გალვუსი - Galvus 50მგ 28 ტაბლეტი

გალვუსი®

დიაბეტის სამკურნალო პრეპარატები, დიპეპტიდილ პეპტიდაზა 4-ის (დპპ-4) ინჰიბიტორები.

აღწერილობა და შემადგენლობა

წამლის ფორმა

გალვუსი 50 მგ ტაბლეტები: თეთრიდან ღია მოყვითალომდე შეფერილობის, მგვალი, ბრტყელი ტაბლეტები დაქანებული კიდეებით, გლუვი ზედაპირით. ერთ მხარეზე დატანილია „NVR”, მეორე მხარეზე „FB”.

აქტიური ნივთიერება

ვილდაგლიპტინი

გალვუსის ერთი ტაბლეტი შეიცავს 50 მგ ვილდაგლიპტინს.

ასევე, იხილეთ: Galvus - გალვუსი 50მგ 56 ტაბლეტი

შემავსებლები

ლაქტოზა უწყლო, მიკროკრისტალური ცელულოზა, ნატრიუმის სახამებელ გლიკოლატი, მაგნიუმის სტეარატი.

წამლის ფორმები შეიძლება განსხვავდებოდნენ ქვეყნების მიხედვით.

ჩვენებები

გალვუსი გამოიყენება ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე მოზრდილებში როგორც დიეტის და ვარჯიშის დამხმარე საშუალება გლიკემიის კონტროლის გაუმჯობესების მიზნით.

• მონოთერაპიის სახით
• კომბინირებული თერაპიის სახით
• საწყისი კომბინაცია მეტფორმინთან, როდესაც დიაბეტი სათანადოდ ვერ კონტროლდება მხოლოდ დიეტით და ვარჯიშით,
• კომბინაცია დიაბეტის სამკურნალო სხვა საშუალებებთან, მათ შორის ინსულინთან, როდესაც გლიკემია სათანადოდ ვერ კონტროლდება (ინფორმაცია სხვადასხვა კომბინაციების შესახებ იხ. ნაწილში „გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები“, ნაწილში „ურთიერთქმედებები“

დოზირების რეჟიმი და მიღების წესი

დოზირების რეჟიმი

დიაბეტის მართვისათვის ანტიდიაბეტური მკურნალობა უნდა წარიმართოს ინდივიდუალურად ეფექტურობის და ამტანობის გათვალისწინებით.

გალვუსის რეკომენდებული დოზა არის 50 მგ დღეში ერთჯერ ან ორჯერ. გალვუსის მაქსიმალური დღიურ დოზა არის 100 მგ.

მონოთერაპიის დროს, ასევე მეტფორმინთან, თიაზოლიდინდიონთან (თზდ) ან ინსულინთან (მეტფორმინით ან მის გარეშე) კომბინაციის შემთხვევაში გალვუსის რეკომენდებული დოზა არის 50 მგ ან 100 მგ დღეში.

სულფონილშარდოვანასთან ორმაგი კომბინაციის შემთხვევაში ვილდაგლიპტინის რეკომენდებული დოზა არის 50 მგ დღეში ერთჯერ. პაციენტების ამ ჯგუფში ვილდაგლიპტინის დოზა 100 მგ დღეში არ აღმოჩნდა უფრო ეფექტური ვიდრე 50 მგ დღეში ერთჯერ.

მეტფორმინთან და სულფონილშარდოვანასთან (სშ) სამმაგი კომბინაციის შემთხვევაში გალვუსის რეკომენდებული დოზა არის 100 მგ დღეში.

ვილდაგლიპტინის მაქსიმალური რეკომენდებული დღიური დოზის მიღებისას თუ საჭიროა გლიკემიის უფრო მეტად გაკონტროლება, შეიძლება განიხილოს დიაბეტის საწინააღმდეგო სხვა პრეპარატების დამატება, როგორიც არის მეტფორმინი, სშ, თზდ ან ინსულინი.

ზოგადი სამიზნე პოპულაცია: 18 წლიდან მოზარდები

განსაკუთრებული პოპულაციები

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა

თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი დარღვევების მქონე პაციენტებში გალვუსის დოზის კორექცია არ არის საჭირო. პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ თირკმლის ფუნქციის ზომიერი ან მწვავე დარღვევები ან თირკმლის დაავადების ტერმინალური სტადია (ESRD), გალვუსის რეკომენდებული დოზა არის 50 მგ დღეში ერთჯერ (იხ. ნაწილი „ფარმაკოკინეტიკა, განსაკუთრებული პოპულაციები“).

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა

გალვუსის გამოყენება არ არის რეკომენდებული პაციენტებში, რომლებსაც დარღვეული აქვთ ღვიძლის ფუნქციები, ისეთი შემთხვევების ჩათვლით, როდესაც მკურნალობის დაწყებამდე ალანინამინოტრანსფერაზას (ალტ) ან ასპარტატამინოტრანსფერაზას (ასტ) დონე >2.5-ჯერ აღემატება ნორმის ზედა ზღვარს (ნზზ) (იხ. ნაწილი „ფარმაკოკინეტიკა, განსაკუთრებული პოპულაციები“).

პედიატრიული პაციენტები (18 წლამდე)

გალვუსის გამოყენება არ არის შესწავლილი 18 წლამდე ბავშვებში; შესაბამისად, პედიატრიულ პაცენტებში გალვუსის გამოყენება არარეკომენდებულია (იხ. ნაწილი „ფარმაკოკინეტიკა, განსაკუთრებული პოპულაციები“).

ხანდაზმული პაციენტები (65 წლიდან)

გალვუსით ნამკურნალებ ≥65 წლის და ≥75 წლის პაციენტებში განსხვავებები არ დაფიქსირებულა საერთო უსაფრთხოების, ამტანობის ან ეფექტურობის მხრივ აღნიშნულ პოპულაციას და ახალგაზრდა პაციენტებს შორის. ამგვარად, დოზის კორექცია არ არის საჭირო ხანდაზულ პაციენტებში (იხ. ნაწილი „ფარმაკოკინეტიკა, განსაკუთრებული პოპულაციები“).

მიღების წესი

განკუთვნილია პერორალური გამოყენებისთვის.

გალვუსის მიღება შესაძლებელია კვებისგან დამოუკიდებლად (იხ. ნაწილი „ფარმაკოკინეტიკა, შეწოვა“).

50 მგ დოზა მიიღება დღეში ერთჯერ, დილით. 100 მგ დოზა მიიღება ორ 50 მგ დოზად გაყოფილი, დილით და საღამოს.

გალვუსის დოზის გამოტოვების შემთხვევაში, დოზა მიიღება გახსენებისთანავე. ორმაგი დოზა არ მიიღება ერთ დღეს.

უკუჩვენებები

გალვუსი უკუნაჩვენებია პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ ჰიპერმგრძნობელობა ვილდაგლიპტინის ან რომელიმე შემავსებლის მიმართ (იხ. ნაწილი „აღწერილობა და შემადგენლობა“, ქვეპუნქტი „შემავსებლები“).

გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები

ზოგადი

ინსულინ-დამოკიდებულ პაციენტებში გალვუსი არ ცვლის ინსულინს. გალვუსი არ გამოიყენება ტიპი 1 დიაბეტის მქონე პაციენტებში ან დიაბეტური კეტოაციდოზის სამკურნალოდ.

განსაკუთრებული პოპულაციები

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა

გალვუსის გამოყენება არ არის რეკომენდებული პაციენტებში, რომლებსაც დარღვეული აქვთ ღვიძლის ფუნქციები, იმ შემთხვევების ჩათვლით, როდესაც მკურნალობის დაწყებამდე ალტ-ს და ასტ-ს დონე >2.5-ჯერ აღემატება ნზზ-ს.

ღვიძლის ფერმენტების აქტივობის მონიტორინგი

დაფიქსირდა შეტყობინებები ღვიძლის ფუნქციების დარღვევების (მათ შორის ჰეპატიტის) იშვიათი შემთხვევების შესახებ, რაც როგორც წესი უსიმპტომოდ მიმდინარეობდა კლინიკური შედეგების გარეშე და ღვიძლის ფუნქციური სინჯების მაჩვენებლები ნორმალურ მდგომარეობას დაუბრუნდნენ მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ. გალვუსით მკურნალობის დაწყებამდე უნდა ჩატარდეს ღვიძლის ფუნქციური სინჯები. ღვიძლის ფუნქციური სინჯები უნდა გაკონტროლდეს გალვუსით მკურნალობის პეროდში სამ თვიანი ინტერვალებით პირველი წლის განმავლობაში, შემდეგ კი პერიოდულად. ტრანსამინაზების დონეების მატების შემთხვევაში, შედეგი უნდა დადასტურდეს განმეორებითი კვლევით, ხოლო შემდეგ რეგულარულად უნდა ჩატარდეს ღვიძლის ფუნქციური სინჯები მანამდე, სანამ ნორმაში არ ჩადგება. თუ ნარჩუნდება ასტ-ს ან ალტ-ს დონის ზრდა (≥3 x ნზზ), რეკომენდებულია გალვუსის მოხსნა. სიყვითლის ან ღვიძლის ფუნქციის დარღვევის სხვა ნიშნების განვითარების შემთხვევაში პაციენტებმა უნდა შეწყვიტონ გალვუსის მიღება და მყისიერად მიმართონ მკურნალ ექიმს. გალვუსის შეწყეტის და ღვიძლის ფუნქციური მაჩვენებლების ნორმალიზების შემდეგ ვიდაგლიპტინით მკურნალობის განახლება არ შეიძლება.

გულის უკმარისობა

ვილდაგლიპტინის კლინიკურმა კვლევამ ნიუ იორკის გულის ასოციაციის (NYHA) კლასიფიკაციის მიხედვით I-III-ე ფუნქციური კლასის მქონე პაციენტებში ცხადყო, რომ ვილდაგლიპტინით მკურნალობას არ უკავშირდებოდა მარცხენა პარკუჭის ფუნქციის ცვლილება ან უკვე არსებული გულის შეგუბებითი უკმარისობის გართულება პლაცებოსთან შედარებით. კლინიკური გამოცდილება NYHA-ის მიხედვით ІІІ-ე ფუნქციური კლასის მქონე პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ ვილდაგლიპტინს, კვლავ შეზღუდულია და არ არსებობს დასრულებული შედეგები (იხილეთ ნაწილი კლინიკური კვლევები).

ვილდაგლიპტინის გამოყენების გამოცდილება კლინიკურ კვლევებში NYHA-ის მიხედვით IV-ე ფუნქციური კლასის მქონე პაციენტებში არ არსებობს და შესაბამისად მისი გამოყენება ასეთ პაციენტებში არ არის რეკომენდებული.

პრეპარატის გვერდითი რეაქციები

უსაფრთხოების პროფილის შეჯამება

ვილდაგლიპტინის (50 მგ დღეში ერთჯერ, 50 მგ დღეში ორჯერ და 100 მგ დღეში ერთჯერ) უსაფრთხოება და ამტანობა შეფასდა 11,000-ზე მეტი პაციენტის მონაწილეობით ჩატარებული II და III ფაზის 36 კვლევის (მათ შორის 3 ღია კვლევაში) შემაჯამებელი მონაცემების მიხედვით, რომელთა ხანგრძლივობა 12 კვირიდან და 104 კვირაზე მეტი იყო. შემაჯამებელ ანალიზში გამოყენებულ კვლევებში ვილდაგლიპტინი შეფასდა როგორც მონოთერაპია, დამხმარე თერაპია დიაბეტის საწინააღმდეგო სხვა პერორალურ საშუალებთან (მეტფორმინი, თზდ, სშ და ინსულინი) კომბინაციაში და საწყისი კომბინირებული თერაპია მეტფორმინთან ან პიოგლიტაზონთან ერთად. პაციენტები, რომლებიც არ მკურნალობდნენ ვილდაგლიპტინით (კომპარატორების ჯგუფი), ღებულობდნენ მხოლოდ პლაცებოს ან მეტფორმინს, თზდ-ს, სშ-ს, აკარბოზას ან ინსულინს.

ინდივიდუალური ჩვენებების მიხედვით გვერდითი რეაქციების სიხშირის გამოსათვლელად გაითვალისწინებოდა მინიმუმ 12 კვირიანი ძირითადი კონტროლირებადი კვლევების ქვეჯგუფში დაფიქსირებული უსაფრთხოების მონაცემები. პაციენტები ღებულობდნენ ვილდაგლიპტინის დღიურ 50 მგ (დღეში ერთჯერ) ან 100 მგ (50 მგ დღეში ორჯერ ან 100 მგ დღეში ერთჯერ) დოზებს მონოთერაპიის სახით ან სხვა საშუალებასთან კომბინაციაში.

აღნიშნულ კვლევებში გვერდითი რეაქციების უმეტესობა მსუბუქი, გარდამავალი ხასიათის იყო და არ საჭიროებდა მკურნალობის მოხსნას. გვერდით მოვლენებს და ასაკს, ეთნიკურ კუთვნილებას, გამოყენების ხანგრძლივობას ან დღიურ დოზებს შორის კავშირი არ გამოვლენილა.

ვილდაგლიპტინის მიღებისას აღინიშნა ანგიონევროზული შეშუპების იშვიათი შემთხვევები, ისეთივე სიხშირით, როგორც საკონტროლო ჯგუფში. შემთხვევების უმეტესობა აღინიშნებოდა ვილდაგლიპტინის და ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორის (აგფ ინჰიბიტორი) ერთობლივად გამოყენებისას. მოვლენების უმეტესობა მსუბუქი ხასიათის იყო და მოიხსნა ვილდაგლიპტინის შეწყვეტის გარეშე.

დაფიქსირდა შეტყობინებები ღვიძლის ფუნქციების დარღვევების (მათ შორის ჰეპატიტის) იშვიათი შემთხვევების შესახებ, რაც როგორც წესი უსიმპტომოდ მიმდინარეობდა კლინიკური შედეგების გარეშე და ღვიძლის ფუნქციური სინჯების მაჩვენებლები ნორმალურ მდგომარეობას დაუბრუნდნენ მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ. 24 კვირამდე ხანგრძლივობის მონოთერაპიის და დამატებითი თერაპიის კონტროლირებად კვლევებში ალტ-ს და ასტ-ს დონეების ზრდის (≥3 x ნზზ) სიხშირე (რომელიც განისაზღვრებოდა მიმდინარე ეტაპზე არანაკლებ 2 თანმიმდევრული შეფასების მიხედვით ან მკურნალობის საბოლოო ვიზიტის დროს) შეადგენდა 0.2%-ს, 0.3%-ს და 0.2%-ს დღეში 50 მგ ვილდაგლიპინის, დღეში ორჯერ 50 მგ ვილდაგლიპრინის და ყველა სხვა შესადარებელი პრეპარატის მიღებისას. როგორც წესი, ტრანსამინაზების აქტივობის ზრდა უსიმპტომო იყო, არ პროგრესირებდა და არ იწვევდა ქოლესტაზს ან სიყვითლეს.

კლინიკურ კვლევებში გამოვლენილი გვერდითი რეაქციების შემაჯამებელი ცხრილი

გვერდითი რეაქციები პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ გალვუსს ორმაგ ბრმა კვლევებში მონოთერაპიის და დამხმარე თერაპიის სახით ჩამოთვლილია ქვემოთ თითოეული ჩვენებისთვის ნორმატიულ-სამართლებრივი საქმიანობის სამედიცინო ლექსიკონის (MedDRA) ორგანოთა სისტემების კლასების და აბსოლუტური სიხშირის მიხედვით. თითოეულ ორგანულ სისტემურ კლასში გვერდითი რეაქციები დაჯგუფებულია სიხშირის მიხედვით, პირველ რიგში უფრო ხშირი რეაქციებია მოცემული. სიხშირის თითოეულ ჯგუფში გვერდითი რეაქციები წარმოდგენილია სიმწვავის კლებადობის მიხედვით. ამასთანავე, სიხშირის შესაბამისი კატეგორია თითოეული გვერდითი მოვლენისთვის ეფუძნება შემდეგ კრიტერიუმებს (СIOMS III): ძალიან ხშირი (≥1/10), ხშირი (≥1/100 - <1/10), ნაკლებად ხშირი (≥1/1,000 - <1/100), იშვიათი (≥1/10,000 - <1/1,000), ძალიან იშვიათი (<1/10,000).

მონოთერაპია

ვილდაგლიპტინის 50 მგ დოზის დღეში ერთჯერ (0.2%) ან ვილდაგლიპტინის 50 მგ დოზის დღეში ორჯერ (0.1%) მიღებისას გვერდითი რეაქციების განვითარების გამო მკურნალობის შეწყვეტის საერთო სიხშირე არ აღემატებოდა პლაცებოს ჯგუფში (0.6%) ან შესადარებელი პრეპარატების (0.5%) შემთხვევაში დაფიქსირებულ სიხშირეს.

მონოთერაპიის კვლევებში ჰიპოგლიკემია ნაკლებად ხშირი მოვლენა იყო, აღინიშნა პაციენტების 0.5%-ში (409-დან 2), რომლებიც ღებულობდნენ 50 მგ ვილდაგლიპტინს დღეში ერთჯერ და პაციენტების 0.3%-ში (1,373-დან 4), რომლებიც ღებულობდნენ 50 მგ ვილდაგლიპტინს დღეში ორჯერ, აქტიური კომპარატორით ან პლაცებოთი ნამკურნალები პაციენტების 0.2%-თან (1,082-დან 2) შედარებით ისე, რომ არ დაფიქსირებულა სერიოზული ან მწვავე მოვლენები.

მონოთერაპიის სახით მიღებისას გალვუსი ზეგავლენას არ ახდენს წონაზე.

ცხრილი 1	გვერდითი რეაქციები პაციენტებში, რომლებიც მონოთერაპიის სახით ღებულობდნენ 50 მგ გალვუსს დღეში ერთჯერ ( n=409) ან დღეში ორჯერ (n= 1373) ორმაგ ბრმა კვლევებში
დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ
ხშირი		თავბრუსხვევა
ნაკლებად ხშირი		თავის ტკივილი
დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ
ნაკლებად ხშირი		ყაბზობა
ზოგადი დარღვევები და მდგომარეობა მიღები ადგილას
ნაკლებად ხშირი		პერიფერიული შეშუპება

2 წლამდე პერიოდის ხანგრძლივ კლინიკურ კვლევებში ვილდაგლიპინის მონოთერაპიის სახით მიღებისას არ გამოვლენილა დამატებითი ნიშნები უსაფრთხოების მხრივ ან გაუთვალისწინებელი რისკები.

მეტფორმინთან კომბინაცია

ვილდაგლიპტინის და მეტფორმინის კომბინაციის კლინიკურ კვევებში გვერდითი რეაქციების გამო მკურნალობა შეწყვიტა პაციენტების 0.4%-მა ჯგუფში
„50 მგ ვილდაგლიპტინი დღეში ერთჯერ + მეტფორმინი“, გვერდითი რეაქციების გამო მკურნალობის შეწყვეტის შემთხვევები არ დაფიქსირებულა ჯგუფში „50 მგ ვილდაგლიპტინი დღეში ორჯერ + მეტფორმინი“ ან „პლაცებო + მეტფორმინი“.

კლინიკურ კვლევებში ჰიპოგლიკემია ნაკლებად ხშირი მოვლენა იყო პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ 50 მგ ვილდაგლიპტინს დღეში ერთჯერ მეტფორმინთან კომბინაციაში (0.9%), 50 მგ ვილდაგლიპტინს დღეში ორჯერ მეტფორმინთან კომბინაციაში (0.5%) და პლაცებოს + მეტფორმინს (0.4%). ვილდაგლიპტინის ჯგუფებში არ გამოვლენილა მწვავე ჰიპოგლიკემიური მოვლენები.

მეტფორმინთან კომბინაციაში გალვუსი ზეგავლენას არ ახდენს წონაზე.

ცხრილი 2	გვერდითი რეაქციები პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ 50 მგ გალვუსს დღეში ერთჯერ ( n=233) ან დღეში ორჯერ (n= 183) მეტფორმინთან კომბინაციაში ორმაგ ბრმა კვლევებში
ორკომპონენტიანი პერორალური თერაპია მეტფორმინთან
დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ
ხშირი		კანკალი, თავბრუსხვევა, თავის ტკივილი

2 წელზე მეტი პერიოდის ხანგრძლივ კლინიკურ კვლევებში ვილდაგლიპინის და მეტფორმინის კომბინაციის შემთხვევაში არ გამოვლენილა დამატებითი ნიშნები უსაფრთხოების მხრივ ან გაუთვალისწინებელი რისკები.

მეტფორმინთან საწყისი კომბინირებული თერაპიის ფარგლებში ვილდაგლიპტინის შესწავლისას არ გამოვლენილა დამატებითი ნიშნები უსაფრთხოების მხრივ ან გაუთვალისწინებელი რისკები.

სულფონილშარდოვანასთან კომბინაცია

50 მგ ვილდაგლიპტინის + გლიმეპირიდის კომბინაციის კლინიკურ კვლევებში გვერდითი რეაქციების გამო მკურნალობის შეწყვეტის საერთო სიხშირე შეადგენდა 0.6%-ს 50 მგ ვილდაგლიპტინის + გლიმეპირიდის ჯგუფში, ხოლო პლაცებოს + გლიმეპირიდის ჯგუფში კი 0%-ს.

კლინიკურ კვლევებში ჰიპოგლიკემის სიხშირე 50 მგ ვილდაგლიპტინის დღეში ერთჯერ და გლიმეპირიდის მიღებისას შეადგენდა 1.2%-ს, ხოლო პლაცებოს + გლიმეპირიდის შემთხვევაში კი 0.6%-ს. ვილდაგლიპტინის ჯგუფებში არ გამოვლენილა მწვავე ჰიპოგლიკემიური მოვლენები.

რეკომენდებული 50 მგ დოზის მიღებისას გალვუსი გლიმეპირიდთან კომბინაციაში ზეგავლენას არ ახდენს წონაზე.

ცხრილი 3	გვერდითი რეაქციები პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ 50 მგ გალვუსს დღეში ერთჯერ სულფონილშარდოვანასთან კომბინაციაში ორმაგ ბრმა კვლევებში ( n= 170)
დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ
ხშირი		კანკალი, თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა
ზოგადი დარღვევები და მდგომარეობა მიღების ადგილას
ხშირი		ასთენია

თიაზოლიდინდიონთან კომბინაცია

ვილდაგლიპტინის და თიაზოლიდინდიონის კომბინაციის კლინიკურ კვევებში გვერდითი რეაქციების გამო მკურნალობა შეწყვიტა პაციენტების 0.7%-მა ჯგუფში „50 მგ ვილდაგლიპტინი დღეში ერთჯერ + პიოგლიტაზონი“, ხოლო გვერდითი ეფექტების გამო მკურნალობის შეწყვეტის შემთხვევები არ დაფიქსირებულა ჯგუფში „50 მგ ვილდაგლიპტინი დღეში ორჯერ + პიოგლიტაზონი ან „პლაცებო + პიოგლიტაზონი“.

კლინიკურ კვლევებში ჰიპოგლიკემიის შემთხვევები არ დაფიქსირებულა პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ 50 მგ ვილდაგლიპტინს დღეში ერთჯერ + 45 მგ პიოგლიტაზონს, ჰიპოგლიკემია ნაკლებად ხშირი იყო პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ 50 მგ ვილდაგლიპტინს დღეში ორჯერ + 45 მგ პიოგლიტაზონს (0.6%), მაგრამ ხშირად აღინიშნებოდა პლაცებოს + 45 მგ პიოგლიტაზონის მიღებისას (1.9%). ვილდაგლიპტინის ჯგუფებში არ გამოვლენილა მწვავე ჰიპოგლიკემიური მოვლენები.

პიოგლიტაზონთან კომბინირებული მკურნალობის კვლევაში სხეულის წონის ცვლილება პლაცებოსთან შედარებით შეადგენდა +0.1 კგ-ს და +1.3 კგ-ს დღეში 50 მგ გალვუსის და დღეში ორჯერ 50 მგ გალვუსის მიღებისას.

პიოგლიტაზონის მაქსიმალურ დოზაზე (45 მგ დღეში ერთჯერ) ვილდაგლიპტინის დამატებისას პერიფერიული შეშუპების სიხშირე იყო 8.2% დღეში 50 მგ დოზის მიღებისას და 7.0% დღეში ორჯერ 50 მგ დოზის მიღებისას, ხოლო პიოგლიტაზონის მონოთერაპიის შემთხვევაში 2.5%. ორკომპონენტიანი საწყისი თერაპიის ფარგლებში პიოგლიტაზონზე ვილდაგლიპტინის დამატებისას პაციენტებში, რომლებიც არ გადიოდნენ მედიკამენტურ მკურნალობას, შეშუპების სიხშირე უფრო მცირე იყო ვიდრე მხოლოდ პიოგლიტაზონის შემთხვევაში (50 მგ დღეში ერთჯერ 3.5%, 50 მგ დღეში ორჯერ 6.1%, პიოგლიტაზონი 30 მგ 9.3%).

ცხრილი 4	გვერდითი რეაქციები პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ 50 მგ გალვუსს დღეში ერთჯერ ( n=146) ან დღეში ორჯერ (n=158)თიაზოლიდინდიონთან კომბინაციაში ორმაგ ბრმა კვლევებში
ზოგადი დარღვევები და მდგომარეობა მიღების ადგილას
ხშირი		პერიფერიული შეშუპება
კვლევები
ხშირი		წონის მატება

ინსულინთან კომბინაცია

კონტროლირებად კლინიკურ კვლევებში 50 მგ ვილდაგლიპტინის დღეში ორჯერ და ინსულინის ერთობლივად მიღებისას მეტფორმინის თერაპიის თანხლებით ან მის გარეშე, გვერდითი რეაქციების გამო მკურნალობის შეწყვეტის საერთო სიხშირე იყო 0.3% ვილდაგლიპტინის ჯგუფში, ხოლო პლაცებოს ჯგუფში მკურნალობის შეწყვეტის შემთხვევები არ დაფიქსირებულა.

ჰიპოგლიკემიის განვითარების სიხშირე მსგავსი იყო ორივე სამკურნალო ჯგუფში (14.0% ვილდაგლიპტინის ჯგუფში, 16.4% პლაცებოს ჯგუფში). ვილდაგლიპტინის ჯგუფში ორ პაციენტს აღენიშნა მწვავე ჰიპოგლიკემიური მდგომარეობა, ხოლო პლაცებოს ჯგუფში - 6 პაციენტს.

კვლევის ბოლოსთვის სხეულის საშუალო წონაზე ზეგავლენა საწყის მაჩვენებელთან შედარებით ვილდაგლიპტინის ჯგუფში იყო +0.6 კგ, ხოლო პლაცებოს ჯგუფში წონის ცვლილება არ დაფიქსირებულა.

ცხრილი 5	გვერდითი რეაქციები პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ 50 მგ გალვუსს დღეში ორჯერ ინსულინთან კომბინაციაში (მეტფორმინის თანხლებით ან მის გარეშე ( n= 371))
დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ
ხშირი		თავის ტკივილი
დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ
ხშირი		გულისრევა, გასტროეზოფაგეალური რეფლუქსური დაავადება
ნაკლებად ხშირი		დიარე, მეტეორიზმი
ზოგადი დარღვევები და მდგომარეობა მიღები ადგილას
ხშირი		შეციება
კვლევები
ხშირი		სისხლში გლუკოზის დონის შემცირება

მეტფორმინთან და სულფონილშარდოვანასთან კომბინაცია

გვერდითი რეაქციების გამო მკურნალობის შეწყვეტის შემთხვევები არ დაფიქსირებულა ვილდაგლიპტინის + მეტფორმინის + გლიმეპირიდის სამკურნალო ჯგუფში, ხოლო პლაცებოს + მეტფორმინის + გლიმეპირიდის სამკურნალო ჯგუფში ეს მაჩვენებელი 0.6%-ს შეადგენდა.

ჰიპოგლიკემია ხშირად აღინიშნებოდა ორივე სამკურნალო ჯგუფში (5.1% ვილდაგლიპინი + მეტფორმინი + გლიმეპირიდი, 1.9% პლაცებო + მეტფორმინი + გლიმეპირიდი). ვილდაგლიპტინის ჯგუფში დაფიქსირდა ჰიპოგლიკემიის ერთი მწვავე მოვლენა).

კვლევის ბოლოსთვის სხეულის საშუალო წონაზე ზეგავლენა ვილდაგლიპტინის ჯგუფში იყო +0.6 კგ, ხოლო პლაცებოს ჯგუფში -0.1 კგ.

ცხრილი 6	გვერდითი რეაქციები პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ 50 მგ გალვუსს დღეში ორჯერ მეტფორმინთან და სულფონილშარდოვანასთან კომბინაციაში ( n= 157)
დარღვევები ნივთიერებათა ცვლის და კვების მხრივ
ხშირი		ჰიპოგლიკემია
დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ
ხშირი		თავბრუსხვევა, კანკალი
დარღვევები კანის და კანქვეშა ქსოვილის მხრივ
ხშირი		ჰიპერჰიდროზი
ზოგადი დარღვევები და მდგომარეობა მიღები ადგილას
ხშირი		ასთენია

პრეპარატის გვერდითი რეაქციები ნებაყოფლობითი ანგარიშების და ლიტერატურული შემთხვევების მიხედვით - პოსტმარკეტინგული გამოცდილება (სიხშირე უცნობია)

გალვუსის პოსტმარკეტინგულ გამოცდილებაში ნებაყოფლობითი ანგარიშების და ლიტერატურული შემთხვევების საშუალებით გამოვლენილ იქნა მოცემული გვერდითი რეაქციები. ვინაიდან აღნიშნული გვერდითი რეაქციების დაფიქსირება ხდება ნებაყოფლობით, გაურკვეველი რაოდენობის პოპულაციის მიერ, შესაბამისად შეუძლებელია სიხშირის სრულყოფილად შეფასება და ასეთი გვერდითი რეაქციები დაჯგუფებულია სიხშირით „უცნობი“.

· ჰეპატიტი, რომელიც შექცევადია პრეპარატის შეწყვეტისას (ასევე იხ. ნაწილი „გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები“)

· ჭინჭრის ციება, კანის ბულოზური და ექსფოლიაციური დაზიანებები, მათ შორის ბულოზური პემფიგოიდი

• კანის ვასკულიტი
• პანკრეატიტი
• ართრალგია, ზოგჯერ მწვავე.
• ქოლეცისტიტი

ურთიერთქმედებები

ვილდაგლიპტინს გააჩნია პრეპარატებთან ურთიერთქმედების დაბალი პოტენციალი. რადგან ვილდაგლიპტინი არ წარმოადგენს ციტოქრომა Р (CYP) 450 ფერმენტის სუბსტრატს, ასევე არ ახდენს CYP 450 ფერმენტების ინჰიბირებას და ინდუცირებას, ნაკლებსავარაუდოა ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან, რომლებიც ამ ფერმენტების სუბსტრატებს, ინჰიბიტორებს ან ინდუქტორებს წარმოადგენენ.

ამასთანავე, ერთობლივად გამოყენებისას ვილდაგლიპტინი არ ახდენს ზეგავლენას იმ პრეპარატების მეტაბოლურ კლირენსზე, რომლებიც მეტაბოლიზდებიან CYP 1A2, CYP 2C8, CYP 2C9, CYP 2C19, CYP 2D6, CYP 2E1 და CYP 3A4/5-ით. ჩატარდა პრეპარატების ურთიერთქმედების კვლევები ვიწრო თერაპიული დიაპაზონის მქონე პრეპარატების ან ისეთი სამკურნალო საშუალებების გამოყენებით, რომლებიც ხშირად ენიშნებათ ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებს. აღნიშნული კვლევების მიხედვით ვილდაგლიპტინთან ერთად მიღებისას არ დაფიქსირებულა კლინიკურად მნიშვნელოვანი ურთიერთქმედებები დიაბეტის საწინააღმდეგო სხვა პერორალურ საშუალებებთან (გლიბენკლამიდი, პიოგლიტაზონი, მეტფორმინი), ამლოდიპინთან, დიგოქსინთან, რამიპრილთან, სიმვასტატინთან, ვალსარტანთან ან ვარფარინთან.

ორსულობა, ლაქტაცია, რეპროდუქციული უნარის მქონე ქალები და მამაკაცები

ორსულობა

რისკის შეჯამება

ორსულ ქალებში გალვუსის გამოყენების სათანადო გამოცდილება არ არსებობს. როგორც ვირთაგვებში, ასევე ბოცვრებში ვილდაგლიპტინს არ გამოუვლენია ტერატოგენური მოქმედება. გალვუსი არ გამოიყენება ორსულობის პერიოდში, თუ დედისთვის მოსალოდნელი სარგებელი არ აღემატება ნაყოფისთვის მოსალოდნელ რისკს.

ლაქტაცია

რისკის შეჯამება

ვინაიდან უცნობია ხვდება თუ არა ვილდაგლიპტინი ადამიანის რძეში, შესაბამისად გალვუსი არ გამოიყენება მეძუძურ ქალებში.

რეპროდუქციული უნარის მქონე ქალები და მამაკაცები

ადამიანის ფერტილობაზე გალვუსის ზეგავლენის კვლევები არ ჩატარებულა. ფერტილობის კვლევები ჩატარდა ვირთაგვებში ადამიანებისთვის განკუთვნილ დოზაზე დაახლოებით 200-ჯერ მეტი დოზების გამოყენებით და არ გამოვლენილა ვილდაგლიპტინის გამო ფერტილობის დაქვეითების ან ემბრიონის ადრეული განვითარების დარღვევების ფაქტები.

ჭარბი დოზა

ნიშნები და სიმპტომები

ჯანმრთელ სუბიექტებში (7-14 სუბიექტი თითო სამკურნალო ჯგუფში) გალვუსი მიიღებოდა დღეში ერთჯერ დოზებით 25, 50, 100, 200, 400 და 600 მგ დაახლოებით 10 დღე თანმიმდევრულად. 200 მგ-მდე დოზები კარგად აიტანებოდა. 400 მგ დოზების მიღებისას დაფიქსირდა კუნთების ტკივილის სამი შემთხვევა და მსუბუქი და გარდამავალი პარესთეზიის, ცხელების, შეშუპების და ლიპაზის დონის ტრანზიტორული მატების (2 x ნზზ) ცალკეული შემთხვევები. 600 მგ დოზების მიღებისას ერთ სუბიექტს აღენიშნა ტერფების და მტევნების შეშუპება და კრეატინ ფოსფოკინაზას (კფკ) დონის გადაჭარბებულად მატება, რასაც თან ახლდა ასპარტატ ამინოტრანსფერაზას (ასტ), C-რეაქტიული ცილის და მიოგლობინის დონეების ზრდა. აღნიშნული დოზის ჯგუფში კიდევ სამ სუბიექტს აღენიშნა ტერფების შეშუპება, რასაც თან ახლდა პარესთეზია ორ შემთხვევაში. საკვლევი პრეპარატის მოხსნის შემდეგ ყველა სიმპტომი გაქრა და ლაბორატორიული მაჩვენებლები დაუბრუნდა ნორმას.

მკურნალობა

გალვუსი ორგანიზმიდან არ გამოიდევნება დიალიზის საშუალებით. თუმცა, ძირითადი ჰიდროლიზური მეტაბოლიტი (LAY151) შეიძლება გამოიდევნოს ორგანიზმიდან ჰემოდიალიზის მეშვეობით.

კლინიკური ფარმაკოლოგია

მოქმედების მექანიზმი (მმ)

ვილდაგლიპტინი მიეკუთვნება პრეპარატების კლასს, რომლებიც ასტიმულირებენ კუნძულოვანი უჯრედების მიერ ინსულინის სინთეზს. იგი წარმოადგენს დიპეპტიდილ-პეპტიდაზა 4-ის (DPP-4) ძლიერ და სელექციურ ინჰიბიტორს, რომელიც აუმჯობესებს გლიკემიის კონტროლს. ვილდაგლიპტინის მიერ DPP-4-ის დათრგუნვის შედეგად იზრდება ინკრეტინული ჰორმონების GLP-1 (გლუკაგონის მსგავსი პეპტიდი 1) და GIP (გლუკოზა-დამოკიდებული ინსულინოტროპული პოლიპეპტიდი) ენდოგენური დონეები უზმოზე და კვების შემდეგ.

ფარმაკოდინამიკა (ფდ)

ვილდაგლიპტინის მიღება იწვევს DPP-4-ის აქტივობის სწრაფ და სრულ დათრგუნვას. ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში ვილდაგლიპტინის მიღებამ გამოიწვია DPP-4 ფერმენტის აქტივობის დათრგუნვა 24 საათის განმავლობაში.

მოცემული ინკრეტინული ჰორმონების ენდოგენური დონეების ზრდის გზით ვილდაგლიპტინი აძლიერებს ბეტა-უჯრედების მგრძნობელობას გლუკოზის მიმართ, რაც იწვევს ინსულინის გლუკოზა-დამოკიდებული სეკრეციის გაუმჯობესებას. დღიური 50-100 მგ დოზებით მკურნალობამ მნიშვნელოვნად გააუმჯობესა ბეტა-უჯრედების ფუნქციის მარკერები ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში. ბეტა-უჯრედების ფუნქციის გაუმჯობესების ხარისხი დამოკიდებულია დარღვევის საწყის ხარისხზე; სუბიექტებში, რომლებიც არ არიან დაავადებულნი შაქრიანი დიაბეტით (გლუკოზის ნორმალური დონე), ვილდაგლიპტინი არ აძლიერებს ინსულინის სეკრეციას და არ აქვეითებს გლუკოზის დონეს.

GLP-1-ის ენდოგენური დონის ზრდის მეშვეობით ვილდაგლიპტინი აძლიერებს ალფა-უჯრედების მგრძნობელობას გლუკოზის მიმართ და აუმჯობესებს გლუკაგონის გლუკოზა-დამოკიდებულ სეკრეციას. თავის მხრივ, გლუკაგონის არასათანადო სეკრეციის დათრგუნვა საკვების მიღებისას ხელს უწყობს ინსულინისადმი რეზისტენტობის დაქვეითებას.

ჰიპერგლიკემიის დროს ინსულინი/გლუკაგონის შეფარდების გაძლიერებული ზრდა, რომელიც განპირობებულია ინკრეტინული ჰორმონების მომატებული დონით, იწვევს ღვიძლში გლუკოზის პროდუქციის დაქვეითებას უზმოზე და საკვების მიღების შემდეგ, რომლის წყალობითაც მიიღწევა გლიკემიის დონის დაქვეითება.

ვილდაგლიპტინით მკურნალობისას არ დაფიქსირებულა კუჭის დაცლის შეკავება, რომელიც GLP-1-ის დონის მატების დამახასიათებელი ეფექტია. გარდა ამისა, აღინიშნა ლიპემიის დონის დაწევა საკვების მიღების შემდეგ, რაც არ იყო დაკავშირებული ვილდაგლიპტინის ინკრეტინულ ეფექტთან კუნძულოვანი ფუნქციის გაუმჯობესების თვალსაზრისით.

ფარმაკოკინეტიკა (ფკ)

შეწოვა

უზმოზე პერორალურად მიღების შემდეგ ვილდაგლიპტინი სწრაფად შეიწოვება და მაქსიმალური პლაზმური კონცენტრაციები მიიღწევა 1.75 საათში. საკვებთან ერთად მიღებისას ვილდაგლიპტინის შეწოვის სიჩქარე უმნიშვნელოდ მცირდება, რასაც ახასიათებს მაქსიმალური კონცენტრაციების 19%-ით შემცირება და მაქსიმალური პლაზმური კონცენტრაციების მიღწევის დროის გახანგრძლივება 2.5 საათამდე. შეწოვის მოცულობა არ იცვლება და საკვები არ ახდენს ზეგავლენას საერთო ექსპოზიციაზე (AUC).

განაწილება

ვილდაგლიპტინის შეკავშირება პლაზმის ცილებთან დაბალია (9,3%). ვილდაგლიპტინი თანაბრად ნაწილდება პლაზმასა და ერითროციტებს შორის. ვილდაგლიპტინის განაწილების საშუალო მოცულობა წონასწორულ მდგომარეობაში ინტრავენურად შეყვანის შემდეგ (V_ss) შეადგენს 71 ლიტრს, რაც მიუთითებს ექსტრავასკულარულ განაწილებაზე.

ბიოტრანსფორმაცია/მეტაბოლიზმი

მეტაბოლიზმი ვილდაგლიპტინის გამოყოფის ძირითადი გზაა ადამიანებში და მოიცავს დოზის 69%-ს. ძირითადი მეტაბოლიტი LAY151 ფარმაკოლოგიურად არააქტიურია და წარმოადგენს ციანოკომპონენტის ჰიდროლიზის პროდუქტს, რომელიც შეადგენს დოზის 57%-ს, შემდეგ მოდის ამიდური ჰიდროლიზი (დოზის 4%). DPP-4 ნაწილობრივ ხელს უწყობს ვილდაგლიპტინის ჰიდროლიზს DPP-4 დეფიციტურ ვირთაგვებში ჩატარებული in vivo კვლევის მიხედვით. ვილდაგლიპტინი არ მეტაბოლიზდება ციტოქრომა Р450 ფერმენტების მონაწილეობით. in vitro კვლევების მიხედვით ვილდაგლიპტინი არ ახდენს ციტოქრომა Р450 ფერმენტების ინჰიბირებას ან ინდუცირებას.

გამოყოფა

[¹⁴C] მონიშნული ვილდაგლიპტინის პერორალურად მიღების შემდეგ დოზის დაახლოებით 85% გამოიყოფა შარდში, 15% - განავალში. პერორალურად მიღებული დოზის 23% გამოიყოფა თირკმლების მიერ უცვლელი სახით. ჯანმრთელ სუბიექტებში ინტრავენურად შეყვანის შემდეგ ვილდაგლიპტინის საერთო პლაზმური და თირკმლისმიერი კლირენსი შეადგენს 41 ლ/სთ-ს და 13 ლ/სთ-ს, შესაბამისად. ინტრავენურად შეყვანის შემდეგ ნახევარგამოყოფის საშუალო პერიოდი დაახლოებით 2 საათს შეადგენს. გალვუსის ტაბლეტების პერორალურად მიღების შემდეგ ნახევარგამოყოფის პერიოდი შეადგენს დაახლოებით 3 საათს და არ არის დოზაზე დამოკიდებული.

სწორხაზოვნება/არასწორხაზოვნება

გალვუსი (დაუყოვნებელი გამონთავისუფლების (IR) ტაბლეტი) სწრაფად შეიწოვება და მისი აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა პერორალურად მიღებისას შეადგენს 85%-ს. დოზების თერაპიულ დიაპაზონში ვილდაგლიპტინის პიკური კონცენტრაცია პლაზმაში და ფართობი მრუდის ქვეშ “პლაზმური კონცენტრაცია-დრო” გაიზარდა დაახლოებით შეყვანილი დოზის პროპორციულად.

განსაკუთრებული პოპულაციები

პედიატრიული პაციენტები (18 წლამდე)ფარმაკოკინეტიკური მონაცემები არ არსებობს.

ხანდაზმული პაციენტები (65 წლიდან)

ხანდაზმული ასაკის ჯანმრთელ სუბიექტებში (≥70 წლის) ვილდაგლიპტინის საერთო ექსპოზიცია (100 მგ IR ტაბლეტები დღეში ერთჯერ) გაიზარდა 32%-ით, პლაზმაში მაქსიმალური კონცენტრაცია გაიზარდა 18%-ით ახალგაზრდა ჯანმრთელ სუბიექტებთან (18-40 წლის) შედარებით. ამ ცვლილებებს არ გააჩნიათ კლინიკური მნიშვნელობა. შესწავლილ ასაკობრივ ჯგუფებში ვილდაგლიპტინის მიერ DPP-4-ის დათრგუნვის უნარზე ზეგავლენას არ ახდენდა ასაკი.

სქესი

განსხვავებები არ გამოვლენილა ვილდაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკური მაჩვენებლების მხრივ სხვადასხვა ასაკის და სხეულის მასის ინდექსის (სმი) მქონე მამრობითი და მდედრობითი სქესის სუბიექტებს შორის. ვილდაგლიპტინის მიერ DPP-4-ის დათრგუნვის უნარი არ იყო დამოკიდებული სქესზე.

ჭარბი წონა

ვილდაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკურ მაჩვენებლებზე სხეულის მასის ინდექსის (სმი) ზემოქმედება არ გამოვლენილა. ვილდაგლიპტინის მიერ DPP-4-ის დათრგუნვის უნარი არ იყო დამოკიდებული პაციენტის სმი-ზე.

ეთნიკურიჯგუფები

ვილდაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე ეთნიკური კუთვნილების ზეგავლენის შესახებ დამადასტურებელი ფაქტები არ არსებობს.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა

ჯანმრთელ სუბიექტებთან შედარებით თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი, ზომიერი და მძიმე ხარისხის დარღვევების მქონე პაციენტებში ვილდაგლიპტინის AUC საშუალოდ გაიზარდა 1.4-ჯერ, 1.7-ჯერ და 2-ჯერ, შესაბამისად. LAY151 მეტაბოლიტის AUC გაიზარდა 1.6-ჯერ, 3.2-ჯერ და 7.3-ჯერ, ხოლო BQS867 მეტაბოლიტის AUC გაიზარდა 1.4-ჯერ, 2.7-ჯერ და 7.3-ჯერ თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი, ზომიერი და მძიმე ხარისხის დარღვევების მქონე პაციენტებში ჯანმრთელ მოხალისეებთან შედარებით. თირკმლის ტერმინალური სტადიის დაავადების (ESRD) მქონე პაციენტებში არსებული შეზღუდული მონაცემებით ვილდაგლიპტინის ექსპოზიცია მსგავსია თირკმლის ფუნქციის მწვავე დარღვევების მქონე პაციენტებში დაფიქსირებულისა. LAY151-ის კონცენტრაცია ESRD-ის მქონე პაციენტებში დაახლოებით 2-3-ჯერ მაღალია, ვიდრე თირკმლის ფუნქციის მწვავე დარღვევების მქონე პაციენტებში. პაციენტებში, რომლებსაც დარღვეული აქვთ თირკმლის ფუნქციები, შესაძლოა საჭირო გახდეს დოზების კორექცია. (იხ. ნაწილი „დოზირების რეჟიმი და მიღების წესი“).

ვილდაგლიპტინი შეზღუდულად გამოიყო ჰემოდიალიზით (3% ჰემოდიალიზის 3-4 საათის განმავლობაში, დოზის მიღებიდან 4 საათის შემდეგ).

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა

ვილდაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე ღვიძლის ფუნქციის დარღვევის ზეგავლენა შესწავლილ იქნა პაციენტებში მსუბუქი, საშუალო და მძიმე ხარისხის ღვიძლის ფუნქციის დარღვევებით ჩაილდ-პიუს კლასიფიკაციის მიხედვით (6 ქულიდან (მსუბუქი ხარისხი) 12 ქულამდე (მძიმე ხარისხი)) და ღვიძლის ნორმალური ფუნქციის მქონე სუბიექტებში. პაციენტებში ღვიძლის ფუნქციის მსუბუქი და საშუალო ხარისხის დარღვევებით ერთჯერადი დოზის (100მგ IR ტაბლეტები) მიღების შემდეგ აღინიშნა ვილდაგლიპტინის ექსპოზიციის დაქვეითება (20%-ით და 8%-ით, შესაბამისად) მაშინ, როდესაც ღვიძლის ფუნქციის მძიმე ხარისხის დარღვევების მქონე პაციენტებში ეს მაჩვენებელი გაიზარდა 22%-ით. ვილდაგლიპტინის ექსპოზიციის მაქსიმალური ცვლილება (მომატება ან შემცირება) შეადგენდა ~30%-ს, რაც არ განიხილება, როგორც კლინიკურად მნიშვნელოვანი. არ გამოვლენილა დამოკიდებულება ღვიძლის ფუნქციის დარღვევის სიმძიმეს და ვილდაგლიპტინის ექსპოზიციის ცვლილებებს შორის.

ვილდაგლიპტინის გამოყენება არ არის რეკომენდებული პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ ღვიძლის ფუნქციის დარღვევები, მათ შორის იმ შემთხვევებში, როდესაც მკურნალობის დაწყებამდე ალტ-ს ან ასტ-ს მნიშვნელობა >2,5-ჯერ აღემატება ნზზ-ს.

კლინიკური კვლევები

ტიპი 2 დიაბეტის მქონე 15000-ზე მეტმა პაციენტმა მიიღო მონაწილეობა ორ წელზე მეტი ხნის მკურნალობის ხანგრძლივობის ორმაგად ბრმა, პლაცებო ან აქტიურად კონტროლირებად კლინიკურ კვლევებში. მოცემულ კვლევებში ვილდაგლიპტინი ეძლეოდა 9000-ზე მეტ პაციენტს დღიური დოზებით 50 მგ დღეში ერთხელ, 50 მგ ორჯერ დღეში ან 100 მგ დღეში ერთხელ. 5000-ზე მეტი მამაკაცი და 4000-ზე მეტი ქალი პაციენტი იღებდა ვილდაგლიპტინს 50 მგ ან 100 მგ დღეში ერთხელ. 1900-ზე მეტი პაციენტი, რომლებიც იღებდნენ ვილდაგლიპტინს 50 მგ ან 100 მგ დღეში ერთხელ იყო ≥65 წლის ასაკი. მოცემულ კვლევებში ვილდაგლიპტინი გამოიყენებოდა მონოთერაპიის სახით იმ პაციენტებში ტიპი 2 დიაბეტით, რომლებსაც არ მიუღიათ მედიკამენტი ან კომბინირებულ პაციენტებში, რომლთა მდგომარეობაც ადეკვატურად არ კონტროლდებოდა სხვა ანტიდიაბეტური სამკურნალო საშუალებების გამოყენებისას.

მთლიანობაში, ვილდაგლიპტინმა გააუმჯობესა გლიკემიური კონტროლი მონოთერაპიის სახით ან მეტფორმინთან, სულფონილშარდოვანასთან, თიაზოლიდინედიონთან, ინსულინთან ან სამმაგ კომბინაციაში მეტფორმინთან და სულფონილშარდოვანასთან ერთად გამოყენებისას, რაც აისახა HbA1c-ის კლინიკურად მნიშვნელოვანი შემცირებით საბაზისო მონაცემიდან კვლევის დასრულებისას არსებულ მონაცემთან შედარებით (იხ. ცხრილი 7).

კლინიკურ კვლევებში, HbA1c შემცირების სიდიდე, საწყის HbA1c მაღალი დონის მქონე პაციენტებში უფრო მაღალი იყო ვილდაგლიპტინთის გამოყენებისას.

52-კვირიან კვლევაში (LAF2309), ვილდაგლიპტინმა (100 მგ/დღეში) შეამცირა საბაზისო HbA1c 1%-ით მეტფორმინის -1,4%-თან შედარებით (ტიტრირებული 2 გ/დღეში). პაციენტები, რომლებიც მკურნალობდნენ ვილდაგლიპტინით, აღნიშნათ კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის გვერდითი რეაქციების მნიშვნელოვნად დაბალი სიხშირე, ვიდრე მათ, ვინც მკურნალობდა მეტფორმინით.

24-კვირიან კვლევაში (LAF2327), ვილდაგლიპტინი (100 მგ/დღეში) შედარებული იყო როსიგლიტაზონთან (8 მგ დღეში ერთხელ). საშუალო შემცირება იყო -1.1% ვილდაგლიპტინით და 1.3% როსიგლიტაზონით, პაციენტებში საშუალო საბაზისო HbA1c 8.7%. პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ როსიგლიტაზონს, აღინიშნებოდათ წონის საშუალო მატება (+1,6 კგ), ხოლო პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ ვილდაგლიპტინს, არ აღინიშნა წონის მომატება (0,3 კგ). პერიფერიული შეშუპების სიხშირე უფრო დაბალი იყო ვილდაგლიპტინის ჯგუფში, ვიდრე როსიგლიტაზონის ჯგუფში (2.1% vs. 4.1%, შესაბამისად).

24-კვირიან კვლევაში (LAF2354) ვილდაგლიპტინი (50 მგ ორჯერ დღეში) შედარებული იყო პიოგლიტაზონთან (30 მგ დღეში ერთხელ) პაციენტებში, რომლთა მდგომარეობა არაადექვატურად კონტროლდებოდა მეტფორმინის გამოყენებით. HbA1c -ს საშუალო შემცირება საწყისი დონიდან (8.4%) იყო -0.9% ვილდაგლიპტინის +მეტფორმინი და -1.0% პიოგლიტაზონი+ მეტფორმინი. HbA1c-ის შემცირება საწყისიდან >9.0% -დან იყო უფრო მეტი (-1.5%) ორივე სამკურნალო ჯგუფში. პაციენტებს, რომლებიც იღებენ პიოგლიტაზონს მეტფორმინის გარეშე, აღინიშნებოდათ წონის მატება 1,9 კგ-ით. პაციენტებში, რომლებიც იღებენ ვილდაგლიპტინს მეტფორმინის გარეშე, აღინიშნებოდათ წონის მატება 0,3 კგ-ით. 28 კვირის ხანგრძლივობის შემთხვევაში, HbA1c-ის შემცირება მსგავსი იყო სამკურნალო ჯგუფებს შორის და სხეულის წონებს სხვაობა კიდევ უფრო გაიზარდა.

გრძელვადიან კვლევაში 2 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში (LAF2308), ვილდაგლიპტინი (100 მგ/დღეში) შედარებული იყო გლიმეპირიდთან (6 მგ/დღეში) პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ მეტფორმინით. ერთი წლის შემდეგ HbA1c-ის საშუალო შემცირება იყო -0.4% ვილდაგლიპტინი+მეტფორმინის შემთხვევაში და -0.5% გლიმეპირიდი+მეტფორმინის შემთხვევაში. სხეულის წონის ცვლილება ვილდაგლიპტის შემთხვევაში იყო -0.2 კგ გლიმეპირის შემთხვევაში +1.6 კგ. ჰიპოგლიკემიის სიხშირე მნიშვნელოვნად დაბალი იყო ვილდაგლიპტინის ჯგუფში (1.7%), ვიდრე გლიმეპირიდის ჯგუფში (16.2%). კვლევის საბოლოო წერტილში (2 წელი), HbA1c მსგავსი იყო საწყის მნიშვნელობებთან შედარებით ორივე ნამკურნალებ ჯგუფში და შენარჩუნებული იყო სხეულის წონის ცვლილებები და განსხვავებები ჰიპოგლიკემიურ მონაცემებში.

2 წლის გრძელვადიან კვლევაში (LAF2310), ვილდაგლიპტინი (50 მგ ორჯერ დღეში) შედარებული იყო გლიკლაზიდთან (320 მგ/დღეში). ორი წლის შემდეგ, HbA1c-ის საშუალო შემცირება იყო -0.5% ვილდაგლიპტინის და -0.6% გლიკლაზიდის შემთხვევაში. ვილდაგლიპტინს ჰქონდა ნაკლები წონის მომატება (0,75 კგ) და ნაკლები ჰიპოგლიკემიური მოვლენები (0,7%), ვიდრე გლიკლაზიდს (1,6 კგ და 1,7%, შესაბამისად).

52-კვირიან კვლევაში (LAF237A2338), ვილდაგლიპტინი (50 მგ ორჯერ დღეში) შედარებული იყო გლიკლაზიდთან (320 მგ/დღეში) პაციენტებში, რომლეთა მდგომარეობაც არაადექვატურად კონტროლდებოდა მეტფორმინით. ერთი წლის შემდეგ, HbA1c-ის საშუალო შემცირება იყო -0.81% ვილდაგლიპტი+ მეტფორმინი (საშუალო საბაზისო HbA1c 8.4%) და -0.85% გლიკლაზიდი+ მეტფორმინი (საშუალო საბაზისო HbA1c 8.5%); სტატისტიკურად არანაკლებ ეფექტური შედეგი იყო მიღწეული. სხეულის წონის ცვლილება ვილდაგლიპტინის შემთხვევაში იყო +0,1 კგ გლიკლაზიდის შემთხვევაში +1,4 კგ. პაციენტების რიცხვი, რომლებსაც განუვითარდათ ჰიპოგლიკემიური მოვლენები ერთნაირი იყო ორივე სამკურნალო ჯგუფში, თუმცა პაციენტების რაოდენობა, განუვითარდათ ორი ან მეტი ჰიპოგლიკემიური მოვლენა, უფრო მაღალი იყო გლიკლაზი+ მეტფორმინის ჯგუფში (0.8%), ვიდრე ვილდაგლიპტინი+ მეტფორმინის ჯგუფში (0.2%).

24-კვირიან კვლევაში (LMF237A2302) შეფასდა ვილდაგლიპტინისა და მეტფორმინის ფიქსირებული დოზით კომბინაციის ეფექტურობა (ეტაპობრივად ტიტრირებული დოზით 50 მგ/500 მგ ორჯერ დღეში ან 50 მგ/1000 მგ ორჯერ დღეში) არანამკურნალებ პაციენტებში, საწყისი თერაპიის ფარგლებში. HbA1c-ის საშუალო შემცირება მნიშვნელოვნად მაღალი იყო ვილდაგლიპტინი+მეტფორმინის კომბინირებულ თერაპიის შემთხვევაში, მონოთერაპიასთან შედარებით. ვილდაგლიპტინი/მეტფორმინი 50 მგ/1000 მგ ორჯერ დღეში ამცირებდა HbA1c -1.82%-ით და ვილდაგლიპტინი/მეტფორმინი 50 მგ/500 მგ ორჯერ დღეში -1.61%-ით, საბაზისო HbA1c 8.6%-ის შემთხვევაში. HbA1c-ის შემცირება პაციენტებში საბაზისო ≥10.0%-ის შემთხვევაში იყო უფრო მეტი. სხეულის წონა შემცირდა ყველა ჯგუფში, საშუალო შემცირებით -1,2 კგ ორივე ვილდაგლიპტინი + მეტფორმინის კომბინაციის შემთხვევაში. ჰიპოგლიკემიის სიხშირე მსგავსი იყო ნამკურნალებ ჯგუფებში (0% ვილდაგლიპტინის + მეტფორმინის კომბინაცია და 0.7% მონოთერაპიის შემთხვევაში).

24 კვირიან, ორმაგად ბრმა პლაცებო კონტროლირებად კვლევაში, ვილდაგლიპტინმა (50 მგ დღეში ერთხელ) შეამცირა HbA1c -0.74%-ით საშუალო საწყის 7.9%-დან პაციენტებში თირკმელების ზომიერი უკმარისობით და -0.88%-ით 7.7% საწყის საშუალო მონაცემიდან თირკმლის მძიმე უკმარისობით. ვილდაგლიპტინმა მნიშვნელოვნად შეამცირა HbA1c პლაცებოსთან შედარებით (პაციენტებში თირკმელების ზომიერი და მძიმე უკმარისობით, პლაცებოს ჯგუფში შემცირება იყო -0.21% და -0.32% შესაბამისად, მსგავსი საშუალო საბაზისო მაჩვენებლებიდან).

24-კვირიანი რანდომიზებული, ორმაგად ბრმა, პლაცებო კონტროლირებადი კვლევა ჩატარდა 449 პაციენტში ვილდაგლიპტინის (50 მგ ორჯერ დღეში) ეფექტურობისა და უსაფრთხოების შესაფასებლად ბაზისური ან წინასწარ შერეული ინსულინის სტაბილურ დოზასთან კომბინაციაში (საშუალო დღიური დოზა 41 U ), (N = 276) ან (N = 173) მეტფორმინის გარეშე. ვილდაგლიპტინმა ინსულინთან ერთად მნიშვნელოვნად შეამცირა HbA1c პლაცებოსთან შედარებით: საერთო პოპულაციაში პლაცებოზე კორექტირებული HbA1c საშუალო შემცირება საწყისი მონაცემიდან 8,8%-დან იყო -0,72%. იმ ქვეჯგუფებში, რომლებიც მკურნალობდნენ ინსულინთან ერთად მეტფორმინით ან მის გარეშე, პლაცებოზე კორექტირებული HbA1c-ის საშუალო შემცირება იყო -0.63% და -0.84%, შესაბამისად. ჰიპოგლიკემიის სიხშირე მთლიან პოპულაციაში იყო 8.4% და 7.2% ვილდაგლიპტინისა და პლაცებოს ჯგუფებში, შესაბამისად. წონაში ცვლილებები იყო +0,2 კგ და -0,7 კგ ვილდაგლიპტინისა და პლაცებოს ჯგუფში, შესაბამისად.

24-კვირიანი რანდომიზებული, ორმაგად ბრმა, პლაცებო კონტროლირებადი კვლევა ჩატარდა 318 პაციენტში ვილდაგლიპტინის (50 მგ ორჯერ დღეში) ეფექტურობისა და უსაფრთხოების შესაფასებლად მეტფორმინთან (≥1,500 მგ დღეში) და გლიმეპირიდთან (≥4 მგ დღეში) კომბინაციაში. ვილდაგლიპტინმა მეტფორმინთან და გლიმეპირიდთან კომბინაციაში მნიშვნელოვნად შეამცირა HbA1c პლაცებოსთან შედარებით: პლაცებოზე კორექტირებული HbA1c საშუალო შემცირება საწყისი 8,8%-დან იყო -0,76%.

ცხრილი 7 ვილდაგლიპტინის ძირითადი ეფექტურობის შედეგები პლაცებო კონტროლირებად მონოთერაპიის კვლევებში და კომბინირებული თერაპიის დამატებით კვლევებში (ITT პოპულაციის პირველადი ეფექტურობა)

მონო თერაპიის პლაცებო კონტროლირებადი კვლევები	საშუალო საბაზისო დონე HbA1c (%)	HbA1c საწყისი დან საშუალო ცვლილება(%) 24 კვირაში	HbA1c პლაცებო-კორექტირებული საშუალო ცვლილება (%) 24 კვირაში (95% CI)
კვლევა 2301: ვილდაგლიპტინი 50 მგ ერთჯერ დღეში (N=104)	8.2	-0.8	-0.5* (-0.8, -0.1)
კვლევა 2301: ვილდაგლიპტინი 50 მგ ორჯერ დღეში (N=90)	8.6	-0.8	-0.5* (-0.8, -0.1)
კვლევა 2384: ვილდაგლიპტინი 50 მგ ერთჯერ დღეში (N=84)	8.3	-0.5	-0.5* (-0.9, -0.1)
კვლევა 2384: ვილდაგლიპტინი 50 მგ ორჯერ დღეში (N=79)	8.4	-0.7	-0.7* (-1.1, -0.4)
		* p< 0.05 პლაცებოსთან შედარებისთვის
დამატებითი/კომბინირებული კვლევები
კვლევა 2303: ვილდაგლიპტინი 50 მგ ერთჯერ დღეში + მეტფორმინი (N=143)	8.4	-0.5	-0.7* (-1.0, -0.5)
კვლევა 2303: ვილდაგლიპტინი 50 მგ ორჯერ დღეში + მეტფორმინი (N=143)	8.4	-0.9	-1.1* (-1.4, -0.8)
კვლევა 2305: ვილდაგლიპტინი 50 მგ დღიურად + გლიმეპირიდი (N=132)	8.5	-0.6	-0.6* (-0.9, -0.4)
კვლევა 2304: ვილდაგლიპტინი 50 მგ daily + პიოგლიტაზონი (N=124)	8.6	-0.8	-0.5* (-0.7, -0.2)
კვლევა 2304: ვილდაგლიპტინი 50 მგ ორჯერ დღეში + პიოგლიტაზონი (N=136)	8.7	-1.0	-0.7* (-0.9, -0.4)
კვლევა 2311: ვილდაგლიპტინი 50 მგ ორჯერ დღეში + ინსულინი (N=125)	8.5	-0.5	-0.3* (-0.5, -0.0)
კვლევა 23135: ვილდაგლიპტინი 50 მგ ორჯერ დღეში + ინსულინი	8.8	-0.8	-0.7* (-0.9, -0.5)
კვლევა 23152: ვილდაგლიპტინი 50 მგ ორჯერ დღეში + მეტფორმინი + გლიმეპირიდი (N=152)	8.8	-1.0	-0.8* (-1.0, -0.5)
		* p< 0.05 for პლაცებოსთან შედარებისთვის + ფონური თერაპია

52-კვირიანი მულტიცენტრული, რანდომიზებული, ორმაგად ბრმა კვლევა ჩატარდა პაციენტებში ტიპი 2 დიაბეტით და გულის შეგუბებითი უკმარისობით (NYHA კლასი I - III) ვილდაგლიპტინის 50 მგ დღეში (N=128) ეფექტის შესაფასებლად პლაცებოსთან შედარებით (N=126) მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციაზე (LVEF). ვილდაგლიპტინი არ იყო დაკავშირებული მარცხენა პარკუჭის ფუნქციის ცვლილებასთან ან ადრე არსებული CHF-ის გაუარესებასთან. შეფასებული გულ-სისხლძარღვთა მოვლენები მთლიანობაში იყო დაბალანსებული. NYHA III კლასის გულის უკმარისობის მქონე პაციენტები ვილდაგლიპტინით ნამკურნალებ ჯგუფში იყო ოდნავ მეტი კარდიალური მოვლენები პლაცებოსთან შედარებით. თუმცა, იყო CV-ს დისბალანსი საწყის რისკში, რომელიც ხელს უწყობს პლაცებოს და მოვლენების რაოდენობაც დაბალი იყო, რაც გამორიცხავს მტკიცე დასკვნებს. ვილდაგლიპტინმა მნიშვნელოვნად შეამცირა HbA1c პლაცებოსთან შედარებით (განსხვავება 0.6%) საშუალო საწყისი მაჩვენებელი 7.8%. ჰიპოგლიკემიის სიხშირე მთლიან პოპულაციაში იყო 4.7% და 5.6% ვილდაგლიპტინისა და პლაცებოს ჯგუფებში, შესაბამისად.

ხუთწლიანი მულტიცენტრული, რანდომიზებული, ორმაგი ბრმა კვლევა (VERIFY) ჩატარდა ტიპის 2 დიაბეტის მქონე პაციენტებში, რათა შეეფასებინათ ადრეული კომბინირებული თერაპიის ამტანობა ვილდაგლიპტინთან და მეტფორმინთან (N = 998) სტანდარტული მკურნალობის შემთხვევაში საწყისი მეტფორმინის მონოთერაპიის წინააღმდეგ. რასაც მოჰყვება კომბინაცია ვილდაგლიპტინთან (თანმიმდევრული მკურნალობის ჯგუფი) (N = 1003) ახლად დიაგნოზირებულ პაციენტებში ტიპი 2 დიაბეტით. ვილდაგლიპტინის 50 მგ დღეში და მეტფორმინის ადრეული კომბინირებული სქემის გამოყენებამ გამოიწვია სტატისტიკურად და კლინიკურად მნიშვნელოვანი შემცირება "მკურნალობის დადასტურებული საწყის წარუმატებლობის დრომდე" (HbA1c მნიშვნელობა ≥ 7%) მეტფორმინის მონოთერაპიასთან შედარებით პაციენტებში, რომლებიც არ მკურნალობდნენ T2DM-ით 5-წლიანი კვლევის განმავლობაში. საწყისი მკურნალობის უკმარისობის სიხშირე (HbA1c მნიშვნელობა ≥ 7%) იყო 429 (43.6%) პაციენტი კომბინირებული მკურნალობის ჯგუფში და 614 (62.1%) პაციენტი თანმიმდევრული მკურნალობის ჯგუფში (HR [95%CI]: 0.51 [0.45, 0.58 ]; p<0 001).

თანმიმდევრულად დაბალი HbA1c დაფიქსირდა კომბინირებული მკურნალობის ჯგუფში თანმიმდევრული მკურნალობის ჯგუფთან შედარებით, კვლევის ხანგრძლივობის განმავლობაში. ადრეული კომბინირებული მკურნალობის მიდგომა ვილდაგლიპტინი+მეტფორმინი პაციენტებში ტიპის 2 დიაბეტით მნიშვნელოვნად და თანმიმდევრულად აუმჯობესებდა გლიკემიის გრძელვადიან ამტანობას თანმიმდევრულ მკურნალობასთან შედარებით. გვერდითი მოვლენების სიხშირე (AE) შედარებადი იყო მკურნალობის ჯგუფებს შორის (83.5% ადრეული კომბინირებული მკურნალობის ჯგუფში და 83.2% თანმიმდევრული მკურნალობის ჯგუფში, შესაბამისად). ახლად დიაგნოზირებული პაციენტების წილი, რომლებსაც განუვითარდათ ჰიპოგლიკემიური მოვლენები მთელი კვლევის განმავლობაში, დაბალი იყო ორივე მკურნალობის ჯგუფში (1.1% ადრეულ კომბინირებულ ჯგუფში და 0.6% თანმიმდევრული მკურნალობის ჯგუფში). ორივე სამკურნალო ჯგუფში რეპორტირებული იყო მიკროვასკულარული ან მაკროვასკულარული გართულებები პაციენტთა შესადარებელ პროპორციაში (პაციენტთა 30.5% ადრეულ კომბინირებულ ჯგუფში და პაციენტების 33.1% თანმიმდევრული მკურნალობის ჯგუფში). ზოგადი უსაფრთხოებისა და ამტანობის პროფილი მსგავსი იყო მკურნალობის მიდგომებს შორის, ყოველგავრი უსაფრთხოებასთან დაკავშირებული მოულოდნელი შეტყობინების გარეშე.

გულ-სისხლძარღვთა რისკი

ჩატარდა დამოუკიდებლად და პერსპექტიულად შეფასებული გულ-სისხლძარღვთა მოვლენების მეტა-ანალიზი 2 წელზე მეტი ხანგრძლივობის III და IV ფაზის მონოთერაპიისა და კომბინირებული თერაპიის კლინიკური კვლევებიდან. მასში ჩართული იყო 9599 პაციენტი ტიპი 2 დიაბეტით, რომლებიც მკურნალობდნენ ვილდაგლიპტინით 50 მგ დღიურად ან 50 მგ ორჯერ დღეში და აჩვენა, რომ ვილდაგლიპტინის მკურნალობა არ იყო დაკავშირებული გულ-სისხლძარღვთა რისკთან. შეფასებული, ძირითადი არასასურველი გულ-სისხლძარღვთა მოვლენების (MACE) საბოლოო წერტილი, მათ შორის მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი, ინსულტი ან კარდიოვასკულარული სიკვდილი, მსგავსი იყო ვილდაგლიპტინისთვის კომბინირებული აქტიური და პლაცებოს შედარებისთვის [Mantel–Haenszel რისკის თანაფარდობა (M-H RR) 0.82 (95% ნდობის ინტერვალი). -1.11)] ხელს უწყობს ვილდაგლიპტინის გულ-სისხლძარღვთა უსაფრთხოებას. MACE დაფიქსირდა ვილდაგლიპტინით ნამკურნალები 9599 პაციენტიდან 83-ში (0.86%) და 7102-დან 85-ში (1.20%), პაციენტებში რომლებიც იტარებდნენ შედარებით მკურნალობას. MACE -ის თითოეული ინდივიდუალური კომპონენტის შეფასებამ არ აჩვენა გაზრდილი რისკი (მსგავსი M-H RR). დადასტურებული HF მოვლენები, რომლებიც განსაზღვრულია, როგორც HF, რომელიც საჭიროებს ჰოსპიტალიზაციას ან HF-ს ახალ დაწყებას, შეტყობინებული იყო 41 (0.43%) ვილდაგლიპტინით ნამკურნალებ პაციენტში და 32 პაციენტში (0.45%) რომლებიც იტარებდნენ შედარებით მკურნალობას, M-H RR 1.08 (95% CI 0.68-1.70), არ აჩვენა გულის უკმარისობის გაზრდილი რისკი ვილდაგლიპტინით ნამკურნალევ პაციენტებში.

უსაფრთხოების წინაკლინიკური მონაცემები

კანცეროგენულობა და მუტაგენურობა

ორწლიანი კვლევა ჩატარდა კანცეროგენურობაზე ვირთაგვებში 900 მგ/კგ-მდე პერორალური დოზების მიღებისას (დაახლოებით 200-ჯერ მეტი ადამიანის მაქსიმალური რეკომენდებული დოზაზე). ვილდაგლიპტინთან დაკავშირებული სიმსივნის სიხშირის ზრდა არ დაფიქსირებულა. ორწლიანი კანცეროგენულობის კვლევა ჩატარდა თაგვებზე 1000 მგ/კგ-მდე პერორალური დოზებით ( ადამიანისთვის განკუთვნულ მაქსიმალური რეკომენდებულ დოზაზე 240-ჯერ მეტი). სარძევე ჯირკვლის სიმსივნის სიხშირე გაიზარდა მდედრ თაგვებში ვილდაგლიპტინის ადამიანის მაქსიმალურ დოზაზე დაახლოებით 150-ჯერ მეტის შემთხვევაში; აღნიშნული შემთხვევები არ იყო გაზრდილი ადამიანის მაქსიმალურ დოზაზე დაახლოებით 60-ჯერ მეტობის შემთხვევაში. ჰემანგიოსარკომის სიხშირე გაიზარდა მამრ თაგვებში, რომლებსაც მკურნალობდნენ ადამიანის მაქსიმალურ დოზაზე 42-240-ჯერ მეტი ვილდაგლიპტინით და მდედრ თაგვებში ადამიანის მაქსიმალურ დოზაზე 150-ჯერ მეტი ადამიანის მაქსიმალური დოზით. ჰემანგიოსარკომის შემთხვევების მნიშვნელოვანი მატება არ დაფიქსირებულა მამაკაცებში ვილდაგლიპტინის ადამიანის მაქსიმალურ დოზაზე დაახლოებით 16-ჯერ და ქალებში ადამიანის მაქსიმალურ დოზაზე დაახლოებით 60-ჯერ მეტის შემთხვევაში.

მუტაგენობის რიგ ტესტებში ვილდაგლიპტინმა არ აჩვენა მუტაგენობა, მათ შორის ეიმსის ანალიზი უკუ ბაქტერიულ მუტაციაზე და ადამიანის ლიმფოციტების ქრომოსომული აბერაციის ანალიზი. ძვლის ტვინის მიკრობირთვულმა პერორარულმა ტესტებმა როგორც ვირთაგვებში, ასევე თაგვებში არ გამოავლინა კლასტოგენური ან ანევგენური პოტენციალი 2000 მგ/კგ-მდე ან ადამიანის მაქსიმალურ დოზაზე დაახლოებით 400-ჯერ მეტობის შემთხვევაში. in vivo იგივე დოზის გამოყენებისას თაგვის ღვიძლის კომეტის ანალიზი იყო ასევე უარყოფითი.

ფარმაკოლოგიური უსაფრთხოება და განმეორებითი დოზის ტოქსიკურობა.

ცინომოლგუს მაიმუნებში 13 კვირიან ტოქსიკოლოგიურ კვლევაში კანის დაზიანებები დაფიქსირდა ≥5 მგ/კგ/დღეში დოზების გამოყენებისას. დაზიანება მუდმივად განლაგებული იყო კიდურებზე (ხელები, ფეხები, ყურები და კუდი). 5 მგ/კგ/დღეში (დაახლოებით ექვივალენტური ადამიანის AUC-ის 100 მგ დოზით), დაფიქსირდა მხოლოდ ბუშტუკები. ისინი შექცევადი იყო მკურნალობის გაგრძელების მიუხედავად და არ იყო დაკავშირებული ჰისტოპათოლოგიურ ანომალიებთან. კანის განშრევება, კანის აქერცვლა, ნაწიბურები და კუდის წყლულები კორელაციური ჰისტოპათოლოგიური ცვლილებებით აღინიშნა დოზით ≥20 მგ/კგ/დღეში (დაახლოებით 3-ჯერ მეტი ადამიანის AUC-ზე 100 მგ დოზის შემთხვევაში). კუდის ნეკროზული დაზიანებები დაფიქსირდა ≥80 მგ/კგ/დღეში დოზით. უნდა აღინიშნოს, რომ ვილდაგლიპტინი ავლენს მნიშვნელოვნად მაღალ ფარმაკოლოგიურ სიძლიერეს მაიმუნებში ადამიანებთან შედარებით. კანის დაზიანება არ იყო შექცევადი მაიმუნებში, რომლებიც მკურნალობდნენ 160 მგ/კგ/დღეში 4-კვირიანი აღდგენის პერიოდის განმავლობაში. კანის დაზიანება არ გამოვლენილა ცხოველთა სხვა სახეობებში ან ადამიანებში, რომლებიც მკურნალობდნენ ვილდაგლიპტინით.

შეუთავსებლობა

არ აღინიშნება.

გაცემის წესი: ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი II, გაიცემა ფორმა №3 რეცეპტით.

შენახვის პირობები

იხ. კოლოფზე.

მოარიდეთ ტენიან ადგილს.

გალვუსი არ გამოიყენება შეფუთვაზე მითითებული თარიღის “EXP” გასვლის შემდეგ. გალვუსი შეინახეთ ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილას.