დიროტონი - Diroton პლუსი 10/1.5მგ 28 კაფსულა

დიროტონ® პლუსი (DIROTON® PLUS)

საერთაშორისო არა დაპატენტებული დასახელება (სად ): ლიზინოპრილი / ინდაპამიდი

(lisinopril / indapamide)

გამოშვების ფორმა: კაფსულები მოდიფიცირებული გამოთავისუფლებით

შემადგენლობა

1 კაფსულა შეიცავს:

დოზა 5 მგ/1,5 მგ

მოქმედი ნივთიერებები: ლიზინოპრილის დიჰიდრატი - 5,444 მგ (5 მგ ლიზინოპრილის ექვივალენტური), ინდაპამიდი - 1,5 მგ.

დამხმარე ნივთიერებები: კალციუმის ჰიდროფოსფატის დიჰიდრატი; მანიტოლი; სიმინდის სახამებელი; ტალკი; ნატრიუმის კროსკარმელოზა; მაგნიუმის სტეარატი; ლაქტოზას მონოჰიდრატი; სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური უწყლო; მიკროკრისტალური ცელულოზა (ტიპი 102); ჰიპრომელოზა (ტიპი 2208); ოპადრაი II 85F18422 თეთრი (შეიცავს: ნაწილობრივ ჰიდროლიზებულ პოლივინილის სპირტს; ტიტანის დიოქსიდს; მაკროგოლს / პეგ 3350; ტალკს); მყარი ჟელატინის კაფსულა (შეიცავს: ტიტანის დიოქსიდს; რკინის საღებავს წითელ ოქსიდს; წყალს; ჟელატინს).

დოზა 10 მგ/1,5 მგ

მოქმედი ნივთიერებები: ლიზინოპრილის დიჰიდრატი - 10,888 მგ (10 მგ ლიზინოპრილის ექვივალენტი), ინდაპამიდი - 1,5 მგ.

დამხმარე ნივთიერებები: კალციუმის ჰიდროფოსფატის დიჰიდრატი; მანიტოლი; სიმინდის სახამებელი; ტალკი; ნატრიუმის კროსკარმელოზა; მაგნიუმის სტეარატი; ლაქტოზას მონოჰიდრატი; სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური უწყლო; მიკროკრისტალური ცელულოზა (ტიპი 102); ჰიპრომელოზა (ტიპი 2208); ოპადრაი II 85F18422 თეთრი (შეიცავს: ნაწილობრივ ჰიდროლიზებულ პოლივინილის სპირტს; ტიტანის დიოქსიდს; მაკროგოლს / პეგ 3350; ტალკს); მყარი ჟელატინის კაფსულა (შეიცავს: ტიტანის დიოქსიდს; მკვეთრი წითელი საღებავი (პონსო 4R); წყალი; ჟელატინი.

დოზა 20 მგ/1,5 მგ

მოქმედი ნივთიერებები: ლიზინოპრილის დიჰიდრატი - 21,776 მგ (20 მგ ლიზინოპრილის ექვივალენტი ), ინდაპამიდი - 1,5 მგ.

დამხმარე ნივთიერებები: კალციუმის ჰიდროფოსფატის დიჰიდრატი; მანიტოლი; სიმინდის სახამებელი; ტალკი; ნატრიუმის კროსკარმელოზა; მაგნიუმის სტეარატი; ლაქტოზას მონოჰიდრატი; სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური უწყლო; მიკროკრისტალური ცელულოზა (ტიპი 102); ჰიპრომელოზა (ტიპი 2208); ოპადრაი II 85F18422 თეთრი (შეიცავს: ნაწილობრივ ჰიდროლიზებულ პოლივინილის სპირტს; ტიტანის დიოქსიდს; მაკროგოლს / პეგ 3350; ტალკს); მყარი ჟელატინის კაფსულა (შეიცავს: ტიტანის დიოქსიდს; რკინის საღებავს წითელ ოქსიდს; მკვეთრი წითელი საღებავი (პონსო 4R); წყალი; ჟელატინი).

აღწერა

დოზა 5 მგ/1,5 მგ

ღია ვარდისფერი მყარი ჟელატინის კაფსულები, ზომა N1, შეიცავს:

1 ტაბლეტი ლიზინოპრილი 5 მგ: მრგვალი, ორმხრივამოზნექილი თეთრი ტაბლეტი ერთ მხარეს ამოტვიფრული "CN3";

1 ტაბლეტი ინდაპამიდი 1.5 მგ: ოვალური, ორმხრივამოზნექილი, თეთრი აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი, ერთ მხარეს ამოტვიფრული "CP3" და მეორე მხარეს ჭრილი.

დოზა 10 მგ/1,5 მგ

ვარდისფერი მყარი ჟელატინის კაფსულები, ზომა N1, შეიცავს:

1 ტაბლეტი ლიზინოპრილი 10 მგ: მრგვალი, ორმხრივამოზნექილი თეთრი ტაბლეტი ერთ მხარეს ამოტვიფრული "CN4";

1 ტაბლეტი ინდაპამიდი 1.5 მგ: ოვალური, ორმხრივამოზნექილი, თეთრი აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი, ერთ მხარეს ამოტვიფრული "CP3" და მეორე მხარეს ჭრილი.

დოზა 20 მგ/1,5 მგ

წითელ-ყავისფერი მყარი ჟელატინის კაფსულები, ზომა N1, შეიცავს:

ლიზინოპრილის 2 ტაბლეტი 10 მგ: მრგვალი, ორმხრივამოზნექილი თეთრი ტაბლეტი ერთ მხარეს ამოტვიფრული "CN4";

1 ტაბლეტი ინდაპამიდი 1.5 მგ: ოვალური, ორმხრივამოზნექილი, თეთრი აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი, ერთ მხარეს ამოტვიფრული "CP3" და მეორე მხარეს ჭრილი.

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: კომბინირებული ჰიპერტენზიული საშუალება (დიურეზული + აგფ ინჰიბიტორი).

ათქ კოდი: S09BA03

ფარმაკოლოგიური თვისებები

ფარმაკოდინამიკა

დიროტონ® პლუსი არის კომბინირებული პრეპარატი ლიზინოპრილისა და ინდაპამიდის ფიქსირებული დოზებით.

ინდაპამიდი

არის სულფონამიდის წარმოებული, რომელიც შეიცავს ინდოლის რგოლს. ფარმაკოლოგიური თვისებების მიხედვით, ინდაპამიდი ახლოს არის თიაზიდის მსგავს დიურეტიკებთან, რომლებიც აინჰიბირებენ ნატრიუმის იონების რეაბსორბციას ჰენლეს მარყუჟის კორტიკალურ სეგმენტში. ამას თან ახლავს ნატრიუმის იონების, ქლორიდების და, შედარებით ნაკლებად, კალიუმის და მაგნიუმის იონების გამოყოფის ზრდა, რაც იწვევს დიურეზის გაძლიერებას და ანტიჰიპერტენზიულ ეფექტს. II და III ფაზის კლინიკურ კვლევებში, ინდაპამიდის მონოთერაპიის სახით გამოყენება იმ დოზებში, რომლებიც არ იწვევენ გამოხატულ დიურეზულ ეფექტს, იწვევდა 24-საათიან ანტიჰიპერტენზიულ ეფექტს.

ინდაპამიდის ანტიჰიპერტენზიული აქტივობა იწვევს მსხვილი არტერიების ელასტიურობის ინდექსის გაუმჯობესებას და ზოგადი პერიფერიული და არტერიოლური წინააღმდეგობის შემცირებას.

ინდაპამიდი ამცირებს მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიას.

გარკვეული დოზებით მიიღწევა თიაზიდური და თიაზიდის მსგავსი დიურეტიკების ოპტიმალური თერაპიული ეფექტი, თუმცა დოზის შემდგომ მატებასთან ერთად იზრდება არასასურველი რეაქციების სიხშირე. ამრიგად, დოზა არ უნდა გაიზარდოს, თუ თერაპიული ეფექტი არ არის მიღწეული პრეპარატის რეკომენდებული თერაპიული დოზებით გამოყენებისას.

არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში მოკლევადიან, საშუალოვადიან და გრძელვადიან კვლევებში ნაჩვენები იქნა, რომ ინდაპამიდი:

• გავლენას არ ახდენს ლიპიდურ ცვლაზე, მათ შორის ტრიგლიცერიდების, ქოლესტერინის, დაბალი და მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების კონცენტრაციაზე;

• გავლენას არ ახდენს ნახშირწყლების ცვლაზე, მათ შორის დიაბეტის მქონე პაციენტებში.

ლიზინოპრილი

არის ანგიოტენზინ გარდამქმნელი ფერმენტის (აგფ) ინჰიბიტორი, რომელიც თრგუნავს ანგიოტენზინ I-ის ანგიოტენზინ II-ად გარდაქმნას. ანგიოტენზინ II-ის კონცენტრაციის დაქვეითება იწვევს ალდოსტერონის სეკრეციის პირდაპირ შემცირებას. ლიზინოპრილი თრგუნავს ბრადიკინინის დეგრადაციას და ზრდის პროსტაგლანდინების სინთეზს. ამცირებს ზოგად პერიფერიულ სისხლძარღვთა წინააღმდეგობას, არტერიულ წნევას, პრე დატვირთვას და წნევას ფილტვის კაპილარებში. გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტებში ლიზინოპრილი ზრდის სისხლის წუთმოცულობას და მიოკარდიუმის ტოლერანტობას სტრესის მიმართ. უფრო მეტად აფართოებს არტერიებს, ვიდრე ვენებს. ზოგიერთი ეფექტი აიხსნება ქსოვილის რენინ-ანგიოტენზინის სისტემაზე ზემოქმედებით. ხანგრძლივი გამოყენებისას მცირდება მიოკარდიუმის და რეზისტენტული ტიპის არტერიების კედლების ჰიპერტროფია.

ლიზინოპრილი აუმჯობესებს იშემიური მიოკარდიუმის სისხლით მომარაგებას.

გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტებში აგფ ინჰიბიტორები ზრდიან სიცოცხლის ხანგრძლივობას; პაციენტებში, რომლებსაც ანამნეზში აქვთ მიოკარდიუმის ინფარქტი გულის უკმარისობის კლინიკური გამოვლინების გარეშე, ლიზინოპრილი ანელებს მარცხენა პარკუჭის დისფუნქციის პროგრესირებას.

ლიზინოპრილი მოქმედებას იწყებს მიღებიდან 1 საათის შემდეგ. მაქსიმალური ეფექტი მიიღწევა 6-7 საათის განმავლობაში; ეფექტის ხანგრძლივობა - 24 საათი. არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში ეფექტი ვლინდება მკურნალობის დაწყებიდან პირველივე დღეებში; სტაბილური ეფექტი მიიღწევა მკურნალობიდან 1-2 თვის განმავლობაში. არ დაფიქსირებულა არტერიული წნევის მკვეთრი მატების შემთხვევები პრეპარატის უეცარი შეწყვეტის შემდეგ. ლიზინოპრილი ამცირებს როგორც არტერიულ წნევას, ასევე ალბუმინურიას. ჰიპერგლიკემიის მქონე პაციენტებში ლიზინოპრილი ხელს უწყობს გლომერულური ენდოთელიუმის დარღვეული ფუნქციის აღდგენას. შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში ლიზინოპრილი არ მოქმედებს გლუკოზის კონცენტრაციაზე სისხლის პლაზმაში; პრეპარატის მიღება არ არის დაკავშირებული ჰიპოგლიკემიის მომატებულ რისკთან.

ფარმაკოკინეტიკა

ინდაპამიდი

მოქმედი ნივთიერება დატანილია სპეციალურ გადამზიდავ მატრიქსზე, რომელიც უზრუნველყოფს ინდაპამიდის ნელ კონტროლირებად გამოყოფას კუჭ-ნაწლავის ტრაქტში.

შეწოვა

გამოთავისუფლებული ინდაპამიდი სწრაფად და მთლიანად შეიწოვება კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან. საკვების მიღება უმნიშვნელოდ ზრდის ინდაპამიდის შეწოვის დროს, თუმცა არ ახდენს გავლენას შეწოვის სიდიდეზე.

ინდაპამიდის Cmax მიიღწევა ერთჯერადი დოზის მიღებიდან 12 საათის შემდეგ. პრეპარატის მრავალჯერადი მიღებისას პრეპარატის კონცენტრაციის ცვლილებები სისხლის პლაზმაში პრეპარატის დოზებს შორის თანაბრდება.

აღინიშნება პრეპარატის შეწოვის მაჩვენებლების ინდივიდუალური ვარიაბელობა.

განაწილება

პრეპარატის დაახლოებით 79% უკავშირდება სისხლის პლაზმის ცილებს. ნახევარგამოყოფის პერიოდი (T1/2) არის 14-24 საათი (საშუალოდ 18 საათი). წონასწორული კონცენტრაციები მიიღწევა თერაპიის დაწყებიდან 7 დღის შემდეგ. მრავალჯერადი მიღება არ იწვევს პრეპარატის კუმულაციას.

გამოყოფა

ინდაპამიდი გამოიყოფა ძირითადად არააქტიური მეტაბოლიტების სახით თირკმელებით (დოზის 70%) და ნაწლავებით (22%).

ფარმაკოკინეტიკა პაციენტების სპეციალურ ჯგუფებში

მაღალი რისკის მქონე პაციენტები

თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში ინდაპამიდის ფარმაკოკინეტიკა არ იცვლება.

ლიზინოპრილი

შეწოვა

ლიზინოპრილის პერორალურად მიღებისას კუჭ-ნაწლავის ტრაქტში შეიწოვება პრეპარატის დაახლოებით 25%. საკვების მიღება არ მოქმედებს შეწოვაზე. აბსორბციის საშუალო დონე - 30%; ბიოშეღწევადობა - 29%.

განაწილება

მაქსიმალური კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში (Cmax) მიიღწევა მიღებიდან 6-8 საათის შემდეგ. სისხლის პლაზმის ცილებთან შეკავშირების ხარისხი დაბალია. ლიზინოპრილი კარგად არ აღწევს ჰემატოენცეფალურ ბარიერში.

მეტაბოლიზმი

ლიზინოპრილი არ განიცდის ბიოტრანსფორმაციას ადამიანის ორგანიზმში.

გამოყოფა

ნახევარგამოყოფის პერიოდი (T1/2) - 12 საათი.

ფარმაკოკინეტიკა პაციენტების სპეციალურ ჯგუფებში

პაციენტები გულის ქრონიკული უკმარისობით

გულის უკმარისობის მქონე პაციენტებში ლიზინოპრილის აბსორბცია და კლირენსი მცირდება. ამ კატეგორიის პაციენტებში ლიზინოპრილის აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა მცირდება დაახლოებით 16%-ით.

თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტები

თირკმელების ფუნქციის დარღვევა იწვევს AUC-ის (ფართობი კონცენტრაცია-დრო მრუდის ქვეშ) და ლიზინოპრილის ნახევარგამოყოფის პერიოდის ზრდას, მაგრამ ეს ცვლილებები კლინიკურად მნიშვნელოვანი ხდება მხოლოდ მაშინ, როდესაც გლომერულური ფილტრაციის სიჩქარე (გფს) მცირდება 30 მლ/წთ/1,73 მ2 სხეულის ზედაპირის ფართობზე ქვემოთ. თირკმლის მსუბუქი და ზომიერი უკმარისობის დროს (კრეატინინის კლირენსი 30-დან 80 მლ/წთ-მდე), AUC-ის საშუალო მნიშვნელობა იზრდება 13%-ით, ხოლო თირკმლის მძიმე უკმარისობისას (კკ 5-დან 30 მლ/წთ-მდე) AUC-ის საშუალო მნიშვნელობები იზრდება 4,5-ჯერ.

პაციენტები ღვიძლის უკმარისობით

ღვიძლის ციროზის მქონე პაციენტებში ლიზინოპრილის აბსორბცია მცირდება (დაახლოებით 30%), მაგრამ პრეპარატის ეფექტი იზრდება (დაახლოებით 50%-ით) ჯანმრთელ მოხალისეებთან შედარებით კლირენსის შემცირების გამო.

ხანდაზმულიასაკის პაციენტები (65 წელზე მეტი ასაკის)

ხანდაზმულ პაციენტებში ლიზინოპრილის კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში და "კონცენტრაცია" –დრო” მრუდის ქვეშ ფართობი 2-ჯერ მეტია, ვიდრე ახალგაზრდა პაციენტებში.

გამოყენების ჩვენებები

ესენციური არტერიული ჰიპერტენზია (პაციენტები, რომლებიც საჭიროებენ კომბინირებულ თერაპიას).

უკუჩვენებები

ჰიპერმგრძნობელობა ლიზინოპრილის ან სხვა აგფ ინჰიბიტორების მიმართ.

- მომატებული მგრძნობელობა ინდაპამიდის ან სულფონამიდის სხვა წარმოებულების მიმართ.

- მომატებული მგრძნობელობა პრეპარატის დამხმარე ნივთიერებების მიმართ.

- ანგიონევროზული შეშუპება ანამნეზში, მათ შორის კვინკეს შეშუპება, რომელიც დაკავშირებულია აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებასთან.

- მემკვიდრეობითი ან იდიოპათიური ანგიონევროზული შეშუპება.

- თირკმლის მძიმე უკმარისობა (კრეატინინის კლირენსი <30 მლ/წთ).

- ღვიძლისმიერი ენცეფალოპათია ან ღვიძლის ფუნქციის მძიმე დარღვევა.

- ჰიპოკალიემია.

- დიროტონ® პლუსის და ალისკირენის შემცველი პრეპარატების ერთდროული გამოყენება შაქრიანი დიაბეტის და/ან თირკმელების ზომიერი ან მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებში (გლომერულური ფილტრაციის სიჩქარე 60 მლ/წთ-ზე ნაკლები / 1,73 მ2 სხეულის ზედაპირის ფართობზე)

- ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტებთან (არა II) ერთდროული გამოყენება დიაბეტური ნეფროპათიის მქონე პაციენტებში.

- ნეიტრალური ენდოპეპტიდაზას ინჰიბიტორებთან (მაგალითად, საკუბიტრილის შემცველ პრეპარატებთან) ერთდროული გამოყენება ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების მაღალი რისკის გამო.

- ორსულობა და ძუძუთი კვება.

- ასაკი 18 წლამდე (ეფექტურობა და უსაფრთხოება დადგენილი არ არის).

- ლაქტოზას აუტანლობა, გალაქტოზემია, გლუკოზისა და გალაქტოზის მალაბსორბციის სინდრომი.

სიფრთხილით

აორტის სტენოზი, ჰიპერტროფიული ობსტრუქციული კარდიომიოპათია, ცერებროვასკულური დაავადება (ცერებროვასკულური უკმარისობის ჩათვლით), გულის იშემიური დაავადება, კორონარული უკმარისობა, შემაერთებელი ქსოვილის მძიმე აუტოიმუნური სისტემური დაავადებები (მათ შორის სისტემური წითელი მგლურა, სკლეროდერმია), მიელოსუპრესია, შაქრიანი დიაბეტი, ჰიპერკალიემია, თირკმელების არტერიების ორმხრივი სტენოზი, ერთადერთი თირკმლის მქონე პაციენტებში თირკმლის არტერიის სტენოზი, მდგომარეობა თირკმლის ტრანსპლანტაციის შემდეგ, თირკმლის უკმარისობა, აზოტემია, პირველადი ალდოსტერონიზმი, მარილით შეზღუდული დიეტა, მოცირკულირე სისხლის მოცულობის დაქვეითებასთან დაკავშირებული მდგომარეობები (ღებინების და დიარეის ჩათვლით), ხანდაზმული პაციენტები, ღვიძლის უკმარისობა.

დასუსტებული პაციენტები ან პაციენტები, რომლებიც იღებენ კომბინირებულ თერაპიას სხვა ანტიარითმიული საშუალებებით და პრეპარატებით, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიონ QT ინტერვალის გახანგრძლივება, ასევე "პირუეტის" ტიპის პოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდია (იხ. პუნქტი "ურთიერთქმედება სხვა პრეპარატებთან"); ალისკირენის შემცველ პრეპარატებთან ან ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტებთან (არა II) ერთდროული გამოყენება (არტერიული ჰიპოტენზიის, ჰიპერკალიემიის და თირკმლის უკმარისობის გაზრდილი რისკი :რაას“-ის ორმაგი ბლოკადით); წყალ-ელექტროლიტური ბალანსის დარღვევა; ეკგ-ზე QT ინტერვალის გახანგრძლივება; ჰემოდიალიზის ჩატარება მაღალი დინების მემბრანების გამოყენებით ან დესენსიბილიზაცია, დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინის აფერეზის პროცედურის დაწყებამდე; შარდმჟავას მაღალი კონცენტრაცია სისხლის შრატში; ჰიპერპარათირეოზი; ნეგროიდული რასის პაციენტებში; სპორტსმენები (შესაძლოა დადებითი რეაქცია დოპინგის კონტროლის დროს).

გამოყენება ორსულობისა და ძუძუთი კვების დროს

ორსულობა

ორსულობის დროს დიროტონ® პლუსის გამოყენება უკუნაჩვენებია.

ორსულ ქალებში დიროტონ® პლუსის გამოყენების ადეკვატურად კონტროლირებადი კლინიკური კვლევები არ ჩატარებულა. ორსულობის დადგომისას დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს პრეპარატის დიროტონ® პლუსის მიღება. პაციენტებმა, რომლებიც გეგმავენ ორსულობას, უნდა შეწყვიტონ დიროტონ® პლუსის მიღება და მიმართონ ექიმს სხვა ანტიჰიპერტენზიული პრეპარატის შესარჩევად, რომელსაც აქვს ორსულობის დროს დადგენილი უსაფრთხოების პროფილი.

ინდაპამიდი

ამ დროისთვის არ არის საკმარისი მონაცემები ორსულობის დროს ინდაპამიდის გამოყენების შესახებ (აღწერილია 300-ზე ნაკლები შემთხვევა).

ორსულობის მესამე ტრიმესტრში თიაზიდური დიურეტიკების ხანგრძლივმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს დედის ჰიპოვოლემია და საშვილოსნოს პლაცენტური სისხლის ნაკადის დაქვეითება, რაც იწვევს ფეტოპლაცენტურ იშემიას და ნაყოფის ზრდის შეფერხებას.

ლიზინოპრილი

აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებამ ორსული ქალების მიერ II-III ტრიმესტრში შეიძლება გამოიწვიოს ნაყოფის ან ახალშობილის სიკვდილი. ნაჩვენებია ახალშობილებისა და ჩვილების მდგომარეობის ფრთხილი მონიტორინგი, რომელთა დედებიც იღებდნენ აგფ ინჰიბიტორებს პრენატალურ პერიოდში, არტერიული წნევის შესაძლო მნიშვნელოვანი დაქვეითების, ოლიგურიის და ჰიპერკალიემიის გამოსავლენად. შეიძლება განვითარდეს ოლიგოჰიდრამნიოზი, ასევე სახის ძვლების ჰიპოპლაზია, სახისა და თავის ქალას ძვლების დეფორმაციები, ფილტვების ჰიპოპლაზია და თირკმელების განვითარების დარღვევა ახალშობილებში.

ლიზინოპრილს შეუძლია გადალახოს პლაცენტური ბარიერი. რეპროდუქციული ასაკის ქალებმა უნდა გამოიყენონ კონტრაცეპციის საიმედო მეთოდები. ორსულობის დროს ლიზინოპრილით მკურნალობის დაწყება არ შეიძლება.

ძუძუთი კვება

პრეპარატის დიროტონ® პლუსის გამოყენება უკუნაჩვენებია ძუძუთი კვების დროს.

ინდაპამიდი

უცნობია გამოიყოფა თუ არა ინდაპამიდი ან მისი მეტაბოლიტები დედის რძეში. ახალშობილს შეიძლება განუვითარდეს მომატებული მგრძნობელობა სულფონამიდის წარმოებულების მიმართ და ჰიპოკალიემია. ამიტომ, ახალშობილისთვის/ჩვილისთვის რისკი არ არის გამორიცხული. ინდაპამიდი ახლოს არის თიაზიდურ დიურეტიკებთან, რომელთა მიღება იწვევს დედის რძის რაოდენობის შემცირებას ან ლაქტაციის დათრგუნვასაც კი. არ გამოიყენოთ ინდაპამიდი ძუძუთი კვების დროს.

ლიზინოპრილი

არ არსებობს მონაცემები ლიზინოპრილის დედის რძეში შეღწევის შესახებ. ლიზინოპრილით მკურნალობის დროს ძუძუთი კვება უნდა შეწყდეს.

გამოყენების წესი და დოზები

გამოყენების წესი

შიგნით. დიროტონ® პლუსის მიღება შეიძლება საკვებთან ერთად ან მის გარეშე.

დოზები

როგორც წესი, ფიქსირებული დოზების მქონე კომბინირებული პრეპარატები არ უნდა იქნას გამოყენებული საწყისი თერაპიისთვის. პრეპარატი დიროტონ® პლუსი ინიშნება მოზრდილ პაციენტებში, რომლებშიც მიღწეულ იქნა არტერიული ჰიპერტენზიის ადეკვატური კონტროლი ლიზინოპრილისა და ინდაპამიდის მიღების ფონზე, რომლებსაც პაციენტი ერთდროულად იღებს იმავე დოზებში, როგორც კომბინირებულ პრეპარატში.

რეკომენდებული დოზა არის 1 კაფსულა დღეში, სასურველია დილით, ყოველდღე ერთსა და იმავე დროს. მაქსიმალური სადღეღამისო დოზა - 1 კაფსულა.

დიროტონ® პლუსით მკურნალობის დასაწყისში სიმპტომური არტერიული ჰიპოტენზიის განვითარებისას, პაციენტი უნდა დაწვეს ზურგზე, შეწყვიტოს პრეპარატის მიღება და მიმართოს ექიმს. გარდამავალი არტერიული ჰიპოტენზია ჩვეულებრივ არ საჭიროებს პრეპარატის მიღების შეწყვეტას, მაგრამ უნდა შეფასდეს დოზის შემცირების აუცილებლობა.

დოზის შერჩევის აუცილებლობის შემთხვევაში მიღებული უნდა იყოს ინდაპამიდის და ლიზინოპრილის სამკურნალო პრეპარატები ცალ-ცალკე.

პრეპარატის მიღების გამოტოვება

თუ დაგავიწყდათ დიროტონ® პლუსის კაფსულის მიღება, მიიღეთ შემდეგი დოზა ჩვეულებრივ დროს. არ მიიღოთ ორი კაფსულა ერთდროულად გამოტოვებული დოზის ასანაზღაურებლად.

პაციენტების სპეციალური ჯგუფები

თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტები

დიროტონ® პლუსით თერაპიის დროს აუცილებელია თირკმელების ფუნქციის, ასევე სისხლის პლაზმაში კალიუმის და ნატრიუმის შემცველობის მონიტორინგი. თირკმელების ფუნქციის გაუარესების შემთხვევაში, დიროტონ® პლუსის მიღება უნდა შეწყდეს და შეიცვალოს ინდივიდუალურად შერჩეული პრეპარატებით.

18 წლამდე ბავშვები და მოზარდები

დიროტონ® პლუსის უსაფრთხოება და ეფექტურობა ბავშვებში და მოზარდებში დადგენილი არ არის.

ხანდაზმული პაციენტები (65 წელზე მეტი ასაკის)

ეს პრეპარატი სიფრთხილით უნდა იყოს გამოყენებული ხანდაზმულ პაციენტებში.

აუცილებელია სისხლის პლაზმაში კრეატინინის კონცენტრაციის კონტროლი და მისი შესაბამისობის შეფასება ასაკთან, სხეულის მასასთან და სქესთან.

გვერდითი მოქმედება

გვერდითი რეაქციების სიხშირე წარმოდგენილია ცალკე ლიზინოპრილისა და ინდაპამიდისთვის.

ინდაპამიდთან დაკავშირებული

ყველაზე ხშირად განვითარებული გვერდითი მოვლენები იყო მომატებული მგრძნობელობის რეაქციები, ძირითადად დერმატოლოგიური, ალერგიული და ასთმური რეაქციებისადმი მიდრეკილების მქონე პაციენტებში და მაკულოპაპულური გამონაყარი. არასასურველი რეაქციების დიდი ნაწილი (ლაბორატორიული და კლინიკური ცვლილებები) დამოკიდებულია დოზაზე.

ლიზინოპრილთან დაკავშირებული

ყველაზე გავრცელებული არასასურველი რეაქციებია თავბრუსხვევა, თავის ტკივილი, დაღლილობა, დიარეა, მშრალი ხველა და გულისრევა.

ინდაპამიდის და ლიზინოპრილის იზოლირებული გამოყენებისას აღწერილია პრეპარატების შემდეგი არასასურველი რეაქციები.

არასასურველი რეაქციები წარმოდგენილია განვითარების სიხშირის მიხედვით: ძალიან ხშირად (≥1/10), ხშირად (≥1/100-დან <1/10-მდე), არახშირად (≥1/1000-დან <1/100-მდე), იშვიათად ( ≥ 1/10000-დან <1/1000-მდე), ძალიან იშვიათად (<1/10000), სიხშირე უცნობია (სიხშირე არ შეიძლება შეფასდეს არსებული მონაცემებით).

სისტემურ-ორგანოთა კლასი	არასასურველი რეაქციები	სიხშირე
		ინდაპამიდი	ლიზინოპრილი
სისხლისა და ლიმფური სისტემის დარღვევები	ჰემოგლობინის და ჰემატოკრიტის დაქვეითება	-	იშვიათად
	თრომბოციტოპენია, ლეიკოპენია, აგრანულოციტოზი, ჰემოლიზური ანემია	ძალიან იშვიათად	ძალიან იშვიათად
	აპლასტიკური ანემია	ძალიან იშვიათად	-
	ძვლის ტვინის ჰემოპოეზის დათრგუნვა, ნეიტროპენია, ანემია, ლიმფადენოპათია	-	ძალიან იშვიათად
იმუნური სისტემის დარღვევები	აუტოიმუნური დარღვევები	-	ძალიან იშვიათად
ენდოკრინული დარღვევები	ანტიდიურეზული ჰორმონის არასათანადო სეკრეციის სინდრომი	-	იშვიათად
მეტაბოლური და კვების დარღვევები	ჰიპერკალციემია	ძალიან იშვიათად	-
	ჰიპოგლიკემია	-	ძალიან იშვიათად
	კალიუმის კონცენტრაციის დაქვეითება და ჰიპოკალიემიის განვითარება, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი რისკის ქვეშ მყოფი პაციენტებისთვის, ჰიპონატრიემია	სიხშირე უცნობია	-
ფსიქიკური დარღვევები	ემოციური ლაბილობა, ძილის დარღვევა, ჰალუცინაციები	-	არახშირად
	გონების არევა	-	იშვიათად
	დეპრესია	-	სიხშირე უცნობია
ნერვული სისტემის დარღვევები	თავბრუსხვევა	-	ხშირად
	თავის ტკივილი	იშვიათად	ხშირად
	პარესთეზია, ვერტიგო	იშვიათად	არახშირად
	გემოს დარღვევა	-	არახშირად
	მომატებული დაღლილობა	იშვიათად	არახშირად
	პაროსმია	-	იშვიათად
	გონების დაკარგვა	სიხშირე უცნობია	სიხშირე უცნობია
მხედველობის ორგანოს დარღვევები	მხედველობის დარღვევა (დიპლოპიის ჩათვლით), მიოპია, ბუნდოვანი მხედველობა, ქოროიდული გამონაჟონი	სიხშირე უცნობია	-
გულის დარღვევები	პალპიტაცია, მიოკარდიუმის ინფარქტი (არტერიული წნევის მკვეთრი დაქვეითების გამო მაღალი რისკის პაციენტებში), ტაქიკარდია	-	არახშირად
	არითმია	ძალიან იშვიათად	-
	"პირუეტის" ტიპის პარკუჭოვანი ტაქიკარდია (პოტენციურად ლეტალური შედეგით)	სიხშირე უცნობია	-
სისხლძარღვთა დარღვევები	ორთოსტატული ჰიპოტენზია და მასთან დაკავშირებული სიმპტომები	-	ხშირად
	ტვინში სისხლის მიმოქცევის მწვავე დარღვევა (მაღალი რისკის პაციენტთა ჯგუფებში არტერიული წნევის მკვეთრი დაქვეითების გამო), რეინოს სინდრომი	-	არახშირად
	გამოხატული არტერიული ჰიპოტენზია	ძალიან იშვიათად	-
რესპირატორული, გულმკერდის და შუასაყარის დარღვევები	ხველა	-	ხშირად
	რინიტი	-	არახშირად
	ბრონქოსპაზმი, ალერგიული ალვეოლიტი, ეოზინოფილური პნევმონია, სინუსიტი	-	ძალიან იშვიათად
კუჭ-ნაწლავის დარღვევები	დიარეა	-	ხშირად
	ღებინება	არახშირად	ხშირად
	გულისრევა	იშვიათად	არახშირად
	დისპეფსია, მუცლის ტკივილი	-	არახშირად
	ყაბზობა	იშვიათად	-
	პირის სიმშრალე	იშვიათად	იშვიათად
	პანკრეატიტი	ძალიან იშვიათად	ძალიან იშვიათად
	ნაწლავის ანგიონევროზული შეშუპება	-	ძალიან იშვიათად
ღვიძლისა და სანაღვლე გზების დარღვევები	ჰეპატოცელულარული და ქოლესტაზური ჰეპატიტი, სიყვითლე, ღვიძლის უკმარისობა	-	ძალიან იშვიათად
	ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა	ძალიან იშვიათად	-
	ღვიძლის უკმარისობის შემთხვევაში შეიძლება განვითარდეს ღვიძლის ენცეფალოპათია, ჰეპატიტი	სიხშირე უცნობია	-
კანისა და კანქვეშა ქსოვილის დარღვევები	ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები, მაკულოპაპულოზური გამონაყარი	ხშირად	-
	პურპურა	არახშირად	-
	კანის ქავილი, გამონაყარი	-	არახშირად
	ჰიპერმგრძნობელობა / ანგიონევროზული შეშუპება (სახის, კიდურების, ტუჩების, ენის, ხმის იოგების და/ან ხორხის ანგიონევროზული შეშუპება), ალოპეცია, ფსორიაზი	-	იშვიათად
	ანგიონევროზული შეშუპება, ჭინჭრის ციება	ძალიან იშვიათად	იშვიათად
	ტოქსიკური ეპიდერმული ნეკროლიზი, სტივენს-ჯონსონის სინდრომი	ძალიან იშვიათად	ძალიან იშვიათად
	მულტიფორმული ერითემა, ვულგარული პემფიგუსი, ოფლიანობა, კანის კეთილთვისებიანი ლიმფადენოზი	-	ძალიან იშვიათად
	შეიძლება გაუარესდეს მწვავე სისტემური წითელი მგლურას მქონე პაციენტების მდგომარეობა, ფოტომგრძნობელობა	სიხშირე უცნობია	-
თირკმელების და საშარდე გზების დარღვევები	თირკმლის ფუნქციის დარღვევა	-	ხშირად
	თირკმლის მწვავე უკმარისობა, ურემია	-	იშვიათად
	ოლიგურია, ანურია	-	ძალიან იშვიათად
	თირკმლის უკმარისობა	ძალიან იშვიათად	-
რეპროდუქციული სისტემის და სარძევე ჯირკვლების დარღვევები	პოტენციის დაქვეითება	-	არახშირად
	გინეკომასტია	-	იშვიათად
ზოგადი დარღვევები და რეაქციები ინექციის ადგილზე	ასთენია	-	არახშირად
ლაბორატორიული და ინსტრუმენტული მონაცემები	ჰიპერკალიემია, კრეატინინისა და შარდოვანას კონცენტრაციის მომატება	-	არახშირად
	"ღვიძლის" ფერმენტების აქტივობის მომატება	სიხშირე უცნობია	არახშირად
	ჰიპერბილირუბინემია, ჰიპონატრიემია	-	იშვიათად
	ეკგ-ზე QT ინტერვალის გახანგრძლივება, შარდმჟავას და გლუკოზის კონცენტრაციის მომატება	სიხშირე უცნობია	-

ინდივიდუალური არასასურველი რეაქციების აღწერა

ინდაპამიდთან დაკავშირებული

ჰიპოკალიემია

კლინიკურ კვლევებში პაციენტების 10%-ს აღენიშნებოდა ჰიპოკალიემია (სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობა 3,4 მმოლ/ლ-ზე ნაკლები) და პაციენტების 4%-ს - 3,2 მმოლ/ლ 4-6 კვირის მკურნალობის შემდეგ. 12 კვირის შემდეგ კალიუმის შემცველობა სისხლის პლაზმაში შემცირდა საშუალოდ 0,23 მმოლ/ლ-ით.

ლიზინოპრილთან დაკავშირებული

კანის კეთილთვისებიანი ლიმფადენოზი

დაფიქსირდა სიმპტომების კომპლექსი, რომელიც შეიძლება მოიცავდეს შემდეგი სიმპტომებიდან ერთს ან მეტს: ცხელება, ვასკულიტი, მიალგია, ართრალგია/ართრიტი, ანტინუკლეარულ ანტისხეულებზე დადებითი რეაქცია, ერითროციტების დალექვის სიჩქარის (ედს) გაზრდა, ეოზინოფილია და ლეიკოციტოზი, კანის გამონაყარი, ფოტომგრძნობელობა ან კანის სხვა ცვლილებები.

არასასურველი რეაქციების შეტყობინება

საეჭვო გვერდითი რეაქციების შეტყობინება პრეპარატის რეგისტრაციის შემდეგ მნიშვნელოვანია. ეს სამკურნალო პროდუქტის სარგებელი/რისკის თანაფარდობაზე მუდმივი მონიტორინგის საშუალებას იძლევა. ჯანდაცვის სპეციალისტებს სთხოვენ, შეატყობინონ ნებისმიერი საეჭვო არასასურველი რეაქცია ეროვნული მოხსენების სისტემის მეშვეობით.

დოზის გადაჭარბება

ინდაპამიდის დოზის გადაჭარბება

თუნდაც ძალიან მაღალი დოზებით დოზის გადაჭარბების შემთხვევაში (40 მგ-მდე, ე.ი. 27-ჯერ მეტი თერაპიულ დოზაზე), ინდაპამიდის ტოქსიკური ეფექტი არ აღინიშნა.

პრეპარატის მწვავე ინტოქსიკაციის სიმპტომები, პირველ რიგში, დამოკიდებულია წყლისა და ელექტროლიტების დისბალანსზე (ჰიპონატრიემია, ჰიპოკალიემია). დოზის გადაჭარბების კლინიკური გამოვლინებები შეიძლება იყოს გულისრევა, ღებინება, არტერიული წნევის დაქვეითება, კრუნჩხვები, თავბრუსხვევა, ძილიანობა, გონების არევა, პოლიურია ან ოლიგურია, რომელიც იწვევს ანურიას (ჰიპოვოლემიის გამო).

გადაუდებელი დახმარების ზომები მოიცავს პრეპარატის ორგანიზმიდან გამოდევნას, კუჭის ამორეცხვას ან/და აქტივირებული ნახშირის მიღებას წყლისა და ელექტროლიტური ბალანსის აღდგენით.

ლიზინოპრილის დოზის გადაჭარბება

სიმპტომები: არტერიული წნევის გამოხატული დაქვეითება, პირის სიმშრალე, ძილიანობა, შარდის შეკავება, ყაბზობა, შფოთვა, გაღიზიანება.

მკურნალობა: სიმპტომური თერაპია, 0,9% ნატრიუმის ქლორიდის ხსნარის და ვაზოპრესორების ინტრავენური შეყვანა (უკუჩვენებების არარსებობის შემთხვევაში), არტერიული წნევის კონტროლი, წყლის და ელექტროლიტური ბალანსის კონტროლი. შესაძლებელია ჰემოდიალიზის ჩატარება (იხ. „განსაკუთრებული მითითებები“ - „ჰემოდიალიზზე მყოფი პაციენტები“).

ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან

ურთიერთქმედება ინდაპამიდთან

სამკრუნალო საშუალებების არასასურველი კომბინაცია

ლითიუმის პრეპარატები

ინდაპამიდისა და ლითიუმის პრეპარატების კომბინირებული გამოყენებისას, აგრეთვე უმარილო დიეტის დაცვისას, შესაძლებელია ლითიუმის შემცველობის გაზრდა სისხლის პლაზმაში ექსკრეციის შემცირებით, რაც იწვევს ინტოქსიკაციას. აუცილებლობის შემთხვევაში, შესაძლებელია დიურეტიკების კომბინირებული გამოყენება ლითიუმის პრეპარატებთან, თუმცა აუცილებელია პრეპარატების დოზის ფრთხილად შერჩევა და სისხლის პლაზმაში ლითიუმის შემცველობის რეგულარული მონიტორინგი.

პრეპარატების კომბინაცია, რომელიც მოითხოვს განსაკუთრებულ ყურადღებას

პრეპარატები,რომლებსაც შეუძლიათ გამოიწვიონ „პირუეტის“ტიპისპოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდია :

• IA კლასის ანტიარითმული პრეპარატები (ქინიდინი, ჰიდროქინიდინი, დიზოპირამიდი).

• III კლასის ანტიარითმული პრეპარატები (ამიოდარონი, სოტალოლი, დოფეტილიდი, იბუტილიდი).

• ზოგიერთი ნეიროლეპტიკი: ფენოთიაზინები (ქლორპრომაზინი, ციამემაზინი, ლევომეპრომაზინი, თიორიდაზინი, ტრიფლუოპერაზინი), ბენზამიდები (ამისულპრიდი, სულპირიდი, სულტოპრიდი, თიაპრიდი), ბუტიროფენონები (დროპერიდოლი, ჰალოპერიდოლი).

• სხვა: ბეპრიდილი, ციზაპრიდი, დიფემანილი, ერითრომიცინი (ინტრავენური (ი/ვ)), ჰალოფანტრინი, მიზოლასტინი, პენტამიდინი, სპარფლოქსაცინი, მოქსიფლოქსაცინი, ასტემიზოლი, ვინკამინი (ი/ვ).

პარკუჭოვანი არითმიის გაზრდილი რისკი, კერძოდ, გულის რითმის დარღვევები - "პირუეტის" ტიპის არითმიები (რისკის ფაქტორი - ჰიპოკალიემია).

ნაჩვენებია სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის განსაზღვრა და საჭიროების შემთხვევაში მისი კორექცია ინდაპამიდისა და ზემოაღნიშნული პრეპარატების კომბინირებული გამოყენების დაწყებამდე. აუცილებელია პაციენტის კლინიკური მდგომარეობის, სისხლის პლაზმაში ელექტროლიტების შემცველობის და ეკგ-ს კონტროლი.

ჰიპოკალიემიის მქონე პაციენტებმა უნდა მიიღონ პრეპარატები, რომლებიც არ იწვევენ „პირუეტის“ ტიპის პოლიმორფულ პარკუჭოვან ტაქიკარდიას.

არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები (სისტემური გამოყენები სას), მათ შორისსელექტიური COX-2 ინჰიბიტორები, სალიცილატები მაღალი დოზებით (≥3 გ/დღეში)

შეიძლება შემცირდეს ინდაპამიდის ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი.

სითხის მნიშვნელოვანი დაკარგვისას შეიძლება განვითარდეს თირკმლის მწვავე უკმარისობა (გლომერულური ფილტრაციის შემცირების გამო). ნაჩვენებია სითხის დანაკარგის შევსება და თირკმელების ფუნქციის ფრთხილად მონიტორინგი მკურნალობის დასაწყისში.

ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორები

აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებას პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ პლაზმაში ნატრიუმის შემცირებული შემცველობა (განსაკუთრებით თირკმლის არტერიის სტენოზის მქონე პაციენტებში) თან ახლავს უეცარი არტერიული ჰიპოტენზიის და/ან თირკმლის მწვავე უკმარისობის რისკი. არტერიული ჰიპერტენზიის და სისხლის პლაზმაში ნატრიუმის შემცველობის შესაძლო დაქვეითების მქონე პაციენტებში დიურეტიკების დანიშვნასთან დაკავშირებით ნაჩვენებია:

• დიურეტიკების მოხსნა აგფ ინჰიბიტორების დანიშვნამდე სამი დღით ადრე. მომავალში, საჭიროების შემთხვევაში, შესაძლებელია არაკალიუმშემნახველი დიურეტიკის მიღების განახლება.

• ან აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიის დაწყება დაბალი დოზებით და დოზის თანდათან გაზრდა საჭიროებისამებრ.

გულის ქრონიკული უკმარისობის შემთხვევაში აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალობა უნდა დაიწყოს ყველაზე დაბალი დოზებით, დიურეტიკების დოზის შესაძლო წინასწარი შემცირებით. ყველა შემთხვევაში, ნაჩვენებია თირკმლის ფუნქციის მონიტორინგი აგფ ინჰიბიტორის (სისხლის პლაზმაში კრეატინინის კონცენტრაცია) დანიშვნიდან პირველ კვირებში.

სხვა პრეპარატები, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიონჰიპოკალიემია: ამფოტერიცინი Bი/ვ), გლუკო- და მინერალოკორტიკოსტეროიდები (სისტემური გამოყენებისას), ტეტრაკოზაქტიდი, საფაღარათო საშუალებები, რომლებიც ასტიმულირებენ ნაწლავის მოტორიკას .

ჰიპოკალიემიის გაზრდილი რისკი (ადიტიური ეფექტი).

ნაჩვენებია სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის რეგულარული მონიტორინგი და საჭიროების შემთხვევაში, მისი კორექცია. პაციენტები, რომლებიც იღებენ საგულე გლიკოზიდებს, საჭიროებენ განსაკუთრებულ ყურადღებას. რეკომენდებულია იმ საფაღარათო საშუალებების გამოყენება, რომლებიც არ ასტიმულირებენ ნაწლავის მოტორიკას.

ბაკლოფენი

დაფიქსირდა გაზრდილი ანტიჰიპერტენზიული აქტივობის შემთხვევა.

მკურნალობის დასაწყისში პაციენტებს სჭირდებათ სითხის დანაკარგის კომპენსირება და თირკმლის ფუნქციის მონიტორინგი.

საგულე გლიკოზიდები

ჰიპოკალიემია აძლიერებს საგულე გლიკოზიდების ტოქსიკურ ეფექტებს.

ინდაპამიდისა და საგულე გლიკოზიდების ერთობლივი გამოყენებისას ნაჩვენებია სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის კონტროლი, ასევე ეკგ. საჭიროების შემთხვევაში, თერაპია უნდა დაკორექტირდეს.

პრეპარატების კომბინაციები, რომლებიც საჭიროებენ ყურადღებას

კალიუმშემნახველი დიურეტიკები (ამილორიდი, სპირონოლაქტონი, ტრიამტერენი, ეპლერენონი)

ზოგიერთ პაციენტში ეფექტურია კალიუმშემნახველი დიურეტიკების და ინდაპამიდის ერთობლივი მიღება. ამის მიუხედავად, არ შეიძლება ჰიპოკალიემიის ან ჰიპერკალიემიის განვითარების რისკის უგულვებელყოფა (განსაკუთრებით შაქრიანი დიაბეტის ან თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში).

ნაჩვენებია სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის კონტროლი და საჭიროების შემთხვევაში კორექცია, ასევე ეკგ-ს კონტროლი.

მეტფორმინი

თირკმლის ფუნქციური უკმარისობა, რომელიც შეიძლება განვითარდეს დიურეტიკების, განსაკუთრებით მარყუჟოვანი დიურეტიკების გამოყენებისას, ზრდის რძემჟავა აციდოზის რისკს მეტფორმინთან კომბინირებული გამოყენებისას.

მეტფორმინი არ უნდა იქნას გამოყენებული, თუ კრეატინინის კონცენტრაცია მამაკაცებში აღემატება 15 მგ/ლ-ს (135 მკმოლ/ლ) და ქალებში 12 მგ/ლ-ს (110 მკმოლ/ლ).

იოდის შემცველირენტგენოკონტრასტული პრეპარატები

დიურეტიკების გამოყენებისას დეჰიდრატაციამ შეიძლება გაზარდოს თირკმლის მწვავე უკმარისობის განვითარების რისკი, განსაკუთრებით იოდის შემცველი კონტრასტული საშუალებების მაღალი დოზების გამოყენებისას.

აუცილებელია სითხის დანაკარგის კომპენსირება იოდის შემცველი რენტგენოკონტრასტული პრეპარატების დანიშვნამდე.

ტრიციკლური ანტიდეპრესანტები, ანტიფსიქოზური პრეპარატები (ნეიროლეპტიკი)

ამ კლასების პრეპარატები აძლიერებენ ინდაპამიდის ანტიჰიპერტენზიულ ეფექტს და ზრდიან ორთოსტატული ჰიპოტენზიის რისკს (დამატებითი ეფექტი).

კალციუმის მარილები

კომბინირებული გამოყენებისას იზრდება ჰიპერკალციემიის რისკი თირკმელებით კალციუმის იონების გამოყოფის შემცირების გამო.

ციკლოსპორინი, ტაკროლიმუსი

შესაძლებელია კრეატინინის კონცენტრაციის გაზრდა სისხლის პლაზმაში მოცირკულირე ციკლოსპორინის უცვლელი კონცენტრაციისას, თუნდაც მოცირკულირე სისხლის ნორმალური მოცულობისას და სისხლის პლაზმაში ნატრიუმის ნორმალური შემცველობისას.

კორტიკოსტეროიდული პრეპარატები, ტეტრაკოზაქტიდი (სისტემური გამოყენებისას )

ანტიჰიპერტენზიული მოქმედების დაქვეითება (სითხის და ნატრიუმის იონების შეკავება, გამოწვეული კორტიკოსტეროიდებით).

ურთიერთქმედება ლიზინოპრილთან

უკუნაჩვენებისამკურნალო საშუალებების კომბინაციები

ალისკირენი

უკუნაჩვენებია აგფ ინჰიბიტორების ერთდროული გამოყენება ალისკირენთან და ალისკირენის შემცველ პრეპარატებთან შაქრიანი დიაბეტის და/ან თირკმელების ზომიერი ან მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებში (გფს 60 მლ/წთ-ზე ნაკლები 1,73 მ2 სხეულის ზედაპირის ფართობზე).

აგფ ინჰიბიტორების დანიშვნა ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტებთან ერთად უკუნაჩვენებია დიაბეტური ნეფროპათიის მქონე პაციენტებში.

არარეკომენდებულისამკურნალო საშუალებების კომბინაციები

ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტები (არა II)

ლიტერატურაში მოხსენიებულია, რომ პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ დადგენილი ათეროსკლეროზული დაავადება, გულის ქრონიკული უკმარისობა ან შაქრიანი დიაბეტი ორგანოების დაზიანებით, აგფ ინჰიბიტორით და არა II-ით ერთდროული თერაპია დაკავშირებულია არტერიული ჰიპოტენზიის, სინკოპეს, ჰიპერკალიემიის და თირკმლის ფუნქციის გაუარესების (თირკმლის მწვავე უკმარისობის ჩათვლით) უფრო მაღალი სიხშირით განვითარებასთან მხოლოდ ერთი პრეპარატის გამოყენებასთან შედარებით, რომელიც გავლენას ახდენს რაას-ზე. ორმაგი ბლოკადა (მაგალითად, როდესაც აგფ ინჰიბიტორი კომბინირებულია არა II-თან) უნდა შემოიფარგლოს ცალკეული შემთხვევებით თირკმლის ფუნქციის, კალიუმის დონის და არტერიული წნევის ფრთხილად მონიტორინგით.

კალიუმისპრეპარატები,კალიუმის შემნახველიდიურეტიკები ან კალიუმის შემცველი მარილის შემცვლელები

ლიზინოპრილის ერთდროული მიღება კალიუმის შემნახველ დიურეტიკებთან (სპირონოლაქტონი, ტრიამტერენი, ამილორიდი, ეპლერენონი), კალიუმის პრეპარატებთან, კალიუმის შემცველ მარილის შემცვლელებთან დაკავშირებულია ჰიპერკალიემიის გაზრდილ რისკთან, განსაკუთრებით თირკმლის ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში (დამატებითი ეფექტები, დაკავშირებული ჰიპერკალიემიასთან). აგფ ინჰიბიტორები არ უნდა იქნას გამოყენებული ერთდროულად ისეთ ნივთიერებებთან, რომლებიც ზრდიან კალიუმის შემცველობას სისხლის პლაზმაში, გარდა ჰიპოკალიემიის შემთხვევებისა. ლიზინოპრილისა და ზემოაღნიშნული საშუალებების კომბინაცია არ არის რეკომენდებული. თუმცა, თუ ნაჩვენებია ერთდროული გამოყენება, ისინი უნდა იქნას გამოყენებული სიფრთხილით და სისხლის შრატში კალიუმის შემცველობის რეგულარული მონიტორინგით.

ლითიუმის პრეპარატები

ლითიუმის პრეპარატების და აგფ ინჰიბიტორების ერთდროული გამოყენებისას შეიძლება აღინიშნოს ლითიუმის კონცენტრაციის შექცევადი მატება სისხლის შრატში და მასთან დაკავშირებული ტოქსიკური ეფექტები. არ არის რეკომენდებული ლიზინოპრილისა და ლითიუმის პრეპარატების ერთდროული გამოყენება. თუ საჭიროა ასეთი თერაპიის ჩატარება, უნდა მოხდეს სისხლის შრატში ლითიუმის კონცენტრაციის რეგულარული მონიტორინგი.

პრეპარატებისკომბინაციები, რომლებიც საჭიროებენ განსაკუთრებულსიფრთხილეს გამოყენებისას

ინსულინი და პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები

ეპიდემიოლოგიურმა კვლევებმა აჩვენა, რომ აგფ ინჰიბიტორებისა და ჰიპოგლიკემიური საშუალებების (ინსულინი, პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები) ერთობლივმა გამოყენებამ შეიძლება გააძლიეროს მათი ჰიპოგლიკემიური ეფექტი ჰიპოგლიკემიის განვითარებამდე. ეს ეფექტი ყველაზე მეტად შეიძლება განვითარდეს ერთდროული თერაპიის პირველ კვირებში, ისევე როგორც პაციენტებში თირკმლის ფუნქციის დარღვევით.

ბაკლოფენი

აძლიერებს აგფ ინჰიბიტორების ანტიჰიპერტენზიულ ეფექტს. არტერიული წნევის დონე გულდასმით უნდა გაკონტროლდეს და აუცილებლობის შემთხვევაში უნდა დარეგულირდეს ჰიპოტენზიური პრეპარატების დოზა.

დიურეტიკები

პაციენტებში, რომლებიც იღებენ დიურეტიკებს, განსაკუთრებით იმ დიურეტიკებს, რომლებიც გამოდევნიან სითხეს და/ან მარილებს, შეიძლება აღინიშნოს არტერიული წნევის მნიშვნელოვანი დაქვეითება აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიის დასაწყისში. ანტიჰიპერტენზიული ეფექტების განვითარების რისკი შეიძლება შემცირდეს დიურეტიკების მიღების შეწყვეტით, სითხის ან მარილების დანაკარგის შევსებით აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიის დაწყებამდე. არტერიული ჰიპერტენზიის შემთხვევაში პაციენტებში, რომლებსაც ადრე ჩაუტარდათ დიურეტიკებით თერაპია, რომელსაც შეიძლება გამოეწვია სითხის და/ან მარილების გადაჭარბებული გამოყოფა, დიურეტიკები უნდა მოიხსნას პრეპარატ დიროტონ® პლუსის გამოყენებამდე.

თირკმელების ფუნქცია (კრეატინინის კონცენტრაცია) უნდა გაკონტროლდეს დიროტონ® პლუსის გამოყენების პირველ კვირებში.

არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგოპრეპარატები(აასპ), მათ შორის აცეტილსალიცილის მჟავადოზით≥3 გ/დღე-ღამეშ ი.

აგფ ინჰიბიტორების ერთდროულმა გამოყენებამ არასტეროიდულ ანთების საწინააღმდეგო საშუალებებთან (აცეტილსალიცილის მჟავა დოზით, რომელსაც აქვს ანთების საწინააღმდეგო ეფექტი, ციკლოოქსიგენაზა-2 (ცოგ-2) ინჰიბიტორები და არასელექციური არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები) შეიძლება გამოიწვიოს აგფ ინჰიბიტორების ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის დაქვეითება. აგფ ინჰიბიტორების და არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებების ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს თირკმელების ფუნქციის გაუარესება, მათ შორის თირკმლის მწვავე უკმარისობის განვითარება და სისხლის შრატში კალიუმის მატება, განსაკუთრებით პაციენტებში თირკმელების ფუნქციის დაქვეითებით. აუცილებელია სიფრთხილე ამ კომბინაციის დანიშვნისას, განსაკუთრებით ხანდაზმულ პაციენტებში. უნდა მოხდეს სითხის დაკარგვის კომპენსირება და თირკმელების ფუნქციის ფრთხილად მონიტორინგი როგორც მკურნალობის დასაწყისში, ასევე მკურნალობის დროს.

ესტრამუსტინი, mTOR ინჰიბიტორები (სიროლიმუსი, ევეროლიმუსი, ტემსიროლიმუსი)

ესტრამუსტინის ერთდროულ გამოყენებას აგფ ინჰიბიტორებთან ერთად თან ახლავს ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების რისკი.

ნეიტრალური ენდოპეპტიდაზას ინჰიბიტორები

ანგიონევროზული შეშუპების გაზრდილი რისკი დაფიქსირდა აგფ ინჰიბიტორების და რაცეკადოტრილის (ენკეფალინაზას ინჰიბიტორი) ერთდროული გამოყენებისას.

აგფ ინჰიბიტორების ერთდროული გამოყენებისას საკუბიტრილის შემცველ პრეპარატებთან (ნეპრილიზინის ინჰიბიტორი) იზრდება ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების რისკი და, შესაბამისად, ამ პრეპარატების ერთდროული გამოყენება უკუნაჩვენებია. აგფ ინჰიბიტორები უნდა დაინიშნოს საკუბიტრილის შემცველი პრეპარატების შეწყვეტიდან არა უადრეს 36 საათისა. საკუბიტრილის შემცველი პრეპარატების დანიშვნა უკუნაჩვენებია პაციენტებში, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს, ასევე აგფ ინჰიბიტორების მიღების შეწყვეტიდან 36 საათის განმავლობაში.

დპპ -4 ინჰიბიტორები (გლიპტინები)

ლინაგლიპტინი, საქსაგლიპტინი, სიტაგლიპტინი, ვილდაგლიპტინი - აგფ ინჰიბიტორებთან ერთად გამოყენებისას ანგიონევროზული შეშუპების რისკი იზრდება გლიპტინის მიერ დიპეპტიდილ პეპტიდაზა-4 (დპპ-4) აქტივობის დათრგუნვის გამო.

პრეპარატების კომბინაციები, რომლებიც საჭიროებენ სიფრთხილეს გამოყენებისას

სხვა ანტიჰიპერტენზიული საშუალებები (მაგ., ბეტა-ადრენობლოკატორები, კალციუმის არხების„ნელი“ბლოკატორები,დიურეტიკები)და ვაზოდილატატ ორები

შეიძლება გაძლიერდეს პრეპარატის ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი. სიფრთხილეა საჭირო ნიტროგლიცერინთან, სხვა ნიტრატებთან ან სხვა ვაზოდილატატორებთან ერთად მიღებისას, რადგან ამან შეიძლება კიდევ უფრო შეამციროს არტერიული წნევა.

ანტაციდები და ქოლესტირამინი

ანტაციდებთან და ქოლესტირამინთან ერთდროული გამოყენება იწვევს კუჭ-ნაწლავიდან შეწოვის დათრგუნვას.

ტრიციკლური ანტიდეპრესანტები,ნეიროლეპტიკები, ზოგადი ანესთეტიკები, ბარბიტურატები, ფენოთიაზინები, ეთანოლი

ერთდროული მიღებისას შეიძლება გაძლიერდეს ლიზინოპრილის მოქმედება.

სიმპატომიმეტიკ ები

სიმპათომიმეტიკებმა შეიძლება შეასუსტონ აგფ ინჰიბიტორების ანტიჰიპერტენზიული მოქმედება.

მიო რელაქსანტები

აგფ ინჰიბიტორებთან მიორელაქსანტების ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს არტერიული წნევის მკვეთრი დაქვეითება.

ოქროს პრეპარატები

აგფ ინჰიბიტორების, მათ შორის ლიზინოპრილის გამოყენებისას პაციენტებში, რომლებიც იღებენ ინტრავენურად ოქროს პრეპარატს (ნატრიუმის აუროთიომალატი), აღინიშნა ნიტრიტოიდული რეაქციების იშვიათი შემთხვევები (სიმპტომების კომპლექსი, რომელიც მოიცავს სახის კანის სიწითლეს, გულისრევას, არტერიულ ჰიპოტენზიას, რომელიც შეიძლება იყოს ძალიან მძიმე) ოქროს შემცველი საინექციო პრეპარატის (მაგალითად, ნატრიუმის აუროთიომალატის) შეყვანის შემდეგ, უფრო ხშირად აღწერილია პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ აგფ ინჰიბიტორებით.

კო-ტრიმოქსაზოლი (სულფამეთოქსაზოლი და ტრიმეტოპრიმი)

ჰიპერკალიემიის განვითარების გაზრდილი რისკი.

სეროტონინის უკუმიტაცების სელექციური ინჰიბიტორები (სუსი-ები: ესციტალოპრამი, პაროქსეტინი, ფლუოქსეტინი, სერტრალინი)

სეროტონინის უკუმიტაცების სელექციურ ინჰიბიტორებთან ერთდროული გამოყენებისას შეიძლება განვითარდეს მძიმე ჰიპონატრიემია.

ალოპურინოლი, პროკაინამიდი, ციტოსტატიკები (5-ფტორურაცილი, ვინკრისტინი, დოცეტაქსელი)

შეიძლება განვითარდეს ლეიკოპენია.

პლაზმინოგენის ქსოვილური აქტივატორები

ობსერვაციულმა კვლევებმა აჩვენა ანგიონევროზული შეშუპების გაზრდილი სიხშირე პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ აგფ ინჰიბიტორებით იშემიური ინსულტის თრომბოლიზური თერაპიისთვის ალტეპლაზას გამოყენების შემდეგ.

სიფრთხილის ზომები

ჰოსპიტალიზაციის შემთხვევაში აცნობეთ ექიმს, რომ იღებთ პრეპარატს დიროტონ® პლუსს.

პრეპარატ დიროტონ® პლუსის გამოყენებისას გასათვალისწინებელია სპეციალური ინსტრუქციები პრეპარატის ცალკეულ კომპონენტებთან დაკავშირებით.

ინდაპამიდთან დაკავშირებული

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში თიაზიდური და თიაზიდის მსგავსი დიურეტიკების დანიშვნისას შეიძლება განვითარდეს ღვიძლისმიერი ენცეფალოპათია, განსაკუთრებით ელექტროლიტური დისბალანსის არსებობისას. ამ შემთხვევაში აუცილებელია დიურეტიკების გამოყენების შეწყვეტა.

ფოტოსენსიბილიზაცია

თიაზიდური და თიაზიდის მსგავსი დიურეტიკების გამოყენებისას აღინიშნა ფოტოსენსიბილიზაციის შემთხვევები (იხ. პუნქტი "გვერდითი მოქმედება“). თერაპიის დროს ფოტოსენსიბილიზაციის განვითარებისას ნაჩვენებია ამ პრეპარატების მოხსნა. მკურნალობის გაგრძელების აუცილებლობისას რეკომენდებულია კანის მზისგან ან ხელოვნური ულტრაიისფერი გამოსხივებისგან დაცვა.

წყალ-ელექტროლიტური ბალანსი

-სისხლის პლაზმაში ნატრიუმის შემცველობა

მკურნალობის დაწყებამდე უნდა განისაზღვროს ნატრიუმის შემცველობა სისხლის პლაზმაში. თერაპიის მთელი პერიოდის განმავლობაში ნაჩვენებია ამ პარამეტრის რეგულარული კონტროლი. აუცილებელია სისხლის პლაზმაში ნატრიუმის შემცველობის მუდმივი მონიტორინგი, ვინაიდან თერაპიის დასაწყისში ასეთ შემცირებას შესაძლოა თან არ ახლდეს პათოლოგიური სიმპტომების გამოვლენა. ნატრიუმის შემცველობის მონიტორინგი განსაკუთრებით ფრთხილად უნდა ჩატარდეს ღვიძლის ციროზის მქონე პაციენტებში და ხანდაზმულ პაციენტებში (იხ. პუნქტები "გვერდითი მოქმედება“ და "ჭარბი დოზირება").

ყველა დიურეზულმა პრეპარატმა შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპონატრიემია, რაც ზოგჯერ იწვევს უკიდურესად მძიმე შედეგებს. ჰიპონატრიემიამ და ჰიპოვოლემიამ შეიძლება გამოიწვიოს დეჰიდრატაცია და ორთოსტატული ჰიპოტენზია. იმავდროულად ქლორის იონების შემცირებამ შეიძლება გამოიწვიოს მეორადი კომპენსატორული მეტაბოლური ალკალოზი: ამ ეფექტის სიხშირე და სიმძიმე უმნიშვნელოა.

- კალიუმის შემცველობა სისხლის პლაზმაში

თიაზიდური და თიაზიდის მსგავსი დიურეტიკებით თერაპიის ფონზე შესაძლებელია სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის მკვეთრი დაქვეითება, აგრეთვე ჰიპოკალიემიის განვითარება. აუცილებელია ჰიპოკალიემიის განვითარების რისკის პრევენცია (<3,4 მმოლ/ლ) პაციენტების შემდეგ ჯგუფებში: ხანდაზმული პაციენტები, დასუსტებული პაციენტები, პაციენტები, რომლებიც იღებენ კომბინირებულ მედიკამენტურ თერაპიას, პაციენტები ღვიძლის ციროზით, პერიფერიული შეშუპებით და ასციტით, გულის იშემიური დაავადებით, გულის უკმარისობით. ასეთ პაციენტებში ჰიპოკალიემია აძლიერებს საგულე გლიკოზიდების ტოქსიკურ ეფექტებს და ზრდის არითმიის რისკს. გარდა ამისა, მაღალი რისკის ჯგუფს მიეკუთვნებიან პაციენტები, რომლებსაც აქვთ QT ინტერვალის გახანგრძლივება, როგორც თანდაყოლილი, ასევე მედიკამენტებით გამოწვეული.

ჰიპოკალიემია, ისევე როგორც ბრადიკარდია, არის მდგომარეობა, რომელიც ხელს უწყობს მძიმე არითმიების და, განსაკუთრებით, „პირუეტის“ ტიპის პოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის განვითარებას, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს ლეტალური გამოსავალი. პაციენტების ამ ჯგუფებში ნაჩვენებია სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის რეგულარული მონიტორინგი მკურნალობის პირველი კვირიდან დაწყებული. ჰიპოკალიემიის გამოვლენის შემთხვევაში, ნაჩვენებია შესაბამისი თერაპია.

- კალციუმის შემცველობა სისხლის პლაზმაში

თიაზიდური და თიაზიდის მსგავსი დიურეტიკები ამცირებენ თირკმელებით კალციუმის გამოყოფას, რაც იწვევს სისხლის პლაზმაში კალციუმის შემცველობის უმნიშვნელო დროებით ზრდას. ჰიპერკალციემია კლინიკური გამოვლინებებით შეიძლება გამოწვეული იყოს ადრე არადიაგნოსტირებული ჰიპერპარათირეოზით. ამ შემთხვევაში აუცილებელია დიურეტიკების მოხსნა პარათირეოიდული ჯირკვლების ფუნქციის გამოკვლევამდე.

- სისხლის პლაზმის გლუკოზა

შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში ნაჩვენებია გლუკოზის კონცენტრაციის კონტროლი, განსაკუთრებით ჰიპოკალიემიის არსებობისას.

- შარდმჟავა

პოდაგრის მქონე პაციენტებში შეიძლება აღინიშნოს შეტევების სიხშირის გაზრდა ან პოდაგრის მიმდინარეობის გამწვავება.

დიურეტიკები და თირკმლის ფუნქცია

თიაზიდური და თიაზიდის მსგავსი დიურეტიკები ყველაზე ეფექტურია პაციენტებში თირკმელების ნორმალური ან ოდნავ შემცირებული ფუნქციით (სისხლის პლაზმის კრეატინინი მოზრდილებში <25 მგ/ლ ან 220 მკმოლ/ლ). პლაზმაში კრეატინინის კონცენტრაცია ხანდაზმულ პაციენტებში ფასდება ასაკის, სხეულის წონისა და სქესის მიხედვით.

მკურნალობის დასაწყისში პაციენტებს აღენიშნებათ გორგლისებური ფილტრაციის სიჩქარის დაქვეითება ჰიპოვოლემიის გამო, რაც შეიძლება დაკავშირებული იყოს წყლისა და ნატრიუმის იონების დაკარგვასთან დიურეტიკების მოქმედების გამო. ამასთან დაკავშირებით, შესაძლებელია სისხლის პლაზმაში შარდმჟავას და კრეატინინის კონცენტრაციის გაზრდა. თირკმლის ფუნქციის დარღვევის არარსებობის შემთხვევაში, თირკმლის ასეთი გარდამავალი ფუნქციური უკმარისობა ჩვეულებრივ ქრება გართულებების გარეშე, მაგრამ პაციენტების ზოგადი მდგომარეობა შეიძლება გაუარესდეს თირკმლის უკმარისობის არსებობისას.

ქორიოიდული გამონაჟონი, მწვავე მიოპია და მეორადი დახურულკუთხოვანი გლაუკომა

სულფანილამიდებმა ან სულფანილამიდის წარმოებულებმა შეიძლება გამოიწვიონ იდიოსინკრაზული რეაქციები, რაც იწვევს ქორიოიდული გამონაჟონის განვითარებას ვიზუალური ველის დეფექტით, მწვავე მოკლევადიანი მიოპიით და მწვავე დახურულკუთხოვანი გლაუკომით. სიმპტომები მოიცავს მხედველობის სიმახვილის დაკარგვას ან ტკივილს თვალებში, რაც ჩვეულებრივ ვითარდება პრეპარატის დაწყებიდან რამდენიმე საათში ან კვირაში. მწვავე დახურულკუთხოვანმა გლაუკომამ მკურნალობის გარეშე შეიძლება გამოიწვიოს მხედველობის მუდმივი დაკარგვა. სიმპტომების გამოვლენის შემთხვევაში, პრეპარატი უნდა შეწყდეს რაც შეიძლება მალე. თუ თვალის შიდა წნევა რჩება უკონტროლო, შეიძლება საჭირო გახდეს სასწრაფო მედიკამენტური მკურნალობა ან ქირურგიული ჩარევა. დახურულკუთხოვანი მწვავე გლაუკომის განვითარების რისკის ფაქტორები შეიძლება იყოს ანამნეზში ალერგიული რეაქციები სულფანილამიდებზე ან პენიცილინზე.

სპორტსმენები

ინდაპამიდმა შეიძლება გამოიწვიოს დოპინგის ტესტის დადებითი შედეგი სპორტსმენებში.

ლაქტოზა

პრეპარატი შეიცავს ლაქტოზას, ამიტომ ის არ უნდა მიიღონ პაციენტებმა იშვიათი მემკვიდრეობითი გალაქტოზას აუტანლობით, ლაქტაზას უკმარისობით ან გლუკოზა-გალაქტოზას მალაბსორბციის სინდრომით.

ლიზინოპრილთან დაკავშირებული

სიმპტომური არტერიული ჰიპოტენზია

ყველაზე ხშირად, არტერიული წნევის მნიშვნელოვანი დაქვეითება ასოცირდება ჰიპოვოლემიასთან, რომელიც გამოწვეულია დიურეტიკების გამოყენებით, საკვებში მარილის რაოდენობის შემცირებით, დიალიზით, დიარეით ან ღებინებით (იხ. "ურთიერთქმედება სხვა პრეპარატებთან", "გვერდითი მოქმედება“). გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტებში, იმისდა მიუხედავად, არის თუ არა ის დაკავშირებული თირკმლის უკმარისობასთან, შეიძლება განვითარდეს არტერიული ჰიპოტენზია. დადგინდა, რომ გულის მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებში ეს მდგომარეობა უფრო ხშირად ვითარდება დიურეტიკების მაღალი დოზების დანიშვნის, ჰიპონატრიემიის ან თირკმელების ფუნქციის დარღვევის გამო. ასეთ პაციენტებში საჭიროა ფრთხილი სამედიცინო კონტროლი (ნაჩვენებია ლიზინოპრილისა და დიურეტიკების დოზების ფრთხილად შერჩევა). იგივე მითითებები ვრცელდება გულის იშემიური დაავადების და ცერებროვასკულური უკმარისობის მქონე პაციენტებზე, რომლებშიც არტერიული წნევის მკვეთრმა დაქვეითებამ შეიძლება გამოიწვიოს მიოკარდიუმის ინფარქტი ან ინსულტი.

არტერიული წნევის მნიშვნელოვანი შემცირებისას, პაციენტმა უნდა მიიღოს ჰორიზონტალური მდგომარეობა; შესაძლებელია 0,9% ნატრიუმის ქლორიდის ხსნარის ინტრავენური შეყვანა.

გარდამავალი ჰიპოტენზიური რეაქციები არ არის უკუჩვენება ლიზინოპრილის შემდეგი დოზის გამოსაყენებლად.

ნორმალური ან შემცირებული არტერიული წნევის მქონე პაციენტებში გულის ქრონიკული უკმარისობით ლიზინოპრილის გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს არტერიული წნევის დაქვეითება; როგორც წესი, ეს არ არის პრეპარატის შეწყვეტის საფუძველი. თუ არტერიულ ჰიპოტენზიას თან ახლავს კლინიკური გამოვლინებები, განხილული უნდა იყოს დოზის შემცირება ან ლიზინოპრილის შეწყვეტა.

პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ სიმპტომური არტერიული ჰიპოტენზიის განვითარების რისკი (დაბალი მარილიანი ან უმარილო დიეტის დროს), განურჩევლად ჰიპონატრიემიის არსებობისა, ასევე პაციენტებში, რომლებიც იღებენ დიურეტიკებს მაღალი დოზებით, აუცილებელია ჰიპოვოლემიის ან ნატრიუმის დეფიციტის კომპენსირება მკურნალობის დაწყებამდე.

ლიზინოპრილის პირველი დოზის მიღებისას აუცილებელია არტერიული წნევის კონტროლი.

მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი

რეკომენდებული სტანდარტული მკურნალობა (თრომბოლიტიკები, აცეტილსალიცილის მჟავა, ბეტა-ადრენობლოკატორები). ლიზინოპრილი შეიძლება გამოყენებულ იქნას ნიტროგლიცერინის ინტრავენურად შეყვანასთან ერთად ან ტრანსდერმული ფორმის ნიტროგლიცერინთან ერთად.

პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი და ჰემოდინამიკის შემდგომი გაუარესების რისკი, სიმპტომატიკის გაუარესება ვაზოდილატორების დანიშვნის შემდეგ, ლიზინოპრილით თერაპია არ უნდა დაიწყოს. ამ პაციენტებს შორის არიან პაციენტები, რომლებსაც აქვთ სისტოლური არტერიული წნევა ≤100 მმ/ვწყ სვ და კარდიოგენური შოკის მქონე პაციენტები. პაციენტებში სისტოლური არტერიული წნევით ≤120 მმ/ვწყ სვ. მიოკარდიუმის ინფარქტიდან პირველი სამი დღის განმავლობაში, ნაჩვენებია დოზის შემცირება. პაციენტებში სისტოლური არტერიული წნევით ≤100 მმ/ვწყ სვ. შემანარჩუნებელი დოზა უნდა შემცირდეს 5 მგ-მდე (ან დროებით 2,5 მგ-მდე). პაციენტებში მუდმივი არტერიული ჰიპოტენზიით (სისტოლური არტერიული წნევა <90 მმ/ვწყ სვ 1 ან მეტი საათის განმავლობაში), ნაჩვენებია ლიზინოპრილის მოხსნა.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა

გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტებში აგფ ინჰიბიტორების დანიშვნის ფონზე არტერიული წნევის მნიშვნელოვანმა დაქვეითებამ შეიძლება გამოიწვიოს თირკმლის ფუნქციის დარღვევის გამწვავება. დაფიქსირდა თირკმლის მწვავე უკმარისობის შემთხვევები.

პაციენტებში თირკმლის არტერიების ორმხრივი სტენოზით ან ერთადერთი თირკმლის არტერიის სტენოზით, აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებისას აღინიშნა შარდოვანას და შრატში კრეატინინის კონცენტრაციის მომატება; ჩვეულებრივ, ასეთი დარღვევები დროებითი იყო და აღდგებოდა თერაპიის შეწყვეტის შემდეგ. ისინი უფრო ხშირად ვითარდებოდა თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში.

ლიზინოპრილი უკუნაჩვენებია პაციენტებში მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტით და თირკმლის ფუნქციის გამოხატული დარღვევით (სისხლის შრატის კრეატინინი >177 მკმოლ/ლ და/ან პროტეინურია >500 მგ/დღეში). მკურნალობის დროს თირკმლის ფუნქციის დარღვევის განვითარებისას (სისხლის შრატში კრეატინინის კონცენტრაცია > 265 მკმოლ/ლ ან გაორმაგებული საწყისთან შედარებით), ნაჩვენებია ლიზინოპრილის მოხსნა.

მომატებული მგრძნობელობა, ანგიონევროზული შეშუპება

იშვიათ შემთხვევებში, აგფ ინჰიბიტორების, მათ შორის ლიზინოპრილის გამოყენების ფონზე, აღინიშნა სახის, კიდურების, ტუჩების, ენის, ეპიგლოტის და/ან ხორხის ანგიონევროზული შეშუპების განვითარება. ასეთ შემთხვევებში საჭიროა ლიზინოპრილის დაუყოვნებელი მოხსნა; ნაჩვენებია პაციენტის მდგომარეობის კონტროლი, სანამ სიმპტომები მთლიანად არ გაქრება. როგორც წესი, სახის და ტუჩების ანგიონევროზული შეშუპება დროებითია და არ საჭიროებს მკურნალობას; თუმცა, შესაძლებელია ანტიჰისტამინური საშუალებების დანიშვნა.

ხორხის ანგიონევროზული შეშუპება შეიძლება იყოს სიკვდილის მიზეზი. ენის, ეპიგლოტის ან ხორხის შეშუპებამ შეიძლება გამოიწვიოს სასუნთქი გზების მეორადი ობსტრუქცია. ამ შემთხვევაში აუცილებელია 0,3–0,5 მლ 1:1000 ადრენალინის ხსნარის დაუყოვნებლივ შეყვანა კანქვეშ, ასევე სასუნთქი გზების გამტარობის უზრუნველყოფა.

იშვიათ შემთხვევებში, აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიის დროს განვითარდა ნაწლავის ანგიონევროზული შეშუპება. ამასთან პაციენტებს აღენიშნებოდათ მუცლის ტკივილი, როგორც იზოლირებული სიმპტომი ან გულისრევასთან ან ღებინებასთან ერთად, ზოგიერთ შემთხვევაში სახის წინა ანგიონევროზული შეშუპების გარეშე და C1-ესტერაზას ნორმალური დონით. დიაგნოზი დგინდება მუცლის ღრუს ორგანოების კომპიუტერული ტომოგრაფიით, ულტრაბგერითი გამოკვლევით ან ქირურგიული ჩარევის დროს. სიმპტომები გაქრა აგფ ინჰიბიტორების მიღების შეწყვეტის შემდეგ. ამიტომ, პაციენტებში მუცლის არეში ტკივილით, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს, დიფერენციალური დიაგნოზის ჩატარებისას აუცილებელია ნაწლავის ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების შესაძლებლობის გათვალისწინება.

პაციენტებში ანგიონევროზული შეშუპებით ანამნეზში, რომელიც არ არის დაკავშირებული აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებასთან, აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებისას მისი განვითარების რისკი უფრო მაღალია (იხ. „უკუჩვენებები“).

ანაფილაქსიური რეაქციები, რომლებიც დაკავშირებულიასიფრიფანაფრთიანების შხამით დესენსიბილიზაციასთან

ძალიან იშვიათ შემთხვევებში, პაციენტებს, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს, სიფრიფანაფრთიანებისშხამით დესენსიბილიზაციის დროს შეიძლება განუვითარდეთ სიცოცხლისათვის საშიში ანაფილაქსიური რეაქციები, ამიტომ აუცილებელია აგფ ინჰიბიტორების დროებით შეწყვეტა დესენსიბილიზაციის ჩატარებამდე. .

პაციენტები ჰემოდიალიზზე

ანაფილაქსიური რეაქციები ასევე განვითარდა პაციენტებში, რომლებიც გადიოდნენ ჰემოდიალიზს და დიალიზს მაღალი გამტარიანობის მემბრანების გამოყენებით (მაგალითად, AN69) აგფ ინჰიბიტორების ერთდროული გამოყენებისას. ასეთ პაციენტებში ნაჩვენებია სხვა დიალიზური მემბრანების ან სხვა ანტიჰიპერტენზიული საშუალებების გამოყენება.

ხველა

აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიამ შეიძლება გამოიწვიოს ხველა, რაც გასათვალისწინებელია დიფერენციალური დიაგნოსტიკის ჩატარების დროს. ხანგრძლივი მშრალი ხველა ჩვეულებრივ წყდება აგფ ინჰიბიტორების მიღების შეწყვეტის შემდეგ.

ქირურგიული ჩარევა /ზოგადი ანესთეზია

ჰიპოტენზიური საშუალებების გამოყენებამ ძირითადი ქირურგიული ჩარევის დროს ან ზოგადი ანესთეზიის ჩატარების დროს შეიძლება გამოიწვიოს ანგიოტენზინ II-ის წარმოქმნის დათრგუნვა რენინის კომპენსატორული სეკრეციის გამო. ამ ეფექტთან დაკავშირებული არტერიული წნევის მნიშვნელოვანი დაქვეითება შეიძლება თავიდან იქნას აცილებული მოცირკულირე სისხლის მოცულობის გაზრდით.

პაციენტებმა, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს, უნდა აცნობონ ქირურგს/ანესთეზიოლოგს ამის თაობაზე ქირურგიული ჩარევის დაწყებამდე (სტომატოლოგიური პროცედურების ჩათვლით).

სისხლის პლაზმის კალიუმი

დაფიქსირდა ჰიპერკალიემიის შემთხვევები.

ჰიპერკალიემიის რისკ ფაქტორებს მიეკუთვნება თირკმლის უკმარისობა, შაქრიანი დიაბეტი, კალიუმშემნახველი დიურეტიკები (სპირონოლაქტონი, ტრიამტერენი და ამილორიდი), კალიუმის პრეპარატების და კალიუმის ფუძეზე მარილის შემცვლელების გამოყენება, განსაკუთრებით თირკმელების ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში.

ლიზინოპრილისა და ამ პრეპარატების ერთობლივი გამოყენების აუცილებლობისას ნაჩვენებია სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის რეგულარული კონტროლი.

რაას -ის ორმაგი ბლოკადა

დადასტურებულია, რომ აგფ ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორების ან ალისკირენის ერთდროული გამოყენება ზრდის არტერიული ჰიპოტენზიის, ჰიპერკალიემიის და თირკმელების ფუნქციის დარღვევის რისკს (თირკმელების მწვავე უკმარისობის ჩათვლით). ამრიგად, აგფ ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორების ან ალისკირენის კომბინირებული გამოყენება რაას-ის ორმაგი ბლოკადისთვის არ არის რეკომენდებული.

თუ არსებობს რაას-ის ორმაგი ბლოკადის აბსოლუტური ჩვენება, მაშინ ის უნდა ჩატარდეს სპეციალისტის მჭიდრო მეთვალყურეობის ქვეშ არტერიული წნევის, თირკმლის ფუნქციის და ელექტროლიტების ხშირი მონიტორინგით.

აგფ ინჰიბიტორების ერთდროული გამოყენება ალისკირენის შემცველ პრეპარატებთან უკუნაჩვენებია პაციენტებში შაქრიანი დიაბეტით და/ან თირკმლის ზომიერი ან მძიმე უკმარისობით (გფს 60 მლ/წთ-ზე ნაკლები 1,73 მ2 სხეულის ზედაპირის ფართობზე) და არ არის რეკომენდებული სხვა პაციენტებში.

აგფ ინჰიბიტორების ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტებთან ერთდროული გამოყენება უკუნაჩვენებია დიაბეტური ნეფროპათიის მქონე პაციენტებში და არ არის რეკომენდებული სხვა პაციენტებში.

ნეიტროპენია / აგრანულოციტოზი / თრომბოციტოპენია / ანემია

აგფ ინჰიბიტორების მიღების ფონზე შეიძლება განვითარდეს ნეიტროპენია, აგრანულოციტოზი, თრომბოციტოპენია და ანემია. თირკმელების ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში და სხვა დამამძიმებელი ფაქტორების არარსებობის შემთხვევაში ნეიტროპენია იშვიათად ვითარდება. დიროტონ® პლუსი განსაკუთრებული სიფრთხილით უნდა დაინიშნოს პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ შემაერთებელი ქსოვილის სისტემური დაავადებები, იმუნოსუპრესანტების, ალოპურინოლის ან პროკაინამიდის მიღების ფონზე, ან ამ რისკ-ფაქტორების კომბინაციისას, განსაკუთრებით პაციენტებში თირკმლის ფუნქციის დარღვევით. ზოგიერთ პაციენტს განუვითარდა მძიმე ინფექციები, რომლებიც ზოგიერთ შემთხვევაში რეზისტენტული იყო ინტენსიური ანტიბიოტიკოთერაპიის მიმართ. დიროტონ® პლუსის დანიშვნისას ასეთ პაციენტებს ურჩევენ პერიოდულად აკონტროლონ სისხლის პლაზმაში ლეიკოციტების რაოდენობა. პაციენტებმა უნდა შეატყობინონ ექიმს ინფექციური დაავადების ნებისმიერი ნიშნის შესახებ (მაგ. ყელის ტკივილი, ცხელება).

მიტრალური სტენოზი / აორტის სტენოზი / ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია

აგფ ინჰიბიტორები სიფრთხილით უნდა დაინიშნოს მიტრალური სტენოზის მქონე პაციენტებში, აგრეთვე მარცხენა პარკუჭის გამომავალი ტრაქტის ობსტრუქციის მქონე პაციენტებში (აორტის სტენოზი, ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია).

ღვიძლის უკმარისობა

ძალიან იშვიათად აგფ ინჰიბიტორების მიღებისას ვითარდებ ქოლესტაზური სიყვითლე. ამ სინდრომის პროგრესირებასთან ერთად ვითარდება ღვიძლის ფულმინანტური ნეკროზი, ზოგჯერ ლეტალური შედეგით. მექანიზმი, რომლითაც ეს სინდრომი ვითარდება, გაურკვეველია. თუ აგფ ინჰიბიტორების მიღებისას განვითარდა სიყვითლე ან "ღვიძლის" ფერმენტების აქტივობის მნიშვნელოვანი მატება, დიროტონ® პლუსის მიღება უნდა შეწყდეს და პაციენტზე უნდა განხორციელდეს ფრთხილი დაკვირვება.

ეთნიკური განსხვავებები

ნეგროიდული რასის პაციენტებში, უფრო ხშირად, ვიდრე სხვა რასის წარმომადგენლებში, ვითარდება ანგიონევროზული შეშუპება აგფ ინჰიბიტორების მიღებისას. აგფ ინჰიბიტორებმა შეიძლება მოახდინონ ნაკლებად გამოხატული ანტიჰიპერტენზიული მოქმედება შავი რასის პაციენტებში სხვა რასის წარმომადგენლებთან შედარებით. შესაძლოა, ეს განსხვავება გამოწვეულია იმით, რომ ნეგროიდული რასის არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებს ხშირად აქვთ რენინის დაბალი აქტივობა.

ზემოქმედება სატრანსპორტო საშუალებების მართვისა და მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე

არ არსებობს მონაცემები მანქანებისა და მექანიზმების მართვის უნარზე დიროტონ® პლუსის ზემოქმედების შესახებ. არტერიული წნევის გადაჭარბებული შემცირების შესაძლებლობის, თავბრუსხვევის, ძილიანობის და მსგავსი არასასურველი რეაქციების რისკის გათვალისწინებით, პაციენტები ფრთხილად უნდა იყვნენ პოტენციურად საშიში მოქმედებების შესრულებისას, რომლებიც საჭიროებენ განსაკუთრებულ ყურადღებას და სწრაფ რეაქციებს.

შეფუთვა

მოდიფიცირებული მოქმედების კაფსულები, 5 მგ/1,5 მგ; 10 მგ/1,5 მგ; 20 მგ/1,5 მგ.

14 კაფსულა პვქ/პე/პვდქ და ალუმინის ფოლგის ბლისტერში.

1, 2, 4, 8 ბლისტერი გამოყენების ინსტრუქციასთან ერთად მოთავსებულია მუყაოს კოლოფში.

შენახვის პირობები

ინახება არაუმეტეს 25°C ტემპერატურაზე.

ინახება ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას.

ვარგისობის ვადა

2 წელი.

არ გამოიყენება შეფუთვაზე მითითებული ვარგისობის ვადის გასვლის შემდეგ.

გაცემის პირობები

ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი II, გაიცემა ფორმა №3 რეცეპტით