სიტადიაბ მეტი - Sitadiab Met 50/1000 მგ 56 ტაბლეტი

სიტადიაბ^®მეტი ( SITADIAB ^® MET )

საერთაშორისო არაპატენტირებლი დასახელება(სად):სიტაგლიპტინი / მეტფორმინი

გამოშვების ფორმა:აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები

შემადგენლობა

სიტადიაბ ^®მეტი 50 მგ/ 850 მგ

თითოეული აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი შეიცავს:

აქტიური ნივთიერებები:სიტაგლიპტინის ჰიდროქლორიდის მონოჰიდრატი 56,6864 მგ (შეესაბამება სიტაგლიპტინის ფუძის 50 მგ), მეტფორმინის ჰიდროქლორიდი 850 მგ (შეესაბამება მეტფორმინის 660 მგ) თითოეულ აპკიანი გარსით დაფარულ ტაბლეტში;

დამხმარე ნივთიერებები:მიკროკრისტალური ცელულოზა, ტიპი 101; პოვიდონი-K29-32; ნატრიუმის სტეარილ ფუმარატი; ნატრიუმის ლაურილსულფატი.

ტაბლეტის გარსი: ოპადრაი II 85F94182 ვარდისფერი (ნაწილობრივ ჰიდროლიზებული პოლივინილის სპირტი (E1203), მაკროგოლი-3350 (E1521), ტალკი (E553b), ტიტანის დიოქსიდი (E171), საღებავი რკინის ოქსიდი წითელი (E172), საღებავი რკინის ოქსიდი შავი (E172).

სიტადიაბ ^®მეტი 50 მგ/ 1000 მგ

თითოეული აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი შეიცავს:

აქტიური ნივთიერებები:სიტაგლიპტინის ჰიდროქლორიდის მონოჰიდრატი 56,6864 მგ (შეესაბამება სიტაგლიპტინის ფუძის 50 მგ), მეტფორმინის ჰიდროქლორიდი 1000 მგ (შეესაბამება მეტფორმინის 780 მგ) თითოეულ აპკიანი გარსით დაფარულ ტაბლეტში;

დამხმარე ნივთიერებები:მიკროკრისტალური ცელულოზა, ტიპი 101; პოვიდონი K-29/32; ნატრიუმის სტეარილფუმარატი; ნატრიუმის ლაურილსულფატი.

ტაბლეტის გარსი: ოპადრაი II 85F265100 ყავისფერი (ნაწილობრივ ჰიდროლიზებული პოლივინილის სპირტი (E1203), მაკროგოლი-4000 (E1521), ტალკი (E553b), ტიტანის დიოქსიდი (E171), საღებავი რკინის ოქსიდი წითელი (E172), საღებავი რკინის ოქსიდი შავი (E172).

ასევე, იხილეთ: სიტადიაბ მეტი - Sitadiab Met 50/850 მგ 56 ტაბლეტი

აღწერა

სიტადიაბ ^®მეტი 50 მგ/850 მგ

წაგრძელებული, ორმხრივ ამოზნექილი, ვარდისფერი აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები მომრგვალებული კიდეებით და ერთ მხარეს გრავირებით „AE3“. ზომები: ~ 10.0 × 17.7 მმ.

სიტადიაბ ^®მეტი 50 მგ/1000 მგ

წაგრძელებული, ორმხრივ ამოზნექილი, ყავისფერი აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები მომრგვალებული კიდეებით, ერთ მხარეს გრავირებით „ AE4“. ზომები: ~10.0 × 21.5 მმ.

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი:შაქრიანი დიაბეტის სამკურნალო პრეპარატები, პერორალური ჰიპოგლიკემიური პრეპარატების კომბინაცია.

ათქკოდი:A10BD07

ფარმაკოლოგიური თვისებები

ფარმაკოდინამიკა

პრეპარატისიტადიაბ^®მეტი წარმოადგენს ორი ჰიპოგლიკემიური პრეპარატის კომბინაციას მოქმედების ურთიერთშემავსებელი მექანიზმით, რომელიც გამიზნულია გლიკემიური კონტროლის გასაუმჯობესებლად პაციენტებში ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით: სიტაგლიპტინისა -დიპეპტიდილ პეპტიდაზა-4 (DPP-4) ინჰიბიტორის და მეტფორმინისა- ბიგუანიდების კლასის წარმომადგენლის.

სიტაგლიპტინი

მოქმედების მექანიზმი

სიტაგლიპტინი არის DPP-4-ის პერორალურად აქტიური, მაღალსელექტიური ინჰიბიტორი, რომელიც განკუთვნილია ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის სამკურნალოდ. DPP-4 ინჰიბიტორები წარმოადგენენ პრეპარატების კლასს, რომლებიც აძლიერებენ ინკრეტინების მოქმედებას. აინჰიბერებს რა DPP-4-ს, სიტაგლიპტინი ზრდის ინკრეტინის ოჯახის ორი ჰორმონის კონცენტრაციას: გლუკაგონის მსგავსი პეპტიდი 1-სა (გმპ-1) და გლუკოზადამოკიდებული ინსულინოტროპული პოლიპეპტიდისა (გიპ). ინკრეტინები წარმოადგენენ გლუკოზის ჰომეოსტაზის რეგულირების შინაგანი ფიზიოლოგიური სისტემის ნაწილს. სისხლში გლუკოზის ნორმალური ან მომატებული კონცენტრაციის დროს გმპ-1 და გიპ ხელს უწყობენ ინსულინის სინთეზის გაზრდას, ასევე მის სეკრეციას კუჭქვეშა ჯირკვლის ბეტა უჯრედების მიერ. გმპ-1 ასევე თრგუნავს გლუკაგონის სეკრეციას კუჭქვეშა ჯირკვლის ალფა- უჯრედებით, ამცირებს რა ამგვარად გლუკოზის სინთეზს ღვიძლში. სისხლში გლუკოზის დაბალი კონცენტრაციის დროს არ ხდება ინსულინის გადმოსროლის სტიმულირება და გლუკაგონის სეკრეციის დათრგუნვა. სიტაგლიპტინი წარმოადგენს ფერმენტ DPP-4-ის აქტიურ და მაღალსელექტიურ ინჰიბიტორს და თერაპიულ კონცენტრაციებში არ აინჰიბირებს მონათესავე ფერმენტების DPP-8 ან DPP-9-ის აქტივობას. სიტაგლიპტინი ქიმიური სტრუქტურით და ფარმაკოლოგიური მოქმედებით განსხვავდება გმპ-1-ის ანალოგებისგან, ინსულინის, სულფონილშარდოვანას, მეგლიტინიდების, ბიგუანიდების, PPAR-γ აგონისტების, ალფა-გლიკოზიდაზას ინჰიბიტორებისა და ამილინის ანალოგების წარმოებულებისაგან.

ორდღიან კვლევაში ჯანმრთელი მოხალისეების მონაწილეობით სიტაგლიპტინი ზრდიდა მხოლოდ გმპ-1 აქტიური ფორმის კონცენტრაციას, მაშინ, როდესაც მეტფორმინი თანაბრად ზრდიდა აქტიური ფორმის კონცენტრაციასა და საერთო გმპ-1 კონცენტრაციას. სიტაგლიპტინისა და მეტფორმინის ერთდროულმა გამოყენებამ იქონია ადიტიური ეფექტი გმპ-1-ის აქტიური ფორმის კონცენტრაციასთან მიმართებაში. სიტაგლიპტინი, მეტფორმინისგან განსხვავებით, ზრდიდა გმპ-ის მხოლოდ აქტიური ფორმის კონცენტრაციას.

კლინიკური ეფექტიან ობა და უსაფრთხოება

საერთო ჯამში, სიტაგლიპტინი აუმჯობესებს გლიკემიურ კონტროლს როგორც მონოთერაპიაში, ასევე სხვა პრეპარატებთან კომბინაციაში ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე ზრდასრულ პაციენტებში.

კლინიკურ კვლევებში სიტაგლიპტინით მონოთერაპიამ გამოიწვია გლიკემიური კონტროლის გაუმჯობესება და გლიკოზირებული ჰემოგლობინის (HbA_1c), უზმოზე გლუკოზის და პოსტპრანდიალური გლუკოზის მნიშვნელოვანი შემცირება. სისხლის პლაზმაში უზმოზე გლუკოზის კონცენტრაციის (გპუ) დაქვეითება აღინიშნებოდა მე-3 კვირისკენ (გპუ-ს კონცენტრაციის პირველი ცვლილების მომენტი). ჰიპოგლიკემიის განვითარების დაფიქსირებული სიხშირე პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ სიტაგლიპტინით, შედარებადი იყო პლაცებოს ჯგუფში დაფიქსრებულ სიხშირესთან. სხეულის მასა სიტაგლიპტინით მკურნალობის დროს საწყის მაჩვენებელთან შედარებით არ გაზრდილა. აღინიშნებოდა β-უჯრედების ფუნქციის სუროგატული მარკერების გაუმჯობესება, ისეთების, როგორიცაა HOMA-β-ს (β - ჰომეოსტაზის მოდელის შეფასება) ინდექსი, პროინსულინი/ინსულინის თანაფარდობა და საკვების მიმართ ტოლერანტობის განმეორებითი ტესტების პანელის მონაცემების მიხედვით კუჭქვეშა ჯირკვლის β-უჯრედების რეაქციის შეფასება.

სიტაგლიპტინის კვლევები მეტფორმინთან კომბინაციაში

24-კვირიან პლაცებო-კონტროლირებად კლინიკურ კვლევაში, რომელშიც ფასდებოდა მეტფორმინით თერაპიაზე სიტაგლიპტინის 100 მგ დოზით დღეში ერთხელ დამატების ეფექტიანობა და უსაფრთხოება, სიტაგლიპტინის ჯგუფში დაფიქსირდა გლიკემიის პარამეტრების მნიშვნელოვანი გაუმჯობესება პლაცებოსთან შედარებით. პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ სიტაგლიპტინით, სხეულის მასის ცვლილებები საწყის დონესთან შედარებით მსგავსი იყო ცვლილებებისა იმ პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ პლაცებოს. ამ კვლევაში ჰიპოგლიკემიის განვითარების სიხშირე შედარებადი იყო პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობდნენ სიტაგლიპტინით და პლაცებოთი.

საწყისი თერაპიის პლაცებო - კონტროლირებად, ფაქტორიულ კვლევაში, რომელიც გრძელდებოდა 24 კვირა, სიტაგლიპტინის 50 მგ დოზით ორჯერ დღეში მიღებამ მეტფორმინთან კომბინაციაში (500 მგ ან 1000 მგ ორჯერ დღეში) გამოიწვია გლიკემიის პარამეტრების მნიშვნელოვანი გაუმჯობესება როგორც მეტფორმინით მონოთერაპიისას, ასევე სიტაგლიპტინით მონოთერაპიის დროს. სიტაგლიპტინისა და მეტფორმინის კომბინაციის მიღების დროს აღნიშნული სხეულის მასის შემცირება შედარებადი იყო მხოლოდ მეტფორმინის ან პლაცებოს მიღების დროს შემცირებასთან; სიტაგლიპტინის მონოთერაპიის ჯგუფში სხეულის წონა საწყის დონესთან შედარებით არ შეცვლილა. ჰიპოგლიკემიის შემთხვევების სიხშირე შედარებადი იყო სხვადასხვა ჯგუფებს შორის.

მეტფორმინთან და სულფონილშარდოვანას წარმოებულებთან კომბინაციაში გამოყენების კვლევა

24 თვიან პლაცებო-კონტროლირებად კვლევაში ფასდებოდა გლიმეპირიდით თერაპიაზე(მეტფორმინთან და მის გარეშე) სიტაგლიპტინის 100 მგ დოზით დღეში ერთხელ დამატების ეფექტიანობა და უსაფრთხოება. გლიმეპირიდით და მეტფორმინით თერაპიისათვის სიტაგლიპტინის დამატებამ გამოიწვია გლიკემიური პარამეტრების მნიშვნელოვანი გაუმჯობესება.

პაციენტებს, რომლებიც მკურნალობდნენ სიტაგლიპტინით, აღენიშნებოდათ სხეულის მასის მცირე მატება (1.1 კგ) იმ პაციენტებთან შედარებით, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს.

სიტაგლიპტინის კვლევა მეტფორმინთან და PPAR-γ აგონისტთან კომბინაციისას

26 კვირიან პლაცებო-კონტროლირებად კვლევაში ფასდებოდა სიტაგლიპტინის ეფექტიანობა და უსაფრთხოება მისი 100 მგ დოზით პიოგლიტაზონითა და მეტფორმინით კომბინირებული თერაპიისათვის დღეში ერთხელ დამატებისას. სიტაგლიპტინის დამატებამ პიოგლიტაზონითა და მეტფორმინით თერაპიის დროს გამოიწვია გლიკემიის პარამეტრების მნიშვნელოვანი გაუმჯობესება. პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს, სხეულის წონის ცვლილებები საწყის დონესთან იყო შედარებადი იმ პაციენტების ცვლილებებთან, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს. ჰიპოგლიკემიის განვითარების სიხშირე ასევე შედარებადი იყო პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ მკურნალობას სიტაგლიპტინით და პლაცებოთი.

სიტაგლიპტინის კვლევა მეტფორმინთან და ინსულინთან კომბინირების დროს

24 კვირიან პლაცებო-კონტროლირებად კვლევაში ფასდებოდა ინსულინით (სტაბილური დოზა, რომელიც გამოიყენება მინიმუმ 10 კვირის განმავლობაში) და მეტფორმინით (მინიმალური დოზა 1500 მგ) ან მის გარეშე თერაპიისთვის სიტაგლიპტინის 100 მგ დოზით დღეში ერთხელ დამატების ეფექტიანობა და უსაფრთხოება. პაციენტების ჯგუფში, რომლებიც იღებდნენ ინსულინების მზა ნარევს, საშუალო სადღეღამისო დოზა შეადგენდა 70.9 ერთ/დღე-ღამეში. პაციენტების ჯგუფში, რომლებიც იღებდნენ ინსულინებს სხვა ფორმით (საშუალო ხანგრძლივობის ან ხანგრძლივი მოქმედების ინსულინი), სადღეღამისო დოზა შეადგენდა 44.3 ერთ/დღე-ღამეში. მეტფორმინის მიმღებ ამორჩეულ პაციენტებზე მიღებული მონაცემები (73%) წარმოდგენილია ცხრილში 1.

ინსულინით თერაპიაზე სიტაგლიპტინის დამატებამ გამოიწვია გლიკემიის პარამეტრების მნიშვნელოვანი გაუმჯობესება. არც ერთ ჯგუფში არ ყოფილა სხეულის მასის მნიშვნელოვანი ცვლილება საწყის დონესთან შედარებით.

ცხრილი1.HbA₁cმნიშვნელობები პლაცებო-კონტროლირებად კვლევებში სიტაგლიპტინითდა მეტფორმინითკომბინირებული თერაპიისდროს *

კვლევა	HbA1c საშუალო საწყისი დონე (%)	HbA 1cსაშუალო ცვლილება საწყის დონესთან მიმართებაში (%)	HbA1c-ისსაშუალო ცვლილება , რომელიც პლაცებოზეა დაკორექტირებული (%) (95%CI )
სიტაგლიპტინი 100 მგ დოზით დღეში ერთხელ, დამატებული მეტფორმინით 1 მიმდინარე თერაპიაზე (N=453)	8.0	-0.7 †	-0.7 †,‡ (-0.8, -0.5)
სიტაგლიპტინი 100 მგ დოზით დღეში ერთხელ გლიმეპირიდით და მეტფორმინით 1 მიმდინარე თერაპიაზე დამატებული. (N=115)	8.3	-0.6 †	-0.9 †,‡ (-1.1, -0.7)
სიტაგლიპტინი 100 მგ დოზით ერთხელ დღეში, პიოგლიტაზონით და მეტფორმინით 1 მიმდინარე თერაპიაზე დამატებული . (N=152)	8.8	-1.2 †	-0.7 †,‡ (-1.0, -0.5)
სიტაგლიპტინი 100 მგ დოზით ერთხელ დღეში, ინსულინითა და მეტფორმინით 1 მიმდინარე თერაპიაზე დამატებული . (N=223)	8.7	-0.7 §	-0.5 §,‡ (-0.7, -0.4)
საწყისი თერაპია (დღეში ორჯერ) ‖: სიტაგლიპტინი 50 მგ + მეტფორმინი 500 მგ (N=183)	8.8	-1.4 †	-1.6 †,‡ (-1.8, -1.3)
საწყისი თერაპია (დღეში ორჯერ) ‖: სიტაგლიპტინი 50 მგ + მეტფორმინი 1000 მგ (N=178)	8.8	-1.9 †	-2.1 †,‡ (-2.3, -1.8)

*პაციენტთა პოპულაცია, რომლებმაც მიიღეს საკვლევი პრეპარატის მინიმუმ ერთი დოზა.

†დაკორექტირებული საშუალოები მანამდე ჩატარებული შაქრის დამწევი თერაპიისა და საწყისი დონის გათვალისწინებით.

‡ p <0.001 პლაცებოს ჯგუფთან ან პლაცებოსა და კომბინირებული თერაპიის ჯგუფთან შედარებით.

‖ HbA _1c(%) 24-ე კვირას.

¶ HbA _1c(%) 26-ე კვირას.

§ დაკორექტირებული საშუალოები ინსულინის პირველ ვიზიტზე გამოყენებისა (მზა ნარევი ან სხვა ფორმით) და საწყისი მნიშვნელობის გათვალისწინებით.

52-კვირიან კვლევაში, რომელშიც დარდებოდა სიტაგლიპტინის 100 მგ დოზით დღეში ერთხელ ან გლიპიზიდის (სულფონილშარდოვანას წარმოებულის) დამატების ეფექტიანობა და უსაფრთხოება პაციენტებში გლიკემიის ადექვატური კონტროლის გარეშე მხოლოდ მეტფორმინით თერაპიის ფონზე, სიტაგლიპტინი ამცირებდა HbA 1c-ს გლიპიზიდის ანალოგიურად (საშუალო ცვლილება საწყისი მნიშვნელობებიდან - 0.7% 52-ე კვირას, HbA _1c-სსაწყისი დონისას, რომელიც უდრიდა დაახლოებით 7.5% ორივე ჯგუფში). გლიპიზიდის საშუალო დოზა, რომელიც იყო გამოყენებული შედარების ჯგუფში, შეადგენდა 10 მგ/დღე-ღამეში, ამასთანავე პაციენტების დაახლოებით 40% იღებდა გლიპიზიდის დოზას ≤ 5 მგ/დღე-ღამეში მთელი კვლევის განმავლობაში. თუმცა, გლიპიზიდის ჯგუფთან შედარებით, პაციენტების მეტმა რაოდენობამ შეწყვიტა სიტაგლიპტინის მიღება არაეფექტიანობის გამო. პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს, შენიშნული იყო სხეულის მასის საშუალო მაჩვენებლების მნიშვნელოვანი შემცირება საწყის მაჩვენებლებთან შედარებით (-1.5 კგ), ამავე დროს პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ გლიპიზიდს, აღინიშნა წონის მნიშვნელოვანი ზრდა (+1.1 კგ). ამ კვლევაში, პროინსულინის/ინსულინის თანაფარდობა, რომელიც წარმოადგენს ინსულინის სინთეზისა და სეკრეციის ეფექტიანობის საზომს, უმჯობესდებოდა სიტაგლიპტინით მკურნალობის დროს და უარესდებოდა გლიპიზიდით მკურნალობისას. ჰიპოგლიკემიის განვითარების სიხშირე სიტაგლიპტინის ჯგუფში (4.9%) მნიშვნელოვნად უფრო დაბალი იყო, ვიდრე გლიპიზიდის ჯგუფში (32.0%).

პლაცებო-კონტროლირებად კვლევაში 660 პაციენტის მონაწილეობით, რომელიც გრძელდებოდა 24 კვირის განმავლობაში, ფასდებოდა სიტაგლიპტინის 100 მგ დოზით დღეში ერთხელ ეფექტიანობა (ინსულინის დოზის შემცირების დონე) და უსაფრთხოება, როდესაც სიტაგლიპინი ემატებოდა მიმდინარე თერაპიას ინსულინ გლარგინით მეტფორმინთან ერთად (მინიმალური დოზა 1500 მგ) ან მის გარეშე ინსულინის დოზის მატების დროს. პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ მეტფორმინს, HbA _1cმაჩვენებლის საწყისი მნიშვნელობა უდრიდა 8.70% და ინსულინის საწყისი დოზა შეადგენდა 37 სე/დღე-ღამეში. პაციენტებს უნდა გაეზარდათ ინსულინ გლარგინის დოზა უზმოზე კაპილარულ სისხლში გლუკოზის დონიდან გამომდინარე. პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ მეტფორმინს, 24-ე კვირას ინსულინის სადღეღამოსო დოზა გაიზარდა 19 სე-ით/დღე-ღამეში პაციენტების ჯგუფში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს, და 24 სე-ით/დღე-ღამეში პაციენტების ჯგუფში, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს. HbA _1c-ის მაჩვენებლის შემცირებამ პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს, მეტფორმინს და ინსულინს შეადგინა -1.35%, ხოლო პაციენტების ჯგუფში, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს, მეტფორმინს და ინსულინს - 0.90%, სხვაობით ჯგუფებს შორის -0.45% [95% CI: -0.62, -0.29]. ჰიპოგლიკემიის განვითარების სიხშირე უდრიდა 24.9% პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს, მეტფორმინს და ინსულინს და 37.8% იმ პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს, მეტფორმინს და ინსულინს. ასეთი განსხვავება უპირველეს ყოვლისა დაკავშირებული იყო იმასთან, რომ პლაცებოს ჯგუფში პაციენტების უფრო მეტმა პროცენტმა გადაიტანა ჰიპოგლიკემიის სამი ან მეტი ეპიზოდი (9.1 % 19.8%-ის წინააღმდეგ). მძიმე ჰიპოგლიკემიის განვითარების სიხშირეში განსხვავება არ ყოფილა.

მეტფორმინი

მოქმედების მექანიზმი

მეტფორმინი არის ბიგუანიდი, რომელსაც აქვს ჰიპოგლიკემიური მოქმედება, ამცირებს სისხლის პლაზმაში გლუკოზის როგორც ბაზალურ, ასევე პოსტპრანდიალურ კონცენტრაციას. არ ასტიმულირებს ინსულინის სეკრეციას და, შესაბამისად, არ იწვევს ჰიპოგლიკემიას.

მეტფორმინს შეუძლია თავისი ზემოქმედება განახორციელოს სამი მექანიზმით:

- ამცირებს გლუკოზის სინთეზს ღვიძლში გლუკონეოგენეზისა და გლიკოგენოლიზის ინჰიბირების გზით;

- ზომიერად ზრდის კუნთოვანი ქსოვილის მგრძნობელობას ინსულინის მიმართ, აუმჯობესებს გლუკოზის მიტაცებას და უტილიზაციას პერიფერიული ქსოვილების მიერ;

- ამცირებს გლუკოზის შეწოვას ნაწლავში.

მეტფორმინი ასტიმულირებს გლიკოგენის უჯრედშიდა სინთეზს, ასტიმულირებს რა გლიკოგენსინტაზას. ზრდის გლუკოზის მემბრანული გადამტანების სპეციფიკური ტიპების (GLUT-1 და GLUT-4) სატრანსპორტო მოცულობებს.

კლინიკური ეფექტიანობა და უსაფრთხოება

ადამიანებში მეტფორმინი ახდენს სასარგებლო გავლენას ლიპიდურ ცვლაზე გლიკემიაზე მისი გავლენისგან დამოუკიდებლად. საშუალო და გრძელვადიან კონტროლირებად კლინიკურ კვლევებში ნაჩვენები იყო, რომ მეტფორმინი თერაპიულ დოზებში ამცირებს საერთო ქოლესტერინის დონეს, დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების (LDL) ქოლესტერინს და ტრიგლიცერიდებს.

პროსპექტულ რანდომიზებულ UKPDS კვლევაში იქნა დადგენილი გლუკოზის დონის ინტენსიური კონტროლის გრძელვადიანი სარგებელი ტიპი 2 დიაბეტის დროს. შედეგების ანალიზმა ჭარბი წონის მქონე პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობას იღებდნენ მეტფორმინით, როდესაც მხოლოდ დიეტური თერაპია არაეფექტიანი იყო, აჩვენა:

- შაქრიან დიაბეტთან დაკავშირებული ნებისმიერი გართულების აბსოლუტური რისკის მნიშვნელოვანი შემცირება მეტფორმინის ჯგუფში (29.8 მოვლენა/1000 პაციენტ-წელიწადში) დიეტოთერაპიასთან შედარებით (43.3 მოვლენა/1000 პაციენტ-წელიწადში), p=0.0023 და სულფონილშარდოვანას პრეპარატით და ინსულინით მონოთერაპიის გაერთიანებულ ჯგუფებთან შედარებით (40.1 მოვლენა/1000 პაციენტ-წელიწადში), p = 0.0034

- შაქრიან დიაბეტთან დაკავშირებული სიკვდილის აბსოლუტური რისკის მნიშვნელოვანი შემცირება: 7.5 მოვლენა/1000 პაციენტ-წელიწადში მეტფორმინის ჯგუფში, 12.7 მოვლენა/1000 პაციენტ-წელიწადში დიეტოთერაპიის ჯგუფში, p = 0.017

- სიკვდილის აბსოლუტური რისკის მნიშვნელოვანი შემცირება: 13.5 მოვლენა/1000 პაციენტ-წელიწადში მეტფორმინის ჯგუფში 20.6 მოვლენა/1000 პაციენტ-წელთან შედარებით დიეტოთერაპიის ჯგუფში (p = 0.011) და 18.9 მოვლენა/1000 პაციენტი-წელთან შედარებით სულფონილშარდოვანას და ინსულინის მონოთერაპიის გაერთიანებულ ჯგუფებში (p = 0.021)

- მიოკარდიუმის ინფარქტის აბსოლუტური რისკის მნიშვნელოვანი შემცირება: 11 მოვლენა/1000 პაციენტ-წელიწადში მეტფორმინის ჯგუფში, 18 მოვლენა/1000 პაციენტ-წელიწადში დიეტოთერაპიის ჯგუფში (p = 0.01).

TECOS კვლევა - ეს არის რანდომიზებული კვლევა ზოგადად ამორჩეული 14 671 პაციენტით HbA_1c-ისდონეებით 6.5-დან 8.0%-მდე დიაპაზონში დადგენილი გულ-სისხლძარღვთა დაავადებით (გსდ), საიდანაც 7332 პაციენტი იღებდა სიტაგლიპტინს 100 მგ დოზით დღეში (ან 50 მგ დღეში, თუ გორგლოვანი ფილტრაციის საწყისი გამოთვლადი სიჩქარე (გფსგს) შეადგენდა ≥ 30 და < 50 მლ/წთ/1,73 მ²) და 7339 იღებდა პლაცებოსთან ერთად HbA1c-ს დონიდან და გულ-სისხლძარღვთა რისკ-ფაქტორების დონიდან გამომდინარე ეროვნული სტანდარტების შესაბამის მკურნალობას. პაციენტები გფსგს <30 მლ/წთ/1.73 მ ² არ ყოფილანჩართულნი ამ კვლევაში. ზოგადად ამორჩეულთა რაოდენობა უდრიდა 2004 პაციენტს 75 წლის და უფროსი ასაკის და 3324 პაციენტს თირკმლის უკმარისობით (გფსგს < 60 მლ/წთ/1.73 მ ²).

კვლევის მსვლელობისას საერთო სავარაუდო საშუალო (SD) განსხვავებამ HbA_1c-ს დონეში სიტაგლიპტინისა და პლაცებოს ჯგუფებს შორის შეადგინა 0.29% (0.01), 95% CI(-0.32, -0.27); p <0.001.

პირველადი საბოლოო წერტილი იყო დრო ერთ-ერთი შემდეგი მოვლენის დადგომამდე: სიკვდილი გულ-სისხლძარღვოვანი გართულებებისაგან, არალეტალური მიოკარდიუმის ინფარქტი, არალეტალური ინსულტი, ჰოსპიტალიზაცია არასტაბილური სტენოკარდიის გამო. მეორადი საბოლოო წერტილი იყო დრო ერთ-ერთი შემდეგი მოვლენის დადგომამდე: გულ-სისხლძარღვოვანი გართულებებით გამოწვეული სიკვდილი, არალეტალური მიოკარდიუმის ინფარქტი ან არალეტალური ინსულტი; დრო ცალკეული მოვლენების დადგომამდე, რომლებიც შეადგენენ პირველად საბოლოო წერტილს; სიკვდილი ნებისმიერი მიზეზით; ჰოსპიტალიზაცია გულის შეგუბებითი უკმარისობის გამო.

მეთვალყურეობის საშუალო ხანგრძლივობა შეადგენდა 3 წელს. ამ პერიოდის შემდეგ, სიტაგლიპტინი არ ზრდიდა გულ-სისხლძარღვთა სერიოზული არასასურველი მოვლენების განვითარების ან ჰოსპიტალიზაციის რისკს გულის უკმარისობის გამო სიტაგლიპტინის გარეშე სტანდარტულ თერაპიასთან შედარებით ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში (ცხრილი 2).

ცხრილი 2. კომბინირებული გულ-სისხლძარღვთა შედეგებისა და საკვანძო მეორადი შედეგებისგან ვითარების სიხშირე

* სიხშირე 100 პაციენტ-წელზე გამოითვლება ფორმულის გამოყენებით: 100 × (პაციენტთა ჯამური რაოდენობა ერთი ან მეტი მოვლენით ზემოქმედების პერიოდის განმავლობაში ან დაკვირვების განმავლობაში არსებული პაციენტ-წლების საერთო რაოდენობა).

† დაფუძნებულია კოქსის მოდელზე სტრატიფიკაციით რეგიონის მიხედვით. კომბინირებული საბოლოო წერტილებისთვის p-ს მნიშვნელობა დაფუძნებული იყო არანაკლები ეფექტიანობის ტესტირებაზე, რისთვისაც რისკების თანაფარდობა უნდა ყოფილიყო ≤ 1.3. ყველა სხვა საბოლოო წერტილისთვის, p მნიშვნელობა ეფუძნება რისკების თანაფარდობის განსხვავებების ტესტირებას.

‡ გულის უკმარისობის გამო ჰოსპიტალიზაციის ანალიზი დაკორექტირებული იყო საწყის ეტაპზე გულის უკმარისობის ანამნეზის გათვალისწინებით.

ბავშვები

სამკურნალო საშუალებების ევროპულმა სააგენტომ უარი თქვა მოთხოვნაზე წარმოედგინა ეტალონური პრეპარატის კვლევის შედეგები, რომლის (პრეპარატის) შემადგენლობაშიც შედის სიტაგლიპტინი/მეტფორმინი, ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე ბავშვთა ასაკის პაციენტთა ყველა ჯგუფისათვის (იხ. განყოფილება „მიღების წესი და დოზები“).

სიტაგლიპტინის უსაფრთხოება და ეფექტიანობა, რომელიც დაემატა თერაპიას 10-დან 17 წლამდე ასაკის ბავშვებში ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით და არაადეკვატური გლიკემიური კონტროლით მეტფორმინის ინსულინთან ერთად ან მის გარეშე მიღების ფონზე, ფასდებოდა ორ კვლევაში, რომელიც გაგრძელდა 54 კვირა. სიტაგლიპტინის დამატება (როგორც ნაწილი კომბინაციისა სიტაგლიპტინი + მეტფორმინი ან სიტაგლიპტინი + გახანგრძლივებული გამოთავისუფლების (XR) მეტფორმინი) შედარებული იყო პლაცებოს დამატებასთან მეტფორმინთან ან მეტფორმინ XR-თან.

HbA_1c-ს შემცირებაში უპირატესობის მიუხედავად სიტაგლიპტინი + მეტფორმინი/სიტაგლიპტინი + მეტფორმინ XR კომბინაციის გამოყენების დროს მეტფორმინთან შედარებით, ამ ორი კვლევის მე-20 კვირის ზოგადი ანალიზისას შედეგები იყო ურთიერთგამომრიცხავი. გარდა ამისა, სიტაგლიპტინის + მეტფორმინის / სიტაგლიპტინის + მეტფორმინ XR კომბინაციის უფრო მაღალი ეფექტიანობა მეტფორმინთან შედარებით არ დაფიქსირებულა 54-ე კვირას. ამრიგად, პრეპარატი სიტადიაბ ^®მეტი არ უნდა იქნას გამოყენებული 10-დან 17 წლამდე ასაკის ბავშვებში ეფექტიანობის ნაკლებობის გამო (იხ. განყოფილება "გამოყენების წესი და დოზები" ).

ფარმაკოკინეტიკა

პრეპარატისიტადიაბ^®მეტი

ბიოეკვივალენტობის კვლევებმა, რომლებიც იყო ჩატარებული ჯანმრთელი მოხალისეების მონაწილებით, აჩვენა, რომ კომბინირებული პრეპარატი (სიტაგლიპტინი/მეტფორმინის ჰიდროქლორიდი) სიტაგლიპტინისა და მეტფორმინის ჰიდროქლორიდის მონოპრეპარატების სახით ერთდროულ მიღების ბიოექვივალენტურია. შემდეგი მონაცემები ასახავს პრეპარატ სიტადიაბ ^®მეტ-ის ცალკეული მოქმედი ნივთიერებების ფარმაკოკინეტიკურ თვისებებს.

სიტაგლიპტინი

შეწოვა

ჯანმრთელ ადამიანებში, 100 მგ სიტაგლიპტინის პერორალური მიღების შემდეგ აღინიშნება პრეპარატის სწრაფი აბსორბცია მაქსიმალური კონცენტრაციის (Cmax) მიღწევით დიაპაზონში მიღებისმომენტიდან 1-დან 4 საათამდე ინტერვალში (მედიანა Tmax ), „კონცენტრაცია-დრო“-ის მრუდის ქვეშ (AUC) ფართობის საშუალო მაჩვენებელი სისხლის პლაზმაში შეადგენს 8.52 მკმოლ/ლ•სთ, C _max – 950 ნმოლ/ლ. სიტაგლიპტინის აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს დაახლოებით 87%-ს. ვინაიდან სიტაგლიპტინის ერთდროული მიღება ცხიმოვან საკვებთან არ ახდენს გავლენას ფარმაკოკინეტიკაზე, პრეპარატი შეიძლება დაინიშნოს საკვების მიღებისაგან დამოუკიდებლად.

სიტაგლიპტინის AUC-ის მაჩვენებელი სისხლის პლაზმაში იზრდება დოზის პროპორციულად. C _maxდა C₀-_24h,მაჩვენებლებისათვის დოზაზე დამოკიდებულება დადგენილი არ არის (C_maxუფრო პროპორციულია დოზისა, მაშინ, როდესაც C _{0 -24h}ნაკლებად პროპორციულია დოზისა).

განაწილება

განაწილების საშუალო მოცულობა წონასწორულ მდგომარეობაში სიტაგლიპტინის ერთჯერადი 100 მგ დოზის ინტრავენური შეყვანის შემდეგ შეადგენს დაახლოებით 198 ლ. სიტაგლიპტინის ფრაქცია, რომელიც შექცევადად უკავშირდება პლაზმის ცილებს, შედარებით დაბალია და შეადგენს 38%-ს.

მეტაბოლიზმი

სიტაგლიპტინი გამოიყოფა ძირითადად უცვლელი სახით თირკმელებით, ხოლო მეტაბოლიზმი არის უმნიშვნელო. სიტაგლიპტინის დაახლოებით 79% ეკსკრეტირდება უცვლელი სახით შარდით.

¹⁴C-ით მონიშნული სიტაგლიპტინის შინაგანი მიღების შემდეგ , რადიოაქტიური სიტაგლიპტინის დაახლოებით 16% გამოიყოფა მისი მეტაბოლიტების სახით. აღმოჩენილი იქნა სიტაგლიპტინის 6 მეტაბოლიტის კვალი, რომლებსაც სავარაუდოდ არ გააჩნიათ DPP-4 მაინჰიბირებელი აქტივობა. In vitro კვლევებში გამოვლინდა, რომ მთავარ ფერმენტს, რომელიც პასუხისმგებელია სიტაგლიპტინის შეზღუდულ მეტაბოლიზმზე, წარმოადგენს იზოფერმენტი CYP3A4, იზოფერმენტ CYP2C8 მონაწილეობით.

In vitroკვლევებმა აჩვენა, რომ სიტაგლიპტინი არ აინჰიბირებს ციტოქრომ P450 იზოფერმენტებს CYP3A4, 2C8, 2C9, 2D6, 1A2, 2C19, 2B6 და არ იწვევს CYP3A4 და CYP1A2 იზოფერმენტების ინდუცირებას.

გამოყოფა

¹⁴C-ით მონიშნული სიტაგლიპტინისშინაგანი მიღების შემდეგ, შეყვანილი სიტაგლიპტინის დაახლოებით 100% გამოიყო: 13% ნაწლავებით, 87% თირკმელებით - პრეპარატის მიღების შემდეგ ერთი კვირის განმავლობაში. სიტაგლიპტინის საბოლოო ნახევარგამოყოფის პერიოდი (T_1/2) 100 მგ შიგნით მიღებისას შეადგენს დაახლოებით 12.4 საათს. მრავალჯერადად მიღებისას სიტაგლიპტინი გროვდება მხოლოდ მინიმალური რაოდენობით. თირკმლის კლირენსი შეადგენს დაახლოებით 350 მლ/წთ.

სიტაგლიპტინის გამოყოფა ხორციელდება ძირითადად თირკმელებით აქტიური მილაკოვანი სეკრეციის მექანიზმით. სიტაგლიპტინი არის სუბსტრატი ადამიანის მე-3 ტიპის ორგანული ანიონის ტრანსპორტიორისთვის (hOAT-3), რომელიც შეიძლება ჩართული იყოს სიტაგლიპტინის თირკმელებით გამოყოფის პროცესში. hOAT-3-ის კლინიკური მნიშვნელობა სიტაგლიპტინის ტრანსპორტირებაში დადგენილი არ არის. სიტაგლიპტინი წარმოადგენს ასევე P-გლიკოპროტეინის სუბსტრატს, რომელსაც ასევე შეუძლია მიიღოს მონაწილეობა სიტაგლიპტინის თირკმელებით ელიმინაციის პროცესში. თუმცა, ციკლოსპორინი, რომელიც არის P-გლიკოპროტეინის ინჰიბიტორი, არ ამცირებს სიტაგლიპტინის თირკმლის კლირენსს. სიტაგლიპტინი არ წარმოადგენს სუბსტრატს ტიპი 2 ორგანული კათიონების ტრანსპორტიორისათვის (OCT2), ტიპი 1 ორგანული ანიონის (OAT1) ტრასპორტიორისთვის და ცილოვანი ტრანსპორტიორისათვის (PEPT1/2). In vitro კვლევებში, სიტაგლიპტინი არ აინჰიბირებს OAT3-ს (IC50=160 მკმოლ/ლ) ან P-გლიკოპროტეინით განპირობებულ გადატანას (250 მკმოლ/ლ-მდე) თერაპიულად მნიშვნელოვან პლაზმურ კონცენტრაციებში. კლინიკურ კვლევებში სიტაგლიპტინი ახდენდა მცირე გავლენას დიგოქსინის პლაზმურ კონცენტრაციებზე, მაშასადამე, სიტაგლიპტინი შეიძლება იყოს P-გლიკოპროტეინის სუსტი ინჰიბიტორი.

ფარმაკოკინეტიკა პაციენტების ცალკეულ ჯგუფებში

სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკა ზოგადად მსგავსი იყო როგორც ჯანმრთელ პირებში, ასევე ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში.

პაციენტები თირკმლის ფუნქციის დარღვევით

სიტაგლიპტინის შემცირებული დოზის (50 მგ) ფარმაკოკინეტიკის შესაფასებლად პაციენტებში თირკმლის უკმარისობის სხვადასხვა ხარისხით ჯანმრთელ მოხალისეებთან შედარებით ჩატარდა ღია კვლევა პრეპარატის ერთჯერადი შეყვანით. კვლევაში ჩართულნი იყვნენ პაციენტები თირკმელების მსუბუქი, ზომიერი და მძიმე ხარისხის დარღვევით, და ასევე პაციენტები თირკმელების ქრონიკული უკმარისობის ტერმინალური სტადიით (თქუტს), რომლებსაც ესაჭიროებათ ჰემოდიალიზი. თირკმლის ფუნქციის დარღვევის გავლენა სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე პაციენტებში ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით და თირკმლის ფუნქციის მსუბუქი, საშუალო და მძიმე ხარისხის დარღვევით, მათ შორის თქუტს-ით, ფასდებოდა პოპულაციური ფარმაკოკინეტიკური ანალიზების გამოყენებით.

სისხლის პლაზმაში სიტაგლიპტინის AUC-ის ზრდა დაახლოებით 1.2 და 1.6-ჯერ, შესაბამისად, საკონტროლო ჯგუფთან შედარებით, აღინიშნებოდა თირკმლის მსუბუქი დარღვევის მქონე პაციენტებში (გფს ≥ 60-დან < 90 მლ/წთ-მდე/1.73 მ²) დაპაციენტებში თირკმლის ფუნქციის ზომიერი დარღვევით (გფს≥ 45-დან < 60 მლ/წთ-მდე /1,73 მ ²). ვინაიდან ეს ზრდა არ არის კლინიკურად მნიშვნელოვანი, ამ პაციენტებში დოზის კორექცია საჭირო არ არის.

სისხლის პლაზმაში სიტაგლიპტინის AUC-ის ზრდა დაახლოებით 2 და 4-ჯერ, შესაბამისად, საკონტროლო ჯგუფთან შედარებით აღინიშნა პაციენტებში თირკმელების ფუნქციის ზომიერი ხარისხით დარღვევით (გფს ≥ 30-დან < 45 მლ/წთ/1,73 მ ²-მდე) და პაციენტებში თირკმელების ფუნქციის მძიმე დარღვევით (გფს < 30 მლ/წთ/1,73 მ ² )(მათ შორის თქუტს-ით, რომლებიც საჭიროებენ ჰემოდიალიზს). სიტაგლიპტინი ჰემოდიალიზის დროს გამოიყოფა მცირე რაოდენობით (შეყვანილი დოზის 13.5% გამოიყოფა 3-4 საათიანი დიალიზის სეანსის დროს, რომელიც დაიწყო პრეპარატის მიღებიდან 4 საათის შემდეგ).

ღვიძლის ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტები

 ღვიძლის მსუბუქი და ზომიერი უკმარისობის მქონე პაციენტებში (≤ 9 ქულა ჩაილდ-პ იუის სკალაზე), პრეპარატის დოზის კორექცია საჭირო არ არის. არ არსებობს კლინიკური მონაცემები სიტაგლიპტინის გამოყენების შესახებ ღვიძლის მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებში (9 ქულაზე > ჩაილდ-პიუს სკალის მიხედვით). თუმცა, იმის გამო, რომ სიტაგლიპტინი ძირითადად გამოიყოფა თირკმელებით, არ არის მოსალოდნელი სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკის მნიშვნელოვანი ცვლილება ღვიძლის მძიმე ხარისხის უკმარისობის მქონე პაციენტებში.

ხანდაზმული ასაკის პაციენტები

პრეპარატის დოზის კორექტირება ასაკის მიხედვით საჭირო არ არის. პოპულაციური ფარმაკოკინეტიკის I და II ფაზის ანალიზის შედეგების მიხედვით ასაკი არ ახდენდა კლინიკურად მნიშვნელოვან გავლენას სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე. ხანდაზმული ასაკის პაციენტებში (65-80 წელი) სიტაგლიპტინის კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში 19%-ით უფრო მაღალი იყო, ვიდრე ახალგაზრდა პაციენტებში.

ბავშვები

სიტაგლიპტინის (ერთჯერადი დოზა 50 მგ, 100 მგ ან 200 მგ) ფარმაკოკინეტიკა შესწავლილი იყო ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე ბავშვებში (10-დან 17 წლის ასაკამდე). ამ პოპულაციაში 100 მგ დოზის მიღებისას პლაზმაში სიტაგლიპტინის AUC იყო დაახლოებით 18%-ით უფრო დაბალი ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე ზრდასრულ პაციენტების მაჩვენებლებთან შედარებით. სიტაგლიპტინის კვლევები 10 წლამდე ასაკის ბავშვებში არ ჩატარებულა.

პაციენტის სხვა მახასიათებლები

არ არის აუცილებელი პრეპარატის დოზის კორექტირება სქესის, რასის ან სხეულის მასის ინდექსის (სმი) მიხედვით. ეს მახასიათებლები არ ახდენდნენ კლინიკურად მნიშვნელოვან გავლენას სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე I ფაზის მონაცემების მიხედვით ფარმაკოკინეტიკის კომპლექსური ანალიზისა და I და II ფაზის მონაცემების მიხედვით პოპულაციური ფარმაკოკინეტიკური ანალიზის შედეგებიდან გამომდინარე.

მეტფორმინი

შეწოვა

მაქსიმალური კონცენტრაციის მიღწევის დრო (T_MAX) მეტფორმინის პერორალური მიღების შემდეგ შეადგენს დაახლოებით 2.5 საათს. ჯანმრთელ მოხალისეებში მეტფორმინის (500 მგ) აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს დაახლოებით 50-60%. შიგნით მიღების შემდეგ, არააბსორბირებული ფრაქციის 20-30% გამოიყოფა განავლით.

პერორალური მიღების შემდეგ, მეტფორმინის აბსორბცია გაჯერებადი და არასრულია. ვარაუდობენ, რომ მეტფორმინის შეწოვის ფარმაკოკინეტიკა არაწრფივია. რეკომენდებული დოზირებით გამოყენებისას მეტფორმინის წონასწორული კონცენტრაცია სისხლის პლაზმაში მიიღწევა 24-48 საათის განმავლობაში და შეადგენს 1 მკგ/მლ-ზე ნაკლებს. კონტროლირებად კლინიკურ კვლევებში მეტფორმინის Cmax სისხლის პლაზმაში არ აღემატებოდა 5 მკგ/მლ, მაქსიმალური დოზების გამოყენების შემთხვევაშიც კი.

საკვებთან ერთად მიღებისას მეტფორმინის შეწოვა მცირდება და ოდნავ შენელებულია. 850 მგ დოზით პერორალური მიღების შემდეგ აღინიშნებოდა სისხლის პლაზმაში Cmax-ის დაქვეითება 40%-ით, AUC-ის დაქვეითება 25%-ით და სისხლის პლაზმაში Cmax-ის მიღწევის დროის ზრდა 35 წუთით. ამ შემცირების კლინიკური მნიშვნელობა უცნობია.

განაწილება

სისხლის პლაზმის ცილებთან შეკავშირება უმნიშვნელოა. მეტფორმინი ნაწილდება ერითროციტებში. მეტფორმინის Cmaxმთელ სისხლში უფრო დაბალია ვიდრე Cmax სისხლის პლაზმაში, მაგრამ მიიღწევა იგივე დროის შემდეგ. სავარაუდოა, რომ ერითროციტები წარმოადგენენ განაწილების მეორად კომპარტმენტს. განაწილების საშუალო მოცულობა (Vd) მერყეობს 63–276 ლ-ის დიაპაზონში.

მეტაბოლიზმი

მეტფორმინი გამოიყოფა უცვლელი სახით შარდით. ადამიანებში მეტაბოლიტები არ იქნა აღმოჩენილი.

გამოყოფა

მეტფორმინის თირკმლის კლირენსი შეადგენს > 400 მლ/წთ, რაც მიუთითებს იმაზე, რომ მეტფორმინი გამოიყოფა გორგლოვანი ფილტრაციისა და მილაკოვანი სეკრეციიის ხარჯზე. პერორალური მიღების შემდეგ საბოლოო T _1//2შეადგენს დაახლოებით 6.5 საათს. თირკმლების ფუნქციის დარღვევის შემთხვევაში თირკმლის კლირენსი მცირდება კრეატინინის კლირენსის შემცირების პროპორციულად, ამიტომ T_1/2 ხანგრძლივდება, რაც იწვევს მეტფორმინის კონცენტრაციის ზრდას სისხლის პლაზმაში.

გამოყენების ჩვენებები

ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტი მოზრდილ პაციენტებში:

პრეპარატი სიტადიაბ^®მეტი ნაჩვენებია გლიკემიური კონტროლის გასაუმჯობესებლად, როგორც დიეტისა და ფიზიკური დატვირთვის რეჟიმზე დამატება პაციენტებში, რომლებმაც ვერ მიაღწიეს ადეკვატურ გლიკემიურ კონტროლს მეტფორმინით მონოთერაპიის ფონზე მაქსიმალური ასატანი დოზით, და ასევე პაციენტებში, რომლებიც იღებენ კომბინირებულ თერაპიას მეტფორმინით და სიტაგლიპტინით.

პრეპარატი სიტადიაბ ^® მეტი ნაჩვენებია, როგორც დიეტისა და ფიზიკური დატვირთვის რეჟიმზე დამატება სულფონილშარდოვანას წარმოებულთან კომბინაციაში, როგორც სამკომპონენტიანი თერაპიის ნაწილი, პაციენტებში, რომლებიც ადრე იღებდნენ კომბინირებულ თერაპიას მეტფორმინის მაქსიმალური ასატანი დოზით და სულფონილშარდოვანას წარმოებულით ადეკვატური გლიკემიური კონტროლის მიღწევის გარეშე .

პრეპარატი სიტადიაბ^®მეტი ნაჩვენებია დიეტისა და ფიზიკური დატვირთვის რეჟიმზე დამატების სახით, როგორც სამკომპონენტიანი თერაპიის ნაწილი გამა-რეცეპტორების აგონისტებთან კომბინაციაში, რომლებიც აქტივირებულია პეროქსისომ- PPAR-γ (თიაზოლიდინდიონით) პროლიფერატორების მიერ, პაციენტებში, რომლებიც ადრე იღებდნენ კომბინირებულ თერაპიას მეტფორმინის მაქსიმალურად ასატანი დოზით და PPAR-γ-ის აგონისტით ადეკვატური გლიკემიური კონტროლის მიღწევის გარეშე.

პრეპარატი სიტადიაბ ^® მეტი ასევე ნაჩვენებია გლიკემიური კონტროლის გასაუმჯობესებლად, როგორც დიეტისა და ფიზიკური დატვირთვის რეჟიმზე დამატება ინსულინთან კომბინაციაში როგორც სამკომპონენტიანი თერაპიის ნაწილი პაციენტებში, რომლებიც ადრე იღებდნენ თერაპიას ინსულინის და მეტფორმინის სტაბილური დოზებით ადეკვატური გლიკემიური კონტროლის მიღწევის გარეშე.

უკუჩვენებები

პრეპარატი სიტადიაბ ^®მეტი უკუნაჩვენებია პაციენტებში:

- მომატებული მგრძნობელობით აქტიური ნივთიერების ან ნებისმიერი დამხმარე ნივთიერების მიმართ (იხ. განყოფილებები „სიფრთხილის ზომები“ და „გვერდითი მოქმედება“);

- მწვავე მეტაბოლური აციდოზით (მაგალითად, ლაქტოაციდოზი, დიაბეტური კეტოაციდოზი);

- დიაბეტური პრეკომით;

- თირკმელების ფუნქციის მძიმე ხარისხის დარღვევებით (გფს < 30 მლ/წთ/1,73 მ ² )(იხ. ნაწილი „სიფრთხილის ზომები“);

- მწვავე მდგომარეობებით, რომლებიც მიმდინარეობს თირკმლის ფუნქციის დარღვევების განვითარების რისკით:

- დეჰიდრატაცია,

- მძიმე ინფექციური დაავადებები,

- შოკი,

- იოდისშემცველი კონტრასტული საშუალებების ინტრავასკულარული შეყვანა (იხ. ნაწილი „სიფრთხილის ზომები“);

- მწვავე და ქრონიკული დაავადებებით, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიოს ქსოვილური ჰიპოქსიის განვითარება:

- გულის ან სუნთქვის უკმარისობა,

- ახლახანს გადატანილი მიოკარდიუმის ინფარქტი,

- შოკი;

- ღვიძლის უკმარისობით,

- მწვავე ალკოჰოლური ინტოქსიკაციით, ალკოჰოლიზმით,

- ძუძუთი კვების პერიოდში.

გამოყენებაორსულობისა და ძუძუთი კვების პერიოდში

ორსულობა

სანდო მონაცემები ორსულ ქალებში სიტაგლიპტინის გამოყენების შესახებ არ არსებობს. ცხოველებზე ჩატარებულ კვლევებში მაღალი დოზებით გამოყენების დროს აღინიშნა რეპროდუქციული ტოქსიკურობა.

ორსულ ქალებში მეტფორმინის გამოყენების შეზღუდული გამოცდილება არ აჩვენებს თანდაყოლილი ანომალიების რისკის ზრდას. ცხოველებზე ჩატარებულ კვლევებში არ ყოფილა გამოვლენილი მეტფორმინის მავნე ზემოქმედება ორსულობის მსვლელობაზე, ემბრიონის/ნაყოფის განვითარებაზე, მშობიარობაზე ან პოსტნატალურ განვითარებაზე .

პრეპარატი სიტადიაბ ^® მეტი არ უნდა იქნას მიღებული ორსულობის დროს. ორსულობის დაგეგმვისას ან ორსულად ყოფნის დროს, პრეპარატის მიღება უნდა შეწყდეს და პაციენტი იქნას გადაყვანილი ინსულინოთერაპიაზე.

ძუძუთი კვება

არ არსებობს მონაცემები მეძუძური ცხოველების რძეში მეტფორმინისა და სიტაგლიპტინის კომბინაციის შეღწევის შესახებ. ცხოველებზე ჩატარებულმა კვლევებმა მონოპრეპარატების შეყვანისას აჩვენა, რომ მეტფორმინი და სიტაგლიპტინი აღწევს მეძუძური ვირთხების რძეში. მეტფორმინი მცირე რაოდენობით გადადის ადამიანის დედის რძეში. არ არსებობს მონაცემები ადამიანებში სიტაგლიპტინის დედის რძეში შეღწევის შესახებ. ამიტომ პრეპარატი სიტადიაბ ^® მეტი არ უნდა იქნას გამოყენებული ძუძუთი კვების დროს (იხ. ნაწილი „უკუჩვენებები“).

ფერტილობა

ცხოველებზე ჩატარებული კვლევების მონაცემები არ მიუთითებს სიტაგლიპტინის მკურნალობის გავლენაზე ქალისა და მამაკაცის ნაყოფიერებაზე. არ არსებობს მონაცემები ადამიანის ნაყოფიერებაზე გავლენის შესახებ.

გამოყენების წესი და დოზები

დოზირების რეჟიმი

პრეპარატ სიტადიაბ ^® მეტ-ის დოზირების რეჟიმი ჰიპოგლიკემიური თერაპიისთვის უნდა შეირჩეს ინდივიდუალურად, მკურნალობის მიმდინარე სქემიდან, ეფექტიანობიდან და ამტანობიდან გამომდინარე და არ უნდა აღემატებოდეს მაქსიმალურ რეკომენდებულ სადღეღამისო დოზას სიტაგლიპტინის 100 მგ ოდენობით.

თირკმელების ნორმალური ფუნქციის მქონე ზრდასრული პაციენტები (გფს≥ 90 მლ/წთ/1,73 მ²)

პაციენტებისთვის, რომლებმაც ვერ მიაღწიეს ადეკვატურგლიკემიურკონტროლს მეტფორმინისმაქსიმალური ასატანი დოზით მონოთერაპიისფონზე

რეკომენდებულმა საწყისმა დოზამ პაციენტებისთვის, რომლებმაც ვერ მიაღწიეს ადეკვატურ გლიკემიურ კონტროლს მეტფორმინის მონოთერაპიის ფონზე, უნდა უზრუნველყოს სიტაგლიპტინის რეკომენდებული თერაპიული სადღეღამისო დოზა 100 მგ, ე.ი. 50 მგ 2-ჯერ დღე-ღამეში და მეტფორმინის მიმდინარე დოზა.

პაციენტებისთვის, რომლებიც ადრე იღებდნენ კომბინირებულ თერაპიას სიტაგლიპტინ ითდა მეტფორმინითმონოპრეპარატების სახით

მეტფორმინით და სიტაგლიპტინით მონოპრეპარატების სახით მიღებიდან კომბინირებულ თერაპიაზე გადასვლისას, სიტადიაბ ^®მეტ-ის საწყისი დოზა უნდა შეესაბამებოდეს სიტაგლიპტინისა და მეტფორმინის ადრე გამოყენებულ დოზებს.

პაციენტებისთვის, რომლებმაც ვერ მიაღწიეს ადეკვატურ გლიკემიურკონტროლს კომბინირებული (ორკომპონენტიანი) თერაპიისდროსმეტფორმინისმაქსიმალურიასატანი დოზით და სულფონილშარდოვანას წარმოებულით.

პრეპარატის დოზამ უნდა უზრუნველყოს სიტაგლიპტინის რეკომენდებული თერაპიული სადღეღამისო დოზა 100 მგ, ე.ი. 50 მგ 2-ჯერ დღე-ღამეში და მეტფორმინის მიმდინარე დოზა. პრეპარატ სიტადიაბ ^®მეტ-ის სულფონილშარდოვანას წარმოებულებთან ერთად გამოყენებისას შეიძლება საჭირო გახდეს სულფონილშარდოვანას წარმოებულის დოზის შემცირება ჰიპოგლიკემიის რისკის შესამცირებლად (იხ. განყოფილება "სიფრთხილის ზომები").

პაციენტებისთვის, რომლებმაც ვერ მიაღწიეს ადეკვატურ გლიკემიურკონტროლს კომბინირებული(ორკომპონენტიანი)თერაპიითმეტფორმინისმაქსიმალურიასატანი დოზით და PPAR-γ აგონისტით

პრეპარატის დოზამ უნდა უზრუნველყოს სიტაგლიპტინის რეკომენდებული თერაპიული სადღეღამისო დოზა 100 მგ, ე.ი. 50 მგ 2-ჯერ დღე-ღამეში და მეტფორმინის მიმდინარე დოზა.

პაციენტებისთვის, რომლებმაც ვერ მიაღწიეს ადეკვატურ გლიკემიურკონტროლს კომბინირებული (ორკომპონენტიანი)თერაპიისფონზეინსულინითდა მეტფორმინისმაქსიმალურიასატანი დოზით

პრეპარატის დოზამ უნდა უზრუნველყოს სიტაგლიპტინის რეკომენდებული თერაპიული სადღეღამისო დოზა 100 მგ, ე.ი. 50 მგ 2-ჯერ დღე-ღამეში და მეტფორმინის მიმდინარე დოზა.

პრეპარატ სიტადიაბ ^®მეტ-ის ინსულინთან კომბინაციაში გამოყენებისას შესაძლოა საჭირო გახდეს ინსულინის დოზის შემცირება ჰიპოგლიკემიის რისკის თავიდან ასაცილებლად (იხ. განყოფილება "სიფრთხილის ზომები").

მეტფორმინის დოზირების უზრუნველსაყოფად პრეპარატი სიტადიაბ^®მეტი გამოშვებულია დოზებით 50 მგ სიტაგლიპტინი / 850 მგ მეტფორმინი ან 50 მგ სიტაგლიპტინი / 1000 მგ მეტფორმინი.

ყველა პაციენტმა უნდა გააგრძელოს რეკომენდებული დიეტა ნახშირწყლების მიღების ადექვატური განაწილებით მთელი დღის განმავლობაში.

პაციენტების განსაკუთრებული ჯგუფები

პაციენტები თირკმლის ფუნქციის დარღვევით

პაციენტებში თირკმელების ფუნქციის მსუბუქი ხარისხის დარღვევით (გფს ≥ 60 მლ/წთ/1.73 მ ² ), დოზის კორექცია საჭირო არ არის. გფს უნდა განისაზღვროს მეტფორმინის შემცველი პრეპარატებით მკურნალობის დაწყებამდე და თერაპიის ფონზე მინიმუმ წელიწადში ერთხელ. თირკმლის უკმარისობის პროგრესირების მაღალი რისკის მქონე პაციენტებში და ხანდაზმული ასაკის პაციენტებში თირკმლის ფუნქციის შეფასება უნდა ხდებოდეს უფრო ხშირად - ყოველ 3-6 თვეში ერთხელ.

მეტფორმინის მაქსიმალური სადღეღამისო დოზა უნდა დაიყოს 2-3 მიღებად. მეტფორმინის დანიშვნამდე პაციენტებში გფს <60 მლ/წთ/1.73 მ², უნდა გაანალიზდეს ფაქტორები , რომლებმაც შეიძლება გაზარდონ ლაქტოაციდოზის განვითარების რისკი (იხ. განყოფილება „სიფრთხილის ზომები“).

თუ პრეპარატ სიტადიაბ ^®მეტ- ის პაციენტისთვის საჭირო დოზირება მიუწვდომელია, ის უნდა იქნას გადაყვანილი ფიქსირებულ დოზებიანი კომბინირებული პრეპარატიდან მონოპრეპარატებზე.

გფს , მლ/წთ	მეტფორმინი	სიტაგლიპტინი
60−89	მაქსიმალური სადღეღამისო დოზაა 3000 მგ. შეიძლება განხილული იყოს დოზის შემცირება თირკმლის ფუნქციის დაქვეითების ხარისხიდან გამომდინარე.	მაქსიმალური სადღეღამისო დოზაა 100 მგ.
45−59	მაქსიმალური სადღეღამისო დოზაა 2000 მგ. საწყისი დოზა შეადგენს არაუმეტეს მაქსიმალური დოზის ნახევრისა.	მაქსიმალური სადღეღამისო დოზაა 100 მგ.
30−44	მაქსიმალური სადღეღამისო დოზაა 1000 მგ. საწყისი დოზა არ არის მაქსიმალური დოზის ნახევარზე მეტი.	მაქსიმალური სადღეღამისო დოზაა 50 მგ.
<30	მეტფორმინი უკუნაჩვენებია.	მაქსიმალური სადღეღამისო დოზაა 25 მგ.

ღვიძლის ფუნქციისდარღვევის მქონე პაციენტები

პრეპარატი სიტადიაბ ^®მეტი არ უნდა იქნას გამოყენებული ღვიძლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში (იხ. განყოფილება "ფარმაკოკინეტიკა").

ხანდაზმულიასაკისპაციენტები

ვინაიდან მეტფორმინი და სიტაგლიპტინი გამოიყოფა თირკმელებით, პრეპარატი სიტადიაბ ^®მეტი სიფრთხილით უნდა იქნას გამოყენებული ხანდაზმული ასაკის პაციენტებში. აუცილებელია თირკმელების ფუნქციის გაკონტროლება ლაქტოაციდოზის თავიდან აცილების მიზნით, რომელიც დაკავშირებულია მეტფორმინის გამოყენებასთან, განსაკუთრებით ხანდაზმული ასაკის პაციენტებში (იხ. განყოფილებები "უკუჩვენებები" და "სიფრთხილის ზომები").

ბავშვები

სიტაგლიპტინისა და მეტფორმინის კომბინაცია არ მიიღება ბავშვთა და მოზარდთა ასაკში 10წ-დან 17წლის ასაკში არასაკმარისი ეფექტურობის გამო. ამ პერიოდისთვის არსებული კვლევები აღწერილია ქვეთავში „გვერდითი მოქმედება“, „ფარმაკოდინამიკა“ და „ფარმაკოკინეტიკა“. სიტაგლიპტინის და მეტფორმინის კომბინაციის გამოყენება არ არის შესწავლილი 10 წლამდე ასაკის ბავშვებში .

გამოყენების წესი

შიგნით მისაღებად. პრეპარატი სიტადიაბ ^®მეტი უნდა იქნას მიღებული დღეში ორჯერ საკვების მიღების დროს, რათა მინიმუმამდე შემცირდეს არასასურველი რეაქციების რისკი კუჭ-ნაწლავის მხრივ, რომელიც დამახასიათებელია მეტფორმინისათვის.

გვერდითი მოქმედება

უსაფრთხოების პროფილისშეჯამება

პრეპარატ სიტადიაბ ^®მეტ-ით, აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები, თერაპიის კლინიკური კვლევები არ ჩატარებულა, მაგრამ დადასტურებულია პრეპარატის ბიოეკვივალენტობა სიტაგლიპტინის და მეტფორმინის მონოპრეპარატებთან, რომლებიც გამოიყენება ერთროულად (იხ. ნაწილი "ფარმაკოკინეტიკა").

შემოვიდა შეტყობინებები სერიოზული გვერდითი რეაქციების შესახებ, პანკრეატიტისა და ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციების ჩათვლით.

იყო შეტყობინებები ჰიპოგლიკემიის განვითარების შესახებ სულფონილშარდოვანას წარმოებულებთან (13.8%) და ინსულინთან (10.9%) პრეპარატის ერთდროული გამოყენებისას.

არასასურველი რეაქციების შეჯამება ცხრილის სახით

სიტაგლიპტინი და მეტფორმინი

არასასურველი რეაქციები ჩამოთვლილია ქვემოთ MedDRA-ს მიერ უპირატესად გამოყენებადი ტერმინების მეშვეობით ორგანოებისა და სისტემების დაზიანებისა და განვითარების სიხშირის შესაბამისად (ცხრილი 3). განვითარების სიხშირე განისაზღვრება შემდეგნაირად: ძალიან ხშირად (≥ 1/10), ხშირად (≥ 1/100-დან <1/10-მდე), არახშირად (≥ 1/1000-დან < 1/100-მდე), იშვიათად (≥1/10000-დან < 1/1000-მდე), ძალიან იშვიათი (< 1/10000) და სიხშირე უცნობია (სიხშირე არ შეიძლება განისაზღვროს არსებული მონაცემების საფუძველზე).

ცხრილი 3.არასასურველირეაქციების სიხშირე, რომელიცგამოვლინდაპლაცებო--კონტროლირებად კლინიკურ კვლევებში სიტაგლიპტინითან მეტფორმინით მონოთერაპიის დროს და რეგისტრაციის შემდგომ პერიოდში

 

არასასურველი რეაქცია	არასასურველი რეაქციების სიხშირე
დარღვევებისისხლისა და ლიმფური სისტემის მხრივ
თრომბოციტოპენია	იშვიათად
დარღვევებიიმუნური სისტემისმხრივ
ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები, ანაფილაქსიური რეაქციების ჩათვლით* , †	სიხშირე უცნობია
დარღვევებიმეტაბოლიზმისადა კვებისმხრივ
ჰიპოგლიკემია †	ხშირად
დარღვევებინერვული სისტემისმხრივ
ძილიანობა	არახშირად
დარღვევებისასუნთქისისტემის, გულმკერდის და შუასაყარის ორგანოების მხრივ
ფილტვის ინტერსტიციული დაავადებები*	სიხშირე უცნობია
კუჭ-ნაწლავური დარღვევები
დიარეა	არახშირად
გულისრევა	ხშირად
მეტეორიზმი	ხშირად
ყაბზობა	არახშირად
ტკივილი მუცლის ზედა ნაწილში	არახშირად
ღებინება	ხშირად
მწვავე პანკრეატიტი *, †	სიხშირე უცნობია
ფატალური და არაფატალური ჰემორაგიული და ნეკროზული პანკრეატიტი* ,†	სიხშირე უცნობია
დარღვევებიკანისა და კანქვეშა ქსოვილის მხრივ
ქავილი *	არახშირდ
ანგიონევროზული შეშუპება* , †	სიხშირე უცნობია
გამონაყარი* , †	სიხშირე უცნობია
ჭინჭრის ციება* , †	სიხშირე უცნობია
კანის ვასკულიტი* , †	სიხშირე უცნობია
კანის ექსფოლიაციური დაზიანებები, სტივენს-ჯონსონის სინდრომის ჩათვლით* , †	სიხშირე უცნობია
ბულოზური პემფიგოიდი*	სიხშირე უცნობია
დარღვევებიჩონჩხის, კუნთოვანი და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ
ართრალგია *	სიხშირე უცნობია
მიალგია *	სიხშირე უცნობია
ტკივილი კიდურებში *	სიხშირე უცნობია
ზურგის ტკივილი*	სიხშირე უცნობია
ართროპათია*	სიხშირე უცნობია
დარღვევებითირკმელებისა დაშარდგამომყოფიგზების მხრივ
თირკმლის ფუნქციის დარღვევა *	სიხშირე უცნობია
თირკმლის მწვავე უკმარისობა *	სიხშირე უცნობია

*არასასურველი რეაქციები გამოვლინდა რეგისტრაციის შემდგომი მეთვალყურეობის დროს.

†იხ. განყოფილება "სიფრთხილის ზომები".

ცალკეული არასასურველი რეაქციების აღწერა

ზოგიერთი არასასურველი რეაქცია (არ) უფრო ხშირად აღინიშნებოდა სიტაგლიპტინისა და მეტფორმინის სხვა ჰიპოგლიკემიურ საშუალებებთან კომბინირებული მიღების კვლევების დროს, ვიდრე სიტაგლიპტინისა და მეტფორმინის მონოთერაპიის კვლევებში. ასეთ არასასურველ რეაქციებს მიეკუთვნება ჰიპოგლიკემია (ძალიან ხშირია სულფონილშარდოვანას წარმოებულებთან ან ინსულინთან გამოყენებისას), ყაბზობა (ხშირად სულფონილშარდოვანას წარმოებულებთან ერთად გამოყენებისას), პერიფერიულ შეშუპებები (ხშირად პიოგლიტაზონთან გამოყენებისას), თავის ტკივილი და პირის სიმშრალე (არახშირად ინსულინთან გამოყენებისას).

სიტაგლიპტინი

სიტაგლიპტინის მონოთერაპიის კვლევებში (100 მგ დღე-ღამეში ერთხელ) პლაცებოსთან შედარებით, შემოსულია შეტყობინები ისეთი არ-ს შესახებ, როგორიცაა თავის ტკივილი, ჰიპოგლიკემია, ყაბზობა და თავბრუსხვევა.

იყო შემოსული შეტყობინებები არ-ის შესახებ, რომლებიც დარეგისტრირდა პაციენტთა ამ ჯგუფში, მიუხედავად შედეგ-მიზეზობრივი კავშირის არსებობისა, ისეთების, როგორიცაა ზედა სასუნთქი გზების ინფექცია და ნაზოფარინგიტი, რაც დაფიქსირდა შემთხვევების სულ მცირე 5%-ში. დამატებით შემოვიდა შეტყობინებები, ოსტეოართრიტისა და კიდურებში ტკივილის შესახებ სიხშირით "არახშირი" (>0.5%-ით მეტი იმათში, ვინც ღებულობდა სიტაგლიპტინს, ვიდრე საკონტროლო ჯგუფში).

მეტფორმინი

მეტფორმინის გამოყენების კლინიკურ და პოსტრეგისტრაციულ კვლევებში ძალიან ხშირად იტყობინებოდნენ ისეთი სიმპტომების შესახებ კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის (კნტ) მხრივ, როგორიცაა გულისრევა, ღებინება, დიარეა, მუცლის ტკივილი და მადის დაკარგვა, რომლებიც ყველაზე ხშირად ვითარდებოდა თერაპიის დაწყებისას და უმეტეს შემთხვევაში ქრებოდა სპონტანურად. მეტფორმინის გამოყენებასთან დაკავშირებული დამატებითი არასასურველი რეაქციები მოიცავდა მეტალის გემოს პირის ღრუში (ხშირად), ლაქტოაციდოზი, ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა, ჰეპატიტი, ჭინჭრის ციება, ერითემა, ქავილი (ძალიან იშვიათად). ვიტამინ B12-ის აბსორბციის დაქვეითებამ, რომელიც დაკავშირებულიამეტფორმინის ხანგრძლივ გამოყენებასთან, თავის მხრივ, ძალიან იშვიათ შემთხვევებში შეიძლება გამოიწვიოს ვიტამინის B12 კლინიკურად მნიშვნელოვანი დეფიციტი ₍მაგალითად, მეგალობლასტური ანემია).

ბავშვები

სიტაგლიპტინისა და მეტფორმინის კომბინაციის კლინიკურ კვლევებში ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე 10-დან 17 წლის ასაკამდე ბავშვებში არასასურველი რეაქციების პროფილი ზოგადად შედარებადი იყო მოზრდილების პროფილთან. ბავშვებში, რომლებიც იღებდნენ ან არ იღებდნენ ინსულინს, სიტაგლიპტინის მიღება ასოცირებული იყო ჰიპოგლიკემიის გაზრდილ რისკთან.

გულ-სისხლძარღვთა სისტემისათვისუსაფრთხოებისშეფასებისკვლევა TECOS

გულ-სისხლძარღვთა სისტემისათვის სიტაგლიპტინის უსაფრთხოების შეფასების (TECOS) კვლევაში ჩართული იყო 7332 პაციენტი ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს 100 მგ დღეში (ან 50 მგ დღეში, თუ გამოთვლადი გფს-ს საწყისი მაჩვენებელი იყო ≥30 და <50 მლ/წთ /1.73მ²), და 7339 პაციენტი, რომელიც იღებდა პლაცებოს, მკურნალობა დანიშნული პაციენტების საერთო პოპულაციაში (“intention-to-treat”). საკვლევი პრეპარატი (სიტაგლიპტინი ან პლაცებო) ემატებოდა სტანდარტულ თერაპიას HbA _1cსამიზნე დონის შერჩევისადა გულ-სისხლძარღვთა რისკის ფაქტორების კონტროლის საკითხზე არსებული ეროვნული სტანდარტების შესაბამისად. სერიოზული არასასურველი მოვლენების საერთო სიხშირე პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს, იყო ისეთივე, როგორც პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს.

პაციენტების იმ პოპულაციაში, ვისაც დაენიშნა მკურნალობა (intention-to-treat”), იმათ შორის, ვინც თავდაპირველად იღებდა ინსულინოთერაპიას და/ან სულფონილშარდოვანას პრეპარატებს, მძიმე ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდების წარმოქმნის სიხშირემ შეადგინა 2.7% პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს და 2.5% იმ პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს. პაციენტებს შორის, რომლებიც თავდაპირველად არ იღებდნენ ინსულინს და/ან სულფონილშარდოვანას პრეპარატებს, მძიმე ჰიპოგლიკემიის ეპიზოდების წარმოქმნის სიხშირემ შეადგინა 1.0% პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს, და 0.7% პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს. ექსპერტიზით დადასტურებული პანკრეატიტის წარმოქმნის შემთხვევების სიხშირემ შეადგინა 0.3% პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს და 0.2% პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ პლაცებოს.

დოზის გადაჭარბება

კონტროლირებადი კლინიკური კვლევების დროს ჯანმრთელ მოხალისეებს დაენიშნათ სიტაგლიპტინის ერთჯერადი დოზები 800 მგ-მდე. QTc ინტერვალის მინიმალური ცვლილებები , რომელიც არ არის მიჩნეული კლინიკურად მნიშვნელოვნად, აღინიშნა დღე-ღამეში სიტაგლიპტინის 800 მგ დოზით მიღების ერთ -ერთ კვლევაში. 800 მგ-ზე უფრო მაღალი დოზა შესწავლილი არ არის. მრავალჯერადი მიღების კლინიკური კვლევების I ფაზაში სიტაგლიპტინით მკურნალობასთან დაკავშირებული რაიმე გვერდითი რეაქციები პრეპარატის მიღებისას 600 მგ-მდე სადღეღამისო დოზით 10 დღის განმავლობაში და 400 მგ-მდე 28 დღის განმავლობაში მიღებისას არ ყოფილა აღნიშნული.

მეტფორმინის დოზის მნიშვნელოვანი გადაჭარბების შემთხვევაში (ან ლაქტოაციდოზის თანმხლები რისკ-ფაქტორების არსებობისას) შეიძლება განვითარდეს ლაქტოაციდოზი, რაც წარმოადგენს გადაუდებელ სიტუაციას და მოითხოვს სტაციონარში სასწრაფო ჰოსპიტალიზაციას. ლაქტატისა და მეტფორმინის ორგანიზმიდან გამოყოფის ყველაზე ეფექტური მეთოდია ჰემოდიალიზი.

სიტაგლიპტინი სუსტად დიალიზდება. კლინიკურ კვლევებში 3-4 საათიანი დიალიზის სეანსის დროს ორგანიზმიდან იქნა გამოყოფილი დოზის მხოლოდ 13.5%. პროლონგირებული დიალიზი შეიძლება დაინიშნოს კლინიკური აუცილებლობის შემთხვევაში. არ არსებობს მონაცემები სიტაგლიპტინის პერიტონეალური დიალიზის ეფექტიანობის შესახებ.

დოზის გადაჭარბების შემთხვევაში მიზანშეწონილია სტანდარტული დამხმარე ღონისძიებების ჩატარება (კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან არააბსორბირებული პრეპარატის მოცილება, სასიცოცხლო მაჩვენებლების მონიტორინგი, ეკგ-ს ჩათვლით), და ასევე, საჭიროების შემთხვევაში, სიმპტომური თერაპიის დანიშვნა.

ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან

სიტაგლიპტინის (50 მგ ორჯერ დღე-ღამეში) და მეტფორმინის (1000 მგ ორჯერ დღე-ღამეში) მრავალჯერადი დოზების ერთდროული მიღება არ ახდენდა მნიშვნელოვან გავლენას სიტაგლიპტინის ან მეტფორმინის ფარმაკოკინეტიკაზე ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში.

პრეპარატ სიტადიაბ ^®მეტ-ის ფარმაკოკინეტიკაზე მედიკამენტების ზემოქმედების კვლევები არ ჩატარებულა; თუმცა, ასეთი კვლევები ჩატარდა ცალ-ცალკე პრეპარატის თითოეული მოქმედი ნივთიერებისთვის: სიტაგლიპტინისა და მეტფორმინის.

არ არის რეკომენდებული ერთდროული გამოყენება

ალკოჰოლი

ალკოჰოლური ინტოქსიკაცია ზრდის ლაქტoაციდოზის განვითარების რისკს, განსაკუთრებით არასაკმარისი კვების, არასრულფასოვანი კვების ან ღვიძლის უკმარისობის შემთხვევაში.

იოდის შემცველი კონტრასტულინივთიერებები

პრეპარატ სიტადიაბ ^®მეტ-ის მიღება უნდა შეწყდეს კონტრასტული ნივთიერების გამოყენებით ჩასატარებელი ვიზუალიზაციის პროცედურის დაწყებამდე ან მისი მსვლელობის დროს და არ უნდა განახლდეს მინიმუმ 48 საათის განმავლობაში, იმ პირობით, რომ თირკმელების ფუნქცია ხელახლა უნდა შეფასდეს და იქნას აღიარებული სტაბილურად (იხ. განყოფილებები "უკუჩვენებები" და "სიფრთხილის ზომები").

კომბინაციები, რომლებიც უნდა იქნას გამოყენებული სიფრთხილით

ზოგიერთმა სამკურნალო საშუალებამ შეიძლება იქონიოს არასასურველი ზეგავლენა თირკმელების ფუნქციაზე, რაც ზრდის ლაქტოაციდოზის განვითარების რისკს, მაგალითად, არასტეროიდულმაანთების საწინააღმდეგო საშუალებებმა(აასს), მათ შორის ციკლოოქსიგენაზა-2 (ცოგ-2)-ის სელექტიურმა ინჰიბიტორებმა, ანგიოტენზინ-გარდამქმნელი ფერმენტის (აგფ) ინჰიბიტორებმა, ანგიოტენზინ II-ისრეცეპტორების ანტაგონისტებმა(არა II) და დიურეზულებმა(განსაკუთრებით „მარყუჟოვანმა“). მეტფორმინის გამოყენების დაწყებისა და მისი ერთდროულად გამოყენების ფონზე ასეთ პრეპარატებთან უნდა ხორციელდებოდეს თირკმელების ფუნქციის გულდასმითი მონიტორინგი.

ისეთი პრეპარატების ერთდროულმა გამოყენებამ, რომლებიც გავლენას ახდენენ თირკმლის მილაკების სატრანსპორტო სისტემებზე, რომლებიც მონაწილეობენ მეტფორმინის თირკმელებით ელიმინაციაში (მაგ., ორგანული კათიონის 2ტრანსპორტიორი[OCT2]ან სამკურნალო პრეპარატებისა და ტოქსინების გამოყოფის ინჰიბიტორები [MATEs], როგორიცაა რანოლაზინი, ვანდეტანიბი, დოლუტეგრავირი და ციმეტიდინი ) შეიძლება გაზარდოს მეტფორმინის სისტემური ექსპოზიცია და ლაქტოაციდოზის განვითარების რისკი. უნდა შეფასდეს ამ პრეპარატების კომბინირებული გამოყენების სარგებელი და რისკი. ჩამოთვლილი პრეპარატების პრეპარატ სიტადიაბ^®მეტ-თანერთად გამოყენებისას რეკომენდებულია გლიკემიური კონტროლის პარამეტრების გულდასმითი მეთვალყურეობა, დოზის კორექცია გამოყენების რეკომენდაციების გათვალისწინებით და დიაბეტის თერაპიის შეცვლა.

გლუკოკორტიკოსტეროიდებს(სისტემური და ადგილობრივი გამოყენებისთვის), ბეტა-2-ისაგონისტებს და დიურეტიკებსგააჩნიათ ჰიპერგლიკემიური პოტენციალი. პაციენტს უნდა მიეწოდოს ინფორმაცია სისხლში გლუკოზის დონის უფრო ხშირი კონტროლის აუცილებლობის შესახებ, განსაკუთრებით ასეთი პრეპარატებით მკურნალობის დასაწყისში. აუცილებლობის შემთხვევაში ჰიპოგლიკემიური პრეპარატების დოზა უნდა დაკორეგირდეს სხვა პრეპარატებთან ერთდროული თერაპიის დროს და მათი მოხსნისას.

აგფ ინჰიბიტორებმაშეიძლება შეამცირონ სისხლში გლუკოზის დონე. საჭიროების შემთხვევაში, ჰიპოგლიკემიური პრეპარატების დოზა უნდა დაკორეგირდეს სხვა პრეპარატებთან ერთდროული თერაპიის დროს და მათი მოხსნისას.

სხვა სამკურნალო პრეპარატების მოქმედება სიტაგლიპტინზე

კლინიკური კვლევებიდან და in vitroპირობებიდან მიღებული მონაცემებიგვაძლევს საშუალებას ვივარაუდოთ, რომ კლინიკურად მნიშვნელოვანი ურთიერთქმედების რისკი დაბალია სამკურნალო პრეპარატების ერთდროული გამოყენებისას.

ინ ვიტროკვლევებში გამოვლენილი იყო, რომ ძირითად ფერმენტს, რომელიც პასუხისმგებელია სიტაგლიპტინის შეზღუდულ მეტაბოლიზმზე, წარმოადგენს CYP3A4 იზოფერმენტი, CYP2C8 იზოფერმენტის მონაწილეობით. თირკმელების ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში მეტაბოლიზმი, CYP3A4-ის მეშვეობით მიმდინარე მეტაბოლიზმის ჩათვლით, უმნიშვნელო როლს ასრულებს სიტაგლიპტინის კლირენსში. მეტაბოლიზმმა შეიძლება შეასრულოს უფრო მნიშვნელოვანი როლი სიტაგლიპტინის გამოყოფაში თირკმლის ფუნქციის მძიმე დარღვევისა და თქდტს-ის დროს. ამ მიზეზით, შესაძლებელია, რომ CYP3A4 ძლიერმა ინჰიბიტორებმა (მაგალითად, კეტოკონაზოლმა, იტრაკონაზოლმა, რიტონავირმა, კლარიტრომიცინმა) გავლენა მოახდინონ სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე თირკმლის ფუნქციის მძიმე დარღვევისა და თქდტს-ს მქონე პაციენტებში. CYP3A4 იზოფერმენტის ძლიერი ინჰიბიტორების ეფექტები თირკმლის ფუნქციის დარღვევისას კლინიკურ კვლევებში არ არის შესწავლილი.

ტრანსპორტის in vitro კვლევებმა აჩვენა, რომ სიტაგლიპტინი არის P-გლიკოპროტეინის და ტიპი 3 ორგანული ანიონების (OAT3) გადამზიდველის სუბსტრატი. სიტაგლიპტინის OAT3-ით განპირობებული ტრანსპორტი ითრგუნებოდაin vitroპირობებშიპრობენეციდით, თუმცა კლინიკურად მნიშვნელოვანი ურთიერთქმედების წარმოქმნის რისკი დაბალია.

ციკლოსპორინი:ჩატარდა კვლევა სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაზე ციკლოსპორინის (P-გლიკოპროტეინის ძლიერი ინჰიბიტორი) გავლენის ეფექტის შესაფასებლად. სიტაგლიპტინის ერთჯერადი დოზით 100 მგ და ციკლოსპორინის ერთჯერადი დოზით 600 მგ შიგნით ერთდროული მიღებისას სიტაგლიპტინის AUC და Cmax იზრდებოდა დაახლოებით 29% და 68% შესაბამისად. ეს ცვლილებები სიტაგლიპტინის ფარმაკოკინეტიკაში არ განიხილებოდა როგორც კლინიკურად მნიშვნელოვანი. სიტაგლიპტინის თირკმლის კლირენსი მნიშვნელოვნად არ იცვლებოდა. ამიტომ, მნიშვნელოვანი ურთიერთქმედება P-გლიკოპროტეინის სხვა ინჰიბიტორებთან მოსალოდნელი არ არის.

სიტაგლიპტინის გავლენა სხვა სამკურნალო საშუალებებზე

დიგოქსინი:სიტაგლიპტინი ახდენს უმნიშვნელო გავლენას დიგოქსინის კონცენტრაციებზე სისხლის პლაზმაში. 0,25 მგ დოზით დიგოქსინის ერთდროული გამოყენების შემდეგ სიტაგლიპტინთან 100 მგ დოზით ყოველდღიურად 10 დღის განმავლობაში, დიგოქსინის AUC სისხლის პლაზმაში იზრდებოდა საშუალოდ 11%-ით, ხოლო Cmax სისხლის პლაზმაში - საშუალოდ 18 %. არ არის დიგოქსინის დოზის კორექციის საჭიროება. თუმცა, სიტაგლიპტინთან ერთდროული გამოყენებისას პაციენტების მდგომარეობა საჭიროებს კონტროლს დიგოქსინის ტოქსიკური ეფექტების განვითარების რისკის გამო.

In vitro კვლევებისმონაცემები გვაჩვენებენ, რომ სიტაგლიპტინი არ თრგუნავს და არ იწვევს CYP450 იზოფერმენტების ინდუქციას. კლინიკურ კვლევებში სიტაგლიპტინი არ ახდენდა მნიშვნელოვან გავლენას მეტფორმინის, გლიბურიდის, სიმვასტატინის, როსიგლიტაზონის, ვარფარინის და ორალური კონტრაცეპტივების ფარმაკოკინეტიკაზე.რაცმიუთითებს CYP3A4, CYP2C8, CYP2C9 იზოფერმენტების და ორგანული კათიონის გადამტანის სუბსტრატებთან ურთიერთქმედებისადმი დაბალ განწყობას in vivoპირობებში. სიტაგლიპტინს შეუძლია სუსტად დააინჰიბიროს P-გლიკოპროტეინი in vivoპირობებში.

სიფრთხილის ზომები

ზოგადი ინსტრუქციები

პრეპარატი სიტადიაბ ^®მეტი არ უნდა იქნას გამოყენებული ტიპი 1 შაქრიანი დიაბეტის და დიაბეტური კეტოაციდოზის მქონე პაციენტებში.

მწვავე პანკრეატიტი

DPP-4 ინჰიბიტორების გამოყენება დაკავშირებულია მწვავე პანკრეატიტის განვითარების რისკთან. პაციენტები უნდა იყვნენ ინფორმირებულნი მწვავე პანკრეატიტის დამახასიათებელი სიმპტომების შესახებ: მდგრადი, ძლიერი მუცლის ტკივილი. სიტაგლიპტინის მოხსნის შემდეგ, პანკრეატიტის კლინიკური გამოვლინებები ჩვეულებრივ ქრება (შემანარჩუნებელი მკურნალობის ჩატარებით ან მის გარეშე), თუმცა აღწერილია მანეკროზირებელი ან ჰემორაგიული პანკრეატიტის და/ან სიკვდილის ძალიან იშვიათი შემთხვევები. პანკრეატიტზე ეჭვის შემთხვევაში აუცილებელია შეწყდეს პრეპარატ სიტადიაბ ^®მეტ-ის და სხვა პოტენციურად საშიში სამკურნალო საშუალებების მიღება. თუ პანკრეატიტის დიაგნოზი იქნა დადასტურებული, პრეპარატ სიტადიაბ® მეტ-ისმიღება არ უნდა განახლდეს. რეკომენდებულია პრეპარატის სიფრთხილით გამოყენება პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ მწვავე პანკრეატიტი ანამნეზში.

ლაქტოაციდოზი

ლაქტოაციდოზი იშვიათი, მაგრამ ძალიან საშიში მეტაბოლური გართულებაა, რომელიც ყველაზე ხშირად ვითარდება თირკმლის მწვავე უკმარისობის, სეფსისის, გულის და ფილტვის დაავადებების დროს. თირკმლის მწვავე უკმარისობის დროს ხდება მეტფორმინის დაგროვება, რაც ზრდის ლაქტოაციდოზის განვითარების რისკს.

დეჰიდრატაციის შემთხვევაში (ძლიერი ღებინება, დიარეა, ციებ-ცხელება ან სითხის მიღების შემცირება) დროებით უნდა შეწყვიტოთ მეტფორმინის მიღება და მიმართოთ ექიმს.

პრეპარატები, რომლებმაც შეიძლება მკვეთრად გააუარესონ თირკმლის ფუნქცია (როგორიცაა ანტიჰიპერტენზიული საშუალებები, დიურეზულები და აასს), სიფრთხილით უნდა დაინიშნოს პაციენტებში, რომლებიც იღებენ მეტფორმინს. ლაქტოაციდოზის განვითარების სხვა რისკ ფაქტორებს მიეკუთვნება ალკოჰოლის გადაჭარბებული მოხმარება, ღვიძლის უკმარისობა, არაადეკვატური გლიკემიური კონტროლი, კეტოზი, ხანგრძლივი შიმშილი, ჰიპოქსიასთან დაკავშირებული ნებისმიერი მდგომარეობა, ისეთ პრეპარატებთან ერთდროული გამოყენება, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიონ ლაქტოაციდოზის განვითარება (იხ. განყოფილებები ”უკუჩვენებები“ და ”ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან”).

პაციენტებმა და/ან მომვლელებმა უნდა იცოდნენ ლაქტოაციდოზის განვითარების რისკის შესახებ. ლაქტოაციდოზს ახასიათებს სუნთქვის გაძნელება (აციდოზური ქოშინი), მუცლის ტკივილი, კუნთების კრუნჩხვები, ასთენია და ჰიპოთერმია, რასაც მოჰყვება კომა. ლაქტოაციდოზის სავარაუდო სიმპტომების გამოჩენის შემთხვევაში პაციენტმა უნდა შეწყვიტოს მეტფორმინის მიღება და დაუყოვნებლივ მიმართოს სამედიცინო დახმარებას. დიაგნოსტიკური ლაბორატორიული მაჩვენებლებია სისხლის pH-ის დაქვეითება (<7.35), სისხლის პლაზმაში ლაქტატის დონის მატება (> 5 მმოლ/ლ), ანიონური ინტერვალისა და ლაქტატი/პირუვატის თანაფარდობის ზრდა.

თირკმლის ფუნქცია

გფს უნდა ფასდებოდეს თერაპიის დაწყებამდე და რეგულარულად თერაპიის დროს (იხ. ნაწილი "მიღების წესი და დოზები"). პრეპარატი სიტადიაბ ^® მეტი უკუნაჩვენებია პაციენტებში გფს <30 მლ/წთ/1.73 მ ²და დროებით უნდა შეწყდეს იმ მდგომარეობების დროს, რომლებიც ზრდიან თირკმელების ფუნქციის გაუარესების ალბათობას (იხ. განყოფილება "უკუჩვენებები").

ჰიპოგლიკემია

პაციენტები, რომლებიც იღებენ პრეპარატ სიტადიაბ^®მეტ-ს სულფონილშარდოვანას წარმოებულთან ან ინსულინთან ერთად, იმყოფებიან ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკის ქვეშ. ამიტომ შეიძლება საჭირო გახდეს სულფონილშარდოვანას წარმოებულის ან ინსულინის დოზის შემცირება.

ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები

პოსტრეგისტრაციულ პერიოდში შემოვიდა შეტყობინებები სერიოზული ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციების განვითარების შესახებ პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ სიტაგლიპტინს. ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები მოიცავდა ანაფილაქსიას, ანგიონევროზულ შეშუპებას და კანის ექსფოლიაციურ დაზიანებებს, მათ შორის სტივენს-ჯონსონის სინდრომს. მოხსენიებული რეაქციები ვითარდებოდა მკურნალობის დაწყებიდან პირველი 3 თვის განმავლობაში, ხოლო ზოგიერთ შემთხვევაში - პრეპარატის პირველი დოზის მიღების შემდეგ. ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციაზე ეჭვის შემთხვევაში აუცილებელია შეწდეს პრეპარატ სიტადიაბ ^® მეტ-ის მიღება, შეფასდეს არასასურველი მოვლენის განვითარების სხვა შესაძლო მიზეზები და დაინიშნოს სხვა მედიკამენტური თერაპია შაქრიანი დიაბეტის სამკურნალოდ (იხ. ნაწილი „გვერდითი მოვლენები“).

ბულოზური პემფიგოიდი

პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ DPP-4 ინჰიბიტორებს, სიტაგლიპტინის ჩათვლით, პოსტრეგისტრაციულ პერიოდში შემოვიდა შეტყობინებები ბულოზური პემფიგოიდის შემთხვევების შესახებ. ბულოზურ პემფიგოიდზე ეჭვის შემთხვევაში აუცილებელია შეწყდეს პრეპარატ სიტადიაბ ® მეტ-ის მიღება .

ქირურგიული ჩარევა

პრეპარატ სიტადიაბ ^®მეტ-ის გამოყენება აუცილებლად უნდა შეწყდეს ქირურგიული ჩარევის ზოგადი, სპინალური ან ეპიდურული ანესთეზიით ჩატარებისას. თერაპია შეიძლება განახლდეს არა უადრეს 48 საათისა ოპერაციიდან ან საკვების პერორალური მიღების განახლებიდან, იმ პირობით, რომ თირკმელების ფუნქცია ხელახლა შეფასდა და იქნა მიჩნეული სტაბილურად.

იოდის შემცველი კონტრასტული საშუალებების გამოყენება

იოდის შემცველი კონტრასტული პრეპარატების ინტრავასკულარულმა შეყვანამ შეიძლება გამოიწვიოს კონტრასტ-ინდუცირებული ნეფროპათია, რომელიც, თავის მხრივ იწვევს მეტფორმინის დაგროვებას და ლაქტოაციდოზის განვითარების რისკის გაზრდას. კვლევის ჩატარებამდე ან მისი მსვლელობის დროს პრეპარატი სიტადიაბ ^® მეტი უნდა მოიხსნას და არ განახლდეს კვლევის შემდეგ სულ მცირე 48 საათის განმავლობაში, იმ პირობით, რომ თირკმელების ფუნქცია ხელახლა შეფასდეს და სტაბილურად იქნას მიჩნეული (იხ. განყოფილებები „უკუჩვენებები“ და „ურთიერთქმედება სხვა სამკურნალო საშუალებებთან").

ადრე კონტროლირებული ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტების კლინიკური სტატუსის ცვლილებები

ლაბორატორიული გადახრების ან დაავადების კლინიკური სიმპტომების (განსაკუთრებით ნებისმიერი მდგომარეობის, რომელიც არ ექვემდებარება მდგომარეობის მკაფიო იდენტიფიკაციას) გამოვლენისას პაციენტებში ადრე ადეკვატურად კონტროლირებული ტიპი 2 შაქრიანი დიაბეტით პრეპარატ სიტადიაბ ® მეტ-ით მკურნალობის ფონზე, დაუყოვნებლივ უნდა გამოირიცხოს კეტოაციდოზი და ლაქტოაციდოზი. პაციენტის მდგომარეობის შეფასება უნდა მოიცავდეს სისხლის შრატში ელექტროლიტების და კეტონების, სისხლში გლუკოზის კონცენტრაციის, და (ჩვენებებიდან გამომდინარე) სისხლის pH-ის, სისხლის პლაზმაში ლაქტატის, პირუვატის და მეტფორმინის კონცენტრაციის განსაზღვრას. ნებისმიერი ეტიოლოგიის აციდოზის განვითარების შემთხვევაში პრეპარატის გამოყენება დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს და იქნას მიღებული სხვა შესაბამისი მაკორექტირებელი ზომები.

დამხმარე ნივთიერებები

პრეპარატი სიტადიაბ ^®მეტი შეიცავს 1 მმოლზე ნაკლებ ნატრიუმს (23 მგ) ერთ აპკიანი გარსით დაფარულ ტაბლეტში, ესე იგი პრაქტიკულად არ შეიცავს ნატრიუმს.

გავლენა სატრანსპორტო საშუალებების მართვისა და მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე

პრეპარატი სიტადიაბ ^®მეტი არ ახდენს ან ახდენს უმნიშვნელო გავლენას სატრანსპორტო საშუალებების მართვის ან მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე. თუმცა, ავტოტრანსპორტის მართვისას ან მექანიზმებთან მუშაობის დროს უნდა გვახსოვდეს, რომ იყო შემოსული შეტყობინებები სიტაგლიპტინის გამოყენებისას თავბრუსხვევისა და ძილიანობის განვითარების შემთხვევების შესახებ.

გარდა ამისა, პაციენტები უნდა იქნან გაფრთხილებულნი ჰიპოგლიკემიის განვითარების რისკის შესახებ სიტადიაბ^®მეტ-ისგამოყენების დროს სულფონილშარდოვანას წარმოებულებთან ან ინსულინთან კომბინაციაში.

შეფუთვა

ტაბლეტები , 50 მგ/850 მგ, დაფარულიაპკიანი გარსით

ტაბლეტები , 50 მგ/1000 მგ, დაფარულიაპკიანი გარსით

14 ტაბლეტი ბლისტერში დამზადებული თეთრი გაუმჭვირვალე პვქ/პე/პვდქ ფირისგან და ალუმინის ფოლგისაგან. 2 ან 4 ბლისტერი მუყაოს კოლოფში სამედიცინო გამოყენების ინსტრუქციასთან ერთად.

შენახვის პირობები

ინახება არაუმეტეს 30°C ტემპერატურაზე.

შეინახეთ ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილზე.

ვარგისობის ვადა

3 წელი.

არ გამოიყენოთ შეფუთვაზე მითითებული ვარგისობის ვადის გასვლის შემდეგ.

გაცემის წესი:

ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი - II , გაიცემა ფორმა №3 რეცეპტით