ირბესარტანს.

წრფივობა:

10-600 მგ თერაპიული დოზით მიღებისას ირბესარტანთან დაკავშირებით აღინიშნა წრფივი და დოზის პროპორციული ფარმაკოკინეტიკა; 600 მგ-მდე დოზით მიღებისას (დოზა, რომელიც ორჯერ აღემატება პრეპარატის რეკომენდებულ მაქსიმალურ დოზას) აღინიშნა პერორალურ შეწოვაში პროპორციულზე ნაკლები ზრდა; აღნიშნულის მოქმედების მექანიზმი უცნობია. პლაზმაში მაქსიმალური კონცენტრაციები მიიღწევა პრეპარატის პერორალურად მიღებიდან 1.5-2 საათის შემდეგ.

ბიოტრანსფორმაცია:

ირბესარტანი მეტაბოლიზდება ღვიძლში გლუკურონიდის დაჟანგვისა და კონიუგაციის გზით. სისტემურ სისხლის მიმოქცევაში არსებული ძირითადი 

მეტაბოლიტი არის ირბერსარტანის გლუკურონიდი (დაახლოებით 6%). ციტოქრომის P450 ფერმენტებით ჩატარებულმა ინ-ვიტრო კვლევებმა აჩვენა, რომ ირბესარტანი ძირითადად იჟანგება CYP2C9 დახმარებით, ხოლო CYP3A4 იზოფერმენტის მონაწილეობა ირბერსარტანის მეტაბოლიზმში უმნიშვნელოა. 10-600 მგ თერაპიული დოზით მიღებისას ირბესარტანს გააჩნია წრფივი და დოზის პროპორციული ფარმაკოკინეტიკა; 600 მგ-მდე დოზით მიღებისას (დოზა, რომელიც ორჯერ აღემატება პრეპარატის რეკომენდებულ მაქსიმალურ დოზას) აღინიშნა პერორალურ შეწოვაში პროპორციულზე ნაკლები ზრდა; აღნიშნულის მოქმედების მექანიზმი უცნობია. პლაზმაში მაქსიმალური კონცენტრაციები მიიღწევა პრეპარატის პერორალურად მიღებიდან 1.5-2 საათის შემდეგ.

გამოყოფა:

სხეულისა და თირკმლის სრული კლირენსი შეადგენს 157-176 და 3-3.5 მლ/წთ-ს, შესაბამისად. საშუალოდ ირბესარტანის საბოლოო ნახევრად გამოყოფის პერიოდი არის 11-15 საათი. პლაზმაში სტაბილური კონცენტრაცია მიიღწევა პრეპარატის ერთი სადღეღამისო დოზით მიღების დაწყებიდან 3 დღის განმავლობაში. პრეპარატის აღნიშნული დოზით განმეორებითი მიღების შემთხვევაში აღინიშნება ირბესარტანის შეზღუდული ოდენობით დაგროვება პლაზმაში (20%-ზე ნაკლები). კვლევის ფარგლებში პლაზმაში ირბესარტანის გარკვეულწილად მაღალი კონცენტრაცია აღინიშნა მდედრობითი სქესის პაციენტებში. თუმცა, არ დაფიქსირდა რაიმე სხვაობა ირბესარტანის ნახევრად გამოყოფის პერიოდისა და დაგროვების მხრივ. მდედრობითი სქესის პაციენტებში არ იყო აუცილებელი დოზის რეგულირება. ირბესარტანის AUC-ისა და C _max-ის მაჩვენებლები ოდნავ უფრო მაღალი იყო ხანდაზმული ასაკის პაციენტებში (>65 წელი), ახალგაზრდა პაციენტებთან შედარებით (18-40 წელი). თუმცა პრეპარატის საბოლოო ნახევრად გამოყოფის პერიოდი მნიშვნელოვნად არ შეცვლილა.

ხანდაზმულ პაციენტებში დოზის ცვლილების აუცილებლობა არ იყო.

ირბესარტანი და მისი მეტაბოლიტები გამოიყოფა ნაღველით და შარდით. 14C-მარკირებული ირბესარტანის პერორალურად მიღების ან ინტრავენურად შეყვანის შემდეგ რადიოაქტივობის დაახლოებით 20% აღინიშნება შარდში, დანარჩენი ნაწილი - განავალში. შეყვანილი დოზის 2%-ზე ნაკლები გამოიყოფა შარდით უცვლელი ირბესარტანის სახით.

პლაზმაში პრეპარატის საბოლოო ნახევრად გამოყოფის პერიოდი შეადგენს 35-50 საათს და სტაბილური კონცენტრაცია მიიღწევა პრეპარატის ერთი სადღეღამისო დოზით მიღებისას.

პაციენტების მახასიათებლები:

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა:

თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში ან ჰემოდიალიზზე მყოფ პაციენტებში, ირბესარტანის ფარმაკოკინეტიკური პარამეტრები მნიშვნელოვნად არ იცვლება. ირბესარტანის მიღება არ წყდება ჰემოდიალიზზე ყოფნის დროს.

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა:

ირბესარტანის ფარმაკოკინეტიკური პარამეტრები მნიშვნელოვნად არ იცვლება უმნიშვნელო ან საშუალო სიმძიმის ციროზის მქონე პაციენტებში. ღვიძლის მწვავე უკმარისობის მქონე პაციენტებში კვლევები არ ჩატარებულა.

ამლოდიპინი

შეწოვა, განაწილება და შეკავშირება პლაზმის ცილებთან:

თერაპიული დოზების პერორალური მიღების შემდეგ, ამლოდიპინი კარგად შეიწოვება სისხლში, პრეპარატის მაქსიმალური კონცენტრაცია სისხლში აღინიშნება 6-12 საათი შემდეგ. აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა მერყეობს 64 და 80%-ს შორის. განაწილების მოცულობა დაახლოებით 21 ლ/კგ-ს შეადგენს. ინ ვიტრო კვლევებმა აჩვენა,რომ სისხლში მოცირკულირე ამლოდიპინის დაახლოებით 97.5% უკავშირდება პლაზმის ცილებს.

ამლოდიპინის ბიოშეღწევადობაზე არ მოქმედებს საკვების მიღება.

ბიოტრანსფორმაცია/გამოყოფა

პლაზმაში ნახევრად გამოყოფის საბოლოო პერიოდი შეადგენს დაახლოებით 35-50 სთ-ს და ნარჩუნდება დღეში ერთჯერადი დოზირებისას. ამლოდიპინი ინტენსიურად მეტაბოლიზდება ღვიძლში არააქტიურ მეტაბოლიტებად, პრეპარატი გამოიყოფა შარდით 10% საწყისი ნივთიერების და 60% მეტაბოლიტების ფორმით.

ღვიძლის ფუნქციის დარღევა

არსებობს ძალზედ შეზღუდული კლინიკური მონაცემები ამლოდიპინის მიღებასთან დაკავშირებით პაციენტებში ღვიძლის ფუნქციის დარღვევებით. პაციენტებს ღვიძლის უკმარისობით აღენიშნებათ ამლოდიპინის დაქვეითებული კლირენსი, რაც იწვევს ნახევრად გამოყოფის პერიოდის გახანგრძლივებას და AUC-ის გაზრდას დაახლოებით 40-დან 60%-მდე.

ხანდაზმულები

ამლოდიპინის მაქსიმალური კონცენტრაციის მიღწევის დრო პლაზმაში ხანდაზმულებსა და ახალგაზრდებში ერთნაირია. თუმცა ხანდაზმული ასაკის პაციენტებში ამლოდიპინის კლირენსი შემცირებულია, რაც იწვევს მრუდის ქვეშ ფართობის (AUC) და ნახევრად გამოყოფის პერიოდის გაზრდას. AUC-ისა და ნახევრად გამოყოფის პერიოდის ზრდა პაციენტებში გულის შეგუბებითი უკმარისობით მოსალოდნელი იყო მოცემულ პაციენტთა ჯგუფში.

ხანდაზმულ პაციენტებში დოზის კორექცია არ არის საჭირო.

შენახვის პირობები:

პრეპარატი ინახება არაუმეტეს 250C ტემპერატურაზე, საკუთარ შეფუთვაში.

პრეპარატი შეინახეთ ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილზე.

ვარგისიანობის ვადა: 2 წელი

გაცემის წესი: ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი II, გაიცემა ფორმა №3 რეცეპტით