ექსფორჯი - Exforge 5მგ/160მგ 28 ტაბლეტი

ექსფორჯი^®

ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტები, მარტივი (ვალსარტანი) კომბინაციები დიჰიდროპირიდინის წარმოებულებთან (ამლოდიპინი)

აღწერილობა და შემადგენლობა

წამლის ფორმა

აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები

აქტიური ნივთიერებები

ამლოდიპინის ბესილატი

ვალსარტანი

არსებობს დოზირების ხუთი ფორმა. ექსფორჯის ერთი ტაბლეტი შეიცავს:

· 5 მგ ამლოდიპინი (ამლოდიპინის ბესილატის სახით) და 80 მგ ვალსარტანი, მუქი ყვითელი, მრგვალი, აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები დაქანებული კიდეებით, წარწერით ერთ მხარეზე „NVR”, ხოლო მეორე მხარეზე „NV“.

· 5 მგ ამლოდიპინი (ამლოდიპინის ბესილატის სახით) და 160 მგ ვალსარტანი, მუქი ყვითელი, ოვალური, აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები, წარწერით ერთ მხარეზე „NVR”, ხოლო მეორე მხარეზე „ECE“.

· 10 მგ ამლოდიპინი (ამლოდიპინის ბესილატის სახით) და 160 მგ ვალსარტანი, ღია ყვითელი, ოვალური, აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები, წარწერით ერთ მხარეზე „NVR”, ხოლო მეორე მხარეზე „UIC“.

· 5 მგ ამლოდიპინი (ამლოდიპინის ბესილატის სახით) და 320 მგ ვალსარტანი, ძალიან მუქი ყვითელი, ოვალური, აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები, წარწერით ერთ მხარეზე „NVR”, ხოლო მეორე მხარეზე „CSF“.

· 10 მგ ამლოდიპინი (ამლოდიპინის ბესილატის სახით) და 320 მგ ვალსარტანი, მუქი ყვითელი, ოვალური, აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები დაქანებული კიდეებით, წარწერით ერთ მხარეზე „NVR”, ხოლო მეორე მხარეზე „LUF“.

ექსფორჯის აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი არ იყოფა და შეუძლებელია მისი თანაბარ დოზებად დაყოფა.

დოზირების ზოგიერთი ფორმა შეიძლება არ იყოს ხელმისაწვდომი ყველა ქვეყანაში.

შემავსებლები

5/80 მგ: მიკროკრისტალური ცელულოზა; კროსპოვიდონი; სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური უწყლო; მაგნიუმის სტეარატი; ჰიპრომელოზა; მაკროგოლი 4000; ტალკი; ტიტანის დიოქსიდი (E171); რკინის ოქსიდი, ყვითელი (E172)

5/160 მგ: მიკროკრისტალური ცელულოზა; კროსპოვიდონი; სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური უწყლო; მაგნიუმის სტეარატი; ჰიპრომელოზა; მაკროგოლი 4000; ტალკი; ტიტანის დიოქსიდი (E171); რკინის ოქსიდი, ყვითელი (E172)

10/160 მგ: მიკროკრისტალური ცელულოზა; კროსპოვიდონი; სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური უწყლო; მაგნიუმის სტეარატი; ჰიპრომელოზა; მაკროგოლი 4000; ტალკი; ტიტანის დიოქსიდი (E171); რკინის ოქსიდი, ყვითელი (E172); რკინის ოქსიდი, წითელი (E172)

5/320 მგ: მიკროკრისტალური ცელულოზა; ნატრიუმის სახამებელ გლიკოლატი; კროსპოვიდონი; სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური უწყლო; მაგნიუმის სტეარატი; ჰიპრომელოზა; მაკროგოლი 4000; ტალკი; ტიტანის დიოქსიდი (E171); რკინის ოქსიდი, ყვითელი (E172); რკინის ოქსიდი, წითელი (E172)

10/320 მგ: მიკროკრისტალური ცელულოზა; ნატრიუმის სახამებელ გლიკოლატი; კროსპოვიდონი; სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური უწყლო; მაგნიუმის სტეარატი; ჰიპრომელოზა; მაკროგოლი 4000; ტალკი; ტიტანის დიოქსიდი (E171); რკინის ოქსიდი, ყვითელი (E172); რკინის ოქსიდი, წითელი (E172)

წამლის ფორმები შეიძლება განსხვავდებოდნენ ქვეყნების მიხედვით.

ასევე, იხილეთ: Exforge - ექსფორჯი 10მგ/160მგ 28 ტაბლეტი

ჩვენებები

პირველადი (ესენციური) ჰიპერტენზიის მკურნალობა

დოზირების რეჟიმი და მიღების წესი

დოზირების რეჟიმი

ზოგადი სამიზნე პოპულაცია

პაციენტები, რომელთა არტერიული წნევა სათანადოდ ვერ რეგულირდება მონოთერაპიით, შეიძლება გადაყვანილ იქნან პრეპარატ ექსფორჯის კომბინირებულ თერაპიაზე. რეკომენდებული დოზა არის ერთი ტაბლეტი დღეში (დოზირების 5 ფორმა მოცემულია ნაწილში „აღწერილობა და შემადგენლობა“). თუ კლინიკურად მისაღებია, შეიძლება განიხილოს მონოთერაპიიდან ფიქსირებული დოზის კომბინაციაზე პირდაპირ გადასვლის საკითხი.

მოხერხებულობისთვის, პაციენტები, რომლებიც ცალკე-ცალკე ღებულობენ ვალსარტანს და ამლოდიპინს, შეიძლება გადაყვანილ იქნან ექსფორჯზე, რომელიც შეიცავს კომპონენტების იგივე დოზებს.

ექსფორჯი შეიძლება დაინიშნოს საწყისი მკურნალობის სახით პაციენტებში, რომლებსაც შეიძლება დასჭირდეთ რამდენიმე პრეპარატი არტერიული წნევის სამიზნე დონის მისაღწევად. ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ საწყისი თერაპიის სახით ექსფორჯის არჩევისას უნდა შეფასდეს მოსალოდნელი სარგებელი და რისკები.

საწყისი მკურნალობის დროს ექსფორჯის სტანდარტული საწყისი დოზა არის 5/80 მგ დღეში ერთჯერ. 1-2 კვირიანი მკურნალობის შემდეგ საჭიროების მიხედვით, არტერიული წნევის გასაკონტროლებლად დოზა შეიძლება გაიზარდოს მაქსიმალურ დოზამდე 10/320 მგ ტაბლეტი დღეში ერთჯერ. საწყისი მკურნალობის სახით ექსფორჯის გამოყენება არ არის რეკომენდებული პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ ინტრავასკულური მოცულობის შემცირება (იხ. ნაწილი „გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები“).

მაქსიმალური დოზა არის 10/320 მგ.

როგორც ამლოდიპინის, ასევე ვალსარტანის მიღება შესაძლებელია კვებისგან დამოუკიდებლად. რეკომენდებულია ექსფორჯის მიაყოლოთ წყალი.

განსაკუთრებული პოპულაციები

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა

დოზის კორექცია არ მოითხოვება პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ თირკმლის ფუნქციის მსუბუქიდან ზომიერამდე ხარისხის დარღვევები.

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა

ამლოდიპინის და ვალსარტანის გამო ექსფორჯი სიფრთხილით გამოიყენება ღვიძლის ფუნქციის დარღვევების ან ბილიარული ობსტრუქციული დარღვევების მქონე პაციენტებში. მხედველობაში უნდა იქნას მიღებული მკურნალობის დაწყება ამლოდიპინის მინიმალური ხელმისაწვდომი დოზით. ექსფორჯის მინიმალური დოზირება შეიცავს 5 მგ ამლოდიპინს. (იხ. ნაწილი „გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები“, ასევე ნაწილი „კლინიკური ფარმაკოლოგია“).

პედიატრიული პაციენტები(18 წლამდე)

ექსფორჯის გამოყენება არ არის რეკომენდებული 18 წლამდე ასაკის პაციენტებში, რადგან არ არსებობს სათანადო მონაცემები უსაფრთხოების და ეფექტურობის მხრივ.

