Exforge - ექსფორჯი 5მგ/160მგ 28 ტაბლეტი

50,30 GEL

მარაგშია

SKU

82282_3153

ჩვენება: არტერიული ჰიპერტენზიის მკურნალობა, მოცემული კომბინირებული პრეპარატი არ გამოიყენება არტერიული ჰიპერტენზიის საწყისი მკურნალობისთვის.

გადასვლა სურათების გალერეის ბოლოს

გადასვლა სურათების გალერეის დასაწყისში

დეტალები

შემადგენლობა:

მოქმედი ნივთიერებები: ამლოდიპინის ბესილატი და ვალსარტანი;

1 ტაბლეტი შეიცავს ამლოდიპინის ბესილატის 6,94 მგ-ს გადაანგარიშებით ამლოდიპინზე 5 მგ-ს და 160 მგ ვალსარტანს

დამხმარე ნივთიერებები:

ცელულოზა მიკროკრისტალური, კროსპოვიდონი, მაგნიუმის სტეარატი, სილიციუმის დიოქსიდი კოლოიდური უწყლო, პოლიეთილენგლიკოლი (მაკროგოლ) 4000, ტალკი, ჰიპრომელოზა, ტიტანის დიოქსიდი (E 171), რკინის ოქსიდი ყვითელი (E 172), რკინის ოქსიდი წითელი (E 172) (მხოლოდ დოზირებისთვის 10/160 მგ).

სამკურნალწამლო ფორმა: ტაბლეტები, დაფარული აპკისებრი გარსით.

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: ანგიოტენზინ II-ის ინჰიბიტორების კომბინირებული პრეპარატები. ATC კოდი: C09D B01.

კლინიკური მახასიათებლები.

ჩვენებები

ესენციური ჰიპერტენზია პაციენტებში, რომელთა არტერიული წნევა მონოპრეპარატით არ რეგულირდება.

უკუჩვენებები.

მომატებული მგრძნობელობა ამლოდიპინის, ვალსარტანის ან ნებისმიერი დამხმარე ნივთიერების მიმართ. ორსულობა. ძუძუთი კვების პერიოდი.

ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების, მათ შორის, ვალსარტანის ან ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის (აგფ) ალისკერენთან ერთდროულად გამოყენება II ტიპის შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში.

გამოყენების წესი და დოზები

პაციენტები, რომელთა არტერიული წნევაც არაადექვატურად რეგულირდება ამლოდიპინის ან ვალსარტანის მონოპრეპარატებით, შეიძლება გადაყვანილნი იქნან პრეპრატ ექსფორჯით კომბინირებულ თერაპიაზე. რეკომენდებული დოზაა - 1 ტაბლეტი დღე-ღამეში. რეკომენდებულია ექსფორჯის მიღება წყლის დაყოლებით.

პაციენტები, რომლებიც ცალკე ღებულობენ ვალსარტანს და ამლოდიპინს, შეიძლება გადაყვანილი იქნან ექსფორჯზე, რომელიც კომპონენტების იმავე დოზებს შეიცავს.

ექსფორჯი შეიძლება დაენიშნოთ პირველი ხაზის თერაპიის სახით პაციენტებს, რომლებსაც შეიძლება დასჭირდეთ რამდენიმე პრეპარატის გამოყენება არტერიული წნევის აუცილებელი დონის მისაღწევად. ესენციური ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ პირველი ხაზის თერაპიის სახით ექსფორჯის არჩევისას საჭიროა შეფასდეს პრეპარატის გამოყენების რისკის/სარგებლიანობის თანაფარდობა.

სადღეღამისო დოზაა - 1 ტაბლეტი ექსფორჯი 5 მგ/160 მგ, ან ერთი ტაბლეტი ექსფორჯი 10 მგ/160 მგ.თერაპიის 1 ან 2 კვირის შემდეგ დოზა შეიძლება გაიზარდოს მაქსიმალურ დოზამდე 10 მგ/320 მგ.

პრეპარატის კომპონენტების მაქსიმალურად დასაშვები დოზებია - 10 მგ ამლოდიპინის შემცველობის მიხედვით, 320 მგ ვალსარტანის შემცველობის მიხედვით.

ხანდაზმული პაციენტებისათვის დოზის კორექტირება არ მოითხოვება.

გვერდითი ეფექტები

ვალსარტანი.

დამატებითი გვერდითი მოვლენები, რომელიც აღინიშნებოდა კლინიკურ გამოკვლევებში ვალსარტანით მონოთერაპიისას, შესასწავლ პრეპარატთან მიზეზ-შედეგობრივი კავშირისაგან დამოუკიდებლად, მოყვანილია ცხრილში ქვემოთ.

პოსტმარკეტინგულ გამოკვლევებში და ლაბორატორიული მაჩვენებლების მიხედვით რეგისტრირებული ყველა გვერდითი რეაქციისთვის არ არის შესაძლებელი გვერდითი რეაქციების რაიმე სიხშირის მითითება და შესაბამისად, ასეთი რეაქციები მოიხსენიება სიხშირით ”უცნობია”.

კლინიკური გამოცდების დროს შემდეგი გვერდითი რეაქციები, აგრეთვე, აღენიშნებოდათ პაციენტებს ჰიპერტონიული დაავადებით, გამოსაკვლევ პრეპარატთან მათი მიზეზობრივი კავშირისგან დამოუკიდებლად: უძილობა, ლიბიდოს დაქვეითება, ფარინგიტი, რინიტი, სინუსიტი, ზედა სასუნთქი გზების ინფექციები, ვირუსული ინფექციები.

ჭარბი დოზირება.

ამჟამად არ არსებობს ექსფორჯის ჭარბი დოზირების შესწავლის გამოცდილება. ვალსარტანის ჭარბი დოზირების ძირითად სიმპტომს, სავარაუდოდ, წარმოადგენს გამოხატული არტერიული ჰიპოტენზია თავბრუსხვევით. ამლოდიპინის ჭარბმა დოზირებამ შეიძლება გამოიწვიოს მზარდი პერიფერიული ვაზოდილატაცია და სავარაუდოდ, რეფლექტორული ტაქიკარდია. არსებობდა შეტყობინებები მნიშვნელოვანი და პოტენციურად პროლონგირებული სისტემური ჰიპოტენზიის შესახებ, შოკამდე და ლეტალურ შედეგამდეც კი.

თუ პრეპარატი ახლახან არის მიღებული, უნდა გამოიწვიოთ ღებინება ან გამოირეცხოთ კუჭი. ამლოდიპინის შეწოვა მნიშვნელოვნად მცირდება გააქტივებული ნახშირის გამოყენებისას მაშინვე ან ამლოდიპინის მიღების შემდეგ ორი საათის განმავლობაში.

ექსფორჯის ჭარბი დოზირებით გამოწვეული კლინიკურად მნიშვნელოვანი ჰიპოტენზია, მოითხოვს გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მდგომარეობის აქტიურ მხარდაჭერას, გულისა და სასუნთქი გზების ფუნქციის ხშირი კონტროლის ჩათვლით, კიდურების აწევას, ყურადღებას ცირკულირებადი სითხეების მოცულობისა და შარდვის მიმართ. სისხლძარღვოვანი ტონუსის და არტერიული წნევის აღსადგენად შეიძლება გამოყენებული იქნეს სისხლძარღვების შემავიწროვებელი პრეპარატი მისი გამოყენების მიმართ უკუჩვენებების არ არსებობის შემთხვევაში. არტერიული წნევის მდგრადი შემცირებისას, რაც კალციუმის არხების ბლოკადის შედეგს წარმოადგენს, შეიძლება მიზანშეწონილი იყოს კალციუმის გლუკონატის ინტრავენურად შეყვანა.

კალციუმის არხების ბლოკადის შედეგების ლიკვიდაციისას შეიძლება სასარგებლო იყოს კალციუმის გლუკონატის ინტრავენური შეყვანა.

ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ვალსარტანის და ამლოდიპინის ორგანიზმიდან გამოყოფა შეიძლება მოხდეს ჰემოდიალიზის მეშვეობით.

გამოყენება ორსულობისა და ძუძუთი კვების დროს

ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების მოქმედების მექანიზმის გათვალისწინებით, არ არის გამორიცხული ნაყოფისათვის რისკის არსებობა. იყო შეტყობინება იმის შესახებ, რომ ანგიოტენზინგარდამქმნელი ფერმენტის (აგფ) ინჰიბიტორების გამოყენებამ (პრეპარატების სპეციფიური კლასი, რომელიც მოქმედებს რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემაზე (რაას) ორსული ქალების მიერ ორსულობის II და III ტრიმესტრებში შეიძლება განაპირობოს ნაყოფის დაზიანება და დაღუპვა. ამას გარდა, არსებული რეტროსპექტიული მონაცემების საფუძველზე აგფი-ის გამოყენებას ორსულობის I ტრიმესტრში უკავშირებენ ნაყოფის თანდაყოლილი დეფექტების განვითარების პოტენციურ რისკს. არსებობს ცნობები მუცლის სპონტანური მოშლის, წყლების ნაკლებობისა და ახალშობილებში თირკმელების ფუნქციის დარღვევების შესახებ, თუ ორსული ქალი წინასწარი განზრახვის გარეშე იღებდა ვალსარტანს. ისევე, როგორც ნებისმიერ სხვა პრეპარატს, რომელიც პირდაპირ ახდენს ზეგავლენას რაას-ზე, ექსფორჯს არ იყენებენ ორსულობის დროს ან ქალებში, რომლებიც ორსულობას გეგმავენ.

ექიმებმა, რომლებიც ნიშნავენ რაას-ზე მოქმედ ნებისმიერ პრეპარატს, უნდა გააფრთხილონ ქალი, რომელიც გეგმავს ორსულობას, ამ პრეპარატების მიღებისას მომავალი ბავშვისთვის პოტენციური საფრთხის არსებობის შესახებ. თუ თერაპიის პროცესში დადგინდება ორსულობა, ექსფორჯის მიღება დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს.

უცნობია, აღწევს თუ არა ვალსარტანი და/ან ამლოდიპინი დედის რძეში, ამიტომ არ არის რეკომენდებული პრეპარატის გამოყენება ძუძუთი კვების პერიოდში. იმ შემთხვევაში, თუ პრეპარატით თერაპია აუცილებელია დედისთვის, ძუძუთი კვება უნდა შეწყდეს.

ბავშვები.

18 წლამდე ასაკის ბავშვებში პრეპარატით მკურნალობის გამოკვლევა არ ჩატარებულა. ამიტომ ინფორმაციის უფრო სრული მოცულობით მიღებამდე ექსფორჯის გამოყენება ბავშვების სამკურნალოდ რეკომენდებული არ არის.

გამოყენების თავისებურებები.

პაციენტები ორგანიზმში ნატრიუმის და/ან ცირკულირებადი სისხლის მოცულობის დეფიციტით.

პაციენტებს გაურთულებელი არტერიული ჰიპერტენზიით აღენიშნებოდათ გადაჭარბებული ჰიპოტენზია. პაციენტებს გააქტიურებული რენინ-ანგიოტენზინის სისტემით (ნატრიუმის დაქვეითებული შემცველობით და/ან მოცულობით, რომლებიც იღებენ დიურეტიკების მაღალ დოზებს), ვინც იღებს ანგიოტენზინ-რეცეპტორების ბლოკატორებს, შეიძლება გაუჩნდეს სიმპტომატური ჰიპოტენზია. ექსფორჯის გამოყენების წინ რეკომენდებულია ამ მდგომარეობის კორექცია ან საგულდაგულო სამედიცინო დაკვირვება თერაპიის დასაწყისში.

ექსფორჯის გამოყენების დროს არტერიული ჰიპოტენზიის წარმოქმნისას პაციენტი უნდა დააწვინოთ ზურგზე და თუ ეს აუცილებელია, ჩაუტარეთ ფიზიოლოგიური ხსნარის ინტრავენური ინფუზია. მკურნალობა უნდა გაგრძელდეს არტერიული წნევის სტაბილიზაციამდე.

ჰიპერკალიემია.

სიფრთხილით უნდა ჩატარდეს ერთდროული მკურნალობა კალიუმის დანამატებით, კალიუმის დამზოგავი დიურეტიკებით, კალიუმის შემცველი მარილის შემცვლელებით, ან სხვა პრეპარატებით, რომლებსაც შეუძლიათ კალიუმის დონის მომატება (ჰეპარინი და სხვ.), აგრეთვე, უნდა გათვალისწინებული იქნეს სისხლის შრატში კალიუმის შემცველობის ხშირი კონტროლი.

ბეტა-ბლოკატორების გაუქმება.

ამლოდიპინი არ წარმოადგენს ბეტა-ბლოკატორს და ამიტომ არ იცავს ბეტა-ბლოკატორების მოულოდნელი გაუქმების საფრთხისაგან, ამიტომ აუცილებელია, რომ ბეტა-ბლოკატორების დოზა შემცირდეს თანდათან.

თირკმლის არტერიის სტენოზი.

არ არსებობს მონაცემები ექსფორჯის გამოყენების შესახებ პაციენტებში თირკმლის არტერიის ცალმხრივი ან ორმხრივი სტენოზით.

თირკმლის ტრანსპლანტაცია.

ექსფორჯის უსაფრთხო გამოყენების გამოცდილება პაციენტებში ახლახან გადატანილი თირკმლის ტრანსპლანტაციით არ არსებობს.

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა.

ვალსარტანი გამოიყოფა, ძირითადად, უცვლელი სახით ნაღველთან ერთად, მაშინ, როდესაც ამლოდიპინი ინტენსიურად მეტაბოლოზდება ღვიძლში. განსაკუთრებული სიფრთხილე აუცილებელია ექსფორჯის გამოყენებისას პაციენტებში ღვიძლის ფუნქციის დარღვევით ან ნაღვლის ბუშტის ობსტრუქციული დარღვევებით.

თირკმელების ფუნქციის დარღვევა.

პაციენტებისათვის თირკმელების ფუნქციის სუსტი და ზომიერი დარღვევებით არ არის აუცილებელი ექსფორჯის დოზის კორექტირება. ვინაიდან, არ არსებობს მონაცემები თირკმელების ფუნქციის მძიმე დარღვევების მქონე პაციენტების მიერ (კრეატინინის კლირენსი 10 მლ/წთ-ზე ნაკლები) პრეპარატის გამოყენების შესახებ, ამიტომ რეკომენდებულია სიფრთხილის დაცვა.

უნდა მოერიდოთ ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების, მათ შორის, ვალსარტანის, ან აგფ-ს ინჰიბიტორების ალისკირენთან ერთდროულად გამოყენებას პაციენტებში მძიმე თირკმლის უკმარისობით (კრეატინინის კლირენსი < 30 მლ/წთ-ზე).

აორტისა და მიტრალური სარქველის სტენოზი, ობსტრუქციული ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია.

ისევე, როგორც სხვა ვაზოდილატატორებით მკურნალობის დროს, განსაკუთრებული სიფრთხილე უნდა დაიცვან პაციენტებმა, რომელთაც დაუფიქსირდათ აორტის სტენოზი ან მიტრალური სარქველის სტენოზი, ან ობსტრუქციული ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიისას.

სიფრთხილით უნდა მიიღოთ პრეპარატი არასტაბილური სტენოკარდიის დროს.

ანგიონევროზული შეშუპება.

არსებობს შეტყობინებები ანგიონევროზული შეშუპების შესახებ, ხორხის და ხმის ნაპრალის შეშუპების ჩათვლით, რაც იწვევს სასუნთქი გზების ობსტრუქციას და/ან სახის, ტუჩების, ხახის და/ან ენის შეშუპებას პაციენტებში, ვინც ვალსარტანს იღებს. ზოგიერთი ამ პაციენტის ანამნეზში არსებობს მითითება სხვა პრეპარატებით, მათ შორის, ACE-ს ინჰიბიტორებით გამოწვეული ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების შესახებ. აუცილებელია ექსფორჯის დაუყოვნებელი მოხსნა პაციენტებისთვის, ვისაც უვითარდება ანგიონევროზული შეშუპება და ეს პრეპარატი მათ განმეორებით აღარ უნდა დაენიშნოთ.

პაციენტები გულის უკმარისობით / გადატანილი მიოკარდიუმის ინფარქტის შემდეგ.

მთლიანობაში, კალციუმის არხების ბლოკატორები, ამლოდიპინის ჩათვლით, უნდა გამოიყენებოდეს სიფრთხილით პაციენტებში შეგუბებითი გულის უკმარისობით (III-IV ფუნქციონალური კლასი ნიუ-იორკის კარდიოლოგიური ასოციაციის (NYHA) კლასიფიკაციის მიხედვით). პაციენტების, რომელთა თირკმელების ფუნქცია შეიძლება დამოკიდებული იყოს რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის აქტიურობაზე (მაგალითად, პაციენტებში მძიმე შეგუბებითი გულის უკმარისობით), მკურნალობა ანგიოტენზინგარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორებით ან ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტებით დაკავშირებული იყო ოლიგურიასთან და/ან პროგრესირებად აზოთემიასთან და იშვიათ შემთხვევებში, მწვავე თირკმელების უკმარისობასთან და/ან სიკვდილთან. გულის უკმარისობის მქონე ან მიოკარდიუმის ინფარქტგადატანილი პაციენტების შეფასება ყოველთვის უნდა შეიცავდეს თირკმელების ფუნქციის განსაზღვრას.

პაციენტები მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტით.

სტენოკარდიის გაუარესება ან მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი შეიძლება განვითარდნენ ამლოდიპინის საწყისი დოზის მიღების ან მისი გაზრდის შემდეგ, განსაკუთრებით პაციენტებში კორონარული არტერიის მძიმე ობსტრუქციული დაავადებით.

რენინ-ანგიოტენზიური სისტემის (რას) ორმაგი ბლოკადა

აუცილებელია სიფრთხილის დაცვა ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების, მათ შორის, ვალსარტანის, ერთობლივად გამოყენების დროს სხვა საშუალებებთან, რომელნიც ბლოკავენ რას, როგორიცაა აგფ-ს ინჰიბიტორები ან ალისკირენი.

ავტოტრანსპორტის მართვის ან სხვა მექანიზმებთან მუშაობის დროს რეაქციის სიჩქარეზე ზემოქმედების უნარი.

გამოკვლევები ავტოტრანსპორტის მართვის და პოტენციურად სახიფათო მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე ზემოქმედებასთან დაკავშირებით არ ჩატარებულა. მაგრამ პაციენტები, ვისაც პრეპარატის მიღების შემდეგ უჩნდებათ თავბრუსხვევა ან სისუსტის შეგრძნება, უნდა მოერიდონ ავტოტრანსპორტის მართვას და პოტენციურად სახიფათო მექანიზმებთან მუშაობას.

ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალწამლო საშუალებებთან და სხვა სახის ურთიერთქმედებები

ამლოდიპინი.

ამლოდიპინით მონოთერაპიის დროს არ იყო დადგენილი კლინიკურად მნიშვნელოვანი სამკურნალწამლო ურთიერთობები შემდეგ პრეპარატებთან, როგორიცაა: თიაზიდური დიურეტიკები, ბეტა-ბლოკატორები, აგფ-ს ინჰიბიტორები, ხანგრძლივი მოქმედების ნიტრატები, სუბლინგვალური ნიტროგლიცერინი, დიგოქსინი, ვარფარინი, ატორვასტატინი, სილდენაფილი, მაალოქსი (ალუმინის ჰიდროქსიდის გელი, მაგნიუმის ჰიდროქსიდი, სიმეტიკონი), ციმეტიდინი, აასს (არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები), ანტიბიოტიკები, პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები.

სიმვასტატინი: 10 მგ ამლოდიპინის და 80 მგ სიმვასტატინის მრავალჯერადი დოზების თანმდევად შეყვანა იწვევდა სიმვასტატინის ექსპოზიციის 77%-იან ზრდას მხოლოდ სიმვასტატინის გამოყენებასთან შედარებით. რეკომენდებულია სიმვასტატინის დოზის შეზღუდვა 20 მგ-მდე დღე-ღამეში იმ პაციენტებისთვის, ვინც ამლოდიპინს იღებს.

CYP3A4-ს ინჰიბიტორები: 180 მგ დილტიაზემის და 5 მგ ამლოდიპინის სადღეღამისო დოზის თანმდევი შეყვანა ჰიპერტონიული დაავადების მქონე ხანდაზმული პაციენტებისთვის იწვევდა ამლოდიპინის სისტემური ექსპოზიციის 1,6-ჯერად ზრდას. მიუხედავად ამისა, ძლიერი CYP3A4-ს ინჰიბიტორები (მაგალითად, კეტოკონაზოლი, იტრაკონაზოლი, რიტონავირი) შეიძლება გაზარდონ ამლოდიპინის კონცენტრაციები სისხლის პლაზმაში უფრო მეტი ხარისხით, ვიდრე დილტიაზემმა. ამიტომ საჭიროა სიფრთხილის გამოჩენა ამლოდიპინის და CYP3A4-ს ინჰიბიტორების ერთობლივად გამოყენებისას.

CYP3A4-ს ინდუქტორები: არ არსებობს ხელმისაწვდომი ინფორმაცია ამლოდიპინის მიმართ CYP3A4-ს ინდუქტორების რაოდენობრივი ეფექტების შესახებ. საჭიროა პაციენტების გაკონტროლება ამლოდიპინის CYP3A4-ს ინდუქტორებთან ერთდროულად გამოყენებისას ადექვატური კლინიკური ეფექტის თაობაზე.

ლითიუმი: იყო შეტყობინებები ლითიუმის შრატის კონცენტრაციის შექცევადი ზრდის და ტოქსიკურობის გამოვლენის შესახებ ლითიუმის და აგფ ინჰიბიტორების ერთდროულად გამოყენებისას ან ანგიოთენზინ II-ის რეცეპტორების ანტაგონისტების მიერ. ამდენად, რეკომენდებულია ლითიუმის შრატის კონცენტრაციების მონიტორინგი ერთობლივად გამოყენებისას. ასევე დიურეტიკის გამოყენებისას, ლითიუმის ტოქსიკურობის რისკი, სავარაუდოდ, შეიძლება გაიზარდოს ექსფორჯის შემცველობაში.

ვალსარტანი.

რენინ-ანგიოტენზინ სისტემის (რას) ორმაგი ბლოკადა ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტებით, აგფ-ს ინჰიბიტორებით ან ალისკირენით: ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების, მათ შორის, ვალსარტანის, ერთდროულად გამოყენება, რას-ზე მოქმედ სხვა ნივთიერებებთან ერთად მონოთერაპიასთან შედარებით დაკავშირებულია ჰიპოტენზიების, ჰიპერკალიემიის და თირკმელების ფუნქციის ცვლილებების შემთხვევების რაოდენობის ზრდასთან. რეკომენდებულია არტერიული წნევის, თირკმელების ფუნქციის და ელექტროლიტების დონის გაკონტროლება ავადმყოფებში, რომელნიც იყენებენ ექსფორჯს და რას-ზე გავლენის მომხდენ სხვა ნივთიერებებს.

უნდა მოერიდოთ ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების, მათ შორის ვალსარტანის, ან აგფ-ს ინჰიბიტორების ერთდროულად გამოყენებას ალისკირენთან, პაციენტებში მძიმე თირკმლის უკმარისობით (კრეატინინის კლირენსი <30 მლ / წთ).

ვალსარტანით მონოთერაპიისას არ იქნა დადგენილი კლინიკურად მნიშვნელოვანი სამკურნალწამლო ურთიერთქმედებები შემდეგ პრეპარატებთან, როგორიცაა: ციმეტიდინი, ვარფარინი, ფუროსემიდი, დიგოქსინი, ატენოლოლი, ინდომეტაცინი, ჰიდროქლორთიაზიდი, ამლოდიპინი, გლიბენკლამიდი.

ერთდროულად გამოყენება კალიუმის დანამატებთან, კალიუმის დამზოგავ დიურეტიკებთან, კალიუმის შემცველი მარილის შემცვლელებთან, ან სხვა პრეპარატებთან, რომლებსაც შეუძლიათ კალიუმის დონის მომატება (ჰეპარინი და სხვ.), მოითხოვს სიფრთხილეს. უნდა გათვალისწინებული იქნას კალიუმის შემცველობის დონეების ხშირი კონტროლი.

არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები (აასს), ციკლოოქსიგენაზის-2 სელექტიური ინჰიბიტორების ჩათვლით (ცოგ-2 ინჰიბიტორები): ანგიოტენზინ II ანტაგონისტების აასს-თან ერთდროულად შეყვანისას შეიძლება ადგილი ჰქონდეს ანტიჰიპერტენზიური ეფექტის შესუსტებას. გარდა ამისა, ხანდაზმული ასაკის პაციენტებისთვის სითხის შემცირებული მოცულობით (მათ შორის, პაციენტებში დიურეტიკებით თერაპიაზე) ან კომპრომეტირებული თირკმელების ფუნქციით ანგიოტენზინ II ანტაგონისტების და აასს-ს ერთდროულად გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს თირკმელების ფუნქციის გაუარესების მომატებული რისკი. ამგვარად, რეკომენდებულია თირკმელების ფუქციის კონტროლის ჩატარება ვალსარტანით მკურნალობის დაწყების ან მისი შეცვლისას პაციენტებში, ვინც ერთდოულად იღებს აასს-ს.

ტრანსპორტერები: ადამიანის ღვიძლის ქსოვილის in vitro გამოკვლევის შედეგებმა აჩვენეს, რომ ვალსარტანი OATP1B1 ღვიძლის შებოჭვის ტრანსპორტერის სუბსტრატს და MRP2 ღვიძლის გამოდინების ტრანსპორტერის სუბსტრატს წარმოადგენს. შებოჭვის ტრანსპორტერის ინჰიბიტორების (რიფამპიცინი, ციკლოსპორინი) ან გამოდინების ტრანსპორტერის (რიტონავირი) ერთდროულად დანიშვნამ შეიძლება გააძლიეროს ვალსარტანის სისტემური ზემოქმედება.

ფარმაკოლოგიური თვისებები

ფარმაკოდინამიკა. ექსფორჯი შეიცავს ორ ანტიჰიპერტენზიულ კომპონენტს არტერიული წნევის კონტროლის დამატებითი მექანიზმებით პაციენტებში ესენციური ჰიპერტენზიით: ამლოდიპინი მიეკუთვნება კალციუმის ანტაგონისტებს, ხოლო ვალსარტანი - ანგიოტენზინ II-ის ანტაგონისტების კლასს. ამ ინგრედიენტების კომბინაციას გააჩნია ადიტიური ანჰიპერტენზიული ეფექტი და ამცირებს არტერიულ წნევას უფრო მეტად, ვიდრე თითოეული კომპონენტი ცალ-ცალკე.

ამლოდიპინი.

ამლოდიპინი ახდენს გულისა და სისხლძარღვების გლუვ კუნთებში კალციუმის იონების ტრანსმემბრანული შეღწევის ინჰიბირებას. ამლოდიპინის ანტიჰიპერტენზიული მოქმედების მექანიზმი განპირობებულია სისხლძარღვების გლუვ კუნთებზე პირდაპირი მარელაქსირებელი მოქმედებით, რაც განაპირობებს პერიფერიული სისხლძარღვოვანი წინაღობის შემცირებას და იწვევს არტერიული წნევის შემცირებას. ექსპერიმენტული მონაცემები ადასტურებენ იმას, რომ ამლოდიპინი უკავშირდება დიჰიდროპირიდინული და არაჰიდროპირიდინული ბმის ადგილებში. გულის კუნთის და სისხლძარღვების გლუვი კუნთების შეკუმშვითი პროცესები დამოკიდებულია უჯრედ გარე კალციუმის გავლაზე ამ უჯრედების სპეციფიური იონური არხების გავლით.

ესენციური ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებისათვის თერაპიული დოზების შეყვანის შემდეგ ამლოდიპინი იწვევს ვაზოდილატაციას, რაც იწვევს არტერიული წნევის დაქვეითებას მწოლიარე და ფეხზე მდგომ მდგომარეობებში. არტერიული წნევის ასეთ დაქვეითებას ხანგრძლივი დოზირების დროს თან არ სდევს გულის შეკუმშვათა სიჩქარის ან პლაზმაში კატექოლამინების დონეების არსებითი ცვლილება.

ეფექტი კორელირებს კონცენტრაციებთან პლაზმაში ახალგაზრდა და ხანდაზმულ პაციენტებში.

პაციენტებში თირკმელების ნორმალური ფუნქციით ამლოდიპინის თერაპიული დოზები იწვევს რენალური სისხლძარღვოვანი წინაღობის შემცირებას და გლომერულური ფილტრაციის დონის ზრდას, აგრეთვე, პლაზმის ეფექტურ თირკმლისეულ ნაკადს საფილტრაციო ფრაქციის ცვლილების ან პროტოინურიის გარეშე.

გულის ფუნქციის ჰემოდინამიკის გაზომვებმა სიმშვიდის და დატვირთვის დროს პაციენტებში პარკუჭების ნორმალური ფუნქციით, რომლებმაც ამლოდიპინით იმკურნალეს, მთლიანობაში გამოუვლინდათ გულის ინდექსის უმნიშვნელო მომატება dP/dt-ზე ან მარცხენაპარკუჭოვან და დიასტოლურ წნევაზე ან მოცულობაზე არსებითი გავლენის გარეშე. ჰემოდინამიკურ გამოკვლევებში ამლოდიპინმა არ გამოავლინა უარყოფითი ინოტროპული ეფექტი თერაპიული დოზების გამოყენების დროს, ინტაქტურ ცხოველებში და ადამიანებში, ბეტა-ბლოკატორებთან ერთობლივად შეყვანის დროსაც კი.

ამლოდიპინი არ ცვლის სინუსურ - წინაგულის კვანძის ან წინაგულ-პარკუჭოვანი გამტარობის ფუნქციას ჯანმრთელ ცხოველებსა ან ადამიანებში. კლინიკურ გამოკვლევებში, რომლებშიც ესენციური ჰიპერტენზიის ან სტენოკარდიის მქონე პაციენტები ამლოდიპინს ბეტა-ბლოკატორებთან კომბინაციაში იღებდნენ, ელექტროკარდიოგრამის მაჩვენებლების ცვლილება აღნიშნული არ ყოფილა.

აღინიშნებოდა ამლოდიპინის დადებითი კლინიკური ეფექტები პაციენტებში ქრონიკული სტაბილური სტენოკარდიით, ვაზოსპასტიკური სტენოკარდიით და იშემიური დაავადებით, რომელიც დადასტურებული იქნა ანგიოგრაფიულად.

ვალსარტანი.

ვალსარტანი წარმოადგენს შინაგანად გამოსაყენებლად განკუთვნილი ანგიოტენზინ II-ის რეცეპტორების აქტიურ და სპეციფიურ ანტაგონისტს. ის არჩევითად მოქმედებს AT1 ქვეტიპის რეცეპტორებზე, რომლებიც მცირედ არიან გავრცელებულნი და პასუხს აგებენ ანგიოტენზინ II-ის ეფექტებზე. ვალსარტანის მიერ AT1 რეცეპტორების ბლოკადის შედეგად ანგიოტენზინ II-ის მომატებულმა დონეებმა შეიძლება მოახდინონ თავისუფალი AT2 რეცეპტორების სტიმულირება, რაც გააწონასწორებს AT1 რეცეპტორების ეფექტს. ვალსარტანს არ გააჩნია აგონისტის რაიმენაირი ნაწილობრივი აქტიურობა AT1 რეცეპტორების მიმართ და გააჩნია ბევრად მეტი (დაახლოებით 20000-ჯერ) ნათესაობა AT1 რეცეპტორებთან, ვიდრე AT2-რეცეპტორებთან.

ვალსარტანი არ თრგუნავს აგფ-ს, რომელიც, აგრეთვე, ცნობილია კინინაზა II-ის სახელწოდებით, რომელიც გარდაქმნის ანგიოტენზინ I-ს ანგიოტენზინ II-ად და შლის ბრადიკინინს. არ აღინიშნება ბრადიკინინით განპირობებული არანაირი გვერდითი ეფექტი. კლინიკურ გამოკვლევებში, სადაც ხდებოდა ვალსარტანის შედარება აგფ-ს ინჰიბიტორთან, მშრალი ხველების შემთხვევების სიხშირე მნიშვნელოვნად ნაკლები იყო (P<0,05) პაციენტებში, ვინც ვალსარტანით მკურნალობდა, ვიდრე იმ პაციენტებში, ვინც აგფ-ს ინჰიბიტორს ღებულობდა (2,6 % - 7,9 %-თან შედარებით, შესაბამისად). პაციენტებს, ვინც ადრე მკურნალობდა აგფ-ს ინჰიბიტორით, უვითარდებოდათ მშრალი ხველება, ვალსარტანით მკურნალობის დროს ეს გართულება აღნიშნული იქნა შემთხვევების 19,5 %, ხოლო თიაზიდური დიურეტიკით მკურნალობისას - შემთხვევების 19 %, მაშინ, როდესაც იმ ავადმყოფების ჯგუფში, რომლებიც აგფ-ს ინჰიბიტორებით მკურნალობას გადიოდნენ, ხველება აღენიშნებოდათ შემთხვევების 68,5 %-ში (P<0,05). ვალსარტანი არ შედის ურთიერთქმედებაში და არ ბლოკავს სხვა ჰორმონების რეცეპტორებს ან იონურ არხებს, რომლებიც, როგორც ცნობილია, მნიშვნელოვან როლს ასრულებენ გულ-სისხლძარღვთა სისტემის ფუნქციის რეგულაციაში.

ვალსარტანის დანიშვნა პაციენტებისათვის არტერიული ჰიპერტენზიით იწვევს არტერიული წნევის დაწევას პულსის სიხშირეზე ზემოქმედების გარეშე.

შინაგანად პრეპარატის ერთჯერადი დოზის მიღების შემდეგ ავადმყოფების უმრავლესობას ანტიჰიპერტენზიული აქტიურობის დაწყება აღენიშნებოდა 2 საათის ფარგლებში, ხოლო არტერიული წნევის მაქსიმალური დაწევა მიიღწევა 4 – 6 საათის ფარგლებში.

ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი ნარჩუნდება პრეპარატის ერთჯერადი დოზის მიღებიდან 24 საათზე მეტ ხანს. პრეპარატის რეგულარული მიღების პირობით მაქსიმალური თერაპიული ეფექტი ჩვეულებრივ მიიღწევა 2-4 კვირის განმავლობაში და რჩება მიღწეულ დონეზე ხანგრძლივი თერაპიის დროს. ვალსარტანის მკვეთრი მოხსნა არ იწვევს არტერიული ჰიპერტენზიის განახლებას ან სხვა გვერდით კლინიკურ მოვლენებს.

დადგენილია, რომ ვალსარტანი მნიშვნელოვნად ამცირებს გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტების (II-IY კლასის NYHA) ჰოსპიტალიზაციის დონეს. უფრო მნიშვნელოვანი ეფექტი მიიღწევა პაციენტებში, რომლებიც არ იღებდნენ აგფ-ს ინჰიბიტორებს ან ბეტა-ბლოკატორებს. აგრეთვე, დადგენილია, რომ ვალსარტანი ამცირებდა გულ-სისხლძარღვულ სიკვდილიანობას კლინიკურად სტაბილურ პაციენტებში მარცხენა პარკუჭის პათოლოგიით ან მარცხენაპარკუჭოვანი დისფუნქციით მიოკარდიუმის ინფარქტის შემდეგ.

ვალსარტანი/ამლოდიპინი.

არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე 1400-ზე მეტი პაციენტი იყენებდა ექსფორჯს დღე-ღამეში ერთხელ, ორ პლაცებო-კონტროლირებად გამოკვლევაში. პრეპარატის ერთჯერადი დოზის ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი გრძელდებოდა დაახლოებით 24 საათს.

ექსფორჯი (ამლოდიპინის ბესილატი/ვალსარტანი) შესწავლილი იყო ორ პლაცებო-კონტროლირებად გამოკვლევაში პაციენტებში ჰიპერტენზიით და დიასტოლური წნევით ≥ 95 მმHg და < 110 მმHg. გამოკვლევის პირველ სტადიაზე (საწყისი არტერიული წნევა 153/99 მმHg). ექსფორჯი დოზებით 5/80 მგ, 5/160 მგ და 5/320 მგ ამცირებდა არტერიულ წნევას 20-23/14-16 მმHg-ით, პლაცებოსთვის 7/7-თან შედარებით. გამოკვლევის მეორე სტადიაზე (საწყისი არტერიული წნევა 157/99 მმHg) ექსფორჯი დოზებით 10/160 მგ და 10/320 მგ ამცირებდა არტერიულ წნევას 28/18-19 მმHg-ით, 13/9-თან შედარებით პლაცებოსთვის.

მულტიცენტრულ, რანდომიზირებულ, ორმაგ-ბრმა, აქტიურად კონტროლირებად გამოკვლევაში პარალელურ ჯგუფებში არტერიული წნევის ნორმალიზება (გამოკვლევის ბოლოს დიასტოლური წნევის < 90 მმHg დადგენამდე) დაუდგინდა პაციენტების 75 %-ს, რომლებიც იღებდნენ ამლოდიპინის/ვალსარტანის 10 მგ/160 მგ-ს, პაციენტების 62 %-ს, რომელნიც იღებდნენ ამლოდიპინის/ვალსარტანის 5 მგ/160 მგ-ს, პაციენტების იმ 53 %-თან შედარებით, ვინც იღებდა 160 მგ ვალსარტანს. 10 მგ და 5 მგ ამლოდიპინის დამატება განაპირობებდა სისტოლურ/დიასტოლური წნევის დამატებით შემცირებას 6/4,8 მმHg-ით და 3,9/2,9 მმHg-ით შესაბამისად, იმ პაციენტებთან შედარებით, რომლებიც მხოლოდ 160 მგ ვალსარტანს იღებდნენ.

მულტიცენტრულ, რანდომიზირებულ, ორმაგ-ბრმა, აქტიურად კონტროლირებად გამოკვლევაში პარალელურ ჯგუფებში დადგენილია არტერიული წნევის ნორმალიზაცია (გამოკვლევის ბოლოს დიასტოლური წნევის < 90 მმHg დადგენამდე) პაციენტების 78 %-ს, რომლებიც იღებდნენ ამლოდიპინი/ვალსარტანის 10 მგ/160 მგ-ს, პაციენტების 67 %-ს, რომელნიც აგრძელებდნენ მხოლოდ 10 მგ ამლოდიპინის მიღებას. 160 მგ ვალსარტანის დამატება განაპირობებდა სისტოლურ/დიასტოლური წნევის დამატებით შემცირებას შესაბამისად 2,9/2,1 მმHg-ით იმ პაციენტებთან შედარებით, რომლებიც მხოლოდ 10 მგ ამლოდიპინს იღებდნენ.

ექსფორჯი შესწავლილი იყო აქტიურად კონტროლირებად გამოკვლევაში ესენციური ჰიპერტენზიით დაავადებულ 130 პაციენტთან, დიასტოლური წნევით ≥ 110 მმHg და < 120 მმHg. ამ გამოკვლევაში (საწყისი არტერიული წნევა 171/113 მმHg) ექსფორჯის დოზირების სქემა 5 მგ/160 მგ-დან 10 მგ/160 მგ-მდე ამცირებდა მუდმივ არტერიულ წნევას 36/29 მმHg-ით, 32/28 მმHg-თან შედარებით - რომელიც იყო ლიზინოპრილ/ჰიდროქლორთიაზიდის 10 მგ/12,5 მგ-დან 20 მგ/12,5 მგ-მდე დოზირების სქემის გამოყენებისას.

ორ გრძელვადიან გამოკვლევაში დამტკიცებული იქნა, რომ ექსფორჯის ეფექტი ნარჩუნდება ერთ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში. პრეპარატის მოულოდნელი მოხსნა არ იწვევდა არტერიული წნევის სწრაფ მომატებას.

პაციენტებს, რომელთა არტერიული წნევა ადექვატურად კონტროლდება ამლოდიპინით, მიუღებელი შეშუპებების დროს კომბინირებულმა თერაპიამ შეშუპებების შემცირების დროს შეიძლება უზრუნველყოს არტერიული წნევის ანალოგიური კონტროლი.

ფარმაკოკინეტიკა.

წრფივობა.

ვალსარტანი და ამლოდიპინი ავლენენ ფარმაკოკინეტიკის წრფივობას.

ამლოდიპინი.

შეწოვა. ამლოდიპინის თერაპიული დოზების შინაგანად გამოყენების შემდეგ მისი კონცენტრაციის პიკი პლაზმაში მიიღწევა 6 – 12 საათის განმავლობაში. გაანგარიშებული აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს 64 %-დან 80 %-მდე. საკვები არსებით ზეგავლენას ახდენს ამლოდიპინის ბიოშეღწევადობაზე.

განაწილება. განაწილების მოცულობა შეადგენს დაახლოებით 21 ლ/კგ. ამლოდიპინის in vitro გამოკვლევებში დამტკიცებული იქნა, რომ ესენციური ჰიპერტენზიით დაავადებულ პაციენტებს ცირკულირებადი პრეპარატის დაახლოებით 97,5 % უკავშირდება პლაზმის ცილებს.

ბიოტრანსფორმაცია. ამლოდიპინი ინტენსიურად (დაახლოებით 90 %) მეტაბოლიზდება ღვიძლში არააქტიურ მეტაბოლიტებამდე.

გამოყოფა. ამლოდიპინის გამოყოფა პლაზმიდან ორფაზიანია, გამოყოფის ნახევარ პერიოდით დაახლოებით 30 – 50 საათი. წონასწორული დონეები პლაზმაში მიიღწევა მუდმივი შეყვანის შემდეგ 7 – 8 დღის განმავლობაში. საწყისი ამლოდიპინის 10 % და მეტაბოლიტების 60 % გამოიყოფა შარდთან ერთად.

ვალსარტანი.

შეწოვა. პრეპარატის ვალსარტანი შინაგანად მიღების შემდეგ მისი კონცენტრაციის პიკი პლაზმაში მიიღწევა 2 – 4 საათის განმავლობაში. პრეპარატის აბსოლუტური ბიოშეღწევადობის საშუალო სიდიდე შეადგენს 23 %. ვალსარტანის ფარმაკოკინეტიკურ მრუდს გააჩნია დაღმავალი მულტიექსპონენციალური ხასიათი (ნახევრადგამოყოფის დრო T1/2α < 1 საათზე და T1/2β - დაახლოებით 9 საათი). საკვები ამცირებს ექსპოზიციას, როგორც ეს ნაჩვენებია ვალსარტანის AUC-ს მიხედვით (კონცენტრაცია პლაზმაში-დრო) დაახლოებით 40 %-ით, ხოლო პლაზმაში კონცენტრაციის პიკი (Сmax) – 50 %-ით, თუმცა გამოყენებიდან 8 საათის შემდეგ ვალსარტანის კონცენტრაცია პლაზმაში ერთნაირია იმ ჯგუფისთვისაც, რომელიც პრეპარატს უზმოზე იღებდა და პაციენტების იმ ჯგუფისთვისაც, რომელიც პრეპარატს ჭამის შემდეგ იღებდა. AUC-ს შემცირებას თან არ სდევდა თერაპიული ეფექტის კლინიკურად მნიშვნელოვანი შემცირება, ამიტომ ვალსარტანის მიღება შეიძლება საკვების მიღებისაგან დამოუკიდებლად.

განაწილება. ვალსარტანის განაწილების წონასწორული მოცულობა ინტრავენური შეყვანის შემდეგ შეადგენს დაახლოებით 17 ლ-ს, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ ვალსარტანი ქსოვილებში არაინტენსიურად ნაწილდება. ვალსარტანი მჭიდროდ უკავშირდება პლაზმის ცილებს (94 - 97 %), უმთავრესად შრატის ალბუმინს.

ბიოტრანსფორმაცია. ვალსარტანი მნიშვნელოვანწლად არ ტრანსფორმირდება, ვინაიდან დოზის მხოლოდ 20 % გადადის მეტაბოლიტებში. პლაზმაში დაბალ კონცენტრაციებში (ვალსარტანის AUC-დან 10 %-ზე ნაკლებს) იდენტიფიცირებული იყო ჰიდროქსიმეტაბოლიტი, რომელიც ფარმაკოლოგიურად არააქტიურია.

გამოყოფა. ვალსარტანი გამოიყოფა, უმთავრესად, უცვლელი სახით განავალთან (დოზის დაახლოებით 83 %) და შარდთან (დოზის დაახლოებით 13 %) ერთად. ინტრავენურად შეყვანის შემდეგ პლაზმაში ვალსარტანის კლირენსი შეადგენს დაახლოებით 2 ლ/სთ-ს, ხოლო მისი რენალური კლირენსი - დაახლოებით 0,62 ლ/სთ (საერთო კლირენსის დაახლოებით 30 %). ვალსარტანის გამოყოფის ნახევარპერიოდია - 6 საათი.

ვალსარტანი/ამლოდიპინი.

ექსფორჯის პერორალურად გამოყენების შემდეგ პლაზმაში ვალსარტანის და ამლოდიპინის კონცენტრაციების პიკი მიიღწევა 3 და 6-8 საათის შემდეგ შესაბამისად. ექსფორჯის შეწოვის სიჩქარე და ხარისხი ვალსარტანის და ამლოდიპინის ბიოშეღწევადობის ექვივალენტურია.

თირკმლის უკმარისობა.

თირკმლების ფუნქციის დარღვევები არსებითი სახით არ ახდენს ზეგავლენას ამლოდიპინის ფარმაკოკინატიკაზე. არ არსებობს რეალური კორელაცია თირკმელების ფუნქციის მდგომარეობას (იზომება კრეატინინის კლირენსის მიხედვით) და ექსპოზიციას (განისაზღვრება AUC-ის მიხედვით) შორის, ვალსარტანის გამოყენებისას პაციენტებში თირკმელების ფუნქციის სხვადასხვა ხარისხის დარღვევებით. ამიტომ პაციენტები თირკმელების ფუნქციის სუსტი და ზომიერი დარღვევებით იღებენ ჩვეულებრივ საწყის დოზას.

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევები.

პაციენტებს ღვიძლის უკმარისობით უმცირდებათ ამლოდიპინის კლირენსი, რაც იწვევს AUC-ის მომატებას დაახლოებით 40 – 60 %-ით. პაციენტებს ღვიძლის სუსტი და ზომიერი ქრონიკული დაავადებით ვალსარტანის ექსპოზიცია (რომელიც განისაზღვრება AUC-ის მნიშვნელობების მიხედვით), საშუალოდ, ორჯერ აჭარბებს ამგვარს ჯანმრთელ მოხალისეებში (შერჩეული იყვნენ ასაკის, სქესისა და სხეულის მასის მიხედვით). პაციენტები, რომელთაც აქვთ ღვიძლის დაავადებები, პრეპარატის გამოყენების დროს ფრთხილად უნდა იყვნენ.

ფარმაკოთერაპიული მახასიათებლები.

ძირითადი ფიზიკურ-ქიმიური თვისებები:

ტაბლეტები 5 მგ/160 მგ: მუქი ყვითელი, ოვალური, დაფარული აპკისებრი გარსით, მოკვეცილი კიდეებით, წარწერით „NVR“ ერთი მხრიდან და „ECE“- მეორე მხრიდან;

ტაბლეტები 10 მგ/160 მგ: ღია ყვითელი, ოვალური, დაფარული აპკისებრი გარსით, მოკვეცილი კიდეებით, წარწერით „NVR“ ერთი მხრიდან და „UIC“- მეორე მხრიდან;

ვარგისიანობის ვადა.

3 წელი.

შენახვის პირობები

შეინახეთ არაუმეტეს 30°С ტემპერატურაზე, ორიგინალური შეფუთვით, ტენისაგან დაცულ, ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას.

შეფუთვა

14 ტაბლეტი შეფუთვაში.

გაცემის კატეგორია

რეცეპტის მიხედვით.