სოლუ-მედროლი 500მგ ფლაკონი+გამხსნელი

შემადგენლობა:
    ლიოფილიზატი: აქტიური ნივთიერება – მეთილპრედნიზოლონი (ნატრიუმის მეთილპრედნიზოლონის სუქცინატის სახით) 40 მგ, 125 მგ, 250 მგ, 500 მგ, 1000 მგ.
    დამხმარე ნივთიერებები: ლაქტოზა (მხოლოდ 40 მგ-იან ფლაკონებში), ერთფუძიანი ნატრიუმის ფოსფატის მონოჰიდრატი, ნატრიუმის მეორადად მჟავე ფოსფატი.
    გამხსნელი: ბენზილის სპირტი 9 მგ, საინექციო წყალი ქ.ს. 1 მლ.

აღწერა
    ლიოფილიზატი: ლიოფილიზებული ფხვნილი ან ფორისებური თეთრი ან თითქმის თეთრი ფერის მასა.
    გამხსნელი: გამჭვირვალე, უფერო გამხსნელი.

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: გლუკოკორტიკოსტეროიდული საშუალება.
ათქ კოდი: H02AB04.

ფარმაკოლოგიური თვისებები
პრეპარატი წარმოადგენს მეთილპრედნიზოლონის საინექციოს ფორმას, არის სინთეზური გლუკოკორტიკოსტეროიდი (გკს), განკუთვნილია კუნთში და ვენაში შესაყვანად. ეს წყალხსნარი მაღალი კონცენტრაციით მოწოდებულია პირველ რიგში იმ პათოლოგიური მდგომარეობების სამკუნალოდ, რომლებიც საჭიროებენ სწრაფ და გამოხატულ ეფექტს.

ფარკმაკოდინამიკა
გკს აღწევს უჯრედულ მემბრანაში და ქმნის კომპლექსებს სპეციფიკურ ციტოპლაზმურ რეცეპტორებთან. შემდეგ ეს კომპლექსი აღწევს უჯრედის ბირთვში, ერთვის დნმ-ს (ქრომატინს) და ახდენს მ-რნმ-ის ტრანსკრიპციის სტიმულირებას და სხვადასხვა ფერმენტების შემდგომ სინთეზს, რაც განაპირობებს კიდეც ამ პრეპარატის ეფექტს სისტემური გამოყენებისას. გკს არა მხოლოდ ახდენს გავლენას ანთებით პროცესებზე და იმუნურ პასუხზე, არამედ ასევე მოქმედებს ნახშირწყლოვან, ცილოვან და ცხომოვან ცვლაზე.
გკს-ს ჩვენების უმრავლესობა განპირობებულია მისი ანთების საწინააღმდეგო, იმუნოდეპრესორული და ანტიალერგიული თვისებებით. ამ თვისებების წყალობით მიიღწევა შემდეგი თერაპიული ეფექტები:
•    მცირდება ანთების კერის ირგვლივ იმუნოაქტიური უჯრედების რაოდენობა;
•    მცირდება ვაზოდილატაცია;
•    ხდება ლიზოსომური მემბრანის სტაბილიზაცია;
•    ფაგოციტოზის ინჰიბირება;
•    მცირდება პროსტაგლანდინების და მათი მონათესავე ნაერთების პროდუქცია.
მეთილპრედნიზოლონს აქვს ძლიერი ანთების საწინააღმდეგო მოქმედება. ამასთანავე, მისი აქტივობა აჭარბებს პრედნიზოლონის აქტივობას, ხოლო წყლის და ნატრიუმის იონების შეკავების თვისება  მცირება პრედნიზოლონთან შედარებით.  
მეტაბოლიზმი და ანთების საწინააღმდეგო მექანიზმი ემსგავსება მეთილპრედნიზოლონს. ექვივალენტური რაოდენობების პარენტერალური შეყვანისას, ორივე ნაერთის ბიოლოგიური აქტივობა ერთნაირია. ინტრავენური შეყვანისას აქტივობის შეფარდება მეთილპრედნიზოლონის ნატრიუმის სუქცინატსა და ჰიდროკორტიზონის ნატრიუმის სუნქცინატს შორის, ეოზინოფილების როადენობის შემცირების მიხედვით გათვლისას, შეადგენს 4:1. ეს კარგად კორელირებს პერორალური მიღების დროს არსებული  შედარებითი აქტივობის მონაცემების შედარებისას.
მეთილპრედნიზოლონის 4 მგ დოზა ისეთივე გლუკოკორტიკოიდულ (ანთების საწინააღმდეგო) გავლენას ახდენს, როგორც 20 მგ ჰიდროორტიზონი. მეთილპრედნიზოლონს აქვს მხოლოდ მცირე მინერალკორტიკოიდული აქტივობა (200 მგ მეთილპრედნიზოლონი შეესაბამება 1 მგ დეზოქსიკორტიკოსტერონს).
გკს-ს მაქსიმალური ფარმაკოლოგიური აქტივობა ვლინდება არა პლაზმაში მისი მაქსიმალური კონცენტრაციისას, არამედ შემდეგ და შესაბამისად გკს-ს მოქმედება განპირობებულია, პირველ რიგში, მისი მოქმედებით ფერმენტების აქტივობაზე.

ფარმაკოკინეტიკა.
Iნ ვივო მეთილპრედნიზოლონის ნატრიუმის სუქცინატი სწრაფად ჰიდროლიზდება ქოლინესთერაზის მოქმედებით და წარმოქმნის თავისუფალ მეთილპრედნიზოლონს. 30 მგ/კგ ინტრავენური ინფუზიის შემდეგ 20 წუთში ან ინიექციისას 1გ/30-60წთ 15 წუთის განმავლობაში, მეთილპრედნიზოლონის სისხლის პლაზმაში  პიკური კონცენტრაცია მიიღწევა (დაახლოებით 20 მკგ/მლ). ინტრავენური ბოლუსური შეყვანის შემდეგ დაახლოებით 25 წუთში 40 მგ ოდენობით, მისი კონცენტრაციის პიკი სისხლის შრატში 42-47 მკგ/100 მლ.
კუნთში შეყვანის შემდეგ 40მგ ოდენობით 120 წუთში, სისხლის ექვივალენტური რაოდენობების პლაზმაში მიიღწევა კონცენტრაცია 34 მკგ/100მლ. კუნთში შეყვანის შემდეგ პიკური რაოდენობა ბევრად უფრო მცირეა, ვიდრე ინტრავენური შეყვანისას. თუ შეყვანილია მეთილპრედნიზოლონის ექვივალენტური რაოდენობა, კუნთში შეყვანისას პრეპარატი უფრო ხანგრძლივადაა სისხლის პლაზმაში, ვიდრე ინტრავენურად. გკს-ს მოქმედების მექანიზმის გათვალისწინებით შეიძლება ჩაითვალოს, რომ ამ განსხვავებას მხოლოდ მინიმალური კლინიკური მნიშვნელობა აქვს. კლინიკური ეფექტი ჩვეულებრივ აღინიშნება შეყვანიდან 4-6 სთ-ში. ბრონქული ასთმის დროს პირველი დადებითი შედეგი ვლინდება უკვე 1-2 საათის შემდეგ.
მეთილპრედნიზოლონის ნახევრადგამოყოფის პერიოდი სისხლის პლაზმიდან წარმოადგენს 2,3-4 საათს და სავარაუდოდ არ არის დამოკიდებული შეყვანის გზაზე. მეთილპრედნიზოლონი არის გკს მოქმედების შუალედური ხანგრძლივობით. მისი ადამიანის ორგანიზმიდან ნახევარგამოყოფის პერიოდი შეადგენს 12-36 საათს. უჯრედშიდა აქტივობის ხარჯზე ვლინდება გამოხატული განსხვავება გკს-ს ნახევრადგამოყოფის პერიოდს შორის სისხლიდან და მთელი ორგანიზმიდან. ფარმაკოთერაპიული მოქმედება ნარჩუნდება მაშინაც კი, როდესაც პრეპარატის დონე აღარ აღინიშნება სისხლში. ანთების საწინააღმდეგო მოქმედების ხანგრძლივობა დაახლოებით უტოლდება ჰიპოთალამო-ჰიპოფიზურ-თირკმელზედა ჯირკვლის დათრგუნვის ხანგრძლივობას. მეთილპრედნიზოლონის მეტაბოლიზმი ხორციელდება ღვიძლში და ეს პროცესი ხარისხობრივად ემსგავსება კორტიზოლის მეტაბოლიზმს. ძირითადი მეტაბოლიტებია 20β-ჰიდროქსიმეთილპრედნიზოლონი და 20β-ჰიდროქსი-6α-მეთილპრედნიზოლონი. მეტაბოლიტები ძირითადად გამოიყოფა შარდით, როგორც შეუბოჭავი სახით, ასევე გლუკურონიდების და სულფატების სახით. ეს მეტაბოლიტები წარმოიქმნება უპირატესად ღვიძლში და ნაწილობრივ – თირკმელებში. მეთილპრედნიზოლონის ინტრავენური შეყვანის შემდეგ მონიშნული ნახშირბადით 14ჩ, რადიოაქტივობის 75% გამოიყოფა შარდით 96 საათის განმავლობაში, 9% გამოიყოფა 5 დღის განმავლობაში და 20% აღმოჩნდება ნაღველში.

გამოყენების ჩვენებები
გართულებების თავიდან აცილების მიზნით ინიშნება მხოლოდ ექიმის დანიშნულებით
1.    ენდოკრინული დაავადებები
    თირკმელზედა ჯირკვლის პირველადი და მეორადი უკმარისობა (აუცილებლობის შემთხვევაში მინერალკორტიკოიდებთან ერთად, განსაკუთრებით პედიატრიულ პრაქტიკაში).
    თირკმელზედა ჯირკვლის მწვავე უკმარისობა (შეიძლება გაჩნდეს მინერალკორტიკოიდების დამატების აუცილებლობა).
    შოკი, რომლის მიზეზია თირკმლეზედა ჯირკვლის უკმარისობა, ან შოკი, რომელიც არ ემორჩილება ჩვეულებრივი მეთოდებით თერაპიას და როდესაც სავარაუდოა თირკმელზედა ჯირკვლის უკმარისობა (როდესაც არასასურველია მინერალკორტიკოიდური მოქმედება).
    პრეოპერაციულ პერიოდში მძიმე ტრავმის და მძიმე დაავადებების დროს, ავადმყოფებში რომლებშიც სავარაუდოა ან დადაგენილია თირკმელზედა ჯირკვლის უკმარისობა.
    თირკმელზედა ჯირკვლის თანდაყოლილი ჰიპერპლაზია.
    ქვემწვავე თირეოიდიტი.
    ონკოლოგიური დაავადებების  ფონზე განვითარებული ჰიპერკალცემია.
2.    რევმატოლოგიური დაავადებები
(ხანმოკლე, დამატებითი თერაპიის სახით მწვავე პერიოდიდან გამოსაყვანად ან განმწვავების დროს)
    პოსტტრავმული ოსტეოართრიტი.
    სინოვიტი ოსტეოართრიტის დროს.
    რევმატოიდული ართრიტი, მათ შორის იუვენილური რევმატოიდული ართრიტი (ერთეულ შემთხვევაში შეიძლება საჭირო გახდეს შემანარჩუნებელი თერაპია მცირე დოზებით).
    მწვავე და ქვემწვავე ბურსიტი.
    ეპიკონდილიტი.
    მწვავე არასპეციფიკური ტენდოსინოვიტი.
    მწვავე პოდაგრული ართრიტი.
    ფსორეაზული ართრიტი.
    მაანკილოზებელი სპონდილიტი.
3.    შემაერთებელი ქსოვილის სისტემური დაავადებები
(გამწვავების პერიოდში ან ერთეულ შემთხვევებში, შემანარჩუნებელი თერაპიის სახით)
    სისტემური წითელი მგლურა (და მგლურათი გამოწვეული ნეფრიტი).
    მწვავე რევმოკარდიტი.
    სისტემური დერმატომიოზიტი (პოლიმიოზოტი).
    ნოდოზური პერიარტერიტი.
    გუდპასჩერის სინდრომი.
4.    კანის დაავადებები
    პემფიგუსი
    მძიმე მულტიფორმული ერითემა (სტივენს-ჯონსის სინდრომი).
    ექსფოლიატური დერმატიტი.
    მძიმე ფსორიაზი.
    ჰერპეტიფორმული ბულოზური დერმატიტი.
    მძიმე სებორეული დერმატიტი.
    სოკოსებრი მიკოზი.
5.    ალერგიული მდგომარეობები
(მძიმე ან ინდივიდუალური მდგომარეობებისას, როდესაც არაეფექტურია ჩვეულებრივი თერაპია)
    ბრონქული ასთმა.
    კონტაქტური დერმატიტი.
    ატოპიური დერმატიტი.
    შრატისმიერი დაავადება.
    სეზონური ან სრულწლოვანი ალერგიული რინიტები
    ჰიპერმგრძნობელობა სამკურნალო საშუალებებზე
    ჭინჭრის ციების ტიპის პოსტტრანსფუზიური რეაქცია.
    ხორხის მწვავე არაინფექციური შეშუპება.
6.    თვალის დაავადებები
(თვალის დაზიანებით მიმდინარე მძიმე მწვავე და ქრონიკული ალერგიული და ანთებითი დაავადებები)
    Hერპეს ზოსტერ-ის თვალის ფორმა.
    ირიტი და ირიდოციკლიტი.
    ქორეორეტინიტი.
    დიფუზური უკანა უვეიტი და ქორიოიდიტი.
    მხედველობის ნერვის ნევრიტი.
    სიმპატიკური ოფთალმია.
    წინა სეგმენტის ანთება.
    ალერგიული კონიუქტივიტი.
    რქოვანას კიდურა ალერგიული წყლული.
    კერატიტი.
7.    კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის დაავადებები (ავადმყოფების კრიტიკული მდგომარეობიდან გამოყვანის მიზნით)
    წყლულოვანი კოლიტი.
    რეგიონული ენტერიტი.
8.    სასუნთქი სისტემის დაავადებები
    სიმპტომური სარკოიდოზი.
    ბორელიოზი.
    ფილტვის ელვისებური და დისემინირებული ტუბერკულოზი ანტიტუბერკულოზურ ქიმიოთერაპიულ საშუალებებთან ერთად.
    ლეფლერის სინდრომი, რომელიც არ ემორჩილება სხვა პრეპარატებით თერაპიას.
    ასპირაციული პნევმონიტი.
9.    ჰემატოლოგიური დაავადებები
    შეძენილი (აუტოიმუნური) ჰემოლიზური ანემია.
    იდიოპათიური თრომბოციტოპენიური პურპურა მოზრდილებში (მხოლოდ ინტრავენური შეყვანა; კუნთში შეყვანა უკუნაჩვენებია).
    მეორადი თრომბოციტოპენია მოზრდილებში.
    ერითრობლასტოპენია (ერითროციტური ანემია).
    თანდაყოლილი (ერითროიდური) ჰიპოპლასტური ანემია.
10.    ონკოლოგიური დაავადებები (პალიატიური თერაპიის სახით)
    მოზრდილთა ასაკის ლეიკოზები და ლიმფომები.
    ბავშვთა ასაკის მწვავე ლეიკოზი.
    ონკოლოგიური დაავადების ტერმინალურ სტადიაზე სიცოცხლის ხარისხის გაუმჯობესების მიზნით.
11.    შეშუპებითი სინდრომი
    დიურეზის სტიმულაციის მიზნით და პროტეინურიის რემისიის მიღწევის მიზნით ნეფროზული სინდრომის მქონე პაციენტებში ურემიის გარეშე.
12.    ნერვული სისტემა
    თავის ტვინის შეშუპება, განპირობებული სიმსივნით – პირველადი ან მეტასტაზური, ან/და ქირურგიულ და სხივურ თერაპიით, ან ტრავმით
    გაფანტული სკლეროზის გამწვავება.
    ზურგის ტვინის მწვავე ტრავმა. მკურნალობის დაწყება უმჯობესია ტრავმის შემდეგ პირველ 8 საათში.
13.    გამოყენების სხვა ჩვენებები
    ტუბერკულოზური მენინგიტი სუბარაქნოიდული ბლოკით ან ბლოკის საშიშროებით (შესაბამის ანტიტუბერკულოზურ ქიმიოთერაპიასთან ერთად).
    ტრიქინელოზი ნერვული სისტემის ან მიოკარდიუმის დაზიანებით.
    ორგანოების ტრანსპლანტაცია.
    გულისრევის და ღებინების პროფილაქტიკა, რომელთა მიზეზია ონკოლოგიური დაავადებების დროს არსებული ქიმიოთერაპია.

უკუჩვენებები
    სისტემური სოკოვანი ინფექციები.
    პრეპარატის ნებისმიერი კომპონენტის მიმართ მომატებული მგრძნობელობა ანამნეზში.
არ არის რეკომენდირებული პერპარატის გამოყენება მიოკარდიუმის მწვავე და ქვემწვავე ინფარქტის მქონე პაციენტებში, ვინაიდან გლუკოკორტიკოიდების გამოყენება ამ პირებში შესაძლებელია თანხლებული იყოს ნეკროზული კერის გაფართოვებით, ნაწიბუროვანი ქსოვილის ჩამოყალიბების შეფერხებით და შედეგად – კუნთოვანი ქსოვილის გაგლეჯით.
სიფრთხილით ინიშნება პრეპარატი თვალის დაზიანების მქონე პაციენტებში, რომლის მიზეზია ჰერპეს სიმპლექსის ვირუსი, ვინაიდან ეს შეიძლება გართულდეს რქოვანას გაგლეჯით.
გკს სიფრთხილით ინიშნება არასპეციფიკური წყლულოვანი კოლიტისას, თუ არსებობს პერფორაციის საშიშროება, ასევე დივერტიკულიტისას, ახალი ნაწლავური ანასტომოზებისას, აქტიური ან ლატენტური პეპტიური წყლულისას, თირკმლის უკმარისობისას, არტერიული ჰიპერტენზიისას, ოსტეოპოროზისას, მიასთენია Gრავის-ისას. მოცემული პრეპარატი შეიცავს ბენზილის სპირტს. დადგენილია, რომ ბენზილის სპირტი შეიძლება იწვევდეს “მოხრჩობის სინდრომს” ლეტალური გამოსავლით დღენაკლულ ახალშობილებში. პრეპარატი არ არის რეკომენდირებული ახალშობილებში.
გამოყენების გზა და დოზები
სოლუ-მედროლი შეიძლება შეყვანილ იქნეს ინტრავენურად, კუნთში ან ი/ვ ინფუზიის გზით, მაგრამ გადაუდებელი მდგომარეობებისას მკურნალობა იწყება უპირატესად ინტრავენური ინიექციით. ბავშვებში შეყავთ უფრო დაბალი დოზები (მაგრამ არაუმცირეს 0,5 მგ/კგ/დღეში), თუმცა დოზის შერჩევისას პირველ რიგში ითვალისწინებენ მდგომარეობის სიმძიმეს და თერაპიაზე ავადმყოფის რეაქციას და არა წონას და ასაკს.
დამატებითი თერაპიის სახით სიცოცხლისათვის საშიშ მდგომარეობებისას
30 მგ/კგ სხეულის მასაზე ინტრავენურად 30 წუთის განმავლობაში. ამ დოზის შეყვანა შეიძლება განმეორდეს ყოველ 4-6 საათში ერთხელ არაუმეტეს 48 საათისა.
პულს-თერაპია იმ დაავადებებისას, რომელთა დროსაც ეფექტურია კორტიკოსტეროიდული თერაპია, დაავადებების ან/და არაეფექტური სტანდარტული მკურნალობის დროს.

თერაპიის რეკომენდირებული სქემა
რევმატიული დაავადებები: 1 გ/დღეში ინტრავენურად 1-4 დღე ან 1 გ/თვეში                                                                 
                              ინტრავენურად 6 თვის განმავლობაში
სისტემური წითელი მგლურა:  1 გ/დღეში ინტრავენურად 3 დღე
გაფანტული სკლეროზი:       1 გ/დღეში ინტრავენურად 3 ან 5 დღე
შეშუპებით მიმდინარე
დაავადებები,
მაგალითად, გლომერულონეფრიტი,
წითელი მგლურათი
განპირობებული
ნეფრიტი:                       30 მგ/კგ ინტრავენურად დღეგამოშვებით 4 დღე
                                ან 1 გ/დღეში ინტრავენურად 3, 5 ან 7 დღე     

ზემოაღნიშნული დოზები შეყვანილ უნდა იქნეს არაუმცირეს 30 წუთის განმავლობაში და შეყვანა შეიძლება განმეორდეს, თუკი ერთი კვირის განმავლობაში ჩატარებული მკურნალობა არ არის თანხლებული გაუმჯობესებით, ან თუკი ამას ითხოვს პაციენტის მდგომარეობა.

ონკოლოგიური დაავადებები ტერმინალურ სტადიაზე – სიცოცხლის ხარისხის გასაუმჯობესებლად
125 მგ/დღეში ინტრავენურად ყოველდღე 8 კვირის განმავლობაში.
ონკოლოგიური ჩვენებით დანიშნული ქიმიოთერაპიის ფონზე განვითარებული გულისრევა და ღებინება
ქიმიოთერაპიისას, რომელიც ხასიათდება უმნიშვნელო ან საშუალოდ გამოხატული ღებინების გამომწვევი ეფექტით, შეყავთ 250 მგ ინტრავენურად არაუმცირეს 5 წუთის განმავლობაში ქიმიოთერაპიული პრეპარატის შეყვანამდე ერთი საათით ადრე, ასევე ქიმიოთერაპიის დასრულების შემდეგ. ეფექტის გაძლიერების მიზნით პრეპარატ სოლუ-მედროლის პირველი დოზის შეყვანასთან ერთად შეიძლება ქლორფენოთიაზინის პრეპარატების შეყვანა. ქიმიოთერაპიისას, რომელსაც თან ახლავს გამოხატული ღებინება, შეყავთ 250 მგ ინტრავენურად არაუმცირეს 5 წუთისა შესაბამისი დოზის მეტოკლოპრამიდთან ან ბუტიროფენონის დოზებთან ერთად ქიმიოთერაპიული საშუალების შეყვანამდე ერთი საათით ადრე, შემდეგ 250 მგ ინტრავენურად ქიმიოთერაპიის დაწყებამდე და მისი დასრულების შემდეგ.

ზურგის ტვინის მწვავე ტრავმული დაზიანება
მკურნალობის დაწყება აუცილებელია ტრავმის განვითარებიდან პირველი 8 საათის განმავალობაში. რეკომენდირებულია ინტრავენური ბოლუსური შეყვანა 15 წუთის განმავლობაში 30 მგ/კგ სხეულის მასაზე, შემდეგ კეთდება შესვენება 45 ხანგრძლივობით, ხოლო შემდეგ უწყვეტი ინფუზია 5,4 მგ/კგ/სთ 23 საათის განმავლობაში. პრეპარატის შეყვანა რეკომენდირებულია საინფუზიო ტუმბოს დახმარებით იზოლირებულ ვენაში.
სხვა ჩვენებისას საწყისი დოზა შეადგენს 10-500 მგ ინტრავენურად დაავადების ხასიათის შესაბამისად. ხანმოკლე კურსისთვის მწვავე მძიმე მდგომარეობისას შესაძლებელია საჭირო გახდეს უფრო დიდი დოზებიც. საწყისი დოზა, რომელიც არ აჭარბებს 250 მგ, უპირატესად შეყავთ ინტრავენურად არაუმეტეს 5 წუთის განმავლობაში, 250 მგ-ზე ზემოთ დოზა შეყავთ ინტრავენურად 30 წუთის განმავლობაში. შემდგომი დოზები შეყავთ ინტრავენურად ან/და კუნთში, ამ დროს ინტერვალების ხანგრძლივობა შეყვანას შორის დამოკიდებულია პაციენტის რეაქციაზე და კლინიკურ მდგომარეობაზე.
ხსნარის დამზადება
პარენტერალური შეყვანისას შეძლებისდაგვარად ვიზუალურად უნდა შემოწმდეს ხსნარის გამჭვირვალობა, ფერი და მასში ნაწილაკების არსებობა .
ა)    ორმოცულობიანი ფლაკონი Aცტი-0-Vიალ®
1. დააჭირეთ პლასტიკის აქტივატორს იმისათვის, რომ გამხსნელი გადაისხას ქვედა რეზერვუარში.
2. ფრთხილად შეანჯღრიეთ ფლაკონი მანამ, სანამ ლიოფილიზატი არ გაიხსნება.
3. მოაცილეთ პლასტიკური დისკო, რომელიც ფარავს საცობის ცენტრს.
4. დაამუშავეთ საცობის თავი შესაბამისი ანტისეპტიკით.
5. გახვრიტეთ საცობის ცენტრი ნემსით ისე, რომ მოჩანდეს ნემსის თავი. შეამოწმეთ ფლაკონი და ამოქაჩეთ შპრიცით ხსნარის საჭირო ნაწილი.
ბ) ფლაკონი
ასეპტიკის დაცვით შეიყვანეთ ხსნარის გამხსნელი ფლაკონში ლიოფილიზატით. გამოიყენეთ მხოლოდ სპეციალური გამხსნელი.
გ) ინტრავენური საინფუზიო ხსნარის მომზადება
მოამზადეთ ხსნარი ისე, როგორც ეს ზემოთ იყო აღწერილი. პრეპარატი შეიძლება ასევე შეიყვანოთ განზავებული ხსნარის სახით, რომლის მომზადება შესაძლებელია მსგავსი ხსნარის დამატებითი შეყვანით და 5% დექსტროზის წყალხსნარის, ფიზიოლოგიური ხსნარის, დექსტროზის 5% ხსნარის, 0,45% ან 0,9% ნატრიუმის ქლორიდის ხსნარის დამატებით. დამზადებული ხსნარი ფიზიკურად და ქიმიურად სტაბილურია 48 საათის განმავლობაში.
გვერდითი მოქმედება
შენიშვნა: ქვემოთ ჩამოთვლილი გვერდითი მოქმედებები ტიპიურია ყველა გკს-სთვის მათი პარენტერალური შეყვანისას. მოცემულ ჩამონათვალში ჩართვა არ ნიშნავს იმას, რომ ეს ეფექტები დამახასიათებელია მხოლოდ მოცემული პრეპარატისთვის.
წყალ-ელექტროლიტური ბალანსის დარღვევა: ნატრიუმის შეკავება, გულის ქრონიკული უკმარისობა შესაბამისი მიდრეკილების მქონე პირებში, სითხის შეკავება ორგანიზმში, კალიუმის დაკარგვა, ჰიპოკალემიური ალკალოზი.
გულ-სისხლძარღვთა სისტემა: არტერიული ჰიპოტენზია ან ჰიპერტენზია, გულის რიტმის დარღვევა; მიოკარდიუმის მწვავე ან ქვემწვავე ინფარქტისას – ნეკროზის კერის გავრცელება, ნაწიბურის ფორმირების შეფერხება, რაც შეიძლება გართულდეს გულის კუნთის გაგლეჯით.
არსებობს მონაცემები გულის რიტმის დარღვევის ან/და ცირკულატორული კოლაფსის ან/და გულის გაჩერების შემთხვევები ინტრავენურად დიდი დოზების სწრაფი შეყვანის დროს (0,5 გ შეყვანა 10 წუთის განმავლობაში). ინტრავენური შეყვანის დროს და მის შემდეგ ასევე აღინიშნება ბრადიკარდიის შემთხვევები, თუმცა ეს ეფექტი აუცილებლად არ არის დამოკიდებული ინფუზიის სიჩქარეზე ან ხანგრძლივობაზე.
 
ძვალ-კუნთოვანი: სტეროიდული მიოპათია, კუნთოვანი სისუსტე, ოსტეოპოროზი, პათოლოგიური მოტეხილობები, მალების კომპრესიული მოტეხილობა, ლულოვანი ძვლების ეპიფიზების ასეპტიკური ნეკროზი, მყესების გაგლეჯვა, განსაკუთებით აქილევსის მყესის.
მწვავე მიოპათია ყველაზე ხშირად ვითარდება მაღალი დოზით გკს-ს გამოყენებისას ნერვ-კუნთოვანი გადაცემის პათოლოგიის მქონე პირებში (მაგალითად, მიასთენია Gრავის-ისას) ან იმ პაციენტებში, რომლებიც ამავე დროს იღებენ პერიფერიულ მიორელაქსანტებს (მაგალითად, პანკურონიუმის ბრომიდს). ასეთი მწვავე მიოპათია ატარებს გენერალიზებულ ხასიათს, შეიძლება დააზიანოს თვალის და სასუნთქი კუნთები, გამოიწვიოს ტეტრაპარეზი. შესაძლებელია განვითარდეს კრეატინკინაზის დონის მომატება. მდგომარეობის გაუმჯობესება დგება გკს-ს მოხსნის შემდეგ რამდენიმე კვირის და ზოგჯერ, რამდენიმე წლის შემდეგაც.
კუჭ-ნაწლავის ტრაქტი: პეპტიური წყლული შესაძლო გახვრეტით და სისხლდენით, კუჭიდან სისხლდენა, პანკრეატიტი, ეზოფაგიტი, ნაწლავის პერფორაცია.
მკურნალობის შემდეგ აღინიშნება ალანინტრანსამინაზების (ალტ), ასპარტატტრანსამინაზები (ასტ) და ტუტე ფოსფატაზის დონის მატება სისხლში. ჩვეულებრივ ეს ცვლილებები უმნიშვნელოა, არ არის დაკავშირებული რაიმე კლინიკურ სინდრომთან და შექცევადია მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ;
დერმატოლოგიური: ჭრილობის ნელა შეხორცება, პეტექიები და ეკქიმოზები, კანის გათხელება და სიმკვრივის დაქვეითება.
მეტაბოლური: უარყოფითი აზოტური ბალანსი, განპირობებული ცილის კატაბოლიზმით.
ნევროლოგიური: ინტრაკრანიული წნევის მატება მხედველობის ნერვის დვრილის შეშუპებით (ფსევდოტუმორი), ფსიქიური აშლილობები, კრუნჩხვები.
თერაპიის ფონზე შესაძლებელია განვითარდეს სხვადასხვაგვარი ფსიქიური აშლილობები: ეიფორიიდან დაწყებული, უძილობა, ხასიათის არამდგრადობა, პიროვნების ცვლილება და მძიმე დეპრესია მწვავე ფსიქოზურ გამოვლინებებამდე. გარდა ამისა, შეიძლება გაძლიერდეს უკვე არსებული ემოციური არასტაბილურობა ან მიდრეკილება ფსიქოზურ რეაქციებამდე.
ენდოკრინული: მენსტრუალური ციკლის დარღვევა, კუშინგის სინდრომის განვითარება, ჰიპოფიზურ-თირკმელზედა ჯირკვლის სისტემის დათრგუნვა, გლუკოზის მიმართ ტოლერანტობის დაქვეითება, ლატენტური შაქრიანი დიაბეტის განვითარება, ინსულინის მიმართ მოთხოვნილების გაზრდა ამ პერორალური ანტიდიაბეტური საშუალებების მიმართ მოთხოვნილების გაზრდა, ბავშვებში - ზრდის შეფერხება.
ოფთალმოლოგიური: უკანა სუბკაფსულური კატარაქტა, თვალშიდა წნევის გაზრდა, ეკზოფთალმი.
იმუნოლოგიური: წაშლილი კლინიკური სურათი ინფექციური დაავადებებისას, ლატენტური ინფექციების აქტივაცია, ინფექციების გამოწვევა, რომლებიც გამოწვეულია პირობით პათოგენური გამომწვევებით, აწეული მგრძნობელობის რეაქციები, მათ შორის ანაფილაქსიური რეაქცია ცირკულატორული კოლაფსით ან მის გარეშე, გულის გაჩერება, ბრონქოსპაზმი, კანის სინჯის რეაქციის დათრგუნვა.
სხვა: მდგრადი სლოკინი (პრეპარატის მაღალი დოზით დანიშვნისას). აღინიშნება პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ გკს-თი; ასევე, აღინიშნება კაპოშის სარკომა. გკს-ს მოხსნისას შეიძლება აღინიშნოს კლინიკური რემისია.

ჭარბი დოზირება
კლინიკურად მწვავე ჭარბი დოზირების სინდრომი არ არის აღწერილი. მწვავე ტოქსიკურობის შემთხვევები გკს-ს დროს ძალზე იშვიათია. სპეციფიკური ანტოდოტები არ არსებობს. მკურნალობა სიმპტომურია. მეთილპრედნიზოლონი გამოიყოფა დიალიზით.

სხვა სამკურნალო საშუალებებთან ურთიერთქმედება
მეთილპრედნიზოლონის ნატრიუმის სუქცინატის ხსნარების შესაბამისობა და სტაბილურობა ინტრავენური შეყვანისას სხვა პრეპარატებთან ერთად დამოკიდებულია პH-ზე, კონცენტრაციაზე, დროსა და ტემპერატურაზე, ასევე თვით მეთილპრედნიზოლონის ხსნადობაზე. სოლუ-მედროლი რეკომენდირებულია შეძლებისდაგვარად შეყვანილ იქნას სხვა პრეპარატებისგან განცალკევებით, ბოლუსური ინექციით ინტრავენური წვეთოვანი ინფუზიის, ან დამატებითი წვეთოვანის სახით, როგორც მეორე ხსნარი.
ქვემოთ მოყვანილი მაგალითები შეიძლება მნიშვნელოვანი იყოს კლინიკურ პრაქტიკაში. მეთილპრედნიზოლონის და ციკლოსპორინის ერთდროული გამოყენება იწვევს ურთიერთდამთრგუნველ მოქმედებას, ამიტომ მოსალოდნელია, რომ გვერდითი ეფექტები, რომლებიც შეიმჩნევა ამ პრეპარატების ცალ-ცალკე გამოყენებისას ნაკლებად ვლინდება მათი ერთად გამოყენებისას. ამ პრეპარატების ერთდროული გამოყენებისას აღინიშნებოდა კრუნჩხვების წარმოქმნა. პრეპარატები, რომლებიც ახდენენ ღვიძლის ფერმენტების აქტივაციას, როგორიცაა ფენობარბიტალი, ფენიტოინი და რიფამპინი, შეიძლება ზრდიდნენ მეთილპრედნიზოლონის კლირენსს, რაც მოითხოვს დოზის ზრდას სასურველი ეფექტის მისაღწევად. ჩYP3A4 ინჰიბიტორები (როგორიცაა მაკროლიდური ანტიბიოტიკები, სოკოს საწინააღმდეგო პრეპარატები აზოლების ჯგუფიდან, კალციუმის არხის ზოგიერთი ბლოკერი) შეიძლება თრგუნავდნენ მეთილპრედნიზოლონის მეტაბოლიზმს და ამცირებდნენ კლირენს. ამ შემთხვევაში ზედმეტი დოზის მოვლენების თავიდან აცილების მიზნით აუცილებელია მეთილპრედნიზოლონის დოზის შემცირება.  მეთილპრედნიზოლონმა შეიძლება გაზარდოს აცეტილსალიცილის მჟავის კლირენსი, რაც შეიძლება ზრდიდეს სალიცილატების ტოქსიკურობის რისკს მეთილპრედინზოლონის მოხსნისას. ჰიპოპროთრომბინემიის მქონე პაციენტებს აცეტილსალიცილის მჟავა და გკს ენიშნებათ სიფრთხილით. მეთილპრედნიზოლონი ახდენს სხვადასხვაგვარ გავლენას პერორალური ანტიკოაგულანტების მოქმედებაზე. არსებობს შეტყობინება ანტიკოაგულანტების ეფექტის როგორც გაზრდაზე, ასევე შემცირებაზე მეთილპრედნიზოლონის გამოყენებისას. ანტიკოაგულანტის აუცილებელი ეფექტის შესანარჩუნებლად აუცილებელია კოაგულაციის მაჩვენებლების მუდმივი განსაზღვრა.

განსაკუთრებული მითითებები
•    გკს_თი თერაპია არის მხოლოდ დამხმარე მეთოდი, მაგრამ არ ცვლის ჩვეულებრივ თერაპიას.
•    გამომდინარე იქიდან, რომ გკს-ს თერაპიის გართულებები დამოკიდებულია მკურნალობის დოზის და ხანგრძლივობაზე, ყოველ კონკრეტულ შემთხვევაში რისკის და უსაფრთხოების შეფარდების განსაზღვრით მიიღება გადაწყვეტილება როგორც მკურნალობის შესახებ, ასევე თერაპიის ხანგრძლივობის და მიღების სიხშირის შესახებ.
•    პრეპარატ სოლუ-მედროლის ეფექტურობა სეპტიური შოკისას არ არის დადასტურებული. აღინიშნება მომატებული ლეტალობა მაღალი რისკის პაციენტებში (მაგალითად, კრეატინინის დონის მომატებისას 2,0 მგ/დლ ზემოთ, მეორადი ინფექციებისას).
•    პაციენტებს, რომლებსაც ემუქრებათ ძლიერი სტრესული მდგომარეობა გკს-ს მკურნალობის ფონზე, ურჩევენ პრეპარატის დოზის გაზრდას სტრესული სიტუაციის დროს მის წინ და შემდეგ.
•    გკს-ს მკურნალობის ფონზე ზოგიერთი ინფექციები შეიძლება მიმდინარეობდეს წაშლილი ფორმით, გარდა ამისა, შეიძლება განვითარდეს ახალი ინფექცია. გკს-ს გამოყენებისას შესაძლებელია ინფექციის მიმართ მდგრადობის დაქვეითება, ასევე ინფექციური პროცესის ლოკალიზაციის უნარის დაქვეითება. სხვადასხვა პათოგენური ორგანიზმებით გამოწვეული ინფექციები, როგორიცაა ვირუსები, ბაქტერიები, სოკოები, უმარტივესები და ჰელმინთები, რომლებიც ლოკალიზდება ადამიანის ორგანიზმის სხვადასხვა სისტემებში, შეიძლება დაკავშირებული იყოს გკს-ს გამოყენებასთან, როგორც მონოთერაპიის, ასევე სხვა იმუნოსუპრესორულ პრეპარატებთან ერთად, რომლებიც მოქმედებენ უჯრედულ, ჰუმორულ იმუნიტეტზე ან ნეიტროფილების ფუნქციაზე. ეს ინფექციები შეიძლება მიმდინარეობდეს მსუბუქად, თუმცა გარკვეულ შემთხვევებში შესაძლებელია მძიმე მიმდინარეობა და ზოგჯერ ლეტალური გამოსავალიც. გარდა ამისა, რაც უფრო მაღალი დოზითაა გკს, უფრო მაღალია ინფექციური გართულების განვითარების რისკი.
•    პაციენტებში, რომლებიც გამოი