ხანდაზმული პაციენტები (65 წლიდან)

ვინაიდან კომბინაციის ორივე კომპონენტი თანაბრად კარგად აიტანება ანალოგიური დოზების მიღებისას ხანდაზმულ (65 წლიდან) ან ახალგაზრდა პაციენტებში, შესაბამისად არ არის საჭირო საწყისი დოზის კორექცია. მხედველობაში უნდა იქნას მიღებული მკურნალობის დაწყება ამლოდიპინის მინიმალური ხელმისაწვდომი დოზით. ექსფორჯის მინიმალური დოზირება შეიცავს 5 მგ ამლოდიპინს. (იხ. ნაწილი „კლინიკური ფარმაკოლოგია“).

უკუჩვენებები

· დადგენილი ჰიპერმგრძნობელობა ამლოდიპინის, ვალსარტანის ან რომელიმე შემავსებლის მიმართ

· ორსულობა (იხ. ნაწილი „ორსულობა, ლაქტაცია, რეპროდუქციული უნარის მქონე ქალები და მამაკაცები“)

· ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების (ARB) (მათ შორის ვალსარტანის) ან ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორების (ACEI) ალისკირენთან ერთად გამოყენება ტიპი 2 დიაბეტის მქონე პაციენტებში (იხ. ნაწილი „ურთიერთქმედებები, ქვეპუნქტი “რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის (RAS) ორმაგი ბლოკადა”).

გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები

ნატრიუმის და/ან სითხის მოცულობის შემცირება

გაურთულებელი ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ ექსფორჯის, 0.4%-ს აღენიშნა გადაჭარბებული ჰიპოტენზია პლაცებო-კონტროლირებად კვლევებში. აქტივირებული რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის (მაგ: სითხის მოცულობის და/ან მარილის შემცირება პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ დიურეტიკების მაღალ დოზებს) შემთხვევაში ანგიოტენზინის რეცეპტორების ბლოკატორების მიღებისას შესაძლებელია განვითარდეს სიმპტომური ჰიპოტენზია. რეკომენდებულია აღნიშნული მდგომარეობის კორექცია ექსფორჯის მიღებამდე ან დეტალური სამედიცინო დაკვირვება მკურნალობის დაწყებისას.

თუ ექსფორჯის მიღებისას აღინიშნა ჰიპოტენზია პაციენტი უნდა მოთავსდეს ზურგზე დაწოლილ მდგომარეობაში და საჭიროების შემთხვევაში უნდა გაკეთდეს ფიზიოლოგიური ხსნარის ინტრავენური ინფუზია. მკურნალობა შეიძლება გაგრძელდეს არტერიული წნევის სტაბილიზაციის შემდეგ.

ჰიპერკალიემია

სიფრთხილით გამოიყენება კალიუმის დანამატები, კალიუმის დამზოგველი დიურეტიკები, კალიუმის შემცველი მარილის შემცვლელები ან სხვა პრეპარატები, რომლებაც შეიძლება გამოიწვიონ კალიუმის დონის ზრდა (ჰეპარინი და სხვა) და ხშირად უნდა გაკონტროლდეს კალიუმის დონე.

თირკმლის არტერიის სტენოზის მქონე პაციენტები

ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ ექსფორჯი სიფრთხილით გამოიყენება პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ თირკმლის არტერიის ცალმხრივი ან ორმხრივი სტენოზი, ერთადერთი თირკმლის სტენოზი, რადგან შეიძლება გაიზარდოს სისხლში შარდოვანას და შრატში კრეატინინის დონე.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევების მქონე პაციენტები

მონაცემები არ არსებობს მწვავე შემთხვევების (კრეატინინის კლირენსი <10 მლ/წთ) შესახებ, შესაბამისად რეკომენდებულია სიფრთხილე. ექსფორჯის დოზირების კორექცია არ მოითხოვება პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ თირკმლის ფუნქციის მსუბუქიდან ზომიერამდე ხარისხის დარღვევები.

ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების (ARB), მათ შორის ვალსარტანის ან ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორების (ACEI) ალისკირენთან კომბინაციის მიღება არ არის სასურველი თირკმლის ფუნქციის მწვავე დარღვევების (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე (GFR) <30 მლ/წთ) მქონე პაციენტებში (იხ. ნაწილი „ურთიერთქმედებები“, ქვეპუნქტი “რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის (RAS) ორმაგი ბლოკადა”).

თირკმლის გადანერგვა

ამ დრომდე ექსფორჯის უსაფრთხოდ გამოყენების გამოცდილება არ არსებობს პაციენტებში, რომლებსაც ბოლო პერიოდში ჩაუტარდათ თირკმლის გადანერგვა.

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევების მქონე პაციენტები

ვალსარტანი ძირითადად გამოიყოფა უცვლელი სახით ნაღველით, ხოლო ამლოდიპინი ექსტენსიურად მეტაბოლიზდება ღვიძლში. განსაკუთრებული სიფრთხილეა საჭირო, როდესაც ექსფორჯი გამოიყენება ღვიძლის ფუნქციის დარღვევების ან ბილიარული ობსტრუქციული დარღვევების მქონე პაციენტებში (იხ. ნაწილი „კლინიკური ფარმაკოლოგია“).

ანგიონევროზული შეშუპება

ანგიონევროზული შეშუპება, მათ შორის ხორხის და ხორხის ნაპრალის შეშუპება, რაც იწვევს სასუნთქი გზების ობსტრუქციას და/ან სახის, ტუჩების, ხახის და/ან ენის შეშუპება, დაფიქსირდა პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ ვალსარტანს; ამ პაციენტებიდან ზოგიერთს მანამდეც განუვითარდა ანგიონევროზული შეშუპება სხვა პრეპარატების, მათ შორის აგფ ინჰიბიტორების მიღებისას. ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების შემთხვევაში დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს ექსფორჯის მიღება, ექსფორჯი განმეორებით აღარ უნდა დაინიშნოს.

გულის უკმარისობის მქონე პაციენტები/მიოკარდიუმის ინფარქტის შემდგომი პერიოდი

ზოგადად, კალციუმის არხების ბლოკატორები, მათ შორის ამლოდიპინი სიფრთხილით გამოიყენება გულის სერიოზული შეგუბებითი უკმარისობის (ნიუ იორკის გულის ასოციაციის (NYHA) მიხედვით ფუნქციური კლასი III-IV) მქონე პაციენტებში.

პაციენტებში, რომელთა შემთხვევაში თირკმლის ფუნქცია შეიძლება დამოკიდებული იყოს რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის აქტივობაზე (მაგ: გულის მწვავე შეგუბებითი უკმარისობის მქონე პაციენტები), ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორებით ან ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტებით მკურნალობა დაკავშირებული იყო ოლიგურასთან და/ან პროგრესულ აზოთემიასთან და იშვიათად თირკმლის მწვავე უკმარისობასთან და/ან სიკვდილთან. გულის უკმარისობის მქონე ან მიოკარდიუმის ინფარქტ-გადატანილი პაციენტების შეფასება ყოველთვის უნდა მოიცავდეს თირკმლის ფუნქციის განსაზღვრას.

მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის მქონე პაციენტები

ამლოდიპინით მკურნალობის დაწყების ან დოზის მომატების შემდეგ შეიძლება აღინიშნოს სტენოკარდიის გართულება და მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი, განსაკუთრებით კორონარული არტერიების მწვავე ობსტრუქციული დაავადების მქონე პაციენტებში.

აორტის და მიტრალური სარქველის სტენოზის, ობსტრუქციული ჰიპერტროფული კარდიომიოპათიის მქონე პაციენტები

ისევე, როგორც სხვა ვაზოდილატატორების შემთხვევაში, განსაკუთრებული სიფრთხილეა საჭირო აორტის ან მიტრალური სარქველის სტენოზის ან ობსტრუქციული ჰიპერტროფული კარდიომიოპათიის მქონე პაციენტებში ამლოდიპინის გამოყენებისას.

რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის (RAS) ორმაგი ბლოკადა

სიფრთხილეა საჭირო ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების, მათ შორის ვალსარტანის ისეთ საშუალებებთან ერთად მიღებისას, რომლებიც ბლოკავენ RAS-ს, მაგ: აგფ ინჰიბიტორები ან ალისკირენი (იხ. ნაწილი „ურთიერთქმედებები“, ქვეპუნქტი „რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის (RAS) ორმაგი ბლოკადა“).

გვერდითი რეაქციები

ექსფორჯის უსაფრთხოება შეფასდა ხუთ კონტროლირებად კლინიკურ კვლევაში 5,175 პაციენტის მონაწილეობით, საიდანაც 2,613 ღებულობდა ვალსარტანს ამლოდიპინთან კომბინაციაში.

პრეპარატის გვერდითი რეაქციები ან გვერდითი გამოცდილება (ცხრილი 1 და ცხრილი 2) შემდეგი პირობითობით დაჯგუფებულია სიხშირის მიხედვით, პირველ რიგში მოცემულია ყველაზე ხშირი მოვლენები: ძალიან ხშირი (≥1/10); ხშირი (≥1/100, <1/10); ნაკლებად ხშირი (≥1/1,000, <1/100); იშვიათი (≥1/10,000, <1/1,000), ძალიან იშვიათი (<1/10,000), ცალკეული შეტყობინებების ჩათვლით. თითოეული სიხშირის ჯგუფში გვერდითი რეაქციები დაჯგუფებულია სერიოზულობის კლებადობის მიხედვით.

ცხრილი 1 ექსფორჯის გვერდითი რეაქციები

ინფექციები და ინვაზიები ხშირი:	ნაზოფარინგიტი, გრიპი
დარღვევები იმუნური სისტემის მხრივ იშვიათი:	ჰიპერმგრძნობელობა
დარღვევები მხედველობის ორგანოს მხრივ
იშვიათი:	მხედველობის დარღვევა
დარღვევები ფსიქიკის მხრივ იშვიათი:	შფოთვა
დარღვევები ნერვული სისტემის მხრივ ხშირი: ნაკლებად ხშირი:	თავის ტკივილი თავბრუსხვევა, ძილიანობა, პოსტურალური თავბრუსხვევა, პარესთეზია
დარღვევები სმენის ორგანოების მხრივ ნაკლებად ხშირი: იშვიათი:	ვერტიგო ხმაური ყურებში
დარღვევები გულის მხრივ ნაკლებად ხშირი: იშვიათი:	ტაქიკარდია, აჩქარებული გულისცემა სინკოპე
დარღვევები სისხლძარღვების მხრივ ნაკლებად ხშირი: იშვიათი:	ორთოსტატიკური ჰიპოტენზია ჰიპოტენზია
დარღვევები სასუნთქი სისტემის, გულმკერდის და შუასაყარის მხრივ
ნაკლებად ხშირი:	ხველა, ყელის და ხორხის ტკივილი
დარღვევები კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის მხრივ
ნაკლებად ხშირი:	დიარეა, გულისრევა, მუცლის ტკივილი, ყაბზობა, პირის სიმშრალე
დარღვევები კანისა და კანქვეშა ქსოვილის მხრივ
ნაკლებად ხშირი: იშვიათი:	გამონაყარი, ერითემა გაძლიერებული ოფლიანობა, ეგზანთემა, ქავილი
დარღვევები ძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ
ნაკლებად ხშირი: იშვიათი:	სახსრების შეშუპება, ზურგის ტკივილი, ართალგია კუნთების სპაზმები, სიმძიმის შეგრძნება
დარღვევები თირკმელების და შარდგამომყოფი სისტემის მხრივ
იშვიათი:	ხშირი შარდვა, შარდის ჭარბი გამოყოფა
დარღვევები რეპროდუქციული სისტემის და სარძევე ჯირკვლების მხრივ
იშვიათი:	ერექციული ფუნქციის დარღვევა
ზოგადი დარღვევები და მდგომარეობა მიღების ადგილას
ხშირი:	შეშუპება, რბილი შეშუპება, სახის შეშუპება, პერიფერიული შეშუპება, დაღლილობა, წამოხურება, ასთენია, „ცხელი“ წამოხურება

 

დამატებითი ინფორმაცია კომბინაციის შესახებ

ორმაგად ბრმა, აქტიურად ან პლაცებო კონტროლირებად დასრულებულ კლინიკურ კვლევებში პერიფერიული შეშუპების სიხშირე სტატისტიკურად დაბალი იყო პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ კომბინაციით (5.8%) იმ პაციენტებთან შედარებით, რომლებიც ღებულობდნენ მხოლოდ ამლოდიპინს (9%).

ლაბორატორიული შეფასება

ვალსარტანი/ამლოდიპინით მკურნალობისას ჰიპერტენზიის მქონე ძალიან მცირე რაოდენობით პაციენტს აღენიშნა მნიშვნელოვანი ცვლილებები ლაბორატორიული ტესტის შედეგების მხრივ საწყის მაჩვენებლებთან შედარებით. სისხლის შარდოვანას აზოტის მნიშვნელოვნად მატების სიხშირე ოდნავ მაღალი იყო ამლოდიპინი/ვალსარტანის (5.5%) და ვალსარტანის მონოთერაპიის (5.5%) შემთხვევაში პლაცებოს ჯგუფთან შედარებით (4.5%).

დამატებითი ინფორმაცია ცალკეული კომპონენტების შესახებ

რომელიმე ცალკეული კომპონენტის მანამდე დაფიქსირებული გვერდითი რეაქციები შესაძლებელია აღინიშნოს ექსფორჯის მიღების დროსაც, მაშინაც კი თუ ასეთი რეაქციები არ გამოვლენილა კლინიკურ კვლევებში.

ამლოდიპინი

ცხრილში 2 წარმოდგენილია ამლოდიპინის მონოთერაპიის შემთხვევაში დაფიქსირებული სხვა დამატებითი გვერდითი რეაქციები, მიუხედავად საკვლევ პრეპარატთან მიზეზობრივი კავშირისა.

ამლოდიპინის კლინიკური კვლევები ჩატარდა მნიშვნელოვნად განსხვავებულ პირობებში, შესაბამისად პრეპარატის კლინიკურ კვლევებში დაფიქსირებული გვერდითი რეაქციების სიხშირეს პირდაპირ ვერ შევადარებთ სხვა პრეპარატის კლინიკურ კვლევებში დაფიქსირებულ სიხშირეს და შეიძლება ვერ ასახავდეს პრაქტიკაში გამოვლენილ სიხშირეს.

ცხრილი 2 ამლოდიპინის მონოთერაპიის დროს გამოვლენილი გვერდითი რეაქციები

დარღვევები მხედველობის ორგანოს მხრივ
ნაკლებად ხშირი	დიპლოპია
დარღვევებისისხლის და ლიმფური სისტემისმხრივ
ძალიან იშვიათი	თრომბოციტოპენია, ლეიკოციტოპენია
დარღვევებიიმუნური სისტემისმხრივ
ძალიან იშვიათი	ალერგიული რეაქციები
დარღვევებიმეტაბოლიზმის და კვებისმხრივ
ძალიან იშვიათი	ჰიპერგლიკემია
ფსიქიატრიულიდარღვევები
ნაკლებად ხშირი	უძილობა, განწყობის ცვალებადობა
დარღვევებინერვული სისტემისმხრივ
ნაკლებად ხშირი	ტრემორი, ჰიპოესთეზია, დისგევზია
ძალიან იშვიათი	პერიფერიული ნევროპათია, ჰიპერტონია
დარღვევები გულის მხრივ
ძალიან იშვიათი	არითმია, ბრადიკარდია, წინაგულების ფიბრილაცია, პარკუჭოვანი ტაქიკარდია, მიოკარდიუმის ინფარქტი
დარღვევები სისხლძარღვების მხრივ
ძალიან იშვიათი	ვასკულიტი
დარღვევებისასუნთქი ორგანოების, გულმკერდის და შუასაყარისმხრივ
ნაკლებად ხშირი	დისპნოე, რინიტი
დარღვევებიკუჭ-ნაწლავის ტრაქტისმხრივ
ნაკლებად ხშირი	ღებინება, დისპეფსია
ძალიან იშვიათი	პანკრეატიტი, გასტრიტი, ღრძილების ჰიპერპლაზია
დარღვევებიჰეპატობილიარული სისტემისმხრივ
ძალიან იშვიათი	ჰეპატიტი, სიყვითლე
დარღვევებიკანის და კანქვეშა ქსოვილისმხრივ
ნაკლებად ხშირი	ალოპეცია, პურპურა, კანის ფერის შეცვლა, ფოტომგრძნობელობა
ძალიან იშვიათი	ანგიონევროზული შეშუპება, ჭინჭრის ციება, მულტიფორმული ერითემა, სტივენს-ჯონსონის სინდრომი
დარღვევებიძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილისმხრივ
ნაკლებად ხშირი	მიალგია
დარღვევებითირკმელების და შარდგამომყოფი გზებისმხრივ
ნაკლებად ხშირი	შარდის გამოყოფის დარღვევა, ნიქტურია
დარღვევებირეპროდუქციული სისტემის და სარძევე ჯირკვლებისმხრივ
ნაკლებად ხშირი	გინეკომასტია
ზოგადიდარღვევებიდა მდგომარეობა მიღების ადგილას
ნაკლებად ხშირი	ტკივილი, შეუძლოდ ყოფნა, ტკივილი გულმკერდის არეში
გამოკვლევები
ნაკლებად ხშირი	წონაში დაკლება, წონის მომატება
ძალიან იშვიათი	ღვიძლის ფერმენტების მომატება (ძირითადად მიუთითებს ქოლესტაზზე)

 

ვალსარტანი

კლინიკურ კვლევებში, პოსტ-მარკეტინგულ გამოცდილებაში და ლაბორატორიულ კვლევებში ჰიპერტენზიის შემთხვევაში დაფიქსირებული სხვა გვერდითი რეაქციები წარმოდგენილია ცხრილში 3 სისტემურ ორგანული კლასის მიხედვით.

პოსტ-მარკეტინგულ გამოცდილებაში და ლაბორატორიულ კვლევებში დაფიქსირებული გვერდითი რეაქციების შემთხვევაში შეუძლებელია სიხშირის განსაზღვრა, შესაბამისად ასეთი გვერდითი რეაქციები მოხსენიებულია სიხშირით „უცნობი“.

ცხრილი 3 ვალსარტანის მონოთერაპიის დროს გამოვლენილი გვერდითი რეაქციები

დარღვევებისისხლის და ლიმფური სისტემისმხრივ
უცნობი	ჰემოგლობინის დაქვეითება, ჰემატოკრიტის შემცირება, ნეიტროპენია, თრომბოციტოპენია
დარღვევებიიმუნური სისტემისმხრივ
უცნობი	ჰიპერმგრძნობელობა, შრატისმიერი დაავადების ჩათვლით
დარღვევებიმეტაბოლიზმის და კვებისმხრივ
უცნობი	სისხლში კალიუმის დონის მომატება
დარღვევებისისხლძარღვების მხრივ
უცნობი	ვასკულიტი
დარღვევებიჰეპატობილიარული სისტემისმხრივ
უცნობი	ღვიძლის ფუნქციური მაჩვენებლების გადახრა, მათ შორის სისხლში ბილირუბინის მომატება
დარღვევებიკანის და კანქვეშა ქსოვილისმხრივ
უცნობი	ანგიონევროზული შეშუპება, ბულოზური დერმატიტი
დარღვევებიძვალ-კუნთოვანი სისტემის და შემაერთებელი ქსოვილისმხრივ
უცნობი	მიალგია
დარღვევებითირკმელების და შარდგამომყოფი გზებისმხრივ
უცნობი	თირკმლის უკმარისობა და თირკმლის ფუნქციის დაქვეითება, სისხლში კრეატინინის დონის მომატება

კლინიკურ კვლევებში ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში ასევე აღინიშნა შემდეგი მოვლენები, მიუხედავად საკვლევ პრეპარატთან მიზეზობრივი კავშირისა: უძილობა, ლიბიდოს დაქვეითება, ფარინგიტი, რინიტი, სინუსიტი, ზედა სასუნთქი გზების ინფექცია, ვირუსული ინფექციები.

ურთიერთქმედებები

ამლოდიპინი

სიმვასტატინი : 10 მგ ამლოდიპინის და 80 მგ სიმვასტატინის მრავალჯერადი დოზების ერთობლივად მიღებისას სიმვასტატინის ექსპოზიცია გაიზარდა 77%-ით სიმვასტატინის მონოთერაპიასთან შედარებით. პაციენტებში, რომლებიც ღებულობენ ამლოდიპინს, რეკომენდებულია სიმვასტატინის დოზა შეიზღუდოს 20 მგ-მდე დღეში.

CYP3A4-ისინჰიბიტორები : დილთიაზემის 180 მგ დღიური დოზის და 5 მგ ამლოდიპინის ერთობლივად მიღებამ ჰიპერტენზიის მქონე ხანდაზმულ პაციენტებში გამოიწვია ამლოდიპინის სისტემური ექსპოზიციის 1.6-ჯერ ზრდა. თუმცა, CYP3A4-ის ძლიერმა ინჰიბიტორებმა (მაგ: კეტოკონაზოლი, იტრაკონაზოლი, რიტონავირი) შეიძლება უფრო მეტად გაზარდონ ამლოდიპინის პლაზმური კონცენტრაციები, ვიდრე დილთიაზემმა. ამგვარად, სიფრთხილით გამოიყენება ამლოდიპინის და CYP3A4-ის ინჰიბიტორების კომბინაცია.

გრეიფრუტის წვენი: გრეიფრუტის წვენთან ერთად მიღებისას, CYP3A4-ის დათრგუნვის გამო შეიძლება გაიზარდოს ამლოდიპინის ექსპოზიცია. თუმცა, 240 მლ გრეიფრუტის წვენის და 10 მგ ამლოდიპინის ერთჯერადი პერორალური დოზის ერთობლივად მიღებისას 20 ჯანმრთელ მოხალისეში არ გამოვლენილა მნიშვნელოვანი ზეგავლენა ამლოდიპინის ფარმაკოკინეტიკაზე.

CYP3A4-ისინდუქტორები : ამლოდიპინზე CYP3A4-ის ინდუქტორების რაოდენობრივი ზეგავლენის შესახებ ინფორმაცია არ არის ხელმისაწვდომი. ამლოდიპინის CYP3A4-ს ინდუქტორებთან (მაგ: რიფამპიცინი, კრაზანა) ერთად მიღებისას უნდა მოხდეს პაციენტებზე დაკვირვება სათანადო კლინიკური ეფექტის თვალსაზრისით.

მონოთერაპიის შემთხვევაში ამლოდიპინი უსაფრთხოდ მიიღებოდა თიაზიდურ დიურეტიკებთან, ბეტა-ბლოკატორებთან, ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორებთან, ხანგრძლივი მოქმედების ნიტრატებთან, სუბლინგვალურ ნიტროგლიცერინთან, დიგოქსინთან, ვარფარინთან, ატორვასტატინთან, სილდენაფილთან, მაალოქსთან (ალუმინის ჰიდროქსიდის გელი, მაგნიუმის ჰიდროქსიდი და სიმეთიკონი), ციმეტიდინთან, ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდულ პრეპარატებთან, ანტიბიოტიკებთან და პერორალურ ჰიპოგლიკემიურ პრეპარატებთან ერთად.

ვალსარტანი

რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის (RAS) ორმაგი ბლოკადა ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონიტებით ( ARB), ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორებით (ACEI) ან ალისკირენით:მონოთერაპიასთან შედარებით ARB-ის, მათ შორის ვალსარტანის თანმხლებ გამოყენებას ისეთ საშუალებებთან ერთად, რომლებიც ზეგავლენას ახდენენ RAS-ზე, უკავშირდება ჰიპოტენზიის, ჰიპერკალიემიის და თირკმლის ფუნქციის ცვლილებების სიხშირის ზრდა. რეკომენდებულია არტერიული წნევის, თირკმლის ფუნქციის და ელექტროლიტების გაკონტოლება ექსფორჯით მკურნალობის დროს ისეთი სამკურნალო საშუალებების მიღებისას, რომლებიც ზეგავლენას ახდენენ RAS-ზე (იხ. ნაწილი „გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები“).

ARB-ის, მათ შორის ვალსარტანის ან ACEI-ის ალისკირენთან კომბინაციის მიღება არ არის სასურველი თირკმლის ფუნქციის მწვავე დარღვევების (გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარე (GFR) <30 მლ/წთ) მქონე პაციენტებში (იხ. ნაწილი „გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები“).

ARB-ის, მათ შორის ვალსარტანის ან ACEI-ის ალისკირენთან ერთად გამოყენება უკუნაჩვენებია ტიპი 2 დიაბეტის მქონე პაციენტებში (იხ. ნაწილი „უკუჩვენებები“).

კალიუმი: კალიუმის დანამატების, კალიუმის დამზოგველი დიურეტიკების, კალიუმის შემცველი მარილის შემცვლელების ან ისეთი პრეპარატების თანმხლები გამოყენება, რომლებმაც შესაძლოა გამოიწვიონ კალიუმის დონის ზრდა (ჰეპარინი და სხვა), საჭიროებს სიფრთხილეს და კალიუმის დონის ხშირად გაკონტროლებას.

ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატები (ასაპ), მათ შორის ციკლოოქსიგენაზა-2-ის სელექციური ინჰიბიტორები (COX-2 ინჰიბიტორები): ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების და ასაპ-ის ერთდროულად მიღებამ შეიძლება შეამციროს ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი. ამასთანავე, ხანდაზმულ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ ორგანიზმში სითხის მოცულობის შემცირება (მათ შორის დიურეტიკებზე მყოფი პაციენტები) ან თირკმლის ფუნქციის დაქვეითება, ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების და ასაპ-ის ერთობლივად მიღებამ შეიძლება გაზარდოს თირკმლის ფუნქციის გაუარესების რისკი. ამგარად, რეკომენდებულია თირკმლის ფუნქციის გაკონტროლება ვალსარტანით მკურნალობის დაწყების ან მკურნალობის ცვლილების დროს პაციენტებში, რომლებიც ამავდროულად ღებულობენ ასაპ-ს.

ლითიუმი: ლითიუმის და აგფ ინჰიბიტორების ან ანგიოტენზინ II-ის რეცეპტორების ანტაგონისტების (მათ შორის ექსფორჯის) ერთობლივად მიღებისად აღინიშნა შრატში ლითიუმის კონცენტრაციების შექცევადი ხასიათის ზრდა და ტოქსიურობა. შესაბამისად, პრეპარატების ერთობლივად გამოყენებისას რეკომენდებულია შრატში ლითიუმის დონის ყურადღებით გაკონტროლება. თუ ასევე მიიღება დიურეტიკი, ლითიუმის ტოქსიურობის რისკი შეიძლება კიდევ უფრო გაიზარდოს ექსფორჯის მიღებისას.

ტრანსპორტერები: ადამიანის ღვიძლის ქსოვილის in vitro კვლევის შედეგების მიხედვით ვალსარტანი წარმოადგენს ღვიძლის უკუმიტაცებს ტრანსპორტერის OATP1B1 და ღვიძლის ეფლუქსური ტრანსპორტერის MRP2 სუბსტრატს. უკუმიტაცების ტრანსპორტერის ინჰიბიტორების (მაგ.: რიფამპინი, ციკლოსპორინი) ან ან ეფლუქსური ტრანსპორტერის (მაგ.: რიტონავირი) თანმხლებმა გამოყენებამ შეიძლება გაზარდოს ვალსარტანის სისტემური ზემოქმედება.

ვალსარტანის მონოთერაპიის შემთხვევაში კლინიკურად მნიშვნელოვანი ურთიერთქმედებები არ გამოვლენილა შემდეგ პრეპარატებთან: ციმეტიდინი, ვარფარინი, ფუროსემიდი, დიგოქსინი, ატენოლოლი, ინდომეტაცინი, ჰიდროქლორთიაზიდი, ამლოდიპინი, გლიბენკლამიდი.

ორსულობა, ლაქტაცია, რეპროდუქციული უნარის მქონე ქალები და მამაკაცები

ორსულობა

რისკის შეჯამება

სხვა პრეპარატების მსგავსად, რომლებიც პირდაპირ ზემოქმედებას ახდენენ რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემაზე, ექსფორჯიც არ გამოიყენება ორსულობის პერიოდში (იხ. ნაწილი „უკუჩვენებები“). ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების მოქმედების მექანიზმის გამო ნაყოფისთვის მოსალოდნელი რისკი არ არის გამორიცხული. არსებობს შეტყობინება, რომ ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრში ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის (აგფ) ინჰიბიტორების (პრეპარატების სპეციფიური კლასი, რომელიც მოქმედებს რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემაზე) გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს განვითარებადი ნაყოფის დაზიანება და დაღუპვა. გარდა ამისა, რეტროსპექტული მონაცემების მიხედვით ორსულობის პირველ ტრიმესტრში აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებას უკავშირდებოდა თანდაყოლილი მანკების განვითარების პოტენციური რისკი. არსებობს ინფორმაცია მუცლის თვითნებურად მოშლის, ოლიგოჰიდრამნიოზის და ახალშობილის თირკმლის ფუნქციის დაქვეითების შესახებ, როდესაც ორსული ქალები დაუდევრად ღებულობდნენ ვალსარტანს.

ორსულ ქალებში ამლოდიპინის სათანადო კლინიკური მონაცემები არ არსებობს. ცხოველებში ჩატარებულ კვლევებში აღინიშნა რეპროდუქციული ტოქსიურობა ისეთი დოზის მიღებისას, რომელიც 8-ჯერ აღემატება მაქსიმალურ რეკომენდებულ დოზას 10 მგ-ს. ადამიანებისთვის მოსალოდნელი რისკი უცნობია.

მკურნალობის პერიოდში ორსულობის დადგომის შემთხვევაში ექსფორჯის მიღება უნდა შეწყდეს, რაც შეიძლება დროულად (იხ. ნაწილი „ცხოველებში დაფიქსირებული მონაცემები“).

კლინიკური მოსაზრებები

დაავადებასთან დაკავშირებული დედისთვის და/ან ჩანასახისთვის/ნაყოფისთვის მოსალოდნელი რისკი

ორსულობის პერიოდში ჰიპერტენზია დედისთვის ზრდის პრე-ეკლამფსიის, გესტაციური დიაბეტის, ნაადრევი მშობიარობის და მშობიარობის დროს გართულებების (მაგ.: საკეისრო კვეთის საჭიროება და მშობიარობის შემდგომი სისხდენა) რისკს. ჰიპერტენზია ნაყოფისთვის ზრდის მუცლად ყოფნის პერიოდში ზრდის შეჩერების და სიკვდილიანობის რისკს.

რისკი ნაყოფისთვის/ახალშობილისთვის

ორსულებში, რომლებიც ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრში ღებულობენ რენინ-ანგიოტენზინის სისტემაზე მოქმედ პრეპარატებს, ოლიგოჰიდრამნიონმა შეიძლება გამოიწვიოს: ნაყოფის თირკმლის ფუნქციის დაქვეითება, რაც იწვევს ანურიას და თირკმლის უკმარისობას, ნაყოფის ფილტვის ჰიპოპლაზია, ჩონჩხის დეფორმაცია, მათ შორის ქალის ჰიპოპლაზია, ჰიპოტენზია და სიკვდილი.

ანგიოტენზინის რეცეპტორების ბლოკატორის (ARB) შემთხვევითი ზემოქმედების დროს უნდა განიხილოს ნაყოფის სათანადო მონიტორინგის შესაძლებლობა.

ჩვილები, რომელთა დედები ორსულობის პირველ ტრიმესტრში ღებულობდნენ ARB-ს, საჭიროებენ საგულდაგულო დაკვირვებას ჰიპოტენზიის განვითარების თვალსაზრისით.

ცხოველებში დაფიქსირებული მონაცემები

ვალსარტანი და ამლოდიპინი: ვირთაგვებში ჩატარებულ ემბრიო-ფეტალური განვითარების ორალურ კვლევაში, რომელშიც გამოიყენებოდა დოზირების დიაპაზონი 5:80 მგ/კგ/დღეში ამლოდიპინი:ვალსარტანი, 10:160 მგ/კგ/დღეში ამლოდიპინი:ვალსარტანი და 20:320 მგ/კგ/დღეში ამლოდიპინი:ვალსარტანი, მკურნალობასთან დაკავშირებული ეფექტები დედისთვის და ნაყოფისთვის (განვითარების დაყოვნება და დედის სერიოზული ტოქსიურობის არსებობისას გამოვლენილი ცვლილებები) აღინიშნებოდა მაღალი დოზების კომბინაციების შემთხვევაში. მაქსიმალური დოზა, რომელიც არ იწვევდა გვერდით ეფექტებს (NOAEL) ჩანასახის/ნაყოფის შემთხვევაში იყო 10:160 მგ/კგ/დღეში ამლოდიპინი:ვალსარტანი. ეს დოზები 4.3-ჯერ და 2.7-ჯერ აღემატება სისტემურ ზემოქმედებას ადამიანებში, რომლებიც ღებულობენ ადამიანებისთვის რეკომენდებულ მაქსიმალურ დოზას (MRHD) (10/320 მგ/60 კგ).

ვალსარტანი: თაგვებში, ვირთაგვებში და ბოცვრებში ჩატარებულ ემბრიოფეტალური განვითარების კვლევებში ფეტოტოქსიურობა უკავშირდებოდა დედის ტოქსიურობას ვირთაგვებში ვალსარტანის დოზების 600 მგ/კგ/დღეში მიღებისას, რომელიც დაახლოებით 18-ჯერ აღემატება ადამიანისთვის რეკომენდებულ მაქსიმალურ დოზას მგ/მ²-ის მიხედვით (გაანგარიშება ითვალისწინებს პერორალურ დოზას 320 მგ/დღეში და 60 კგ წონის პაციენტს) და ბოცვრებში დოზების 10 მგ/კგ/დღეში მიღებისას, რომელიც დაახლოებით 0.6-ჯერ აღემატება ადამიანისთვის რეკომენდებულ მაქსიმალურ დოზას მგ/მ²-ის მიხედვით (გაანგარიშება ითვალისწინებს პერორალურ დოზას 320 მგ/დღეში და 60 კგ წონის პაციენტს). თაგვებში არ დაფიქსირებულა დედის ტოქსიურობის ან ფეტოტოქსიურობის ფაქტები დღიური 600 მგ/კგ დოზის მიღებისას, რომელიც დაახლოებით 9-ჯერ აღემატება ადამიანისთვის რეკომენდებულ მაქსიმალურ დოზას მგ/მ²-ის მიხედვით (გაანგარიშება ითვალისწინებს პერორალურ დოზას 320 მგ/დღეში და 60 კგ წონის პაციენტს).

ამლოდიპინი: ტერატოგენური ან ემბრიო/ფეტალური ტოქსიურობის ფაქტები არ გამოვლენილა ორსულ ვირთაგვებში და ბოცვრებში, რომლებსაც პერორალურად მკურნალობდნენ ამლოდიპინის მალეატით (10მგ-მდე ამლოდიპინი/კგ/დღეში) ორგანოგენეზის პერიოდში. თუმცა, ნაშიერის ზომა მნიშვნელოვნად შემცირდა (დაახლოებით 50%-ით) და საშვილოსნოსშიდა სიკვდილიანობის რაოდენობა მნიშვნელოვნად გაიზარდა (დაახლოებით 5-ჯერ). ვირთაგვებში ამლოდიპინმა გაახანგრძლივა, როგორც გესტაციის პერიოდი, ასევე მშობიარობის ხანგრძლივობა აღნიშნული დოზის მიღებისას.

ლაქტაცია

უცნობია ხვდება თუ არა ვალსარტანი ადამიანის რძეში. არსებობს ინფორმაცია, რომ ამლოდიპინი ხვდება ადამიანის რძეში. ჩვილის მიერ მიღებული დოზის შეფარდება დედის მიერ მიღებულ დოზასთან ფასდება ინტერკვარტილური დიაპაზონით 3 - 7% (მაქსიმუმი 15%). ამლოდიპინის ზეგავლენა ჩვილებზე არ არის ცნობილი. ვალსარტანი გამოიყო მეძუძური ვირთაგვების რძეში. ამგვარად, ექსფორჯის გამოყენება არ არის რეკომენდებული ძუძუთი კვების პერიოდში.

რეპროდუქციული უნარის მქონე ქალები და მამაკაცები

ნებისმიერი სხვა პრეპარატის მსგავსად, რომელიც პირდაპირ ზემოქმედებას ახდენს რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემაზე (RAAS), ექსფორჯიც არ გამოიყენება ქალებში, რომლებიც გეგმავენ ორსულობას. RAAS-ზე მოქმედი ნებისმიერი პრეპარატის დანიშვნისას ექიმმა უნდა აცნობოს რეპროდუქციული უნარის მქონე ქალებს მოსალოდნელი რისკის შესახებ.

უნაყოფობა

ადამიანის ფერტილობაზე ამლოდიპინის ან ვალსარტანის ზეგავლენის შესახებ ინფორმაცია არ არსებობს. ვირთაგვებში ჩატარებულ კვლევებში არ გამოვლენილა ფერტილობაზე ამლოდიპინის ან ვალსარტანის ზეგავლენა.

ჭარბი დოზა

ამჟამად არ არსებობს ექსფორჯის ჭარბი დოზირების გამოცდილება. ვალსარტანის ჭარბი დოზირების ძირითად სიმპტომს სავარაუდოდ წარმოადგენს გამოხატული ჰიპოტენზია თავბრუსხვევით.

ამლოდიპინის ჭარბმა დოზირებამ შეიძლება გამოიწვიოს გადაჭარბებული პერიფერიული ვაზოდილატაცია და სავარაუდოდ რეფლექტორული ტაქიკარდია. აღინიშნა გამოხატული და პოტენციურად გახანგრძლივებული სისტემური ჰიპოტენზია, მათ შორის შოკამდე და ლეტალური გამოსავალით.

ამლოდიპინის ჭარბი დოზით გამოწვეული კლინიკურად მნიშვნელოვანი ჰიპოტენზია საჭიროებს აქტიურ მხარდაჭერას გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ, მათ შორის გულის და სასუნთქი გზების ფუნქციის ხშირ კონტროლს, კიდურების აწევას, ცირკულირებადი სითხის მოცულობის და შარდის გამოყოფის მონიტორინგს.

სისხლძარღვების ტონუსის და არტერიული წნევის აღსადგენად შეიძლება ვაზოკონსტრიქტორის გამოყენება თუ არ არსებობს მისი გამოყენების უკუჩვენებები.

თუ პრეპარატის მიღებიდან არ გასულა დიდი დრო, შესაძლებელია ღებინების პროვოცირება ან კუჭის ამორეცხვა.

ჯანმრთელ მოხალისეებში აქტივირებული ნახშირის მყისიერად ან ამლოდიპინის მიღებიდან დაახლოებით ორი საათის განმავლობაში მიღებისას მნიშვნელოვნად შემცირდა ამლოდიპინის შეწოვა.

კალციუმის არხების ბლოკადით გამოწვეული შედეგების აღმოსაფხვრელად შეიძლება ეფექტური იყოს კალციუმის გლუკონატის ინტრავენურად შეყვანა.

ნაკლებად სავარაუდოა ორგანიზმიდან ვალსარტანის და ამლოდიპინის ჰემოდიალიზით გამოყოფა.

კლინიკური ფარმაკოლოგია

ფარმაკოდინამიკა (PD)

ექსფორჯი აერთიანებს ორ ანტიჰიპერტენზიულ კომპონენტს, რომლებსაც გააჩნიათ არტერიული წნევის კონტროლის დამატებითი მექანიზმები ესენციური ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში: ამლოდიპინი მიეკუთვნება კალციუმის ანტაგონისტების კლასს, ხოლო ვალსარტანი - ანგიოტენზინ II-ის (Ang II) ანტაგონისტების კლასს. ამ ინგრედიენტების კომბინაციას გააჩნია ადიტიური ანჰიპერტენზიული ეფექტი და ამცირებს არტერიულ წნევას უფრო მეტად, ვიდრე თითოეული კომპონენტი ცალ-ცალკე.

ამლოდიპინი

ექსფორჯის შემადგენლობაში შემავალი ამლოდიპინი თრგუნავს გულისა და სისხლძარღვების გლუვ კუნთებში კალციუმის იონების ტრანსმემბრანულ შეღწევას. ამლოდიპინის ანტიჰიპერტენზიული მოქმედების მექანიზმი განპირობებულია სისხლძარღვების გლუვ კუნთებზე პირდაპირი მარელაქსირებელი მოქმედებით, რაც ამცირებს პერიფერიული სისხლძარღვების რეზისტენტობას და არტერიული წნევას. ექსპერიმენტული მონაცემების მიხედვით ამლოდიპინი უკავშირდება დიჰიდროპირიდინულ და არაჰიდროპირიდინულ ბმის ადგილებს. გულის კუნთის და სისხლძარღვების გლუვი კუნთების შეკუმშვის პროცესები დამოკიდებულია ამ უჯრედებში სპეციფიური იონური არხების გავლით უჯრედგარე კალციუმის ონების გადაადგილებაზე.

ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში თერაპიული დოზების მიღების შემდეგ ამლოდიპინი იწვევს ვაზოდილატაციას, რაც განაპირობებს არტერიული წნევის შემცირებას მწოლიარე და ფეხზე მყოფ მდგომარეობაში. ხანგრძლივი დოზირების დროს არტერიული წნევის ასეთ დაქვეითებას თან არ ახლავს გულის შეკუმშვათა სიჩქარის ან პლაზმაში კატექოლამინის დონეების მნიშვნელოვანი ცვლილება.

ეფექტი კორელირებს პლაზმურ კონცენტრაციებთან, როგორც ახალგაზრდა, ასევე ხანდაზმულ პაციენტებში.

თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში ამლოდიპინის თერაპიულმა დოზებმა გამოიწვია თირკმლის სისხლძარღვოვანი რეზისტენტობის შემცირება და გორგლოვანი ფილტრაციის სიჩქარის ზრდა, ასევე თირკმლის ეფექტური პლაზმური ნაკადი ფილტრაციის ფრაქციის ცვლილების ან პროტოინურიის გარეშე.

კალციუმი არხების სხვა ბლოკატორების მსგავსად პარკუჭების ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ ამლოდიპინით, სიმშვიდის და დატვირთვის (ან კარდიოსტიმულაციის) დროს გულის ფუნქციის ჰემოდინამიკური შეფასების შედეგად ზოგადად აღინიშნა გულის ინდექის უმნიშვნელო მატება dP/dt-ზე ან მარცხენა პარკუჭის საბოლოო დიასტოლურ წნევაზე ან მოცულობაზე მნიშვნელოვანი ზეგავლენის გარეშე. ჰემოდინამიკურ კვლევებში თერაპიული დოზების გამოყენებისას ინტაქტურ ცხოველებში და ადამიანებში ამლოდიპინის მიღებას არ უკავშირდებოდა უარყოფითი ინოტროპული ეფექტი, ადამიანებში ბეტა ბლოკატორებთან კომბინაციის შემთხვევაშიც კი.

ამლოდიპინი არ ცვლის სინოატრიალური კვანძის ფუნქციას ან ატრიოვენტრიკულურ გამტარობას ინტაქტურ ცხოველებში და ადამიანებში. კლინიკურ კვლევებში, როდესაც ამლოდიპინი მიიღებოდა ბეტა ბლოკატორებთან კომბინაციაში ჰიპერტენზიის ან სტენოკარდიის მქონე პაციენტებში, არ გამოვლენილა გვერდითი მოვლენები ელექტროკარდიოგრამის მაჩვენებლების მხრივ.

ამლოდიპინმა გამოავლინა დადებითი კლინიკური ეფექტები ქრონიკული სტაბილური სტენოკარდიის, ვაზოსპასტიური სტენოკარდიის და ანგიოგრაფიით დადასტურებული გულის იშემიური დაავადების მქონე პაციენტებში.

ვალსარტანი

ვალსარტანი წარმოადგენს ანგიოტენზინ II-ის რეცეპტორების ძლიერ, სპეციფიურ და პერორალურად მიღებისას აქტიურ ანტაგონისტს. იგი შერჩევითად მოქმედებს AT1 რეცეპტორების ქვეტიპზე, რომელიც პასუხისმგებელია ანგიოტენზინ II-ის ეფექტებზე. ვალსარტანის მიერ AT1 რეცეპტორების ბლოკადის შედეგად პლაზმაში ანგიოტენზინ II-ის დონის მატებამ შეიძლება მოახდინოს თავისუფალი AT2 რეცეპტორების სტიმულირება, რაც აწონასწორებს AT1 რეცეპტორების ეფექტს. ვალსარტანი არ ავლენს რაიმე სახის ნაწილობრივ აგონისტურ აქტივობას AT1 რეცეპტორების მიმართ და გააჩნია გაცილებით მეტი (დაახლოებით 20,000-ჯერ) აფინურობა AT1 რეცეპტორებთან, ვიდრე AT2 რეცეპტორებთან.

ვალსარტანი არ თრგუნავს აგფ-ს, რომელიც ასევე ცნობილია კინინაზა II-ის სახელწოდებით და რომელიც ანტიოგტენზინ I-ს გარდაქმნის ანგიოტენზინ II-ად და შლის ბრადიკინინს. ვინაიდან არ აღინიშნება ზეგავლენა აგფ-ზე და ბრადიკინინის ან P სუბსტანციის გაძლიერება, შესაბამისად ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტებს სავარაუდოდ არ უკავშირდება ხველა. კლინიკურ კვლევებში ვალსარტანის და აგფ ინჰიბიტორის შედარებისას მშრალი ხველის სიხშირე მნიშვნელოვნად (P <0.05) ნაკლები იყო ვალსარტანით ნამკურნალებ პაციენტებში, ვიდრე აგფ ინჰიბიტორით ნამკურნალებ პაციენტებში (2.6% VS 7.9%). კლინიკურ კვლევაში პაციენტებში, რომლებსაც ანამნეზში აგფ ინჰიბიტორით მკურნალობისას უფიქსირდებოდათ მშრალი ხველა, ვალსარტანით ნამკურნალები პაციენტების 19.5%-ს და თიაზიდური დიურეტიკით ნამკურნალები პაციენტების 19.0%-ს აღენიშნა ხველა, ხოლო აგფ ინჰიბიტორის (P <0.05) მიღებისას ეს მაჩვენებელი შეადგენდა 68.5%-ს. ვალსარტანი არ უკავშირდება ან ბლოკავს სხვა ჰორმონების რეცეპტორებს ან იონურ არხებს, რომლებიც მნიშვნელოვან როლს ასრულებენ გულ-სისხლძარღვთა სისტემის ფუნქციის რეგულირების პროცესში.

ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში ვალსარტანი ამცირებს არტერიულ წნევას პულსის სიხშირეზე ზეგავლენის გარეშე.

პაციენტების უმეტესობის შემთხვევაში ერთჯერადი პერორალური დოზის მიღების შემდეგ ანტიჰიპერტენზიული მოქმედება დგება 2 საათის განმავლობაში და არტერიული წნევის კლება მაქსიმუმს აღწევს 4-6 საათში. ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი ნარჩუნდება პრეპარატის მიღებიდან 24 საათზე მეტხანს. განმეორებითი გამოყენებისას ნებისმიერი დოზით არტერიული წნევის მაქსიმალურად შემცირება ზოგადად მიიღწევა 2-4 კვირაში და ნარჩუნდება ხანგრლივი მკურნალობის პერიოდში. ვალსარტანის უეცრად მოხსნას არ უკავშირდება ჰიპერტენზიის განახლება ან სხვა კლინიკური გვერდითი მოვლენები.

გულის ქრონიკული უკმარისობის (II-IV კლასი, NYHA) მქონე პაციენტებში ვალსარტანმა მნიშვნელოვნად შეამცირა ჰოსპიტალიზაცია. მკურნალობა უფრო ეფექტური იყო პაციენტებში, რომლებიც არ ღებულობდნენ აგფ ინჰიბიტორს ან ბეტა ბლოკატორს. ვალსარტანმა ასევე შეამცირა გულ-სისხლძარღვთა დაავადებებით გამოწვეული სიკვდილიანობა მიოკარდიუმის ინფარქტის შემდეგ კლინიკურად სტაბილურ პაციენტებში, მარცხენა პარკუჭის უკმარისობით ან მარცხენა პარკუჭის ფუნქციის დარღვევით.

ფარმაკოკინეტიკა (PK)

სწორხაზოვნება

ვალსარტანს და ამლოდიპინს ახასიათებთ სწორხაზოვანი ფარმაკოკინეტიკა.

ამლოდიპინი

შეწოვა: მხოლოდ ამლოდიპინის თერაპიული დოზების პერორალურად მიღების შემდეგ ამლოდიპინის მაქსიმალური პლაზმური კონცენტრაციები მიიღწევა 6-12 საათში. აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს 64% - 80%-ს. საკვები არ ახდენს ზეგავლენას ამლოდიპინის ბიოშეღწევადობაზე.

განაწილება: განაწილების მოცულობა შეადგენს დაახლოებით 21 ლ/კგ-ს. ამლოდიპინის in vitro კვლევებში დადგინდა, რომ ცირკულირებადი პრეპარატის დაახლოებით 97.5% უკავშირდება პლაზმის ცილებს. ამლოდიპინი კვეთს პლაცენტას და ხვდება რძეში.

ბიოტრანსფორმაცია: ამლოდიპინი ექსტენსიურად (დაახლოებით 90%) მეტაბოლიზდება ღვიძლში არააქტიურ მეტაბოლიტებად.

გამოყოფა: ამლოდიპინის პლაზმიდან გამოყოფა ორფაზიანია და საბოლოო ნახევარ-გამოყოფის პერიოდი შეადგენს დაახლოებით 30-50 საათს. წონასწორულ მდგომარეობაში პლაზმური დონეები მიიღწევა უწყვეტად 7-8 დღე მიღების შემდეგ. საწყისი ამლოდიპინის 10% და მეტაბოლიტების 60% გამოიყოფა შარდში.

ვალსარტანი

შეწოვა: მხოლოდ ვალსარტანის პერორალურად მიღების შემდეგ ვალსარტანის მაქსიმალური პლაზმური კონცენტრაციები მიიღწევა 2-4 საათში. საშუალო აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს 23%-ს. საკვები ამცირებს ვალსარტანის ზემოქმედებას (AUC-ის მიხედვით) დაახლოებით 40%-ით და მაქსიმალურ პლაზმურ კონცენტრაციას (C_max) დაახლოებით 50%-ით, თუმცა დოზის მიღებიდან დაახლოებით 8 საათის შემდეგ ვალსარტანის პლაზმური კონცენტრაციები მსგავსია საკვებთან ერთად და საკვების გარეშე მიღებისას. თუმცა, AUC-ის შემცირებას თან არ ახლავს თერაპიული ეფექტის კლინიკურად მნიშვნელოვანი შემცირება და შესაბამისად ვალსარტანის მიღება შესაძლებელია კვებისგან დამოუკიდებლად.

განაწილება: ინტრავენურად მიღების შემდეგ წონასწორულ მდგომარეობაში ვალსარტანის განაწილების მოცულობა შეადგენს დაახლოებით 17 ლიტრს, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ ვალსარტანი ქსოვილებში ექსტენსიურად არ ნაწილდება. ვალსარტანი მჭიდროდ უკავშირდება შრატის ცილებს (94-97 %), ძირითადად შრატის ალბუმინს.

ბიოტრანსფორმაცია: ვალსარტანი მნიშვნელოვნად არ ტრანსფორმირდება, რადგან დოზის მხოლოდ 20% გადადის მეტაბოლიტებში. პლაზმაში დაბალი კონცენტრაციებით (ვალსარტანის AUC-ს <10%) აღმოჩნდა ჰიდროქსი მეტაბოლიტი, რომელიც ფარმაკოლოგიურად არააქტიურია.

გამოყოფა: ვალსარტანს ახასიათებს მულტიექსპონენციური დაშლის კინეტიკა (t _1/2α <1 სთ და _1/2β - დაახლოებით 9 სთ). ვალსარტანი ძირითადად გამოიყოფა უცვლელი ფორმით ფეკალიებში (დოზის დაახლოებით 83%) და შარდში (დოზის დაახლოებით 13%). ინტრავენურად მიღების შემდეგ ვალსარტანის პლაზმური კლირენსი შეადგენს დაახლოებით 2 ლ/სთ-ს, ხოლო თირკმლისმიერი კლირენსი 0.62 ლ/სთ-ს (საერთო კლირენსის დაახლოებით 30%). ვალსარტანის ნახევარ-გამოყოფის პერიოდი 6 საათია.

ვალსარტანი/ამლოდიპინი

ექსფორჯის პერორალურად მიღების შემდეგ ვალსარტანის და ამლოდიპინის მაქსიმალური პლაზმური კონცენტრაციები მიიღწევა 3 და 6-8 საათში. ექსფორჯის შეწოვის სიჩქარე და მოცულობა ვალსარტანის და ამლოდიპინის ბიოშეღწევადობის ექვივალენტურია, ცალ-ცალკე ტაბლეტების სახით მიღებისას.

განსაკუთრებული პოპულაციები

ხანდაზმული პაციენტები

ამლოდიპინის მაქსიმალური პლაზმური კონცენტრაციების მიღწევის დრო მსგავსია ხანდაზმულ და ახალგაზრდა პაციენტებში. ამლოდიპინის კლირენსი მცირდება, რაც იწვევს AUC-ის და ნახევარ-გამოყოფის პერიოდის ზრდას ხანდაზმულ პაციენტებში.

ვალსარტანის სისტემური ზემოქმედება უმნიშვნელოდ იზრდება ხანდაზმულ პაციენტებში ახალგაზრდებთან შედარებით, მაგრამ აღნიშნულ ზრდას არ გააჩნია კლინიკური მნიშვნელობა.

თირკმლის ფუნქციის დარღვევა

ამლოდიპინის ფარმაკოკინეტიკაზე მნიშვნელოვან გავლენას არ ახდენს თირკმის ფუნქციის დარღვევა. არ არსებობს გამოხატული კორელაცია თირკმლის ფუნქციას (განისაზღვრება კრეატინინის კლირენსის მიხედვით) და ვალსარტანის ზემოქმედებას (განისაზღვრება AUC-ის მიხედვით) შორის თირკმლის ფუნქციის სხვადასხვა ხარისხის დარღვევების მქონე პაციენტებში. შესაბამისად, თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი და ზომიერი დარღვევების მქონე პაციენტებმა შეიძლება მიიღონ სტანდარტული საწყისი დოზა (იხ. ნაწილი „დოზირების რეჟიმი და მიღების წესი“, ასევე ნაწილი „გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები“).

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევების მქონე პაციენტებში მცირდება ამლოდიპინის კლირენსი, რაც იწვევს AUC-ის დაახლოებით 40-60 %-ით მომატებას. ღვიძლის მსუბუქი და ზომიერი ქრონიკული დაავადების მქონე პაციენტებში ვალსარტანის ექსპოზიცია (განისაზღვრება AUC-ის მიხედვით) საშუალოდ ორჯერ აჭარბებს ჯანმრთელ მოხალისეებში (შერჩეულნი იყვნენ ასაკის, სქესისა და წონის მიხედვით) დაფიქსირებულ მონაცემებს. სიფრთხილეა საჭირო ღვიძლის დაავადების მქონე პაციენტებში (იხ. ნაწილი „დოზირების რეჟიმი და მიღების წესი“, ასევე ნაწილი „გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები“).

შეუთავსებლობა

არ აღინიშნება.

გაცემის წესი: ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი II, გაიცემა ფორმა №3 რეცეპტით.

შენახვის პირობები

იხ. კოლოფზე.

ექსფორჯი არ გამოიყენება შეფუთვაზე მითითებული თარიღის “EXP” გასვლის შემდეგ. შეინახეთ ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილას.